[Crystalstar] Lifeboat

Langzaam knipperde ze haar zeegroene ogen open. Het was pikkedonker, en even kon Crystalstar niet uitmaken wat haar had wakker gemaakt. Ze tuurde met haar vermoeide blik door het duister, totdat het gezicht van een kat voor haar opdoemde. Crystalstar was voor een lange tijd altijd klaar geweest om aan te vallen zodra ze wakker werd. Een lange periode aan slechte nachtrust had haar van die alertheid beroofd. In plaats daarvan richtte de leader zich langzaam op in haar nest en slikte moeizaam door haar droge keel. "Seamist." Ze fluisterde het met een schorre en vermoeide stem, maar er lag een zekere tederheid in de manier waarop ze de naam uitsprak. Een warm verlangen verspreidde zich door haar lichaam. Helaas wist ze dat dat niet was waarom de kattin was gekomen. "Wat is er aan de hand? Het is midden in de nacht." Had Arcticwolf weer wat uitgehaald? Langzaam schuifelde ze wat achteruit, om ruimte te maken in het nest. "Kom zitten."

De kattin die haar bed instapte was vermagerd en duidelijk niet compleet op haar gemak. Toch was ze nog steeds prachtig, en wilde Crystalstar nu niets liever dan laten zien hoe mooi ze was. Maar dat kon niet. Seamist had een mate, en een geliefde. En zij was een leader, tweemaal tot weduwe gemaakt en enkele dagen geleden afgewezen door een mogelijke derde mate. "Je stoort niet, ik ben alleen verrast door de tijd die je hebt gekozen." Mauwde Crystalstar in het donker, toen ze de zachte vacht van Seamist lichtjes tegen de hare voelde strijken. Het gevoel werd sterker, en moeilijker to onderdrukken. "Maar vertel me, wat is er? Wat is er, dar alleen ik mag horen?" Want een andere reden voor het late bezoek kon ze zich niet inbeelden.

Haar vraag werd beantwoord met een lange stilte, en uiteindelijk een bekentenis. Daarna was het tijd voor Crystalstar om een stilte te laten vallen. Ze werkte nogmaals over alles heen, maalde er voor de duizendste keer over in die heldere kop van haar. Er gingen veel emoties door haar heen, maar ze waren allemaal relatief mild. Ergens had ze dit verwacht toen de kattin bij haar naar binnen was geslopen. Het was nu eenmaal hét onderwerp. De woede was de eerste emotie die afgeschreven werd, gevolgd door het verdriet. De winnaars waren een opgeluchte tevredenheid en een soort trots. En daarmee antwoordde Crystalstar dan ook weer. "Je hebt het juiste gedaan, Seamist. Al was het verschrikkelijk lastig en pijnlijk. Ik weet hoe zwaar het is om een geliefde te verliezen, zelfs als ze niet sterven." Ze raakte de ander niet aan. Dat zou nogal ongepast zijn, gezien hun geschiedenis. "Wat je hebt gedaan is jezelf, en Settleddust, veiligstellen; en daarmee ook jullie kinderen."

Het was geen leugen geweest toen ze tegen Hermitshell had gezegd dat dit haar het grootste schuldgevoel bezorgde van alles wat ze ooit had gedaan. De manier waarop Seamist voor haar wegslonk was hartverscheurend. Crystalstar wilde haar poten om de ander heenslaan, om haar te beschermen van waar ze bang voor was. Maar hoe deed je dat als jíj de boeman was? "Nee, je bent geen verrader, Seamist. Je hebt fouten begaan, en je hebt voor ze betaald. In mijn eigen staat je verleden los van jou. Ik Settleddust nooit meer tegen je gebruiken." Het was een schrale troost, dat wist zij ook wel. Er was de kattin zoveel aangedaan, en nu pas kreeg ze dit te horen. "Ik heb al manenlang niet gedacht dat je een verrader was. Sinds onze avond.. Hoe fout dat misschien ook was." Ze biechtte het zonder blikken of blozen op, zoveel verdiende Seamist nu wel.

