In de boeken deed Tiger niet zo lief tegen Raven

Zoals wel vaker - altijd eigenlijk - lag Ravenkit verveeld aan de buik van zijn moeder rond te kijken. Meestal duurde het niet zo lang voor er iets interessants op zijn pad kwam, meestal. Hij begon het inmiddels behoorlijk irritant te vinden dat niemand hem kwam vermaken, tot plots een bekend poesje in beeld kwam. Enthousiast wurmde hij zich los uit zijn moeder's slaperige greep en stormde hij op haar af. "Tigerkit!" Kondigde hij zichzelf aan. Hopelijk hadden de andere kittens niet ook aan haar vervelende dingen over hem verteld, die overigens helemaal niet waar waren. Hij was namelijk hartstikke leuk om mee te spelen. En nee, hij was niet bazig, maar wist het vaak nou eenmaal beter. "Wij gaan nu spelen!" Het was niet zijn bedoeling om haar te commanderen. Als hij iets wilde dan kreeg hij dat nou eenmaal. En als dat niet gebeurde dan was de ander een egoïstische rotzak, iets wat hij de elders weleens had horen zeggen.

[Tigerkit]

Tigerkit was eigenlijk niet echt iets belangrijks aan het doen. Ze had haar moeder gevraagd of ze ergens mee kon helpen, maar ze was afgewezen met het commentaar dat ze een kitten was en dat ze beter kon spelen. Nou, het was alsof ze de toekomst kon zien want voor ze het wist kwam een zwart gevaarte op haar af stormen. Haar bekje viel open toen Ravenkit haar naam riep. ‘Hoi-’ probeerde ze terug te miauwen, maar al snel kwam hij met de volgende mededeling. Ze gingen spelen. Ze knipperde een keer met een lege blik, waarna ze een glimlachje op haar snoetje toverde. ‘Oké!’ miauwde ze enthousiast. Hij zei het! En het was leuk dat hij haar had uitgekozen om mee te spelen, toch? Ze stak haar staartje als een antenne de lucht in en keek eens in het rond. Hmm. Wat te doen. ‘Wat vind jij leuk?’

Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze meteen instemde. En ze vroeg óók nog eens wat hij leuk vond. Kijk, zo hoorde het te gaan. Dankzij zijn nieuwe vriend Copperkit had hij ook meteen een setting voor het geweldige spel dat hij had bedacht. Het katertje had hem verteld over de oorlog met ShadowClan en alles eromheen. "We gaan RiverClan tegen ShadowClan spelen. Jij mag Crystalstar zijn, want jij bent een poes. En dan ben ik Acornstar." Ratelde hij enthousiast. Dat leek hem wel een goede deal. Normaal gezien had hij zijn eigen clan willen spelen, maar volgens de verhalen was Acornstar sterker.

Het duurde geen hartslag voordat Ravenkit een spel had verzonnen. Tigerkits ogen werden een beetje groot. Oh jeetje, dat was spannend. Shadowclan tegen Riverclan? Ze had nog helemaal niet zoveel geleerd over de clans. Ze wist natuurlijk dat er vier waren en Shadowclan waren in de meeste verhalen wel de slechteriken. Ze was in ieder geval blij dat ze hem niet hoefde te spelen zeg! Crystalstar was een heldin! De beste kat van heel de clan, want ze was leider, duh! ‘O-oké,’ miauwde ze dan ook. Ze wist niet of ze hier goed in zou zijn, maar oké. Ze was in ieder geval uitgekozen om mee te spelen. Had hij dit al bedacht voordat hij naar haar toe kwam? Haar mondhoeken kropen een klein beetje omhoog. En toen zette ze haar meest stoere gezichtje op en kwamen haar kopje en staart iets omhoog. ‘Ga weg uit Riverclan, stomme Acornstar!’ Het spelletje was begonnen!

Yes, het was begonnen! Het poesje nam meteen haar rol aan en probeerde hem - Eekhoornstar weg te jagen. Een stoere blik verscheen op zijn gezicht. "Nooit, RiverClan is van mij!" Sprak hij met lage stem, voor in hoeverre dat kon. Vervolgens sprong hij een beetje klungelig op de ander af en mepte hij haar zonder klauwen tegen haar oor. Eerder vond hij iedereen behalve zijn mama, zusje, de leader en Copperkit stom. Maar nu begon Tigerkit zich ook steeds meer te kwalificeren voor dat lijstje.

