Take me back to the night we met

Met een zucht ging ze zitten, de koude wind bijtend aan haar korte vacht en kleine pootjes. De hemel was haast geel weggetrokken, dik van slecht weer. Normaliter was ze allang rillend terug vetrokken naar het kamp, waar ze zich dan tegen haar zwarte vriendinnetje had aangevleid om wat warmte te bewaren. Hm. Er waren veel dingen die ze als vanzelfsprekend had genomen, maar dat nooit. Juist omdat ze wist dat het vroeg of laat kapot zou gaan. En natuurlijk had ze gelijk gehad, het was enkel een uitgestelde consequentie van haar eerdere acties. Eentje waarvan ze eerder nog te laf geweest om hem onder ogen te komen. En eerlijk, was het nu anders? Ze had Crowcall geroken niet ver hier vandaan, en toch was ze haar niet achterna gegaan. Ze vertelde zichzelf dat ze haar de ruimte gunde, dat de ander haar wellicht helemaal niet wilde zien nu. Maar zou het niet beter zijn om eens de moed bij elkaar te schrapen en haar zelf te confronteren? Routnose veegde haar ogen droog. Ze wist het niet. Ze was nooit dapper geweest. Niet zoals Crowcall dat was. Zij zou altijd haar idealen achterna jagen, zelfs wanneer het betekende dat ze de rest van haar eigen clan tegen zich op zou zetten in het proces. Of zelfs de rest van de wereld, als dat was wat nodig was om op te komen waar ze voor stond. Een melancholische glimlach trok over haar gelaat bij dat idee. Crowcall. Wat zou zij er van denken dat ze mocht blijven nu? Ze had haar niet horen schreeuwen om haar vertrek, maar soms spraken blikken luider dan woorden.

Het idee knaagde aan haar, het vrat haar langzaam op van binnen. Wat nu? Ze had al haar kaarten blootgespeeld, alles op tafel gelegd – en hoe nu verder? Zelfs met Blazestars, Ashenpatchs en Falconstrikes zegen om te blijven, kon ze dat nog wel? In hoeverre was dit nog haar clan als alle katten waar ze een leven mee had opgebouwd haar niet meer aankeken? Haar naam vervloekten? Wederom dropen er tranen van haar wangen, maar dit keer deed ze geen moeite meer ze te stoppen. Nu ze helemaal alleen was, stond ze zichzelf toe te huilen zoals ze had gedaan toen haar moeder overleed, als een klein kind zonder enige zelfbeheersing. En ze huilde om zichzelf, om alles wat ze kwijt was – en niet om Gorsekit. Na alles was ze nog een egoïst ook, schalde het stemmetje in haar hoofd. Nog altijd was ze bezig met denken aan alles wat ze nu kwijt was, niet aan het overleden kind, niet aan haar vriendin die nu in Bloodclan zat. Nog altijd durfde ze niet achter haar vriendin aan te gaan, durfde ze niet de ballen bij elkaar te schrapen en met geheven kop het kamp weer in te lopen – om driekeer zo hard te werken om de gebroken banden van haar vrienden weer te repareren. Nee, ze zat hier, huilend en trillend als een verloren kind. Lafaard, lafaard, laf-. Haar snijdende gedachtegang werd onderbroken toen iets kouds wegsmolt op haar neus. Routnose veegde haar ogen droog, waarna ze met holle ogen om zich heen keek. Een klein wit laagje begon het Windclan territorium zo karakteristiek wit te kleuren.  Witte vlokjes dwarrelden naar beneden. De eerste sneeuwval, het was alsof leafbare haar vergezelde

&Crowcall.

prompt 88: laat je kat de eerste sneeuwval van het jaar meemaken

Ze had het koud. Een tijdje had het vuur van haar woede haar warmte gegeven, maar ze had haar frustratie naar de wind geschreeuwd en nu was er weinig anders meer over dan een leegte. Haar keel voelde rauw aan en het verbaasde haar bijna dat er geen bloed van haar kin droop, en dat ze haar hart nog voelde kloppen in haar borstkas terwijl ze zeker wist dat hij zo onderhand wel aan stukken gereten moest zijn, met alle katten die eruit gerukt waren. Voor wie klopte dit hart nog? Niet voor Crowfur, niet voor Tall, niet voor de laatste vriendin die ze in WindClan had gehad. Voor haar familie dan? Die broertjes die ze eens in de paar manen zag, steeds weer een stuk ouder geworden, steeds weer een stuk verder van haar af gegroeid? Misschien waren zij ook wel niet wat ze had gehoopt. Ze waren warriors geworden, haar broertjes. Crowcall had ooit gehoopt dat warriors meer konden zijn dan vechters, maar de naam zei al genoeg, niet? Maar goed, blijkbaar was een medicine cat ook niet beter, alleen omdat die een andere taakomschrijving had. Het was precies hetzelfde verhaal in een iets zachter jasje, en Crowcall was erin getrapt. Had geloofd, echt geloofd, dat Routnose' vriendelijkheid haar anders maakte. Ze had liefheid en goedheid met elkaar verward. Het was niet hetzelfde.

