[Crystalstar] Lifeboat

Natuurlijk was het niet alsof Seamist nu zomaar haar mate en haar kinderen aan de kant kon schuiven voor Crystalstar, noch zou de jonge kattin dat willen. Maar Crystalstar verblijdde zich met het feit dat ze niet werd afgewezen. "Het is goed.. Je hoeft niets zeker te weten." Murmelde ze zachtjes. Het was niet de ultieme situatie, het was niet alsof ze op deze manier weer een partner kreeg. Maar het was iets, en wat ze had gezegd was waar geweest: Ze voelde ze erg fijn en veilig bij Seamist. Bij Carrioncough had ze hetzelfde gevoel gehad, hoe anders de twee ook waren. Die gedachte leek wel een visioen, en Crystalstar zou heel erg onder de indruk van zichzelf zijn geweest als ze niet zo enorm schrok toen haar deputy ook echt verscheen. Een paar momenten staarde ze hem in stilte aan. Dus daarom had Seamist meteen naar haar moeten komen, Carrioncough wist iets. "Carrioncough! Waarom kondig je niet aan dat je binnenkomt?' Hij had hun laatste woorden gehoord, dat wist ze zeker. Dat maakte het eigenlijk nog erger dat hij zomaar naar binnen gewandeld was. Ze was duidelijk in een intiem moment verwikkeld geweest. Crystalstar keek zijdelings naar Seamist, zich er pijnlijk van bewust dat ze nog steeds tegen elkaar aanzaten. "Had het echt niet tot morgenochtend kunnen wachten? Het is midden in de nacht." Verzuchtte de leader, vermoeid. Dit donkere, zachte momentje werd weer zo van haar weggerukt.

De afstand die tussen Seamist en zijzelf gecreëerd werd bracht Crystalstar weer bij zinnen. Ze was een leader, en ze zat hier een beetje verliefd te doen met een kattin die niet alleen een voormalige verraadster, maar ook nog eens bezet was. En tegenover haar stond haar deputy, die haar keihard had afgewezen, nog geen halve moon geleden. Het was een bijzondere situatie, dat kon zonder meer gezegd worden. Eigenlijk wilde ze Carrioncough toebijten dat hij dan beter op zoek had kunnen gaan naar Seamist zelf, en dat het wel vreemd was dat hij híér terecht was gekomen, maar ze besloot het te laten. Dat kon hun relatie alleen maar verder verslechteren, terwijl ze hem juist zo graag als vriend en loyale deputy wilde bewaren. Toen het na zijn woorden even stil bleef, en Seamist duidelijk bevroren op haar plek zat, besloot Crystalstar maar te helpen. "Je hebt gelijk, Carrioncough. Het gaat niet helemaal goed met Seamist. Daar ben ik van op de hoogte, en duidelijk weet jij ook iets. Ik heb besloten je er verder buiten te laten om niet het gevoel te creëren dat de gevoelens van mijn clangenoten niet veilig zijn bij mij. We hebben elkaar gevonden toen we allebei iemand nodig hadden." Het was geen leugen, maar ook zo ver van de volledige waarheid. Ze knikte vriendelijk naar de zwart-witte kater. "Ik ben blij dat je bezorgdheid toont. Dat is niet meer dan wat ik van je hoopte, als deputy."

Heel even dacht ze dat alles toch nog goed zou komen. Dat Seamist gewoon terug zou gaan naar haar kittens en zij en Carrioncough dit later konden uitpraten. Maar daarmee was ze vergeten dat ze een intelligente deputy had gekozen, één die niet alles wat zij deed zou goedkeuren en die zijn eigen mening durfde te geven. Het was precies waarom ze hem had gekozen, maar wat haatte ze hem daar nu voor. "Blijf staan." Beval ze haar deputy toen ze zag dat hij een stap achteruit deed. Haar hersenen werkten op volle toeren. Ze moest dit goed afhandelen, om Seamist te beschermen. Crystalstar keek naar de kattin die duidelijk doodsangsten uitstond. "Je mag gaan, maar als je liever blijft dan is dat ook goed." Mauwde ze zachtjes, proberend haar niet volledig te laten breken. Ze moest weten dat ze nog één vriend had in deze clan. Crystalstar richtte haar groene blik weer op Carrioncough, de kater die ze zo graag gewild had. "Beloof dat je geen woord met Arcticwolf zult wisselen over wat hier gezegd wordt, en ik zal de situatie opklaren. Als je die belofte breekt ben je je rang kwijt, dat zweer ik." Het was een harde maatregel, maar de enige manier om zijn stilte garant te stellen.