Oh jeetje bij de sterren en alles wat heilig was. Ravenkit begon meteen te dreigen en op haar af te stormen. Automatisch dook Tigerkit een beetje in elkaar. Ze zette zich schrap en een pootje veegde langs haar oor. ‘Nooit!’ miauwde ze zo gevaarlijk als ze maar kon, en ze sloeg met een pootje richting zijn gezicht. Ze was nog een beetje klungelig en haar hele lijfje draaide mee terwijl ze haar balans op drie poten probeerde te houden. ‘Riverclan is veel beterder dan Shadowclan!’ Hihi, dit werd stiekem zelfs een beetje leuk.

Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar daadwerkelijk raakte. In een echt gevecht dan had hij haar nu verslagen! Hij had maar kort de tijd om het te vieren, want de RiverClan leader haar poot kwam hard tegen zijn gezicht aan. Wow, ze was goed. Bij het statement dat ze maakte wilde hij bijna instemmen, maar nee! Hij was nu geen Ravenkit van RiverClan. "Nietes! Ik ben Eenhoornstar van ShadowClan!" Brulde hij terwijl hij zich volledig op haar stortte.

Ze raakte hem! Ze had hem echt tegen zijn koppie geraakt. De verbazing was meer op haar eigen gezicht te lezen, terwijl haar bekje open stond. Ze voelde zich bijna alsof ze te ver was gegaan en ze wilde vragen of hij nog wel helemaal heel was. Maar hij antwoordde dat al snel zelf, door luidkeels te schreeuwen en zich om haar te werpen. Ze gilde en sloeg beschermend haar eigen pootjes voor haar gezicht, toen Ravenkit haar vol onderuit tackelde en ze onder hem eindigde. Het deed gelukkig niet echt pijn. ‘Eenhoornster?’ miauwde ze toen, waarna een giecheltje haar bekje ontsnapte. Ze probeerde zichzelf vervolgens te bevrijden door onder hem uit proberen te kruipen. ‘Weet je dat zeker?’ Het was toch Eekhoornstar?  

Yess, deze keer was het hém gelukt. Trots torende hij boven haar uit, klaar om de laatste slag te slaan. Haar vraag verwarde hem echter een beetje, waardoor ze weg wist te komen. "Eekhoornstar toch?" Huh? Hij volgde haar even niet helemaal hoor. Vervolgens drong tot hem door wat er zojuist was gebeurd. "Hey, ik had je bijna!" Piepte hij gefrustreerd, waarna hij zachtjes naar haar kop mepte.

De verwarring hing tussen hun beide, en ze lachte opnieuw. Vervolgens haalde ze haar schouders een beetje op. ‘Ik weet het ook niet meer,’ sprak ze. Eenhoorn, Eekhoorn, het klonk allemaal een beetje hetzelfde. Zou hij ook eruit zien als een eekhoorn, met een grote, wollige, krulstaart? Ze lachte dromerig bij de gedachte, totdat ze opeens een mep in haar gezicht kreeg. Geschrokken duwde ze haar eigen pootje tegen de plek waar hij haar geslagen had. ‘Nou!’ Ze had haar stem een beetje verheft, en direct had ze er een beetje spijt van. Dus lachte ze het weg. ‘Niet helemaal,’ voegde ze er toen zoetjes aan toe. ‘Ik ben Riverclan en ik ben toch beterder.’ Ze sprong op haar pootjes en rende van hem weg. ‘Je krijgt me nooit te pakken, Eekhoornster!’

Bam, op dr bek! Ravenkit vond het niet erg om meisjes te slaan. Al helemaal niet als ze erom begonnen te lachen. De slag bleek echter niet de laatste te zijn, want ze ging er zomaar vandoor. Hij was het helemaal met haar eens in dat RiverClan beterder was, maar dat mocht hij niet zeggen. Wat frustrerend eigenlijk, dat hij Eekhoornster moest spelen. In plaats van haar te volgen bleef hij koppig staan. "Ik wil nu Crystalstar zijn. Jij bent Eekhoornster!" Riep hij haar na.