Ze had het koud en ze wist niet of ze het ooit nog warm zou krijgen. Ze miste Routnose' warmte nu al. Ze was zo snel gewend geraakt aan de ander in het nest naast haar, dat de avond plots weer iets was geworden om naar uit te zien en niet iets om alleen maar door te komen. Nu was het weer terug bij het oude. Bij eenzaamheid. Want er was niemand meer nu. Ze had haar nest wel moeten verplaatsen, want wat had ze anders kunnen doen? Ze kon toch moeilijk naast haar gaan liggen alsof er niets gebeurd was? In tegenstelling tot die lafaard kon Crowcall haar vrienden niet alles vergeven. Zelfs haar laatste vriendin niet.

Daar zat ze dan, zielig kind, huilend, terwijl voor extra treurig effect de eerste sneeuwvlokjes van het seizoen op haar kleine gestalte neerdwarrelden. Het weer stond wel aan haar kant de laatste tijd. Eerst die hemelse zonnestraal, nu deze sfeervolle sneeuwvlokjes - ook door StarClan gestuurd soms? - om haar zieligheid te benadrukken. Crowcall had haar geur een tijdje terug al opgevangen en zich vast voorgenomen om haar te mijden, maar hier stond ze dan. Routnose leek zo in haar eigen verdriet verzonken dat ze haar niet eens opmerkte. Ze zou wel spijt hebben. Ze had alleen maar geprobeerd te helpen en daarmee had ze alle sympathie die anderen voor haar hadden verdreven. Net als ik. Crowcalls gezicht vertrok. Dit was anders. Ze had misschien ooit gedacht dat ze hetzelfde waren, maar als voor Routnose het beschermen van een moordenares echt onder helpen viel, dan was er meer dan een beetje afstand tussen hen, dan was er een kloof. Hier waren ze dan, allebei alleen, allebei aan hun eigen kant van een onzichtbare afgrond. "En dat allemaal voor Amberstorm", zei ze bitter, haar eerste woorden tegen Routnose sinds haar bekentenis aan de clan. De brandende woede was uit haar ogen verdwenen. Haar blik was koud.

Prompt 88: laat je kat de eerste sneeuwval van het jaar meemaken

Ze vroeg zich af of het betekenis droeg, de witte vlokken. Daar was ze immers op getraind, betekenis zoeken in wat er om zich heen gebeurde. In de kleinste dingen kon een hint van de sterren verstopt zitten, toch? Maar Starclan sprak niet met normale warriors, en dat was nu wat ze was, hoe vreemd het ook voelde. Het was een van de weinige dingen die ze nooit echt had begrepen. Zo ver ze wist konden ze het wel, dus waarom deden ze het niet? Waarom alleen spreken met de medicine cats? Nu voor het eerst besefte ze zich pas echt hoe... Hoe pijnlijk dat voelde. Zeker na alles, na alle jaren dat ze haar pootje hadden vastgehouden door alles. Ze wist dat ze nog altijd alles zagen, maar nu ze niet langer meer haar als contactpersoon hadden voelden de sterren verder weg dan ooit. De sneeuw was niets anders meer dan sneeuw, de zon niets anders dan zon. Er was geen klein muisje meer dat haar met vreemd blauwe oogjes aankeek, geen nachten meer waarin ze met haar sterrenvriendinnetje kon knuffelen. Het enige wat ze nog van hen mee had, was hun vergiffenis - maar ze begon zich af te vragen hoeveel dat nog voor de wereld der levenden betekende.

Geschrokken schoot ze overeind. In haar gedachtegang en zelfmedelijden had ze de pikzwarte poes niet aan horen komen. Routnose trok ongemakkelijk met haar oren en slikte. Naast de witte sneeuw leek haar vacht nog donkerder dan de nacht, maar in haar pels zaten geen sterren verstopt. Crowcall was echt, en zo ook de kwade blik in haar ogen. Zou ze al haar nest weg hebben gehaald? Even was Routnose stil. Wanhopig zocht ze naar de juiste woorden, wilde haar eigenlijk sorry zeggen - maar waarvoor precies? Hoe? 'Sorry dat ik de dood van een kitten voor jou en de clan heb verzwegen, sorry dat ik niet eerlijk ben geweest, sorry dat ik je vertrouwen heb geschaad'... Ze beet op haar lip. Het klonk allemaal idioot. "Dat allemaal voor Amberstorm," prevelde ze uiteindelijk alleen maar zachtjes. Allemaal voor Amberstorm. En ergens, diep van binnen wist ze dat ze het waarschijnlijk weer zou doen. Ze zou hetzelfde hebben gedaan voor Crowcall, voor Wisteriawisp, voor alle katten die haar zo dicht bij het hart lagen. Vroeger had ze haar moeder geloofd, die haar vertelde dat ze een prachtig, groot hart had. Inmiddels begon ze zich af te vragen wanneer vriendelijkheid naïviteit werd.
Haar blik over het steeds witter wordende territorium ging. Ondanks de hoogte kwam ze hier graag voor het uitzicht, het gaf haar altijd een beetje het idee alsof ze zelf alles van boven zag. Een beeld van het geheel dat haar leven vormde, als dat ergens op sloeg. Maar de sneeuw maakte alles heel snel bijna onherkenbaar, zelfs voor een doorgewinterde Windclanner. Een stilte viel tussen de twee oude vriendinnen, een die zwaar leek te wegen. Uiteindelijk slikte ze de brok in haar keel door, en keek ze de ander met een gepijnigde blik aan. “C-Crow, uhm, wil je met me praten?” vroeg ze zachtjes. De poes had door kunnen lopen, had naar het kamp terug kunnen keren zonder haar een blik waard te gunnen. Maar ze was gestopt, hier, bij haar. Kon dat niet betekenen dat ze misschien, wellicht, dan toch haar nog uit wilde horen?


