Once more is all I ask

Het was zover, vandaag zouden ze dan vertrekken naar de bergen. Hij wist dat dit een beslissing was waar niet iedereen het mee eens was, maar het was niet alsof ze er tegenin konden gaan. Tenslotte waren de clans de tribe wat verschuldigd, ook al waren de meeste hier te jong voor tegenwoordig om het echt te begrijpen. Zijn eigen kittens waren tenslotte allemaal geboren na de journey. Ook al was het voor hem zeker niet de eerste reden dat hij er naartoe ging. Hij hoopte er te vinden wat hij wilde vinden. Iets waar hij eigenlijk helemaal niet zeker van kon zijn, maar hij wilde het bevestigen.
Hij liet zijn blik over de rots gaan, voorlopig zou dit de laatste keer zijn dat hij daar zou staan. Misschien zou het zelfs wel de laatste keer zijn. Hij had tenslotte nog maar twee levens, maar hij hoopte ze niet beide te verliezen in de bergen, dat was niet de plek waar hij dood wilde gaan. Hij wist dat hij terug wilde komen en dat hij er alles aan zou doen om dat mogelijk te maken. Hij klom op de rots en liet nog een keer zijn blik over het kamp gaan. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen voor een clanmeeting." Hij zou alles overlaten aan Settleddust. Hij hoopte dat de kater er klaar voor was. Ceremonies leken hem in ieder geval goed af te gaan, dat was toch wel een van de belangrijkste dingen om de clan voort te laten gaan. Hij wist ook dat er genoeg katten achterbleven die hem zouden kunnen helpen. Dus hopelijk zou het allemaal goed gaan en zou er nog een clan zijn om naar terug te keren. "Het is tijd om te vertrekken naar de bergen." Begon hij toen alle katten verzameld waren. "Settleddust zal tijdelijk de leidersrol vervullen terwijl ik weg ben en ik verwacht dat de senior warriors hem zullen helpen de clan te leiden." Hij wist hoe het was om een clan helemaal alleen te moeten leiden. Iets wat zeker niet makkelijk was, maar in ieder geval verraadde hij de clan hier niet mee, niet zoals Tall had gedaan. Dit was iets dat ze terug moesten doen voor de tribe, ook al waren ze hier misschien de enige clan in. "Ik ga er vanuit dat een ieder elkaar zal helpen en ik zal mijn best doen zo snel mogelijk terug te keren." En met die woorden sprong hij van de rots af.
Hoeveel van deze katten hoopten stiekem dat hij niet terug zou komen? Er zouden er vast wel een aantal zijn. Nam hij het ze kwalijk? Nee, dat deed hij niet. Hoe meer zich tegen hem keerden, hoe meer de clan een geheel werd. Degene die echt rot waren lieten zichzelf wel zien hierdoor en de rest wist daardoor samen te werken. Hij liet zijn blik nog een keer over de clan gaan, de paar katten die met hem mee zouden gaan. Zou er een tussen zitten die hem zou proberen te vermoorden? Die hem zijn laatste levens zou proberen af te pakken? Hij wist dat het een mogelijkheid was en dat hij er op voorbereid moest zijn, maar het was niet iets waar hij zich nu al druk over zou moeten maken. "Laten we gaan," Hij draaide zich om en verdween door de uitgang van het kamp heen. Op weg naar de tunnel die naar de bergen zou leiden.

[Dit is het topic waar de groep naar de bergen gaat vertrekken. Houdt er rekening mee dat er ook katten achter moeten blijven en dat Acornstar niet iedereen mee zou nemen. Bedenk ook of je kat in staat is om de tocht naar de bergen te maken of niet.]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Acornstar riep de clan bijeen en.. het was een bijzondere. Hij zou vertrekken en hij sprak hier hardop dat hij de leiding zou hebben in de tijd dat hij weg was. Settleddust was dat dit iets was wat misschien ooit permanent zou zijn en nu.. nu was hij alleen. Hij kreeg nog de raad om naar zijn seniors te luisteren. Hij klemde zijn kaken steviger op elkaar terwijl hij een bittere snuif niet kon onderdrukken. Acornstar deed dat zelf niet. Luisterde naar niemand. Maar opeens wel naar een gevlekte vreemdeling met een vaag verhaal. Maar wat de leider wilde, ergens was het een opluchting. Alsof Settleddust vanaf vandaag ontketend zou zijn en eindelijk niet meer kluisters aan zijn poten had. Hij kon vrij bewegen, vrij spreken, vrij denken. Hij was nu tijdelijk leider. Hij kon alles doen wat hij wilde. En hij wist dat hij van heel wat leden in zijn clan support had. Hij glimlachte zonder warmte achter zijn blik naar de leider. ‘May Starclan light your path.’ Woorden die iedereen kreeg als ze een reis zouden ondergaan. Hij twijfelde of Acornstar die woorden nog zou geloven.


VERVOLG https://www.warriorcatsnl.com/t47744-deadliest-piece-on-the-board#904720