Your Lover is an Actress

Het was onmogelijk iemand los te laten als je om ze gaf. Dat was een les die Crystalstar weer eens leerde terwijl ze Hermitshell aankeek. Ze stonden in haar den, dat nu volledig van haar alleen was sinds de dood van Smokegaze - en de afwijzing van Carrioncough. - Het was allesbehalve haar bedoeling om haar kleinzoon ter vertellen hoe hij zijn leven moest leiden, want Starclan wist dat zij daar ook niet de expert in was, maar toch wilde ze met hem praten. "Ik wilde met je praten, over Cottonflower." Mauwde ze. Was dit het juiste om te doen? Moest ze hem hier wel mee benaderen? Of kon ze het beter allemaal laten zoals het was.

[Hermit]

Vol verwachting keek hij zijn leader aan, die had gevraagd om een gesprek. Wat zou het deze keer zijn: een diplomatieke opdracht? of iets simpelers? Wat er uit haar mond kwam ging tegen al zijn verwachtingen in. Er was iets met zijn meisje. Zijn ogen sprongen open van bezorgdheid. Had ze iets stoms gedaan, of was haar iets overkomen? "Is alles oké?" Sprak hij ongeduldig.

Dit zou een klassiek Crystalstar-Hermitpaw gesprek worden, vreesde ze. Dit was niet bepaald een onderwerp waar de twee het over eens waren, en Crystalstar verwachtte niet dat ze echt een hele beleefde reactie zou krijgen als ze zich niet heel duidelijk uitdrukte. "Ja, er is niet met haar gebeurd. Maar ze is niet goed bezig." Mauwde de grijze leader maar meteen eerlijk. Dan wist hij dat al vast. "Je geeft duidelijk om haar, en dat zou ik je ook niet ontzeggen. Maar ik wil open met je zijn." Natuurlijk wilde ze eigenlijk wel dat de twee uit elkaar gingen, maar dat zou ze niet opdringen. "Ze kan niet langer doorgaan met mijn gezag ondermijnen. Als het zo doorgaat zal ik haar niet langer kunnen excuseren vanwege de rouw om Blueflower."

Maar natuurlijk was er niks ergs gebeurd. Crystalstar moest zoals wel vaker gewoon ergens over zeiken. Een geïrriteerde zucht verliet zijn bek. Ze had hem zo laten schrikken om iets waar hij niet eens invloed op had. "En wat kan ik daar aan doen?" Snauwde hij, nog niet helemaal bijgekomen van de schrik en ongeloof. "Misschien moet je daar met haar over praten. Je weet wel, de persoon over wie het gaat?" Nadat hij dit zei besefte hij dat ze dat waarschijnlijk al lang geprobeerd had. En Cotton kennende had dat natuurlijk niet gewerkt. Beschaamd wendde hij zijn blik af. Hermitshell gaf ontzettend veel om zijn vriendin, maar waarom moest ze zich nou altijd in de problemen werken?

Zoals ze al had verwacht werd hij woest, en begon hij zoals zo vaak tegen haar te snauwen. Crystalstar incasseerde het allemaal, en merkte dat dat beter ging dan vroeger. Ze had hem geaccepteerd voor hoe hij was, was écht van hem gaan houden, en had geduld voor Hermitshell gekregen. "Dat heb ik geprobeerd." Mauwde de leader rustig toen haar kleinzoon uitgeraasd was. Er kon in ieder geval niet gezegd worden dat hij zijn vriendin niet lief had, dat was Crystalstar meer dan duidelijk. "Maar naar mij wilt ze niet luisteren nadat ik Carrioncough benoemde." Ze herinnerde zich maar al te goed wie er toen naast Cottonflower was gaan zitten, in stil protest, en hoopte dan hij niet in discussie zou gaan. "Ze houd van jou, jij kan haar wel bereiken."

Natuurlijk had ze dat al geprobeerd, maar- wow, houden van? Hermits wangen werden rood. Dat hadden ze nog niet tegen elkaar gezegd. Had Crystalstar gewoon een levendige fantasie? Of zat er een kern van waarheid in? "Ik tolereer Carrions gezag, echt waar. Maar ik snap dat anderen dat niet doen." Zuchtte hij, minder kwaad dan net, maar nog steeds aardig van slag. "Hij is een buitenstaander zonder vrienden en komt gewoon.. je weet wel, slijmerig? over. Dat is compleet het tegenovergestelde van het beeld van een goede deputy." Maar rechtvaardigde dat Cottonflowers gedrag? De kater bleef even stil. "Dat ze niet naar jou luistert.. Dat vind ik ook problematisch." Gaf hij met tegenzin toe. Het voelde smerig om een kant te kiezen, ook al was het maar voor een beetje. Een indringende blik gleed naar haar ogen. "Maar waren wij niet ook ooit net zo? En dan is toch ook goed gekomen?"

