First and Last

Vandaag liep hij weer eens rond; om prooi te gaan zoeken natuurlijk. Om te blijven leven moest je natuurlijk eten, dat was de regel van het leven. En ademen, dat ook. En leven zelf. Je moest leven om te leven. Want leven zonder te leven dat ging al helemaal niet, hoe kon je dan ademen en eten? Wat was het leven zelfs. Het maakte alles verwarrend... Zo verwarrend dat hij nu verstopt achter een boom. Om vervolgens iets kleins en roods spotte. Een eekhoorn? Ja, het moest wel een eekhoorn zijn. Die bizar groot was. Des te groter des te beter toch? Het klonk wel goed voor hem, lekker voedzaam inmiddels, zo'n grote eekhoorn. Snel schoot de grijswitte kater naar voren terwijl hij heel enthousiast “Prooi! Prooi! Prooooooi!” riep, alleen maar om heel abrupt af te moeten remmen toen hij zag dat het geen gigantische eekhoorn was. Hij had perongeluk deeltjes van de aarde waar hij op was afgeremd verschoven waardoor zijn poten nu vol zaten met stof en modder. Ew. En daarbij was dit erg beschamend toen hij de kit eens goed bekeek en zag dat het een andere kat was, maar dan wel een hele kleine. Een pieper om precies te zijn. “Oh.”.

Terwijl hij aan het afremmen was riep de pieper opeens ‘Muis! Muis! Muuuuuuiiiiiis!’ naar hem toe. Huh? Verward schudde de kater zijn kop terwijl hij naar de kleine rode kit keek met zijn ene werkende oog. Hij was geen muis! Hij was de almachtige bosbes. Of was hij… Een muis in disguise? De verwarring steeg alleen nog maar meer toen de kitten ook nog iets anders piepte uit het niets. ‘Spons!’, riep deze random. Even kantelde hij zijn kop terwijl hij verwonderd naar de kitten keek. “Wat in de wereld is een spons?”. Even knipperde hij met zijn ogen voordat hij zijn voorpoten wat ophief om de modder ervan af te schudden en stapte opzij zodat hij niet de hele tijd in al dat verzette aarde stond. “Vogel! Bek! Dier! Ding!”, nu was het zijn beurt geweest om willekeurige dingen naar buiten te schieten hoor. Als de kitten dat kon dan hij ook. En hij had er drie meer geroepen dan hij! Zie, hij brak records hier!  

‘Geen idee. Ooit een keer gehoord. Het is geel en zacht.’ De kitten haalde zijn schouders op bij die uitspraak, maar de grijswitte kater zijn kop was nog steeds aan het tollen. Waarom riep die dan spons? Was hij geel en zacht? Want laatste keer dat hij had gecheckt was hij wit? Of was wit maar een illusie, en was hij geel voor al de rest? Een nieuwe wereld ging open! Maar snel ging die weer dicht want het leek wel alsof ze wedstrijdje aan het voeren waren met woorden. ‘Zoete! Aard! Appel! Is! Lekker!’. O hij had een woordje meer! Wat stout zeg. ‘Ik zal me trouwens even voorstellen. Ik ben Tauro.’ Hmm oké, hij kon wel toegeven dat die naam best wel cool was. En het was beter dan Gigantische Eekhoorn, tenslotte. “Ik ben Coacaze”, knikte hij trots met een grijns. Ja, dat was zijn naam. De coolste naam ooit tenslotte. “En daarbij…” even wat woorden bedenken hoor. “Gras! Sprieten! Zijn! Mooi! Donker! Groen!”, boem, hij had een woordje meer! Pak aan!

Spons was ook echt een heel vreemd woord. En het was blijkbaar iets geels en zacht? Iets wat de kater nooit in combinatie had gehoord. Je had geel gestreepte bijen die zeker niet zacht waren, de ruwe textuur van gele halsbanden in Bloodclan, … De super felle zon die je alleen maar verblindde. Geel en zacht was gewoon nieuw! ‘Betekent jouw naam ook iets? Mijne betekent bijvoorbeeld stier!’. Oooo. De grijswitte kater vond stier wel een coole betekenis voor een naam. Dan kwam hij aanzitten met iets stoms… “Ja, bosbes… Heh”. Zijn trots vervaagde wat. Coacaze klonk super episch en cool, maar toen had je de betekenis. En als je dat zette naast ‘stier’ dan leek het pas echt stom. Zijn ouders hadden hem zo genoemd omdat hij nogal klein en rond was geweest tijdens zijn geboorte. “Stier is héél cool”, hij zou gewild hebben dat dat pas de echte betekenis van zijn naam was geweest. ‘Dat was een goede! Maar ik heb een betere!’, oh nee hoe kon die kit hem toch steeds verslaan? ‘Zwarte! Ratten! Zijn! Vreselijk! Zwart! En! Lelijk!’. Twee woorden meer?! Dat kon toch niet! Vlug probeerde de tom na te denken. “Natte! Modder! Is! Erg! Bruin! Vies! En! Modderig!”. Tja want hij had er net in gestaan en had het zelf ervaren. En daarbij had hij nog één woordje meer, maar hij had geen idee of hij er nog meer zou kunnen maken als Tauro iets beters had bedacht. Als Tauro iets beters zou kunnen bedenken.