Prompt: schrijf een post van 500 woorden

Routnose schrok zichtbaar van haar. Eerder had ze zich waarschijnlijk weer ontspannen zodra ze Crowcall had herkend, maar nu verliet de onzekerheid haar houding niet helemaal. Zoals het hoort, na wat ze heeft gedaan, dacht Crowcall, maar ze kon er niet van genieten haar zo te zien. Haar vijanden gunde ze alle kwaad in de wereld toe, maar ze had Routnose nooit onder hen willen rekenen. Ze was al eerder boos op haar geweest, dat wel, maar niet omdat ze iets fout gedaan had, hooguit omdat ze ook niet veel goeds gedaan had, altijd kijkend van de zijlijn, lief maar passief. Maar dit keer had Routnose actief voor de verkeerde kant gekozen, had zichzelf bij de daders geschaard. Maakte dat haar niet even verachtelijk als die daders zelf, ook al zat ze er nu tragisch lijdend bij alsof ze zelf een slachtoffer was? Ben ik dan te hard? Eis ik te veel? Is het te veel om van je vrienden te verwachten dat ze moord veroordelen? Als ze keek naar hoe veel vrienden ze aan die ene eis verloren was, zou het haast zo lijken. Ze staarde Routnose aan, zonder te reageren op de geprevelde herhaling van haar woorden. Ze wist niet wat ze moest zeggen om duidelijk te maken hoe kwaad, nee, hoe teleurgesteld ze was, en ze haatte het hoe groot die teleurstelling in haar was. Waarom had ze dan ook nog verwachtingen gehad? Was ze niet gewaarschuwd? Maar was was weer blijven geloven, of liever gezegd blind blijven hopen, dat het dit keer anders zou zijn. En ergens hoopte ze dat misschien nog steeds, want waarom stond ze hier anders? Waarom liep ze niet gewoon weg, of meteen die rand over, als ze nu toch eindelijk alle hoop verloren was. Hier stond ze, omdat ze nooit een discussie uit de weg kon gaan, omdat ze toch altijd ergens hoopte dat ze dit keer te horen zou krijgen wat ze wilde. Idioot. Ze wist zelf niet eens wat ze zou willen horen dat dit nog goed zou maken, en ze betwijfelde of Routnose het wist, maar ze wilde het zo graag proberen en Crowcall kon niet weigeren. "Wat heb je te zeggen?" kaatste ze bars terug. Ze wílde niet met Routnose praten, maar het leek erop dat ze niet anders kon.

Nerveus trok ze met haar oor. Ze wist niet precies meer welke houding ze aan moest nemen tegenover de ander. Eerder leek het alsof ze altijd uren met elkaar konden spreken, zelfs wanneer zij een stuk actiever was waar zijn meer passief bleef. Maar nu hing de stilte zwaarden op hen beiden dan een hemel vol regen. En toch bleef ze staan. Waarom bleef ze staan? Haast smekend keek ze haar in de ogen, maar daar vond ze geen begrip of vergiffenis - enkel woede. Die ijs, ijskoude woede stak zo scherp af tegen de warme kleur van haar ogen. Wederom voelde ze haar ogen vochtig woorden, maar ze knipperde de tranen vlug weg. Lafaard, egoïst.

De uiteindelijke woorden van de zwarte poes waren bars en lieten haar hart enkel nog verder in haar poten zinken. Ze had er het recht toe, natuurlijk. Hoe moest het uit haar optiek zijn? Dat idee greep haar bij de keel, die nachten dat de ander zonder iets te vragen of weten naast haar had gelegen. Ze had gelijk. Wat kon ze nog zeggen. Routnose opende haar mond, maar sloot die weer. Sorry. Het spijt me. En wat had ze daar nog aan? Ze wilde haar nagels over haar kop halen uit frustratie en woede en andere emoties die ze in tijden niet had gevoeld. Maar in plaats daarvan bleef ze stil en wreef ze over haar eigen poten. "...Ik weet het niet," gaf ze uiteindelijk eerlijk toe. Er was zoveel wat ze wilde zeggen, maar des te meer ze sprak des te erger alles alleen maar leek te woorden. Des te meer ze sprak, des te meer haar woorden betekenis leken te verliezen. Dus dacht ze zorgvuldig na over de woorden die ze vervolgens sprak, al was het alleen om zich vast te klampen in de kleine hoop dat ze het nog recht kon zetten. "Ik...Ik dacht oprecht dat het de juiste optie, nee, de minst slechte optie was, dat ik dan op z'n minst één leven kon redden nog. Ik had één tel de tijd om na te denken, het ging allemaal zo snel," beelden van zijn kleine lichaampje teisterden haar netvlies. "Het spijt me Crow, dat ik het heb gedaan, dat ik jou nooit iets heb verteld. Ik was bang dat je me zou haten," en hoe had dat uitgepakt? Routnose keek op en ontmoette haar ogen. Ik zou het ook voor jou doen, nu nog. Zelfs na alles, als haar zwarte vriendin haar iets dergelijks zou vragen, zou ze de fout gewoon weer herhalen. En toen raakte het haar pas echt, ze verdiende haar vergiffenis niet.
[/b]

