[Open] Feather Weather

Des ondanks er nog een zachte laag van sneeuw op de harde grond, straalde de zon zo fel door de wolken heen dat het een warme aura gaf. Niet dat het erg veel verschil maakte, hij had een lange, vieze vuile vacht waarin takjes en blaadjes vast zaten en die daarbij ook nog eens nat was omdat hij net besloot te gaan liggen. Sneeuw was nat. Maar sneeuw was toch geen water? Of was water sneeuw? Of was water gewoon een blauwe, vloeiende versie van sneeuw, of was het net omgekeerd? Of was sneeuw geen sneeuw? Al die gedachten deden hem zo hard aan het denken dat hij wegdroomde, maar gelukkig maakte iets hem weer wakker, ookal wou hij eigenlijk niet meer wakker worden. Het was een veer van een vogel die net naar beneden kwam gedwarreld, recht op zijn neus. De grijswitte kater snuffelde een beetje, maar voordat hij besefte dat er echt daadwerkelijk een veer op zijn neus zat, kwam er een erg luide nies uit. En die nies was zo hard, dat hij zichzelf te pletter had doen schrikken. Heel zijn vacht stond overeind en hij staarde geshockeerd vooruit. Man man, die veren toch, het gaf hem bijna een hartaanval.


+Open

she is kind of a legend
total infamy

Wren begon langzaam de "regels" te leren van dit land. Want dat waren er nogal wat. Vier clans, vier territoria, allemaal met een specialiteit. Het was heel anders dan waar ze opgegroeid was, waar ze in een enorm gebied leefde en bijna alles vrij spel was. Waar je soms uren kon reizen voordat je prooi tegen kwam, waar je constant naar de lucht moest kijken. Een gewoonte die ze nog niet was afgeleerd, maar nog nooit had ze hier een vogel groter gezien dan een kraai. Wat ze niet verwachtte te zien was een kat die zo gehavend eruit zag alsof hij door een arend was gepakt, niesend met een domme blik in zijn ogen. Wren keek hem even een moment in stilte aan, waarna ze haar ogen rolde en lachte. ‘Okee dan,’ miauwde ze, waarna ze hem behoedzaam naderde. Zijn gezicht was het ergste eraan toe, en hij droeg een bijzonder attribuut om zijn hals. Alles aan hem was raar. ‘Wat is er met jou gebeurd?’ vroeg ze bijna meer aan zichzelf dan aan hem.

Enkele seconden staarde hij nog zo doelloos naar voren voordat hij even bijkwam en zijn kop schudde. Maar oh, blijkbaar was hij niet alleen. ‘Wat is er met jou gebeurd?’, vroeg een of andere poes die hij nog niet eerder gezien had. Ze had een calico vacht, die hem deed denken aan Sladi, dat kind dat zijn flank had gekrabd. Dat zou hij echt nooit vergeten, hoe die stomme young-one één of andere grotere kattin erbij had geroepen die hem genadeloos had geplet zodat dat kind hem kon verwonden. En hij had niet eens iets verkeerds gedaan! Toch…? In ieder geval knipperde hij even – het kon altijd zijn dat hij nog steeds aan het wegdromen was. Maar nee, er stond hier nog steeds een poes, waarvan hij hoopte dat het geen Sladi clone ofzo was. “Eh… ”, hij slikte even. Hij had zojuist heel erg belachelijk geniest, hij had zichzelf manen lang door dit levenloos territorium zitten slopen, hij heeft ooit in de gevangenis gezeten… Het was allemaal teveel om te vertellen. “Alle onverwachte dingen zijn gebeurd! Ik had niet verwacht dat het onverwachte zou gebeuren in deze super verwachtvolle wereld vol van verwachtingen maar nog steeds is het zo onverwacht want ik leef op één of de andere manier nog steeds en dat had ik niet verwacht”, floepte hij er bedenkvol uit. En toen was hij in de war van alles dat hij net had gezegd.

she is kind of a legend
total infamy

Hij was gestoord, compleet het padje af, helemaal koekoek. Toen hij begon met spreken, kreeg hij alleen een lege blik van Wren terug die echt eventjes haar best deed om het bij te houden, maar ze begreep er helemaal niets van. Toen hij klaar was met spreken, viel er een korte stilte. ‘W.. wat?’ vroeg ze met een diepe frons op haar gezicht. Waar had hij het over? Ze hoefde geen levensverhaal, niet precies. En al helemaal geen filosofische preek, alsjeblieft. Het deed haar denken aan Day die altijd vragen beantwoordde met meer vragen. ‘Ik wilde alleen maar weten waarom je eruit ziet alsof je achterstevoren uit je moeder bent gekomen, maar okeee...’ Ze keek een beetje huiverig naar de gast, waar ze besloot dat ze maar bij uit de buurt moest blijven. Straks zou zijn gekheid op haar afwrijven.

