[open] don't get cut on my edges

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het was als zacht te bestempelen dat Cottonflower schijt had aan alles. Ze had alles nu gedaan. Ze had geschreeuwd, veel geschreeuwd, tegen alles en iedereen die haar ook maar half dwars zat, of dat nou leider of kitten was. En ze had gehuild. Maar ze kon nog steeds niet rouwen, niet als er geen lichaam was. Er was die hoop, maar tegelijkertijd het vergif dat wanhoop was, dat al opgegeven had. Iedereen was er al overheen, Carrioncough als een deputy geaccepteerd en haar moeder werd vergeten. Maar niet als het aan haar lag. Het speet haar ergens wel hoe ze was, maar ze kon het niet helpen. Ze was gewoon steeds zo ontzettend kwaad, zo verdrietig. Het maakte haar roekeloos. En misschien was dit tot nu toe haar meest roekeloze zet geweest. Ze was in de tweebeenplaats geweest, niets. Tussen de rogues, niets. Er was nog één schuur die ze niet had bekeken, en dat was deze, de grootste. Ze zag de gigantische monsters, die soms over de velden kropen en alles opaten wat in hun pad kwam. Maar nu lagen ze te slapen, hun enorme klauwen achter hun rustend die de aarde open wisten te scheuren zonder een zucht of steun. En dieper in hun nest stonk het naar hun afval, maar er lag ook de zoete geur van droog gras en in de verte klein prooi. Konijn? Misschien zat ze hier ergens gevangen. Het was een sprong in het diepe, maar misschien... En daarom liep ze de schaduwen in van de schuur, haar blauwe ogen onderzoekend in de duisternis.}