Ze wist het niet. Het was meteen duidelijk, zodra er op Crowcalls vraag eerst alleen maar stilte volgde. Routnose leek te geloven dat praten alles goed kon maken, maar ze wist zelf niet wat te zeggen. Na een paar tellen zoeken naar magische woorden gaf ze het op, en gaf ze het toe. De teleurstelling was duidelijk van Crowcalls gezicht af te lezen, ondanks alles had zij ook op die magie gehoopt. Maar Routnose was nog niet klaar. Ze wilde het toch nog proberen, een gevoel dat Crowcall maar al te goed kende - die drang om maar te blijven praten in de hoop dat er toch iets over zou komen, dat als je maar de juiste woorden gebruikte, het net op de juiste manier zei, de ander je toch nog zou begrijpen. Nutteloos, natuurlijk. Crowcall was raakte er steeds meer van overtuigd dat er geen woorden in de wereld waren die je dichter bij elkaar konden brengen wanneer je zo fundamenteel van elkaar verschilde.

Crowcall geloofde Routnose - of op zijn minste dat zij geloofde wat ze zei. Hoeveel ze ook verzwegen had, ze dacht niet dat ze onoprecht was, ze hoefde er niet aan te twijfelen of ze ooit echt om iemand gegeven had. Ze hoefde er niet aan te twijfelen dat hun vriendschap ook voor Routnose belangrijk geweest was. Crowfur had enkel van zijn beeld van haar gehouden, en ze had geen idee meer hoe echt Talls gevoelens ooit geweest waren, maar Routnose... Ze wist precies wie Crowcall was en toch gaf ze om haar. En dat bracht een heel anders soort pijn met zich mee, want het had iets moeten betekenen. Maar wat betekende de liefde van een kat die iedereen liefhad? Ze was onvoorwaardelijk en waardeloos. Crowcall wendde haar blik met een sis af. Die vochtige ogen, die treurige mond, het was te veel. Vergeef me, schreeuwde het, ik wilde alleen maar helpen, ik wilde alleen maar aardig zijn. In al haar oprechtheid begreep Routnose zo weinig. In al haar spijt kon ze nog steeds niet écht zien wat ze verkeerd gedaan had. "Dat is precies het probleem", miauwde Crowcall gefrustreerd, terwijl ze begon te ijsberen. "Het enige wat jij wil is dat er niemand boos op je wordt en het kan je niet schelen wat voor gruwelijke dingen je daarvoor moet doen, wel?" Ze gaf Routnose geen tijd om te antwoorden. Met een zwiep van haar staart praatte ze door, haar stem langzaam luider wordend. "En waag het niet aan te komen zetten met hoe erg je het vond, dat het je echt wel iets uitmaakte, want het was niet genoeg om je tegen te houden en dat zou het nooit zijn. Je koos Amberstorms kant niet omdat het juist was, je koos haar omdat ze het vroeg. Omdat zij nog in leven was om het van je te vragen." Crowcall bleef staan, haar blik weer op Routnose gericht. Gorsekit was dood, hij had geen stem meer gehad, geen blik meer om mee te smeken, hij was stil geweest. Makkelijker, dan, om de pijn van zijn laatste momenten te negeren dan de pijn in de ogen van zijn moordenaar? "Hoe zie je een dode kitten en en is je eerste instinct om degene die hem vermoord heeft te helpen? Bij StarClan, Rout, zie je dan niet hoe gestoord dat is?!"  


