Tuesday, Wednesday break my heart

"Het spijt me, maar dat wil je niet meer horen, ik weet het. Het is mijn schuld, maar dat weet je al. Ik heb het allemaal verpest. Ik ben een slechte leader. Ik denk alleen maar aan mezelf. Ik misbruik mijn macht en ik ben een monster." Het klonk allemaal nog slechter dan de eerste keer dat ze het had geprobeerd. Crystalstar had wel honderd keer geprobeerd te bedenken wat ze tegen Carrioncough kon zeggen om het goed te maken. Sinds de situatie met Seamist had hij geen woord tegen haar gezegd, behalve wanneer het moest om hun taken uit te voeren. De grijze leader had alles wat ze ooit misdaan had al opgebiecht. Tegen de lege lucht, weliswaar, maar toch. Ze had verwacht wel iets te kunnen bedenken. Maar Crystalstar was nog steeds zonder antwoorden. Ze wist dat ze hem onder ogen moest komen, anders zou het te laat zijn.

Het duurde nog drie dagen voordat Crystalstar de moed bij elkaar wist te rapen. Ze vroeg Carrioncough om een wandeling met haar te maken. De tocht naar Highlands was ongelofelijk ongemakkelijk. Het was bijna de hele weg stil, en geen van beiden scheen zin te hebben om te praten. "Ik mis je." Mauwde ze uiteindelijk, gemeend. Ze keek hem zijdelings aan. "Ik heb nooit veel vrienden kunnen hebben. En natuurlijk moest ik het direct weer verpesten door er iets romantisch van te willen maken." Nog steeds geen antwoord, nu werd ze een beetje wanhopig. "Ik ben een domme kattin, wat dat betreft. Ik wil iemand, maar ik handel mijn zaken niet af. Het raakt allemaal met elkaar verwikkeld. Ik probeer iemand te beschermen, verraad daarmee de code en verpest haar leven nog steeds. Je verdiend een beter Leader om mee te leiden. Je verdiend een betere vriend." Het was er allemaal zo uitgekomen. Ze had niet eens doorgehad hoeveel ze praatte, maar toen ze klaar was, legde Crystalstar beschaamd haar oren in haar nek en keek ze weg.

[Carrion]

Het was in ieder geval een overwinning dat hij niet meer tegen haar schreeuwde. Daarmee was echter het meeste ook wel gezegd. Wat Carrioncough zei was niet bepaald diepgaand. Het was natuurlijk goed dat hij haar niet volledig had afgeschreven, maar het gebrek aan verdere woorden dat Crystalstar denken dat dit misschien niet een uitnodiging voor een hereniging was. "Ik heb je pijn gedaan.. Dat was niet wat ik wilde." Het was allemaal zo verwarrend geweest, zoveel gemengde gevoelens, katten die haar net te lief hadden aangekeken. "Kun je alsjeblieft iets zeggen?"

En hij zei iets. Crystalstar kon niets anders dan haar gezicht afgewend houden. Ze was een keiharde leader geweest voor meer dan een jaar, maar zelfs in haar stenen psyche waren uiteindelijk barsten gekomen, en niet veel later hadden die barsten haar doen breken. Rond Carrioncough was het nog steeds niet te doen om de stukken weer bij elkaar te rapen. Ze kon dus niet kijken, maar daarvoor luisterde ze des te beter. Hij begon goed, en ze voelde haar opluchting verspreiden door haar gespannen lichaam. Maar toen begon de zwart-witte kater over het idee dat ze alles met hem zou delen. Hij wilde een echt co-leader worden. Crystalstar gaf hem een korte zijdelingse blik. Was ze klaar om haar volledige macht op te geven? Het antwoord was heel makkelijk, nee. Maar kon ze het hem nog ontzeggen nu hij dit alles over haar wist? "Alles.." Ze sprak langzaam. Er ging heel veel in haar hoofd om, en veel daarvan had ze nooit met iemand gedeeld. "Ik zal m'n best doen." Beloofde ze na een verlengde stilte. Zijn opmerking over Seamist stak, omdat het zo waar was. Crystalstar wist dat de arme kattin gered moest worden, maar hoe? "Ze wilt mijn hulp niet meer, dit was alleen maar de laatste nagel. Ze is doodsbang voor me."