Er waren zoveel leuke jonge kattinnen in de clan, waarom moest Hermitshell nou weer precies aanpappen met degene die zo regelrecht tegen Crystalstar inging? Maar dat kon ze niet zeggen, ze kon geen oordeel vellen over andermans liefdesleven, met wat zijzelf allemaal uitvrat. Carrioncough is zeker anders dan zijn voorgangers, dat kan ik niet ontkennen." Hij was zeker anders dan zíj, niemand was geweest zoals zij. "Dat is waarom ik hem gekozen heb. We hebben al een sterke leader om de clan te inspireren en de andere clans te intimideren. Ik heb iemand nodig die dat aanvult, niet iemand die exact zoals ik is." Niemand anders had een uitleg van haar keuze gekregen. Crystalstar had altijd volgehouden dat ze het er maar mee moesten doen, en eigenlijk geloofde ze dat nog steeds. Toen Hermitshell een beetje twijfelachtig een vergelijking trok tussen hem en Cottonflower glimlachte Crystalstar lichtjes. "Ja, Hermit. Maar jij was een apprentice, en mijn kleinzoon. Cottonflower is een warrior. Ik verwacht het gedrag van een warrior van haar." En jij kan haar overhalen, of ze zit diep in de problemen.

Hm, noemde ze zichzelf nou zomaar even tussendoor een sterke, inspirerende leader? Hermitshell was niet onder de indruk en niks aan zijn gezichtsuitdrukking wist dat te verbergen. Bij haar volgende woorden maakte kwaad oogcontact, wat al snel overging in bezorgdheid. Hij haatte het dat ze gelijk had over Cottonflowers gedrag. En wat was hij bang voor hoe zijn leader hiermee om zou gaan. Crystalstar was een slang, gevaarlijk en onvergefelijk. Zelfs haar clangenoten waren voor haar niet veilig. "Heeft ze iets tegen je gezegd wat ik zou moeten weten?" En deze keer zou hij geen genoegen nemen met de halve waarheid, zoals bij Seamist. Nee, hij moest alles weten mocht hij zijn vriendin uit deze situatie willen redden.

Iets ziekelijks in haar was blij met de ongerustheid die ze achter die blauwe ogen zag. Ja, nu begrijp je het, hè? Nu begrijp je wat er gebeurd met degenen die Crystalstar dwars blijven zitten. Ook al had hij nog geen vraag gesteld, Crystalstar knikte toch. Dat zou duidelijk genoeg voor hem zijn. Toen Hermitshell zijn vraag stelde zwiepte de grijze kattin geagiteerd met haar staart, en snoof ze. "Ze heeft me beschuldigd van verraad, omdat ik haar moeder heb vervangen." Ze keek even weg, het verlies van Blueflower deed nog steeds pijn. "Ik zal niet degene zijn die het haar verteld, maar Blueflower is hoogstwaarschijnlijk dood. Ik kon niet anders."

Als ze zijn verandering in gezichtsuitdrukking had genegeerd dan dacht hij misschien nog dat hij zich de ernst van de situatie inbeeldde, maar ze knikte. Ze Mousedung knikte. Het was precies zo serieus als hij vermoedde. "Kun je dat haar kwalijk nemen?" Teleurgesteld schudde hij zijn kop. "Denk je nou echt dat ze niet snapt dat Blueflower waarschijnlijk dood is? Stel je verdomme eens voor hoe het wel niet moet zijn om die angst op zo'n publieke manier bevestigd te krijgen. Toen je een nieuwe deputy benoemde vertelde je de clan meteen wat jouw vermoedens waren. En de nieuwe deputy was ook nog eens een zielige, compassieloze zak. Heb je daar weleens over nagedacht?" Ergens hoopte hij dat dit nieuwe informatie voor haar was, dat ze na een avondje nadenken haar perspectief over deze situatie had veranderd. Maar dat zou ook betekenen dat ze achterlijk was. En spijtig genoeg kende hij geen slimmer iemand dan zijn mentor.

