[open] For I much desire to speak with him

Ze wachtte misschien aan paar symbolische minuten, voor ze resoluut de grens over stapte. Als er geen ThunderClanpatrouille in de buurt was om om toestemming te vragen ging ze er ook niet de halve dag op zitten wachten. Het was toch niet alsof ze van plan was om op hun gebied te jagen, dus het kon geen kwaad. Vond zij.
Ik denk Stagtine niet, had Dustspirit gezegd toen ze hem vroeg of zijn broers bereid zouden zijn met hen mee te gaan naar de bergen. En sinds de Gathering snapte ze ook wel waarom. Ze had hem nauwelijks herkend toen hij daar op die rots stond, zo ambitieus en arrogant als iedere leider. Hij had duidelijk andere plannen dan om met zijn halfzus te vertrekken uit een clan waar hij blijkbaar aanzien kon verwerven. Crowcall had dan ook een tijdland geen verdere actie ondernomen. De situatie was onaangenaam als altijd, maar op het moment stabiel, en ze wilde niets forceren. Ze wilde accepteren dat haar broertjes - of in ieder geval sommigen van hen - makkelijker zonder haar konden leven dan zij zonder hen. Maar vanochtend trok ze het niet meer. Ze moest hem zien. Ze moest hem toch tenminste één keer gesproken hebben, één op één. Zien wie hij echt geworden was.
Ze wist van de vorige keer nog een beetje in welke richting het ThunderClankamp lag, maar tussen de bomen kreeg ze al gauw moeite haar orientatie te behouden. Waar achter alle takken en bladeren stond de zon nou precies? En hoe ver had ze inmiddels gelopen? Het was moeilijk bij te houden met die oneffen bodem en alle obstakels waar ze omheen moest. Het kamp kon niet ver zijn, toch? Ze hoorde een geluid en draaide zich om. Tja, het zou ook wel heel toevallig geweest zijn als ze het kamp had weten te bereiken voordat een van de vele katten hier haar vond.

Het was een gewone dag. Dat was het elke dag. Ook al gebeurden er soms rare dingen - dat veranderde de dag niet, enkel de gebeurtenissen errond. Hij keek naar de bladeren aan de bomen, beeldde zich in dat hij de zon erachter zag staan, en daarachter de sterren, hoe verborgen ze overdag ook waren. Een semi bekende geur kriebelde zijn neusgaten en zonder er al te veel op te letten brachten zijn poten hem al dichterbij. Hij richtte zijn blik pas weer naar beneden, naar het land van de levenden, naar de échte wereld, toen haar silhouette in beeld kwam. Ribcage was nooit close geweest met haar, ook al was ze zijn zus. Hij was echter ook niet veel closer met zijn broers hier in Thunderclan. Hij was altijd wat meer afstandelijk geweest, iemand die zich niet zo bemoeide met alle drama, die überhaupt zo veel drama niet maakte. Dustspirit en Stagtine konden soms kibbelen alsof ze nog kleine kittens waren. Voor Ribcage leek het allemaal maar klein en nutteloos. Wat deed het er allemaal toe? Op een dag zouden ze allemaal dood zijn, allemaal in Starclan of Darkforest of ergens tussenin, en dat zou zo zijn ongeacht van wat ze hier deden. Hij spendeerde zijn dagen met kalmte en rust, zo had hij het liefst. "Hallo, Crowcall.", mauwde hij haar dan ook rustig toe. Geen nood om agressief te worden, niet tenzij het echt niet anders kon. En hij ging ervanuit dat de Windclanpoes een goede reden had om hier te zijn. "Wat brengt je hier?"

Het zou dan toevallig geweest zijn om het kamp ongestoord te bereiken, het was misschien wel nog toevalliger om precies gevonden te worden door een van haar broers. Ze had niet vaak geluk in het leven, maar het lot was blijkbaar vriendelijk genoeg om haar af en toe een toevallige ontmoeting toe te werpen. Al had onze relatie meer moeten zijn dan toevallige ontmoetingen. Het had een leven moeten zijn. Het had een familie moeten zijn. Ribcage begroette haar kalm als altijd, terwijl haar eigen hart op het punt leek te staan uit haar ribbenkast te springen van blijdschap hem te zien. Iets in zijn houding hield haar tegen zich onmiddellijk tegen hem aan te drukken in een omhelzing. In plaats daarvan stapte ze voorzichtig naar voren om - als hij niet voor haar terug zou deinzen - zacht haar snuit tegen zijn wang te duwen. "Rib!", miauwde ze terwijl een glimlach zich op haar gezicht vormde. "Het is goed je te zien." Ze keek hem even aan, proberend zijn blik te lezen. Hij leek zo gesloten altijd, alsof hij zich in zijn eigen naam had teruggetrokken en geen emoties voorbij de spijlen liet komen. Zou zijn hart echt zo kalm in zijn borst liggen als het leek? Hij vroeg waarvoor ze kwam, en ze was blij dat hij het was en niet een onbekende clangenoot van hem die de vraag stelde. Nu hoefde ze niet te doen alsof het om belangrijke clanzaken of iets dergelijks ging. Bij haar broertje kon ze open zijn over de reden van haar komst. Toch? "Ik zocht je broer. Stagtine", miauwde ze. "Maar ik ben blij jou ook te treffen, ik zou jullie beide graag spreken. Ik... wil jullie iets vragen."