Blood Orange [Spreekuurtje]

Opgekruld als een slang lag ze in het lege nest. De afgelopen dagen spendeerde Crystalstar veel tijd binnen door. Het het niet meer zoveel zin om naar buiten te gaan als voorheen: Haar oorlog was voorbij, en haar geliefden hadden haar afgewezen. Haar eigen schuld, welteverstaan, maar daardoor niet makkelijker te slikken. Maar voor het meisje van Seamist moest de leader zich toch oprichten. Amberpaw had zich eerder die dag gemeld, ze wilde graag praten. De hele afspraak was al het geheugen van Crystalstar uitgewandeld, totdat ze de zachte pootstapjes bij de ingang van haar den hoorde. Er was maar nauwelijks tijd om haar grijze pels glad te strijken, maar wonderbaarlijk genoeg was ze presentabel voordat Amberpaw voor haar neus stond. "Ah, Amberpaw, waar kan ik je mee helpen?" Vroeg ze, zo normaal mogelijk. Ze kon wel raden waarvoor de apprentice was gekomen. Seamist was de afgelopen tijd zichzelf niet, nog minder dan gewoonlijk.

[Amber]

Het was niet perse dat ze Crystalstar als persoon vertrouwde, nee, het was omdat het haar leader was. En in Amberpaws ivoren torentje waren regels, regels en rangen, rangen, die veranderden niet. Een medicine cat heelde, een leader was er om te vertrouwen, niet? In feite vond ze het zelfs lastig om Crystalstar te zien los van haar rang. Alsof ze ervoor was geboren, in plaats van gemaakt. Zij was leader, het was haar plicht om haar clankatten te helpen, dus waarom zou ze haar niet kunnen helpen? Met die gedachten in haar harte gepropt stapte ze zenuwachtig naar binnen. Adem in, adem uit. Ze was al ouder inmiddels, ze wilde niet weer in die paniek schieten zoals vroeger. Maar ze hield er niet van om hier te zijn, in haar den. Haar grijze vacht leek één te zijn met de stenen ondergrond, alsof zij zelf deel was van de muren en haar met die zeegroene ogen van alle hoeken bekeek. Ze had altijd het idee alsof ze iets verkeerds had gedaan wanneer ze hier was. "Goedendag Crystalstar. Bedankt dat u mij, eh, wilde ontvangen," zenuwachtig ging ze zitten en wreef met haar ene pootje over de ander. "Ik, uhm, ik maak mij een beetje zorgen, en ik vroeg me af of je mij misschien wilde helpen..?" haar blik vloog van hoek tot hoek en ontmoette zelden die van de leader. "Het is niet iets heel ergs hoor! ... Denk ik. Maar als ik het u zeg, dan uh, dan is dat tussen ons, toch? Dat zou je, s-sorry, u dat niet ook aan... Bijvoorbeeld uw deputy vertellen?"

Hemel, Starclan, ze was even vergeten hoe verlegen dit kind was. Het scheen specifiek Crystalstar te zijn, leek het. De leader had niet echt gezien dat Amberpaw zich bij anderen zo gedroeg. Maar de boodschap van haar woorden was meer dan duidelijk: help, maar bespreek niks met Carrioncough. Dat bevestigde haar vermoedens, het ging dus om Seamist. "Ik zie geen reden om het aan Carrioncough te vertellen, nee. Niet zolang hij niet in gevaar is door wat je me wilt vertellen." Mauwde ze simpelweg, alsof ze niet heel goed begreep wat er aan de hand was. "Ga verder, Amberpaw. Wat het probleem precies?"

