Everything lies in the eyes of you

Er was leven hier, het verkeerde leven wat hier niet hoorde. Ze waren hier gekomen en hadden het laatste wat overgebleven was weggenomen. De sporen van een clan die hij enkel van de verhalen zou kennen gewist op het water na, want zelfs de twolegs snapte de kracht en belang daarvan. Of het was enkel voor hun plezier. Weepingwillow liep sloom langs de gebouwen en weilanden, een paar koeien pauzeerde het grazen om naar hem te kijken. Hij was niet interessant genoeg om langer dan een paar seconden te kijken en de grote dieren gingen verder met het eten. Verderop waren twolegs bezig met grote monsters, maar ze waren gelukkig ver weg. De tabby hield er wel een schuin oog op, zodat hij de tijd had om te vluchten. Hij zette zich af van de grond en landde op een paal, zijn ogen ontmoette die van een koe. Dit exemplaar stond afgezonderd van de rest en leek groter te zijn. Hij loeide naar de kater. Weepingwillow begreep niet waar het over ging en hij knipperde enkel wat met zijn ogen voordat hij weer naar het grote Twoleg Nest keek wat een hoop ruimte in nam. Het was bijna verwonderlijk hoe ze het deden, wie was braaf genoeg om toe te kijken. Of stom genoeg. Misschien was hij stom om hier zo te zitten, hoger dan het gras. Al waren Twolegs langzaam en hij wist vrij zeker dat hij ze eerder door zou hebben dan andersom. Een warme luchtstroom gleed opeens over zijn rug heen, gepaard met een briezend geluid. ''Hey!''riep hij uit, geschrokken en kwaad naar de stier die uit nieuwsgierig dichterbij was gekomen. Weepingwillow had zijn klauw al uit, maar liet deze in de lucht hangen. Hij snoof eens terug. ''Ik maak geen enkele kans tegen jou''besloot hij. Een gevecht met zo'n groot dier was dwaas, al kon je er niet eens over nadenken voordat je goed en wel naar Starclan werd gestuurd. Misschien werd het tijd om te gaan, was dat wat de stier hem wou vertellen.

-Eerste post Silverfall

Het was niet vaak dat Silverfall op dit gebied kwam en als ze het deed, was dat om haar gedachten wat te ordenen. Ze had veel gesprekken gehad de afgelopen dagen, meer dan dat ze gewoon was. Meestal stortte ze zich op haar training, op haar taken of trok ze zich simpelweg gewoon terug, maar deze keer was het anders. Deze keer had ze wel wat tijd vrijgemaakt voor haar Clanmates en hoewel het zeker niet in haar gezicht terug ontploft was, kon ze ook niet zeggen dat ze er echt heel veel voldoening uit had gehaald. Ze voelde zich er vrij neutraal over, wat al hoger lag dan de verwachting die ze had gehad. En nu was ze hier, op het Lost Territory, naar een ShadowClanner aan het kijken die aan het praten was met een stier. Silverfall’s snorharen trokken kort en ze twijfelde of ze zich niet gewoon om moest draaien en weg moest gaan. Als deze kater zo stom was om een gevecht aan te gaan met een stier, dan was dat niet haar probleem als ShadowClan straks één kop minder zou hebben. Het was geen Clanmate en dus ook niet iets wat een zorg voor haar zou moeten vormen. Maar toch… ”Heb je echt zo veel haast om dood te gaan?” vroeg ze lichtelijk sceptisch aan de kater, nog steeds op een veilig afstandje staande. Als de stier toch zou aanvallen, dan was hij de eerste die geraakt zou worden en zou zij nog tijd hebben om weg te geraken. Jammer voor hem, maar het was leven en overleven in deze wereld.

De stem van een poes liet hem omkijken en hij zag onder hem een Riverclanner. Ze dacht blijkbaar dat hij de stier aan het uit dagen was of wat dan ook. Hij fronste naar haar. "Scheelt toch weer voor jullie, of niet soms?"zei hij bot tegen haar, de spanning tussen Shadowclan en Riverclan hing nog altijd wat in de lucht. Hij was geen type om er altijd gebruik van te maken, maar ook hij snapte dat er visvreters waren die graag een Shadowclanner minder zagen. De stier had intussen zijn interesse al verloren en was weer verder gaan grazen. Weinig gevaar daar.