Oké hij had zojuist een prachtig zegje gedaan maar de poes leek het niet te appreciëren. Ze verstond zijn woorden niet en dat had hem ergens binnenin heel hard geraakt... (al was het niet dat hij ze zelf begreep). ‘W.. Wat?’, viel er na korte stilte en de grijswitte kater knipperde alleen maar wat met zijn ogen terwijl deze zijn kop kantelde. ‘Ik wilde alleen maar weten waarom je eruit ziet alsof je achterstevoren uit je moeder bent gekomen, maar okeee…’, sprak de calico poes en keek hem huiverig aan. Eerlijk gezegd snapte de kater het niet, hij had net alles gezegd, moest hij het nog eens herhalen? Of moest hij het anders formuleren? Of moest de formule worden geformuleerd om het te kunnen snappen? De tom schudde even hard met zijn kop om uit de verwarring te komen. “Eh”, hij slikte eventjes onhandig. “Dus héééél kort gezegd: Iedereen haat mij omdat ik blijkbaar iets verkeerds heb gedaan? I dunno, en toen gooiden ze me uit me groep en nu ben ik LONELY!!”. Eenzaam zijn was niet leuk. Maar hij was stoer! De almachtige bosbes liet zich niet verslaan door die stomme eenzaamheid, nee, hij ging door!

she is kind of a legend
total infamy

Wren keek naar het wezen voor haar, want om het te bestempelen als kat, was hij niet meer waard. Hij ging door met onzin uitkramen. Dat hij eenzaam was nadat hij uit de groep gegooid was. ‘Verbaasd me niets,’ miauwde ze toen onder haar adem door. Zij zou zo'n gek ook niet in haar groep willen, of maar bij haar in de buurt in dat geval. Ze keek de kater nog een keer van top tot teen aan. Ze huiverde lichtjes. Hij was walgelijk. Maar ja, om een hondsdol dier zo los te laten, dat was een fout van zijn groep geweest. ‘Waarom neem je dan niet wraak? Als ze je voor geen duidelijke reden eruit hebben gegooid?’ Hij kon wel voor een beetje onrust zorgen, misschien was het zelfs nog wel een beetje grappig. Zij zou het doen, zij was het nu aan het doen.
 

Waarom nam hij dan geen wraak. Ah, wat een goede vraag, waarom had hij dat niet gedaan? Even denken… En zijn kop liep al in duizend errors. Hoe nam hij nu wraak op die misvormde konijnengast en zijn club. Alles dat de grijswitte kater was, was een zielig hoopje van chaos en littekens. “Als ik het zou gekund hebben had ik het allang gedaan!”, de kater fronste. Wow dat was zielig zeg, hij had zomaar iets toegegeven recht in het gezicht van een vreemdeling. Dat deed hij niet vaak. Maar dit was de enigste keer dat hij ervan bewust was dat hij iets niet kon. De kater had al verschillende keren in zijn leven gefaald en kwam maar tot het besef toen dat hij Kaa had doodgevonden. Als hij die dag Kaa niet dood had gevonden, niet om haar had getreurd. Misschien was hij dan niet in deze hele situatie beland. In zijn eentje, als een zaadje van een paardenbloem die veel te ver weg was gevlogen door de wind. Dat was alles dat hij was. En niemand was aardig tegen hem geweest over tijd! Zelfs niet iemand van konijnenclan. En dan zeiden ze nog dat de clankatten altijd softies waren, maar deze had hem zeker een paar stompen gegeven. Die heel veel zeer hadden gedaan. "Nou dat is dat... Sommige planten leven toch ook wanneer anderen vliegen? Of als ze vallen... of als ze? Weet ik veel, draaien?"

she is kind of a legend
total infamy

Wren wist nu echt dat ze te maken had met een loser. Een niemand, die was weggestuurd voor het vuil wat hij was. Hij was zijn oude vriendin te min, toegetakeld en onmogelijk kon hij voor zichzelf opkomen. En nu was hij alleen. Bijna had ze medelijden met hem. Bijna, als hij niet zo ontzettend vreemd zou zijn en nonsens zou uitspreken. Toch, misschien kon ze een beetje zich wegwijs maken door zijn woorden. ‘Waarom neem je genoegen met vallen?’ miauwde ze. En toen durfde ze een pasje dichterbij te zetten. ‘Misschien heb je een beetje zorg nodig, iemand die je water geeft en in de zon zet.’ Dat was alles wat een plant nodig had om te groeien. En hij zei dat het zijn lot was om te vallen, maar misschien kon zijn zaadje nog vliegen. ‘Zou die plant daar niet dankbaar voor zijn?’
 