Het was een irritante gewoonte, katten dachten dat ze een monopolie hadden op de rouw over hun geliefden. Cottonflower was niet de enige die haar moeder miste. Crystalstar had oprecht van de lieve kattin gehouden, ook al had ze haar misschien niet altijd even serieus genomen als deputy. Blueflower was letterlijk een gift van Starclan geweest, en nu was ze van de clan weggerukt. Hermtishell scheen te vinden dat dit het moment was voor een preek, en de leader fronste alleen nog maar dieper. "Het is niet mijn taak om Cottonflower's gevoelens te beschermen. Mijn taak is om de clan in leven te houden. Een clan heeft een deputy nodig, zo simpel is het." Ze had al veel te veel energie verspild aan de benoeming van Carrioncough. De opmerking over de deputy, over háár deputy, deed wel pijn. Waarom moest iedereen nou weer tegen hem zijn? Was zij dan echt de enige die iets goeds in hem zag? "Carrioncough heeft compassie genoeg, maak je daar maar geen zorgen om. Het is ook niet bepaald alsof de clan hem een kans heeft gegeven toen ik hem benoemde, hmm?"

Zijn nobele woorden leken niks bij de poes teweeg te brengen. Hardop zuchtte hij door haar toelichting heen. Natuurlijk was het niet zo simpel. De kater sloot kort zijn ogen in een poging zichzelf te kalmeren, maar deze sprongen weer open bij haar zoete woorden over hun deputy. "Maar je bent verliefd op hem! Hmm?" Meer dan een wilde gok was het niet, maar hij was hun vorige gesprek niet vergeten, over hoe "volwassen katten als zijzelf gezelschap nodig hebben".

Haar kaken klemden zo hard op elkaar dat ze even dacht dat ze nog een tand zou breken. In plaats daarvan ontspande Crystalstar na een paar lange, pijnlijke momenten weer. "Ik zie niet hoe dat relevant is. Ik kan mijn persoonlijke leven en mijn taken en werk prima scheiden, Hermitshell." Tenminste, dat was wat zichzelf altijd verteld had, en zou blijven vertellen. Crystalstar zou nooit een kater, of kattin, haar laten afleiden van wat echt belangrijk was: Riverclan. "Carrioncough is mijn deputy. Dat is alles wat voor de clan uit zou moeten maken."

Eerst kwam er verbazing. Dus het was echt zo. Dat nieuws liet hij enkele seconden op zich inwerken. Vervolgens schudde hij teleurgesteld zijn kop. Crystalstar, de altijd o zo harde leader, had zich laten leiden door haar hart. "Het ergste is nog dat het niet eens door hebt." Zuchtte hij gefrustreerd. "Ik snap dat Cottonflower zich beter moet gedragen, maar zij is niet de enige hier die niet rationeel bezig is." Ja, denk daar maar eens goed over na.

Het was nooit goed. Dat was een les die ze lang geleden had geleerd en die steeds opnieuw weer opdoemde. Was het echt zo vreemd dat ze gevoelens ontwikkelde voor de ene kat die ze genoeg vertrouwde om haar opvolger te zijn? Het was niet alsof ze Carrioncough de rang had gegeven omdat hij haar mate was, want dat was hij niet. "Als ik me door mijn gevoelens had laten leiden, zou ik hem nooit deputy hebben gemaakt. Het is een gevaarlijke positie. Daarnaast is hij mijn partner niet." Ze sprak rustig, want ze wilde niet weer een schreeuwmatch met Hermitshell aan gaan, maar ze was wel geïrriteerd, of misschien zelfs teleurgesteld. "Kan je echt niet geloven dat ik wijs genoeg ben om onderscheid te maken tussen die twee werelden?"

Was dit hoe het voor altijd tussen hen ging zijn? Een cirkel van oneindige ruzies? Hij haatte het dat hij om haar gaf. Oh, wat zou dit toch zoveel makkelijker zijn als hij zich niet zo'n zorgen om haar maakte. "Natuurlijk weet ik dat je dat je dat wel kunt." Siste hij. Verslagen gooide de kater zijn kop naar achteren. "Kun je me op z'n minst vertellen dat je snapt waar ik vandaan kom?" Zo kwamen ze nergens.

