your heart got teeth

Settleddust probeerde zich te gedragen alsof alles doodgewoon was, maar hij was eigenlijk in een slecht humeur sinds de oorlog. Een oorlog, die hij geprobeerd had te stoppen, maar het was vervlogen hoop omdat er twee leiders waren die trotser en koppiger waren dan ezels. Hopelijk hadden ze ervan geleerd, maar hij vreesde van niet. Want de idioterie in hun clan bleef maar voortgaan. Vooral hoe Acornstar na de oorlog had gesproken, wat onrust had verzorgd. En het fysieke bewijs van een rogue in hun midden, waar Settleddust erg kwaad om was. Ja, dat was het beste gevoel om hem te beschrijven. Kwaad. Kwaad dat Acornstar weigerde om naar hem te luisteren. Het was alsof hij tegen een muur stond te praten, maar hij zat teveel in zijn eigen paranoia wereldje, dat hij krankzinnige dingen begon te doen. Settleddust sprong over een poel ijs, om weer op harde modder landde. Het was wonderbaarlijk, hun moeras in de winter, een hobbelig maanlandschap, maar het was de perfecte plek om zijn stemming te weerspiegelen. Settleddust probeerde dan maar in de tussentijd om hun clan lopende te houden. Patrouilles, prooi, noem het maar op. Ergens wilde hij met Acornstar praten om proberen reden door zijn dikke schedel te drukken, en aan de andere kant wilde hij hem niet meer zien. Als hij niet wist waarom, had hij gesmeekt aan StarClan wat hij had gedaan om in deze positie te zitten.

+ Wolfblood

Zijn goddelijke eenzaamheid werd al snel verstoord. Hij keek even op naar haar, de grote poes. Hij wist wat ze ging zeggen, hij kon het bijna voorstellen, met de scheldwoorden en andere negatieve beschrijvingen die ze kon verzinnen. Welk creatief woord zou ze deze keer gebruiken? Uilskuiken, heiligschenner, driedubbel doorgehaalde ezel? Nee, het bleef verrassend tam en hij was bijna teleurgesteld. Maar hij deelde het sentiment. ‘Geloof me bij de sterren, ik wou dat ik het wist,’ miauwde hij verslagen. En wat was er nou écht wat hij kon doen. Het was tegen de code om niet naar je leider te luisteren. Deputy was een titel, niets meer en minder. Hij kon iedereen vertellen wat hij wilde, wat er moest gebeuren, maar nooit had hij het laatste woord. Maar hij kon niet opgeven, zeker nu niet. De clan had hem meer nodig dan ooit. En ergens schreeuwde het in hem dat hij niet kwaad mocht spreken over Acornstar, uit respect voor de kat die hij ooit was. Zijn mentor, de deputy, de herboren leider. Maar hij had zijn prioriteiten niet op een rijtje. Ergens was hij het overzicht verloren. ‘Hij heeft waanideeën. Ik weet niet waar hij onderweg van het padje is geraakt.’