Prompt: post van 500 woorden

Haar woorden waren genoeg om een nieuwe tirade te lanceren, ze wist het toen ze haar mond weer sloop en de pikzwarte poes begon te ijsberen. Sneeuwvlokjes bleven aan hun beide vachten hangen terwijl ze sprak, maar haar woorden brachten een brandende warmte met zich mee. Haar stem werd luider en luider zonder dat ze haar een kans gaf om te reageren, en iedere keer weer leek het alsof ze haar dichter naar de afgrond trapte. Maar het waren haar laatste woorden die Routnose deden opvliegen. "Mijn eerste instinct?!" snauwde ze de ander toe, de haren in haar nek overeind en haar poten trillend van emotie."Denk je dat ik daar als een mak lammetje stond, haar een knuffel gaf en door ging met mijn dag?!" Hoe kon ze? Hoe kon ze zoiets van haar denken? Hoeveel nachten had ze er slapeloos van wakker gelegen, in hoeveel dromen had ze zijn dode ogen in haar ziel zien staren? "Heb je enig idee hoe het is, Crow? Om een medicine cat te zijn? Om altijd degene te zijn die de juiste keuzes moet maken? Om altijd maar voor de sterren te spreken, om iedereen op te lappen en iedereens geheimen en vertrouwen te moeten bewaren?" ze zette een stap naar voren. "Eén verkeerd kruid, één keer op een slechte tijd buiten het kamp zijn, één tel te langzaam nadenken en ze gaan dood, Crow. Ze gaan allemaal dood, en dan is het mijn schuld, niet de die van jou, niet die van de clan of van een sukkel die zich zomaar in een gevecht gooit. Nee, Crow, de mijne. En die dag kwam Amberstorm daar binnen met haar dode zoontje, en ik had die ene tel om na te denken. Of ik een huilende moeder die smeekte om haar leven te redden zou overleveren aan een clan die haar uit zou kotsen en aan de haaien zou voeren, of dat ik haar dode zoon die ze zelf had vermoord zou begraven en haar geheim mee zou nemen in mijn graf," Ze schrok van hoe haar stem nagalmde over de lege vlakte, haar woorden trillend van honderd en een emoties die haar allemaal zo vreemd leken. Routnose kon zich niet eens meer herinneren wanneer ze voor het laatst haar stem had verheft. De poes haalde haar neus op en iets van de woede die in een dusdanige opwelling naar boven was gekomen vloeide uit haar lichaam, en haar stem stierf af tot een fluistering. "Je mag me een egoïst noemen zoveel je wil, een lafaard, een naïef kind, een hond, dat is je goedrecht en waarschijnlijk heb je nog gelijk ook - maar je mag niet zeggen dat ik dit allemaal heb gedaan omdat het de makkelijkste uitweg was, dat ik enkel mijn schouders ophaalde, 'oké' zei en door ben gegaan met mijn leven," ze slikte een pijnlijke brok in haar keel weg, waarna ze haar groene ogen in die van haar zwarte clangenoot boorde. Net zoals ze bij Amberstorm had gedaan, zoveel moons geleden. "Daar heb je het recht niet toe Crow, daar heb je echt het recht niet toe." en met die woorden stapte ze langs haar heen, weg van de gehele conversatie, weg van haar. Zoveel had ze verwacht, maar wederom leek alles de weg in te slaan die nog extra op haar hartje trapte. Was dit haar straf? Vergiffenis van de zwijgende sterren, en wrok van al haar vrienden? Ze wist dat Crow kwaad zou zijn, zich verraden zou voelen, en wederom, daar had ze het recht toe. Maar hoeveel tijd hadden ze samen gespendeerd, hoeveel uren hadden ze gesproken, enkel om nu het te laten lijken alsof de pikzwarte poes haar nooit had gekend.
[/b]

En plotseling sloeg Routnose om. Weg was het trillende hoopje zieligheid dat ze net nog was geweest. Ze trilde nog steeds, ja, maar nu van woede, en Crowcall dacht niet dat ze haar stem ooit zo luid had horen worden. Het was bijna een opluchting. Eindelijk laaide Routnose' vuur eens op. Eindelijk toonde ze iets van ruggengraat. Ze kon het dus toch. Maar waarom nu? Waarom niet wanneer een leider weer een zinloze oorlog begon? Waarom niet tegen die sukkel die zich zomaar in een gevecht stortte? Waarom niet tegen een kat die haar een dode kitten toonde? Waarom tegen mij? Misschien kon ze inderdaad niet precies begrijpen hoe moeilijk het voor een medicine cat was, maar zij had Routnose nooit gedwongen om al die dingen te doen. Voor haar part zweeg Routnose de sterren dood en liet ze al die gewonde moordenaars in hun sop gaarkoken. En hoe veel keuzes had Routnose nou moeten maken? Het waren de leiders die keuzes maakten, en Routnose had er vaak genoeg over geklaagd dat ze niet naar haar luisterden. Waar was je woede toen? wilde ze roepen, maar nu was het Routnose die doorpraatte en zich niet liet onderbreken. Crowcall klemde haar kaken op elkaar en bleef staan toen de ander een stap naar voren zette. Ze weigerde zich van haar plek te laten praten, ze weigerde zich te laten overreden door Routnose' boze woorden, hoezeer die haar ook af probeerde te schilderen als iemand die niet begreep hoe ingewikkeld het allemaal was. Want zo ingewikkeld was het echt niet. Het was eigenlijk zo simpel. Ik had haar aan de haaien gevoerd, dacht ze. Amberstorm verdiende niet beter. Gorsekit, die verdiende beter dan wat hij gekregen had - vermoord door zijn moeder, begraven door zijn medicine cat, zijn einde door beiden te lang verzwegen.