Hij was inderdaad maar een loser. Dat was waarom niemand ooit echt naar hem had omgekeken, hij was net een clown geweest tussen allemaal bloedvreters die anderen hun levens verpesten uit plezier. Het leven was voor hem eigenlijk grotendeels wreed geweest, hij had altijd geprobeerd er tussen te horen en anderen te intimideren maar hij werd steeds uitgelachen. ‘Waarom neem jij genoegen met vallen?’, mauwde de meerdergekleurde poes opeens en hij kantelde zijn kopje wat. ‘Misschien heb je een beetje zorg nodig, iemand die je water geeft en in de zon zet’ nou hij was al letterlijk in het water gegooid geweest. Door die rotcommandant. En uren in de zon gelegen nadat hij was aangespoeld geweest. Het was niet echt prettig, maar dat was waarschijnlijk niet wat deze poes bedoelde. Hij was net begonnen over planten, als hij verder zou denken aan zijn nonsense woorden van daarnet dan was het eigenlijk best wel logisch. Erg verwarrend, echter was het gewoon zo. ‘Zou die plant daar niet dankbaar voor zijn?’ een bloempje kon bloeien als ze het juiste deed. Kon hij dat dan ook? “Ik denk…. Ik denk het wel ja”, sprak hij, afwachtende wat ze hierna zou zeggen – want hij was zelf een beetje woordeloos op het moment. Kwam het door de verwarring van daarnet of omdat hij zich eindelijk begrepen voelde door iemand? Niemand die het wist.

she is kind of a legend
total infamy

Hij was een dwaas, maar zodra ze in zijn taal wist te spreken, begon hij wat stiller te worden. Wrens mondhoeken trokken zich kort omhoog. ‘Ja natuurlijk is dat zo,’ miauwde ze. Ze zou wel eventjes voor hem nadenken. ‘De plant zou groeien en bloeien in plaats van vallen.’ Wren zette eindelijk een stapje dichterbij, en keek hem strak aan. Hij was niet eens zou oud, gokte ze, nu ze dichterbij kwam. Maar zijn getekende uiterlijk zorgde ervoor dat hij antiek leek, gammel. ‘En wat denk je dat de plant zou doen, om zijn dankbaarheid duidelijk te maken?’ Als hij in metaforen wilde praten, dan kon ze dat ook. Het was een soort geheimtaal. Ze keek hem een moment indringend aan. En opeens zag ze dat in zo'n dwaas misschien, heel misschien, een beetje potentie zat. Ze kon wel een iemand als hem gebruiken.
 

‘Ja natuurlijk is dat zo’, antwoordde ze aan hem. Hij was inderdaad een heel pakje stiller geworden, hij had ook niet verwacht dat zij zou beginnen te spreken in zijn taal. Een taal, waarvan hij het zelf niet snapte. Maar hier en daar begonnen er lampjes te branden. ‘De plant zou groeien en bloeien in plaats van vallen’ hij bemerkte hoe de poes na een lange tijd een stap dichterbij zette en hem erg strak aanstaarde. Het deed hem een beetje terugdenken aan al die blikken die hem zo hadden aangestaard terug in Bloodclan. Allemaal serieus als wat, hij kon het nooit begrijpen. En waarschijnlijk zou die dat later ook niet kunnen. Des te meer je erover nadacht, des te meer je realiseerde dat hij nooit echt in Bloodclan had gehoord. Hij was gewoon een levende grap geweest en misschien was hij toch beter geweest als hij nooit bij die groep had gehoord in the first place.  ‘En wat denk je dat de plant zou doen, om zijn dankbaarheid duidelijk te maken?’ oei oei. Wat zou die plant doen? “Uhm… die zou, eh…” zijn ogen keken even de andere kant op, al was er niet echt iets anders opvallends om naar te kijken anders dan sneeuw. “De plant moedigt andere planten aan om niet te vallen en steunt de… um, flidderfladders!” ja logisch toch. In zijn tijd van ronddwalen had hij wel al wat vlindertjes zien rondfladderen. En ze steunden op de mooie grote bloemetjes die waren gebloeid wanneer ze landden. Zijn blik keek hoopvol naar de onbekende kat die recht voor hem stond. Hij had het juiste antwoord gegeven, toch...?