Waarom was het altijd zo moeilijk, in haar bijzijn? Juist tegenover Crystalstar wilde ze sterk lijken, in de hoop dat ze ooit spijt zou krijgen dat ze haar broer als apprentice had verkozen boven haar. Maar iedere keer wanneer ze hier kwam, leken alle woorden die ze al dagen had uitgedacht plots te verdwijnen. Amberpaw haalde diep adem, opgelucht toen Crystalstar bevestigde dat Carrioncough niets hoefde te weten. De poes schudde haar kop en vermeed oogcontact. "Nee, het h-heeft niet met hem te maken," mompelde ze, en dwong zichzelf toen te kalmeren. Even nam ze de tijd om haar woorden uit te zoeken. Was dit wel zo'n slim idee? Was Crystalstar te vertrouwen? Maar ze had haar moeder wel eens in haar den gezien, en als haar moeder de leader vertrouwde, kon zij dat toch ook..? Hoe dan ook, was het nu te laat om terug te deinzen. "Ik... Ik maak me zorgen om mijn ouders," het voelde alsof de steen uit haar mag was verdwenen, en plots kon ze niet meer stoppen. "Het is... Nuja, ze praten er niet over met mij, maar volgens mij gaat het niet goed tussen hun. Ik dacht dat de nieuwe kittens het goed zouden maken, maar mijn moeder glimlacht niet meer en mijn vader is constant ziek." haar blik werd droevig toen ze kort stil was. "Ik heb ze wel eens horen praten. Volgensmij komt het door mij. Door mij en mijn broer, het lijkt alsof er iets mis is. Maar ik doe zo mijn best, Crystalstar, ik probeer zo hard ze weer blij te maken zoals vroeger. Maar het... Het lijkt gewoon alsof ze elkaar kapot maken, en ik weet niet meer wat ik moet doen."

Verdomme. Ze had veel te veel door. Amberpaw had dan wel geen flauw benul waarom haar ouders zo afstandelijk waren, maar het feit dat ze het wist was al erg genoeg. Natuurlijk, er waren vast wel meer katten die een vermoeden hadden dat Seamist en Arcticwolf niet bepaald het ideale verliefde stel waren, maar als hun eigen dochter had doorkreeg.. Crystalstar kwam langzaam dichterbij, en liet haar zachte wang over Amberpaw's kopje gaan. "Het is niet jouw schuld, wat er ook tussen je ouders speelt." Fluisterde ze zachtjes, terwijl ze furieus nadacht over hoe ze Amberpaw gerust moest stellen zonder weg te geven dat ze heel wat meer met de situatie te maken had dan hoorde. "Ik ken jouw ouders allebei best goed." Dat was waar, hoewel het niet kennen was op de manier die Amberpaw zich waarschijnlijk voorstelde. Daarnaast was één van die ouders niet wie de jonge kattin dacht. "En als er iets is wat over ze te zeggen is, is het dat ze allebei enorm van hun kinderen houden. Daar hoef je je geen zorgen over te maken." Nog een waarheid. Arcticwolf hielt van de kinderen, op een bijna ziekelijke manier. Ze waren niet van hem, hij had ze geclaimd om Seamist en Settleddust te tergen, met háár toestemming. Maar hij hielt van ze, en Seamist ook. "Kijk me eens aan." Miauwde ze, terwijl ze omlaag keek, naar het gezicht dat haar zo aan deed denken aan twee katten, over wie ze enorm ingewikkelde gevoelens had. "Het is niet jouw taak om je ouders gelukkig te maken, of om hun band te redden. Dat moeten ze zelf doen. Jij moet je richten op je training, en je moet plezier hebben met je vrienden. Dit is niet iets waar jij je druk om moet maken, oké?"

De woorden van de leader brachten tranen in haar ogen. Het was niet haar schuld. Ze wilde die woorden op schrijven en voor altijd in haar hart opslaan. Zie je? Ze kon er niets aan doen, het was niet haar fout. Hoe graag ze dat wilde geloven, nu het daadwerkelijk onder woorden was gebracht, en door niemand minder dan haar leider. Maar het was niet genoeg. Het bleef branden, dan diepe gevoel van 'foutheid', van een puzzelstukje dat wel paste qua vorm - maar niet de juiste kleuren had. Ze wilde het zo graag negeren.

Toen de ander zachtjes haar wang streelde, kon ze zichzelf niet meer behouden. Als een pop liet ze zichzelf tegen de leider aan vallen, zachtjes snikkend om al die zorgen die ze al zo lang had opgespaard. Het was niet gepast, natuurlijk niet, maar ze verlangde nergens meer naar dan een sterk stel poten die haar omhelsden, en haar vertelden dat het goed zou komen. Net als vroeger, toen de wereld nog zo simpel was. Ze luisterde dan ook stilletjes naar haar woorden. Ze wist dat ze Arcticwolf vertrouwde, en dat de leader en haar moeder een goede band hadden geloofde ze ook. Ze had Seamist haar wel eens op zien zoeken, zo laat in de nacht. Kennelijk waren ze goede vriendinnen, dat Seamist op dergelijke tijdstippen nog bij haar terecht kon. Ze was blij dat haar moeder iemand had om met haar problemen te vertrouwen, zelfs al stak het een beetje dat Amber dat niet zelf was. Toen Crystalstar Amber vroeg om haar aan te kijken veegde ze haastig de tranen uit haar blauwe ogen. In stilte liet ze het advies van de ander op zich in werken. De gevlekte poes beet op haar lip, voordat ze uiteindelijk met een zachte stem antwoordde. "Maar van wie dan wel? Ik kan toch niet gewoon toekijken?" toekijken hoe het licht uit de ogen van haar moeder verdween, hoe ze nooit meer glimlachte zoals toen. Toekijken hoe haar vader langzaam werd vergiftigd. Als het niet haar verantwoordelijkheid was, en haar ouders het niet zelf oplosten... Wie deed dat dan wel?