Routnose' stem was een fluistering geworden, maar ieder woord was nog steeds even scherp. Ja, Routnose, je bent inderdaad een egoïst, een lafaard, een naïef kind. Egoïstisch in haar verlangen geliefd te zijn, bang voor iedere negatieve emotie, en naïef genoeg om te denken dat ze daarmee een goede kat kon zijn. Zelfs na al haar excuses probeerde ze het nog goed te praten, misschien niet haar daad, maar wel haar bedoelingen, alsof ze het niet alleen maar had gedaan omdat ze niet tegen tranen kon, omdat ze te zwak was om iemand pijn te doen die dat verdiend had. Nog steeds wilde ze alleen maar bewijzen dat ze echt niet harteloos was, en dat wás ze ook niet, Crowcall had nooit gedacht dat ze dat was. Ze staarden elkaar aan, hun beider blikken fel. Routnose' laatste woorden waren scherp voordat ze wegliep, en even bleef Crowcall staan, haar gezicht vertrokken terwijl ze alles probeerde te verwerken. Even stond ze daar stil, haar enige beweging een nerveuze trek in haar staart, voor ze zich met een ruk naar Routnose omdraaide. "En waarom niet?" riep ze haar na en ze begon achter haar aan te lopen. "Moet ik jouw pijn erkennen terwijl Gorsekit in een graf ligt? Moet ik zeggen dat ik begrijp hoe moeilijk het voor je was? Moet ik zeggen dat je het grootste hart van WindClan hebt, want verdomme, dat héb je, maar wat maakt het uit? Je koos nog steeds voor haar!" Haar roep was een schreeuw geworden en de schreeuw werd een snik, terwijl het vuur in haar ogen vloeibaar werd en over haar wangen begon te stromen. Na een paar passen bleef ze staan, op trillende poten. "Wie kiest er dan nog voor de slachtoffers?"

En wederom wilde ze vluchten. Rennen totdat haar longen brandden en haar poten het onder haar lichaam begaven. Of slapen voor zo lang als het nodig was, totdat dit alles was weggevaagd tot niets meer dan een vlek dat ze weg kon vegen. Maar haar geweten gevolgde haar in de gedaante van haar zwarte vriendin, die haar achterna liep en felle woorden in haar oren schreeuwden. Routnose draaide zich naar haar om.  "Je moet helemaal niets Crow! Ik vraag je helemaal niets!" sprak ze bijna hysterisch terug. Ze huilde. Nu was zij degene die huilde, en nog altijd was het haar schuld. Als vergif dat de aarde in druppelde, zo leek ze haar vrienden te verzieken voor haar eigen ogen. En toch sprak ze verder, stopte de stroom van woorden niet uit haar mond. In plaats van enkele glazen te breken, gooide ze het hele kabinet op de grond.
"En wie beslist wie een slachtoffer is en wie niet, Crow? Jij? Starclan? Ik?" smeet ze haar retorische vraag eruit. "Dat is makkelijk, is het niet? Om de wereld in zwart en wit te zien? Alleen maar daders en slachtoffers, goed en slecht. Maar ondanks wat je ook wilt geloven, Amberstorm was ook een kat net zoals wij. Jij hebt geen idee wat ze heeft meegemaakt, wie ze was, wat ze voelde. Dat maakt wat ze heeft gedaan niet opeens goed, maar wie zegt dat een dader niet ook een slachtoffer is?" Amberstorm die huilde in haar vacht, die haar omhelsde, die vroeg om nog één kans... Amberstorm, die nu bij Bloodclan zat."Wanneer is het straffen en wanneer wordt het wraak, Crow? Gorsekit was al dood, en geen enkele terechtstelling zou dat gaan veranderen. Het enige wat er zou gebeuren is dat er misschien wel nog een kat de dood in werd gejaagd, terwijl ik geloofde dat Amberstorm het nog in zich had om te veranderen. Om nog een kans te krijgen. Denk je echt dat alles beter zou zijn geweest wanneer ze door haar clan uit elkaar werd gescheurd?" inmiddels kwam haar adem in hete wolkjes haar mond uit, de tranen ondanks de kou van de sneeuw brandend op haar wangen terwijl ze maar bleef roepen. "Ik had het fout! Ik had het starclanverdomme fout, oké? Want ik kon haar nooit die verdomme besjes voeren, en ik rende weg naar Shadowclan, en zij zit nu in Bloodclan en Gorsekit is dood, dood, dood..!" Haar stem stierf weg over de vlakte, en ze vroeg zich af of zijn oren het zouden horen tussen de sterren.