De koppigheid die ze deelden was nagenoeg eindeloos, en dat wisten ze allebei. Ze wisten allebei dat geen van beiden zich snel gewonnen zou geven. Juist daarom, en om ervoor te zorgen dat het niet weer een oeverloze discussie werd, liet Crystalstar haar koppigheid even varen. Haar gezegd ontspande wat en ze zuchtte diep en knikte. "Ja, natuurlijk." Mauwde ze zachtjes. "Het lijkt alsof ik mezelf door mijn emoties heb laten sturen." Ze slikte en sloot kort haar zeegroene ogen. Was het zo? Had ze Carrioncough gekozen omdat ze van hem hielt? Of omdat ze wilde dat hij van haar zou gaan houden? Ze opende haar ogen weer "Jij hebt nooit meegemaakt hoe het is om te sterven, en ik hoop voor je dat het nog vele jaren duurt voordat dat gebeurt." Zij daarentegen.. "Ik ben al een aantal keer over dat randje gegaan, en teruggebracht. Ik kan je vertellen, het is niet goed voor je. Soms voel ik me dun, uitgerekt.. Alsof mijn leven wordt verlengd door krachten die niet in mijn lichaam thuishoren." Nooit had ze iemand anders over haar ervaring met het vreemde proces van herboren worden verteld. "Het geeft echter wel een bepaalde, verruimde visie op je leven, als je beseft dat je de enige bent die ooit die extra kansen krijgt. Ik heb ervan geleerd dat ik moet kiezen wat zoveel mogelijk levens redt, omdat ik niemand anders terug kan brengen dan mijzelf. Ik geloof dat Carrioncough in dat opzicht de juiste keuze is geweest in een lange rits aan moeilijke keuzes die ik heb moeten maken voor de clan." Ze beet haar kaken nogal ongemakkelijk op elkaar. Haar filosofie delen zorgde ervoor dat ze zich dom voelde. Dit soort interne, abstracte ideeën waren logisch totdat je ze uitsprak.

Waar de kater meer strijd verwachtte, gunde ze hem zijn gelijk. Verbluft viel zijn bek open en deze ging niet dicht tot ze was uitgesproken. Soms had zijn mentor van dit soort bijzondere, haast impulsief open momentjes. Het begon inmiddels zo ongeveer routine te worden. Maar toch was hij elke keer weer onder de indruk, zeker nu hij verwikkeld zat in dit bizarre conflict tussen zijn vriendin en leader. Er volgden enkele momenten van stilte waarin de tandwielen in zijn brein als een gek ratelden. "Ik.. ik wist niet dat je daar zoveel last van had." Begon hij zachtjes. "Sterven.." Het klonk gestoord en dat was het eigenlijk ook wel. "En ik weet dat je het goed bedoelt, echt waar." Maar deed ze ook goed? Deputygewijs had Carrioncough in principe nog niks verkeerds gedaan. De crèmekleurige kater zuchtte zachtjes, zoekend naar de passende woorden. "Geef Cotton daarom ook nog een kans. Ik wil met haar praten, maar ze zal niet veranderen als er vanaf jouw kant niks verandert." En dat was de frustrerende waarheid. Alles lag nu in Crystalstar's poten.

De lichtgrijze haren rondom haar snuit waren Crystalstar niet ontgaan, de laatste keer dat ze naar haar spiegelbeeld in de rivier keek. Niemand leidde voor altijd, en het leek er op dat het verliezen van levens dat proces versnelde. Tussen de incidenten in leek het alsof ze compleet onveranderd bleef, en dan plotseling voelde ze zich twintig moons ouder. Ooit zou iemand haar op moeten volgen. Dat was de dag die Crystalstar het meest vreesde: de eerste dag die zij niet meemaakte. Daarom probeerde ze voor de toekomst te plannen, maar tot nu toe waren al haar plannen in elkaar gezakt. Carrioncough was daadwerkelijk haar enige hoop op het moment. Hermitshell vroeg opnieuw om genade voor zijn vriendin, en Crystalstar zwiepte even met haar staart. "Goed, wat stel je voor? Wat kan ik doen om haar te verblijden? Om haar naar mijn kant te brengen?"

Het verbaasde hem hoeveel invloed hij op zijn mentor had. Nou was haar medewerking niet zonder moeite gekomen, maar hij wist zeker dat veel anderen niet dezelfde indruk op haar achter konden laten als hij. "Ten eerste: dankje." Zuchtte hij opgelucht. Dit was iets. Er was nog hoop voor de twee. "Misschien kan een openhartig gesprek al veel oplossen. Je weet wel. Jij vertelt dat je je in haar kan verplaatsen en zij voelt zich begrepen.. Zoiets." Voor de hand liggend en niet haar noch zijn gebruikelijke werkwijze, maar het leek in veel situaties verrassend goed te helpen. "En misschien heeft ze ook gewoon wat ruimte nodig. Ik hoef het je vast niet te vertellen, maar ze heeft het zwaar.." Wie weet voelde de leader wel iets van warmte voor zijn vriendin. Ze wisten immers beiden hoe verlies eruitzag.