Haar deputy gaf zijn woord, dat was tenminste iets. Het betekende dar Crystalstar iets had om te garanderen dat hij zijn woord zou houden, want ze was er vrij zeker van dat Carrioncough zijn rang niet wilde verliezen, koste wat kost. Het was lastig voor de grijze kattin om zich niet opnieuw te ontfermen over de duidelijk gebroken Seamist, maar ze moest dit nu in goede banen leiden. Ergens had Carrioncough natuurlijk gelijk: hij was deputy, en zou moeten weten wat zij wist. Aan de andere kant was het niet handig om nog meer katten in het geheim te laten. Hoe meer ervan wisten, hoe meer kansen er waren dat iemand toch zijn mond niet kon houden. "Seamist heeft fouten gemaakt. Ze was erg jong, en heeft ze zelf aan mij opgebiecht." Begon de leader, zonder te vertellen wat die fouten precies waren. "Deze fouten waren in strijd met de code, en hadden verbanning kunnen opleveren. Daar had ik echter geen zin in, en er was een manier om alles glad te strijken. Als ze simpelweg Arcticwolf als haar mate zou aannemen, zo alles goed zijn." Ze zuchtte diep, hier ging ze dan: nu moest zij ook iets opbiechten. "In die tijd gebruikte ik Arcticwolf als een dichte vertrouweling, en ik had zijn volledige loyaliteit nodig. Dus ik heb Seamist.. geforceerd om hem als mate aan te nemen. Maar hij weet van alles, en is allesbehalve een goede partner geweest." Met wanhoop in haar ogen keek ze Carrioncough aan. Hij mocht niet nog een keer boos worden, hij moest haar vertrouwen.

I'm nothing without their love.

Er viel een doodse stilte na Seamist's woorden. Een stile waarin Crystalstar langzaam van haar naar Carrioncough keek. Hij was te ver gegaan, dat wist ze. Maar ze kon hem niet wegsturen, kon hem niks aandoen. Alles wat ze deed zou een reden voor hem zijn om het verhaal door te vertellen, en dan was het gedaan met haar leiderschap. Crystalstar wilde net haar mond weer opendoen toen haar deputy nog een trap nagaf, en besloot dat ze beter helemaal vernietigd kon worden. Ze voelde tranen in haar ogen opwellen, en voor deze ene keer wist ze ze niet tegen te houden. Het was niet eerlijk. Ze was helemaal gek geweest van hun beiden, maar allebei hadden ze niet gekund, en nu keken ze haar allebei beschuldigend aan. Was het niet zij die hen beide beschermd had? Als zij er niet was geweest was Seamist verbannen, en Carrioncough nog steeds de niemand aan wie de halve clan een hekel had.

Hoe kon ze dit nou oplossen? Hoe kon ze deze twee niet voor altijd kwijtraken, terwijl ze ze ook moest beschermen van elkaar en de clan. Waarom viel dit allemaal op haar vermoeide schouders? "Niets dan de waarheid, dan maar." Het kwam er zacht uit, weinig meer dan een grom, en ze keek gebroken. Plotseling voelde Crystalstar zich jaren ouder, en tegelijkertijd voelde ze zich een kitten die haar kattenkwaad moest opbiechten. "Ik heb Seamist liefgehad. Ik dacht dat er iets was, maar het kon niet. Ze moest bij Arcticwolf blijven om het plaatje compleet te houden. En het voelde verkeerd, ik had teveel macht over haar." Dat had haar gegriefd. Smokegaze was toen net overleden, en elk beetje warmte was haar dierbaar geweest. Ze had zich kwetsbaar opgesteld bij Seamist, had gehuild om Shellkit. Met een vermoeide, roodomrande blik keek ze naar Carrioncough. "Wat later kon ik me weer niet inhouden, ik viel voor mijn eigen deputy. Maar hij was wijzer dan ik, en wist beter wat hij wilde." Dat had nog meer pijn gedaan aan haar al gebroken hart. Crystalstar wendde haar blik verbitterd af. "En vanavond kwam Seamist mijn den binnen." Ze zouden haar haten, verachten en uitspugen, maar ze wisten in ieder geval de waarheid. Ze wisten waarom ze het gedaan had.

Geen van beiden zei een woord. Ze verdwenen gewoon. Crystalstar keek ze lang na, zittend in haar eenzame nest, dat nog steeds naar Seamist rook. Zij zo mooi en zacht, hij zo slim en onhandig. Uiteindelijk maakte het allemaal niet uit, want ze hadden haar verlaten. Het ergste was dat Crystalstar niet eens boos kon worden. Ze kon daar alleen maar een beetje verslagen staan, nadenkend over haar slechte keuzes. Na een tijdje keerde ze zich om, en liep naar de achterste hoek van het den, waar het zo donker was dat de vloer een zwarte vlek was. Ze greep twee van de ronde voorwerpjes en legde ze voor het nest neer. Toen ging Crystastar liggen en keek naar haar verborgen prijs. Daar, getoond door het zachte licht van de maan, lagen twee onschuldig uitziende besjes. Het was haar ultieme macht. In totaal had ze er zes, genoeg om voor altijd te verdwijnen. Maar één zou haar al naar Smokegaze brengen, naar Creamyfrost, naar Shellkit en naar alle anderen. De leader staarde een tijdje gebiologeerd naar de rode balletjes met zwarte zaadjes. Zo klein, zo gevaarlijk. Het was bijna kalmerend, het besef dat de keuze aan haar was. Het gaf haar de kracht om de taxusbessen, bijgenaamd doodsbessen, terug te brengen naar hun hoek. Ze krulde zich op in haar nest.

[uit]