Silverfall’s lippen krulden geamuseerd omhoog toen de ShadowClanner zijn antwoord gaf. Ze dacht wel dat ze hem al eens eerder had gezien tijdens een Gathering op Fourtrees, maar dan had ze niet de tijd genomen om zijn naam te leren kennen. Er hingen nog steeds spanningen tussen RiverClan en ShadowClan, maar op dit moment was er geen dreigend gevaar omdat Crystalstar geen teken had gegeven om aan te vallen en dus zag Silverfall er het nut niet van hem om aan te vallen of iets dergelijks. ”Dat ligt eraan,” sprak ze koeltjes. ”Als je een waardige warrior bent van je Clan en een gevaar voor me zou vormen in een gevecht, dan wel. Anders is het gewoon weer de zoveelste kat die zijn dood vindt in het wild.” Ze liet haar blik tergend traag van hem naar de stier glijden, die had besloten dat de kat zijn moeite niet waard was. Was dat een teken van StarClan dat zij dat ook zo moest beschouwen? ”Ik trek je capabiliteit als warrior in twijfel omdat ik vind dat het van weinig verstand getuigt om zo vlak voor een stier te gaan staan, dus excuseer me als ik dat mis heb.” Haar blik gleed koeltjes weer terug naar hem, niet goed wetende wat ze nu kon verwachten. Waarschijnlijk boosheid.

Wat was het probleem met deze dame? Het leek bijna alsof ze niet kon bepalen of ze hem dood zag of liever niet. Blijkbaar maakte de omstandigheden uit en wou ze gewoon een terechte overwinning voor Riverclan. Afgezien van het feit dat doden niet bepaald goed werd opgevat volgens de Warrior Code, behalve in omstandigheden van verdediging zoals zij al betaamde met haar woorden. Weepingwillow had niet bepaald de behoefte om zijn irritaties van een opvallende vervelende visvreter te uiten in moord. ''Luister, als die stier gevaarlijk wordt heb ik dat echt wel door''beet hij haar toe, onderhand begon hij zijn geduld te verliezen. Hij wierp nog een blik op het gespreksonderwerp wat hem aanstaarde maar niet bepaald aanstalte maakte om aan te vallen en sprong toen van het hek af. ''Maar als het jou zoveel uitmaakt zal ik even wat verderop zitten''zei hij cynish, met nu het hek tussen hem en het gevaar. Het was al vlug duidelijk dat hij wel wat groter was dan de poes en hij deed geen moeite om het minder te laten lijken voor haar.

Silverfall’s snorharen trilden lichtelijk geamuseerd toen de ShadowClanner blijkbaar de noodzaak voelde om zichzelf te verantwoorden tegen haar terwijl al wat ze had gedaan gewoon de feiten verwoorden was en niet per se haar eigen mening aan hem opdringen. Als hij dood wilde gaan door zo dom te doen, dan was dat zijn probleem en dat van ShadowClan, al had Silverfall niet echt het gevoel dat iemand met zo weinig hersencapaciteit een gemis zou zijn voor Acornstar’s Clan. Maar wie weet waren al de katten in die Clan wel even hersenloos. Wie weet. ”Ah, geweldig,” antwoordde ze op een licht cynische toon. ”Nu slaap ik vannacht weer goed.” Ze deed geen moeite om zichzelf groter te laten lijken of om haar houding te rechten toen de kater van het hek sprong en dichterbij kwam. Het was haar duidelijk dat hij minstens één kop groter was dan haar, maar dat was niet iets waar ze zich geïntimideerd door voelde. Als zo’n simpel iets haar al intimideerde, kon ze net zo goed heel actief een mate gaan zoeken en maken dat ze opgesloten zat in de nursery. Dan was ze de titel als warrior niet eens waard. ”Het maakt me niet uit wat je doet, ShadowClanner,” antwoordde ze koeltjes. ”Het is geen dood dat ik zou aanmoedigen, maar het is geen zorg van RiverClan of van mij als het zou gebeuren.” Ze legde enkel weer de feiten vast, hoe gevoelloos dat dan ook over mocht komen.

De poes begon steeds meer op zijn zenuwen te werken, met elk woord wat ze zei. Zijn staart begon dan inmiddels ook al flink te zwaaien, luisterend naar de onzin die ze liep te verkondigen. Niemand hier gaf om iemand, beide zouden enkel hun schouders ophalen mocht de andere dood ten aarde storten. Het gevaar wat zij zag was inmiddels al niet meer aanwezig, de stier stond achter het hek te grazen. Dus helaas voor de Riverclanner kon ze niet bewijzen hoe erg ze niet gaf om een Shadowclanner, tenzij ze dat op een andere manier wou doen. ''Wel mooi dat we dat dan duidelijk hebben''-conclueerde Weepingwillow-''Maar ik verlang niet naar het medelijden van een visvreter''mocht ze dat soms denken, wat een domme vergissing aan haar zijde was. Hij hoefde niemand's medelijden en de hare zeker niet. Ze mocht lachen als ze hem dood aantrof en wat hem betreft zou hij hetzelfde doen bij haar.