Dit was met afstand het beste wat Crystalstar in de laatste moons voor iemand gedaan had. Dat was een behoorlijk pijnlijke realiteit. Ze had zo weinig uit de goedheid van haar hart gedaan de laatste tijd. Alles had ze overdacht en calculerend gedaan. En zelfs dit, het ogenschijnlijke onschuldige troosten van een jonge apprentice die zich zorgen maakte om haar ouders bracht allerlei vervelende implicaties met zich mee. Als Amberpaw zich nu al zo'n zorgen maakte om de zieke Arcticwolf, hoe kon Crystalstar dan met hem afhandelen? Ze had zichzelf beloofd het te doen, voor Seamist. Tot nu toe had ze er nog niet bij stil gestaan dat er ook anderen waren die geraakt zouden worden door zijn eventuele dood. De grijze leader beet haar kaken op elkaar terwijl Amberpaw haar vroeg wie er dan voor haar ouders zou zorgen. "Dat moeten ze zelf doen. En ik ook, ik moet ervoor zorgen dat jouw ouders het blijven doen. En ik beloof je dat dat is wat ik zal doen." Ze zuchtte onhoorbaar. Met die belofte zou ze geen vrienden maken wanneer dit alles tot haar beoogde einde kwam.

Ze wist niet precies wat ze nou daadwerkelijk gehoopt had. Dat Crystalstar drie woorden zou zeggen, en alles weer goed zou zijn? Dat ze op een magische wijze een antwoord had dat alles verklaarde? Misschien stiekem wel, onbewust ging ze er vanuit dat zij het wel zou weten als leader. Maar nu ze zo naast haar zat zonk het besef een beetje in dat ze ook nog steeds gewoon een kat was, geen Starclanner met eindeloze kennis. Amberpaw slikte en beet op de binnenkant van haar lip. Des te ouder ze werd, des te ingewikkelder de wereld leek te worden. Vroeger wisten haar ouders antwoord op al haar vragen, had ze het idee gehad dat de volwassenen altijd alles wel op zouden kunnen lossen. Wat een desillusie, en hoe graag ze verlangde om terug te gaan naar die tijd. Een zachte zucht rolde over haar lippen en een tijd lang was ze stil, waarna ze toch knikte. Ze was een grote meid, niet? "Bedankt, Crystalstar, sorry dat ik je tijd heb ingenomen," sprak ze met een klein stemmetje, waarna ze de poes van onderen aan keek. "En, uhm, bedankt dat je er voor mijn moeder bent. Ik zie dat jullie veel voor elkaar betekenen, en ik ben heel blij dat ze een vriendin heeft om op terug te vallen, nu," maar waarom jij, en niet ik, haar eigen dochter? Die woorden zou ze nooit over haar lippen laten rollen, maar de vraag hield haar nachten wakker. Was er dan helemaal niets dat ze kon doen?

Oh, wat was haar leven toch een vreugd. Hier mocht ze dit kind geruststellen, om vervolgens de dood van haar vader te beramen. Hij moest uit de weg geruimd worden, dat wist Crystalstar best, maar Amberpaw maakte het wel verrekte lastig om het over haar hart te verkrijgen. "Ik ben leader voor Riverclan, Amberpaw, ik ben er om jullie te spreken." Ze wist een beetje te glimlachen. Dat was tenminste waar: ze ontving nog regelmatig Riverclankatten persoonlijk, om het gevoel te bewaren dat ze er echt voor hén was. "En ja, je moeder is in goede poten bij mij. Ik maak me net zoveel zorgen om haar als jij. Ik zal alles in mijn macht doen om ervoor te zorgen dat ze zich beter gaat voelen." Zoals die vervloekte mate van haar voor eens en voor altijd de mond snoeren.