"Je bent toch deputy". De woorden kwamen hard aan, en zijn nekharen kwamen er van overeind. Ze moest eens weten. Het was allemaal niet zo makkelijk. Hij zou met liefde zijn positie opgeven en haar laten schreeuwen tegen een muur, terwijl alles binnen de lijntjes moest. De code. De code kon naar de hel gaan als het zo moest. ‘Denk je dat ik dat niet weet? Denk je dat ik dit wilde?’ snauwde hij naar haar. ‘Maar ik moet dit doen, en ik moet dit maar goed doen.’ Settleddust wilde niet zielig zijn, maar het waren frustraties, frustraties die hij niet op een andere manier kwijt kon, terwijl Wolfblood op haar dooie gemakje doorging met klagen. Accepteren dit, luisteren dat. ‘Acornstar is het de enige die het met Acornstar eens is op dit moment, ik ben niet compleet achterlijk, Wolfblood,’ siste hij toen naar haar. Ze kon wel klagen en klagen, maar had ze zelf oplossingen? Hij schudde zijn kop en keek weer weg van de grote poes. Het was zo makkelijk om te klagen, zo makkelijk om te vertellen hoe het allemaal beter moest.
Settleddust zuchtte en keek haar weer aan. Hij wist wel wat ze wilde, diep van binnen. Misschien durfde ze het nu nog niet te zeggen, maar hij kon het raden. ‘Leiders woord is wet, dat zegt de code. Wat jij van mij wil is de code breken.’ Want dat was de enige manier op fouten recht te zetten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was kritiek die Wolfblood naar hem schreeuwde, maar wat ze ook zei, het was de code breken als hij tegen Acornstar zijn geboden inging. En onderhand deed hij dat al meer dan eens, op de achtergrond, een bevel hier, een opmerking daar. En toen Wolfblood sprak over zijn gladde praatjes, moest hij ergens lachen. ‘Ik heb geprobeerd geduldig te zijn, hem de goeie kant op te praten. Ik ben kwaad geweest, ik heb geschreeuwd, mijn hakken in het zand gezet. Ik heb alles gedaan wat ik volgens de regels mag doen, maar op het einde van de dag ben ik gewoon een verheerlijkte volgeling.’ Hij haatte het. Hij haatte het dat hij ergens boven de rest stond, maar het niets uitmaakte. ‘Zolang Acornstar het laatste woord heeft, kan ik niets anders doen dan mijn mening geven. Acornstar vertrouwt me niet meer. Hij vertrouwt niemand meer, zelfs Starclan niet.’ Hij wist ook geen oplossing meer. Het was onbegonnen werk, praten tegen een muur. Het was verschrikkelijk ontmoedigend, tot het punt dat Settleddust wanhopig werd. ‘Het enige wat ik nu kan doen is de clan voor mij winnen. Maar dan zal hij mij zien in als een verrader. Het is een staalmat.’ Hij zat klem. Ze konden geen kant meer op. En als Wolfstar een oplossing had in plaats van beschuldigende woorden en met haar klauw wijzen. "Doe iets, jij moet beter weten!" Nee, hij wist niet beter. ‘Acornstar zegt dat hij me beschermt voor de verantwoordelijkheid van een clan leiden, dat ik de last niet moet dragen. Maar hij begrijpt niet dat hij zichzelf alleen maar meer afzondert en een vijand van zichzelf maakt. Ik kan hem vertellen dat de clan hem niet wil verraden en hij gelooft me niet. Ik kan hem vertellen dat we voor hem willen vechten, voor wat dan ook, wat we verdomme hebben bewezen in die godsveloren oorlog, en hij gelooft me niet. Dus Wolfblood, wat kan ik nog zeggen? Moet ik hem waarschuwen dat er een coupe komt als hij zo doorgaat, want dat lijkt me een fantastisch plan.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was allemaal makkelijk van de zijlijn. En het was makkelijk als alle neuzen dezelfde kant op stonden. Maar nu leek et alsof Acornstar één ding dacht, en de rest wat anders. En ondanks hij probeerde uit te leggen wat zijn situatie was, kreeg hij alsnog slechts opmerkingen dat hij het maar beter moest doen, "een bejaarde". Maar oplossingen kwamen niet, pas na een hele tijd kwam er schoorvoetend wat halve oplossingen. Met Starclan praten, met Waspsting. Pft. Maar het enige écht waardevolle wat ze uitsprak, was dat ze aan zijn kant stond. Kijk, nu was het echt. ‘Oké, denk dan mee.’ Settleddust ging zitten en stak zijn poten naar de hemel. ‘Ik kan de clan voor mij winnen als volgende leider. Maar uiteindelijk is er één iemand die beslist, en dat is Starclan. En zelfs als Starclan besluit dat Acornstar over zijn houdbaarheidsdatum is, denk je dat hij gaat luisteren? Hij heeft zich volkomen afgesloten van de sterren en heeft dat bewezen nadat hij een medicine cat heeft verbannen.’ Een zucht rolde over zijn lippen. ‘Ik zal met Peppermint praten, ik zal met Newtspark praten.’ Ze zou de poes zoeken in haar gevangenis wat Thunderclan nu was. Ze wilde er zijn, maar niet op de manier hoe het was gegaan. ‘Ik zal leiderschap zover overnemen wat ik kan doen. Mijn loyaliteit ligt bij Shadowclan, niet Acornstar.’ En dat was wat er gebeurde. Acornstar vertrouwde zijn clangenoten niet meer, dus vertrouwde zijn clan hem niet meer. Zeker niet nu er krankzinnigheid van te pas kwam. Het was een neerwaartse spiraal waar ze in zaten, en hij moest ze eruit zien te krijgen. ‘Het enige wat we nu kunnen doen is wachten totdat Acornstar een fout maakt die onvergefelijk is, en dan de sterren dwingen in te grijpen.’ Het was een ruk antwoord, maar het enige wat hij voor nu kon verzinnen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze kon grommen en blaffen wat ze wilde, maar zij kon net zo minder wat doen als hij. Settleddust zag de frustratie in haar opbouwen, helemaal toen ze verontwaardigd was toen hij zei dat ze moesten wachten. Vervolgens was haar enige oplossing alsnog via Peppermint de sterren te vragen. ‘Dat kan, misschien krijgt ze wijsheid de volgende halfmoon gathering.’ Maar hij was klaar om te rekenen op de sterren, en zoals hij al uitgelegd had, Acornstar zou niet naar de sterren luisteren. Hun voorouders waren net zo onbetrouwbaar als ieder laatste clanlid van hem. En hij was er een beetje klaar mee dat Wolfblood maar dacht dat ze kon zeggen wat ze wilde. Hij was bereid om te luisteren, maar hij was nog altijd haar meerdere en dat mocht ook wel eens doordringen. Ze had nogal de neiging om haar ongenoegen te tonen, en tegen Acornstar vond hij het prima. Maar tegen hem had hij daar geen zin meer in. Maar misschien kon hij beter de bloedhond voor hem winnen, in plaats van tegen hem. ‘Ja, we wachten.’ Miauwde hij resoluut. ‘Want ongeduldigheid maakt je slordig. We wachten net zo lang totdat we een nieuwe breuk vinden, en we dwingen hem in een fout.’ Een scherpe, maar betekenisvolle blik rustte hij op de enorme poes. Zo moest het gaan. Zo lang ze niet direct hun poot erin hadden, dan konden ze misschien.. heel misschien hem in een hoekje drijven waar geen uitweg meer uit was.