Prompt 70

Routnose vroeg haar niets. Dat was waar. Ze had geprobeerd haar acties uit te leggen, maar om vergiffenis had ze niet gevraagd, misschien omdat ze al wist dat ze het niet zou krijgen. Ze had alleen om een gesprek gevraagd en daarna was ze weggelopen, niet meer verwachtend, en het was Crowcall die nu achter haar aanging. Het was Crowcall zelf die het hier niet bij kon laten, die wilde dat ze Routnose vergaf, die het niet kon verdragen dat ze haar allerlaatste vriendin van zich wegjoeg. Maar wat vroeg ze nou eigenlijk van Routnose? Wat kon haar vriendin doen om dit goed te maken? Ze moet het terugdraaien, ze moet zijn wie ik hoopte dat ze was, ze moet zorgen dat dit nooit gebeurd is, maar dat kon niet, en misschien wilde Routnose dat ook niet eens. Hoe fout ze ook gezeten had, ze geloofde nog steeds in de oprechtheid van haar keuze, niet? Voor Routnose was er nog zo veel nuance. Iedereen een beetje goed en een beetje kwaad, zo veel grijs gebied, en oordelen durfde ze niet. Je kon immers nooit álles van iemand weten. Je kon niet weten hoe ze zich diep vanbinnen voelden. Voor Crowcall voelde ieder woord als een volgende klauw in haar hart. Hoe kon Routnose het zo voor al die schurken opnemen? Had ze niet genoeg slachtoffers gezien om te begrijpen hoeveel die katten aanrichtten? Hoe veel leed ze verspreidden? Het kon Crowcall om heel eerlijk te zijn geen barst schelen hoe Amberstorm zich voelde. Het kon haar niet schelen wat ze allemaal meegemaakt had. Misschien waren alle daders wel als slachtoffers begonnen, misschien Bearclaw ook wel een moeilijke jeugd gehad, maar wie niet? Wie had geen pijn gekend? Wie had geen verlies gevoeld? Moest dat het maar oké maken om anderen hetzelfde aan te doen? Moesten ze hen dan maar hun gang laten gaan, terwijl ze nog meer leed, nog meer verdriet de wereld in pompten? Moesten ze hen dan maar overal mee weg laten komen? Crowcall zag Routnose voor haar ogen uiteenvallen, haar stem steeds luider, wilder, terwijl de tranen over haar wangen stroomden, en Crowcall huilde ook. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen. Gorsekit was dood en Amberstorm leefde in BloodClan en geen woord van wie dan ook zou daar nog iets aan veranderen. Crowcall wilde dat het anders was, maar het was zinloos. Alles wat ze deed was zinloos, haar hele leven lang al. Haar hoofd bonsde in de stilte na Routnose' laatste kreet

"Je weet wat ik heb meegemaakt", zei ze uiteindelijk met een klein stemmetje. Haar woede was er nog, maar ze kon hem niet langer tot Routnose richten. Het kon nergens heen, dus het richtte zich naar binnen, alle kracht uit haar poten en haar stem trekkend. "Je weet wie ik ben en je weet wat ik voel, en... en ik heb nog nooit iemand vermoord, ik heb nooit iemand verwond die mij niet eerst aanviel, ik heb nooit iemand bedreigd of ontvoerd of zelfs maar gepest... Is dat dan niets waard?" Had ze dan echt geen recht van spreken? Mocht ze dan echt niet oordelen over katten die zich niet zo hadden ingehouden? Moest ze zich maar haar leven lang het stof in laten trappen door hun misdaden en op het moment dat ze zich uitsprak veroordeeld worden door iedereen die aan haar kant had moeten staan? Eerst had Crowfur haar een verrader genoemd, en nu beweerde Routnose dat ze te makkelijk dacht, dat ze niet begripvol genoeg was, alsof van alle katten in de wereld, alle krijgers en moordenaars, zij de kleinzielige was. Was het soms erger om een moord te veroordelen dan om er een te plegen? Moest ze het allemaal maar accepteren? De hele wereld was geobsedeerd door wraak, de ene oorlog na de andere uit wraak voor de vorige, en het ging maar door en door en door en niemand deed er iets aan, maar op het moment dat zij ergens gerechtigheid voor wilde, dat zij wilde dat iemand voor hun daden gestraft werd, was het te veel?
Ik verdien beter dan dit, dacht ze. Het voelde alsof ze in lichterlaaie stond, verteerd door woede die tegelijkertijd heet was als vuur en koud als ijs, als koorts brandde het in haar lijf. Ze wilde iets breken, maar Routnose was al kapot en het zou ook niet genoeg zijn. Was het beter geweest als Amberstorm door de clan uit elkaar gescheurd was? Ja. Maar ook dat zou niet genoeg zijn. Alles wilde ze afbreken, álles, zoals Tall geprobeerd had, maar hij had niets anders gebroken dan katten en harten, en dat was niet genoeg. Het was de wereld die kapot moest, deze StarClanvergeten rotplek, en StarClan zelf erbij, al die zinloze regels, al dat zinloze geweld, alle pijn. Het zou zo veel beter zijn als geen van ons bestond.

Haar ademhaling kwam in wolkjes naar buiten, verward door welke emoties er ook door haar heen raasden. Maakte het nog uit? Maakte iets wat ze nog zei uit? Blazestar had haar gezegd hier te blijven, en proberen het juist te maken. De gevolgen van haar acties onder ogen te komen. Maar de gevolgen keken haar recht aan, en leken haar te willen zeggen dat ze beter kon vertrekken. Dat er geen plaats meer voor haar was in diens leven. Wat voor goeds kon ze nog hier doen? Schreeuwen tegen haar vrienden, hen allen laten huilen omdat zij een fout had gemaakt? Ieder woord dat ze sprak leek enkel een echte schep aarde in het graf dat ze aan het graven was. Routnose keek de ander aan, enkel het gedempte geluid van de vallende vlokjes tussen hen in voor wat een eeuwigheid leek, totdat haar zachte stemmetje sprak.

