HeLp Me I aM uNdEr ThE wAtEr

<sub>Met haar blik gericht op het moeras was de poes verzonken in haar eigen gedachten. De stilte deed haar hoofd goed en de natte bodem van het moeras onder haar poten was iets waarvan ze nooit geweten had dat ze het zou missen. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl de aardse geur van modder en de bomen haar neus vulde. Alles voelde als thuiskomen, hoewel ze een hoop fouten had gemaakt. Tweemaal had ze hier iemand achtergelaten als voer voor de ratten, echter was ze voor Northernfaith teruggekomen en had ze om hulp geroepen. De kater die ze daarna met zijn kop in het moeras geduwd had was minder lucky. Ze was al lang weg geweest voordat hij gedag had kunnen zeggen tegen de sterren. Daarna was ze vertrokken naar thunderclan. Het was wat hij verdiende nadat hij haar om de meest achterlijke reden had verbannen.

Geritsel achter haar haalde haar uit haar gedachten en bracht haar terug naar het nu. Het duurde de poes niet lang voordat ze doorhad wie er daadwerkelijk aangekomen was. ”Hoe zou het zijn om te verdrinken?” Het was immers een vraag waar ze nooit antwoord op had gehad van Acornstar. Newtspark keerde haar kop naar Settleddust. Had de kater ooit verder verteld wat er gebeurd was?

[closed]</sub>

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had eigenlijk een hekel aan deze plek, maar ze moesten zich nog snel goed maken op de amfibieën waar ze op jaagden, voordat ze weer voor de winter zouden vertrekken. En als een fatsoenlijke Shadowclanner, was de smaak van kikker hem niet ongewoon. Hij werkte het net zo lekker binnen als iedere muis of vogel. De modder elke avond van zijn poten af wassen had hij niet gemist. Het duurde niet lang voordat zijn jacht hem bij een bekende bracht. Of nou ja, een oude bekende? Een verloren dochter van Shadowclan, en hij kon het niet laten om zijn mondhoeken een beetje voldaan omhoog te krullen. Ze was weer goed ontvangen, zeker door Tidepaw. Bovendien was niemand tegen een extra volleerde medicine cat in hun rangen. Voordat hij haar kon groeten, stelde ze echter een onverwachte vraag. ‘Oh.. uhh,’ stamelde hij eerst, voordat hij een keer verward knipperde. Hij ging bij haar staan op haar relatief vaste stukje aarde en keek het troebele water in. ‘Verschrikkelijk, waarschijnlijk.’ Hij kantelde zijn kop een beetje. ‘Als de adem die keer op keer uit je longen wordt geslagen, terwijl je zelf precies bewust bent wat er gebeurd.’ Hoe lang zou het duren voordat je je bewustzijn zou verliezen? En hoe lang zou het daarna duren voordat je lichaam echt zonder zuurstof zat? Twistedheart zou weten hoe het voelde. ‘Ik hoop dat we het nooit uit vinden.’

_{De vraag leek hem te overrompelen en ze trok een mondhoek omhoog tot een glimlachje. Ja. Ze was nog steeds de oude Newt, nu alleen met een grotere mond. ”Verschrikkelijk, waarschijnlijk.” De crème poes knikte bedenkelijk. Ze had altijd gezegd dat Riverclan een clan was die niks goeds meer kon doen in haar ogen, een clan die haar beste vriend van haar had afgenomen en hem behandeld hadden als een stuk vuil. Een clan die haar zelf had meegenomen toen ze haar bewustzijn had verloren. Zelf had ze geen verdrinking meegemaakt zoals Acornstar of Twistedheart, maar ze hadden haar kop dusdanig lang onder water gedwongen dat ze weer bij zinnen moest komen om omhoog te komen. ”Misschien voor jou ook een leuke manier om een leven te verliezen straks.” Miauwde ze zonder al teveel na te denken over haar woorden. Met grote ogen bevroor de medicine cat. Net terug en nu had ze zich al zo versproken.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy trok een wenkbrauw naar haar op toen ze sprak dat het misschien een leuke manier was om dood te gaan later. Leuk? Ze leek direct betrapt. ‘Pardon?’ miauwde hij toch feller. Ze ging er al praktisch vanuit dat hij leider zou worden. Hij had de woorden de laatste tijd vaker uitgesproken. ‘Ik ben nog geen leider.’ Voor hetzelfde geld stierf hij morgen. Voor hetzelfde geld werd hij van zijn rang af gezet als Acornstar terug kwam. Er was nog zoveel wat mis kon gaan, maar hij was niet meer bereid om te wijken. Hij was er nu voor Shadowclan, en hij zou fouten nu rechtzetten, en in de toekomst zou hij degene zijn die zou leiden. Want wees eerlijk, wie anders? Hij moest nu, deze kostbare dagen, er alles aan doen dat ze clan aan zijn kant stond. Newtspark was de eerste stap geweest, maar nu ze zulke woorden sprak.. Misschien was het gewoon een grap, misschien was het optimistisch. ‘Er kan nog veel gebeuren in de tussentijd,’ zuchtte hij uiteindelijk, waarna hij de medicine cat voor een seconde aankeek. ‘Maar kan ik tot die tijd op jouw steun rekenen?’

_{De flame point haalde alleen haar schouders op bij het horen van zijn felle toon. Waar ze eerst misschien enigszins betrapt had gekeken had ze geleerd dingen makkelijk van haar schouders te laten glijden. ”Dat klopt.” Zei ze daarna toen hij haar vertelde nog geen leider te zijn. Newt bekeek de kater van top tot teen met een beoordelende blik op haar snuit. Hij was misschien dubbel haar leeftijd, maar dat weerhield haar er niet meer van om te zeggen wat ze dacht. ”Elke dag kan de laatste zijn.” Mompelde ze daarna en ze bracht haar blik terug naar het moeras. Er viel even een stilte tussen de twee, eentje die ze misschien alleen als gespannen kon beschrijven na haar woorden. Ze voelde zijn ogen voor een seconde branden in de zijkant van haar gezicht. ”Je hebt mijn steun zolang je die verdient, Settleddust. Ik ben je dankbaar dat je me weer thuis hebt gebracht, maar dat zal niet betekenen dat ik het met alles eens ben straks. Ik zal niet nogmaals dezelfde fout maken als ik met Acorn heb gedaan.” Vertelde ze hem de gedachten die door haar hoofd gingen duidelijk. Newtspark was immers niet meer datzelfde kind die toen gekozen was door starclan.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wat wilde ze van hem? Een beoordelende blik, elke dag kon de laatste zijn. Hij fronste en verlaagde zijn kop een beetje. ‘En niemand weet dat beter dan jij, hm Newtspark?’ Hij wist nog een keer hoe ze huilend bij hem had gezeten toen ze per ongeluk Darkmoon had vergiftigd. Alle ogen op haar. En vervolgens hoe ze bloedend terugkwam van de oorlog met Riverclan, iets wat ook maar nauwelijks benoemd was omdat ze grotere problemen hadden gehad. Maar iedereen had het gezien, en niemand had er iets van gezegd. Dat waren de gevolgen van oorlog. En toen ze sprak dat hij haar steun verdiende zo lang hij het verdiende, keek hij haar geamuseerd aan. ‘Je bent niet de enige die heeft geleerd van Acornstar zijn falen,’ miauwde hij indringend terug naar haar. ‘Ik ben niets als hem, dat kan ik je verzekeren.’ Dat had hij laten zien hoe hij haar zonder twijfel terug had verwelkomd. Hij volgde de wetten van Starclan nu, en niet meer die van zijn leider.