‘Coacaze klinkt cool en bosbes is creatief en grappig’, sprak de rode pieper opeens en eerlijk gezegd, hij had nog nooit in zijn leven zo’n compliment gekregen over zijn naam. Het bracht een gevoel binnen in hem op die hij zeker niet vaak had, een zelfzeker gevoel. Want zijn naam was dus toch cool! En de kit zijn naam was ook wel cool. In ieder geval toch iets beter te begrijpen dan wat andere namen die hij vroeger had gehoord in Bloodclan. Over de kit gesproken, na een minuut kwam die opeens met nog meer woorden dan hij had. ‘Hazel! Muizen! Met! Strepen! Zijn! Mooier! Dan! Zonder! Streepjes!’. Wowow. Dat was één woord meer maar het klonk als een hele boterham. “Woah”, klonk er verwonderd. Het was… Heel vaag toegeven dat de kitten had gewonnen. Dat iemand van rond de 5 moons slimmer dan hij was, wilde hij eigenlijk niet geloven. Maar toch was het zo? Het was verwarrend. In ieder geval was dit ook de eerste keer dat hij niet over kwam als een idioot. Het was een nieuwe prestatie! ‘Well Coacaze, you a nice tom.’  Het was ook zijn eerste keer geweest dat iemand een spelletje met hem wilde spelen. Een spelletje dat ze samen hadden bedacht dan nog; het was een mirakel. “Jij ook, … Tauro”.

Ja dit ventje was een hele slimme gigantische eekhoorn. De grijswitte kater was voor de eerste keer in zijn leven onder de indruk over iemand dat niet hemzelf was. En het was dan nog een pieper. Ze waren gewoon een heel vreemd duo die op de één of andere manier toch goed met elkaar konden omgaan. ‘Leef jij hier?’, vroeg de rode kitten aan hem en even keek Coa rond. Nou ja, hier niet echt. En toch weer wel. Het leven van een rogue was verwarrend. “Ja en nee”, zei hij, een beetje verwarrend wel. “Ik leef zowat overal tegenwoordig”. Stiertje rook ook niet meteen ergens naar, dus hij veronderstelde dat hij ook een rogue was. Net zoals hem. Zou hij ergens wonen? Of niet? “Waar leef jij? Ook hier in de buurt?”, vroeg hij vervolgens nieuwsgierig zijnde. Misschien konden ze samen dan vaker spelletjes spelen die ze zelf verzonnen. Leuk toch. ‘En zijn hier ook eekhoorns?’, wat een makkelijke vraag zeg. “Jup! Heel erg veel eekhoorns!”

‘’Ik leef op de two-leg place. Niet in een nest ofzo hoor. Gewoon vrij. Ik heb een lekker zacht bedje gevonden daar, maar soms kom ik ook op andere plekken.’ Hmm, de twoleg place. Hij was al een tijd daar niet meer geweest. Niet omdat hij het niet had gewild, maar omdat hij de weg nooit kon vinden. Hij had al manen gezocht naar Bloodclan, om er terug te komen. Om zichzelf weer te bewijzen en te laten zien dat hij geen kindermoordenaar was zoals ze beweerden. Maar eerlijk gezegd, misschien was het beter dat zijn lot hem niet de weg had laten vinden naar de Elite. Want dan zat hij nu weer gevangen, of was hij gedood. Het waren nu eenmaal gewelddadige katten. En hij was ook beter af geweest op zijn eentje. Als je het zo bedacht. ‘Net zoals vandaag, want vandaag ga ik met jouw slapen’, voegde de rode kit er opeens aan toe. Opzich had de pieper het niet eens gevraagd, maar bosbes was dit wel gewend van vroeger. Daar vroeg nooit iemand wat, ze gingen er gewoon voor en deden wat ze wilden. Tja, oude tijden. “Okie”, antwoordde de grijswitte kater. Hey, dan was hij tenminste niet helemaal zielig alleen vannacht. Leuk toch? Echter werd zijn aandacht opeens afgeleid door wat anders. Zijn ene oor dat nog heel was ving wat geluiden op en kijk daar… Iets rood. “Proooooooi!”, riep hij vervolgens enthousiast. Deze keer was het geen kitten, het was een echte prooi. Daar verderop.

Zijn ogen waren gevestigd op het rode prooidier daar verderop. Hij had zojuist weer prooi geroepen, maar de vorige keer was het toch niet een prooi geweest. Daarom hoopte hij dat het deze keer wel eentje was. ‘Dusss… Wie pakt hem?’ vroeg de pieper vervolgens. ‘Of gaan we een samenwerk zet doen?’ de oudere kater had zelf nog nooit echt samenwerk trucjes gedaan, hij was altijd al alleen geweest op dat vlak. Niemand hielp elkaar dan ook in de Elite, waardoor de witte kater een eerder verwarde blik uitliet bij het horen van ‘samenwerken’. Die term had hij daadwerkelijk nog nooit gehoord. “Ik wil wel eens zien wat jij kan” sprak hij toen. Niet omdat hij echt wilde zien of de pieper kon jagen. Maar om het genante te verbergen van het feit dat Coa gewoon op de prooi sprong om ze te pletten in plaats van ze deftig te vangen. De kleine eekhoorn kroop al wat verder weg, opzoek naar voedsel. Ze zouden dus beter opschieten als ze het beestje wilden vangen.