Fout. Het had zo ontzettend goed gevoeld op dat moment. Het evenaarde alle katers met wie ze ooit geweest was, en ging hen misschien zelfs voorbij. Toch was het fout geweest, ze had toegegeven aan haar lichamelijke lusten, terwijl Seamist nog een verrader was geweest en zij in rouw was geweest om haar dodelijk zieke mate. Maar het was fijn geweest, een sprankje warmte in die lastige kolkende duisternis die haar leiderschap was geworden. Toen Seamist ook niet voor het woord fout koos, ontwaakte dat sprankje weer in haar binnenste. Ze had echt gedacht dat de jongere kattin die avond liever uit haar geheugen had willen wissen. "Dat is lief van je, en bedachtzaam." Ze glimlachte een beetje in de duisternis, en keek naar haar poten. Niemand bracht haar ooit in de verlegenheid, behalve Seamist en haar verdomde deputy. "Ik heb je pijn gedaan, maar geloof me alsjeblieft: Het zal nooit meer gebeuren." Het was een fluistering, die ze tegen haar voorpoten richtte.

Wat kon ze verder nog voor Seamist doen? Er was geen oplossing. Als ze Arcticwolf vermoordde zouden er verdenkingen op zijn mate komen. Als ze hen alleen liet zou hij haar zo lang teisteren tot er niets meer van haar over was. Ze zou heel voorzichtig te werk moeten gaan als ze Seamist wilde helpen. Bij elke stap zou ze moeten nadenken, en met de kattin overleggen. Maar nu kon ze weinig meer doen dan het vertrouwen terugwinnen dat er misschien wel nooit écht geweest was. "Je mag alles van me vragen, Seamist. Ik beloof je, als moeder en als leader, dat niks wat je zegt ooit andere oren zal bereiken. Ik zweer het voor Starclan." Voor ieder ander zou dat genoeg moeten zijn, maar Seamist was al zover heen in het hol van wantrouwen, dat zelfs dit haar er misschien niet uit kon redden. Maar het was allemaal wel weer erg plechtig."En.. Wil je een knuffel?"

Toen haar belofte niet werd beantwoord wilde Crystalstar de hoop al opgeven. Seamist had alle reden om niet dichterbij te komen, maar het stak er niet minder om. Maar toen was de zachte kattin opeens bij haar, tegen haar aan. De zachte vacht streek langs de hare, en ze wist één van haar voorpoten om de vermagerde schouders te slaan. "Je bent veilig.. en je bent geliefd." Murmelde ze zachtjes in Seamist's oor, terwijl ze langzaam heen en weer wiegde. Het was deels tegen zichzelf gericht, en zij had deze omhelzing net zo hard nodig gehad.

Dit leven, deze situatie, was niet gezond voor hen. Maar ze zouden zich erdoorheen moeten werken als ze ooit de andere kant wilden bereiken. Als die andere kant al bestond. Crystalstar voelde de warme tranen op haar borst, nog voordat ze ze hoorde. Voorzichtig drukte ze haar zachte snoet tegen Seamist's kopje. Het was een liefelijke, troostende omhelzing, waar zoveel verdriet in verborgen zat. "Je kunt altijd bij mij ontsnappen.. ik beloof het je." Het werd zwaar om haar poot zo omhoog te houden. Het liefst wilde Crystalstar gaan liggen, maar dat zou misschien de verkeerde implicaties brengen.

Die glimlach was een kleine overwinning, en toch gaf het Crystalstar het gevoel dat ze zweefde. Het was de glimlach die haar hart deed smelten en haar liet willen lachen én liefhebben. "Alsjeblieft.. dit den is zo groot en leef in m'n eentje. Ik heb ook anderen nodig. En je maakt me blij, en rustig.. en ik voel me gewaardeerd, ook al vind je me misschien spannend gezelschap." Ze hoorde haar eigen smeekbede, maar kon het niet helpen. "Ik zal niks proberen, niks wat jij niet initieert."