En toen ging het plots niet meer over starclan, over wraak, over Amberstorm en Gorsekit. Het ging over haar, over hun. Haar oren zakten in haar nek. Was dit waar het werkelijk om ging? De daadwerkelijke kern van haar woede? Het was niet alleen woede dat ze terug zag in de ogen van de ander, het was ook verraad. Maar de eerlijkste, meest pijnlijke waarheid was dat Crowcall er niet bij was geweest. Ze had geen plaats gehad in haar gedachtes toen ze die ene keuze maakte, toen ze daar stond met een dood kind aan haar poten. En dat moest ze weten, besefte Routnose. "Alles, Crow, dat is alles waard," sprak ze zachtjes, verslagen en eenzaam in de sneeuw. Wat nu? Waar konden ze nog heen?

Woede zonder doelwit was alleen nog maar wanhoop die brandde tot er niets meer over was - en hoe vaak ze ook dacht dat alles nu wel op was, steeds bleef er toch blijkbaar iets over wat kapot kon, wat pijn kon doen. Ze was al eerder overgegaan op haat, toevlucht zoekend in die ijzige kou, maar het had weinig respijt gebracht, en ze merkte dat ze het niet meer kon. Als je de hele wereld haatte, haatte je dan niet gewoon jezelf omdat je anders was dan die wereld? Omdat die stomme geest van je niet gewoon kon deel uit kon maken van het plaatje waar alles en iedereen zo netjes in leek te passen? Het was een lelijk, pijnlijk plaatje, maar ze wilde dat ze dat kon accepteren zoals anderen leken te doen, want ze kon zichzelf er niet van losscheuren. Het enige wat dat haar opleverde waren rauwe, bloedende randen die ze niet kon zien maar altijd voelde. Ze wilde gewoon dat er ook ergens een plaatsje was voor haar. Anderen leken het zo makkelijk te vinden. Familie. Vriendschap. Liefde. De wereld was voor niemand echt aardig, maar voor bijna iedereen leek er wel wat moois te zijn om het leed een beetje te verzachten, een beetje contact. Maar sommigen vielen buiten de boot. Sommigen waren dood voor het leven ze iets had kunnen geven, sommigen leefden lang genoeg om het allemaal voor hun ogen te zien verkruimelen, tot het leek alsof het er nooit geweest was. Waren zij en haar broers ooit een familie geweest? Was haar vriendschap met Tall ooit echt geweest? Hadden Crowfur en zij ooit werkelijk van elkaar gehouden? Routs warmte in het nest naast het hare had echt gevoeld, maar o hoe makkelijk koelde dat af wanneer ze weg was. Ze had gedacht dat het iets betekende, ze had gedacht dat iemand eindelijk eens voor haar had gekozen, maar Routnose gaf alleen maar om haar zoals ze om iedereen gaf. Hoe veel katten pasten er nou uiteindelijk in één hart? Hoe klein was dan niet ieders stukje ervan? Crowcall wist dat het te veel gevraagd was om een heel hart voor jezelf op te eisen, maar dit brokje, dit kruimeltje van dat van Routnose was simpelweg niet genoeg om van te leven. Op een lege maag maakten kruimels de honger alleen maar groter en het deed te veel pijn om te zien hoe makkelijk ze vergeten werd.

Routnose maakte een uitgebluste indruk. Ze kon fel branden, feller dan Crowcall van haar had gedacht, maar nu was het weer gedoofd. Als een kleine ruïne zat ze daar, weer net zo stil in zielig als Crowcall haar daarnet had aangetroffen. Die voelde niet meet dezelfde minachting als eerder. Misschien voelde ze zelfs wat medelijden, maar de frustratie was sterker, haar eigen pijn te groot om echt met die van een ander mee te kunnen leven. Routnose' stem was zacht. Alles? Was het alles waard? Crowcall stootte een vaag geluid uit, iets tussen een zucht een een bitter lachje in. Het duurde een paar tellen voor ze haar stem weer wist te vinden. "Waarom heb ik dan niets", bracht ze moeizaam uit. "Waarom kiest er dan niemand voor mij." Haar vader had voor ThunderClan gekozen terwijl hij wist dat zijn kinderen ergens anders waren, en vervolgend stierf hij liever alleen dan de kans te grijpen nog even bij haar te zijn. Crowfur koos de clan, Tall koos chaos en liet haar erin achter, en haar broertjes hadden haar vast ook niet nodig. Dustspirit had gezegd dat hij met haar zou vertrekken, maar als puntje bij paaltje kwam zou hij vast iets hebben om voor te blijven. Iemand anders. Iemand die hem meer waard was. En Rout? Ze vroeg om een plek naast jou. Jij hebt zelf je nest verplaatst. Maar Rout had lang daarvoor al gekozen, of ze dat nu inzag of niet.