Wie liet de honden buiten hoe ha!

De zon schemerde door de bomen heen en liet lichtvlekken vallen op zijn dunne vacht. Deze borstelde en piekte in stugge haren, maar was iets gladder en glooiender bij de lange stukken. Hij had zijn dunne staart rond zijn lichaam gelegd. De tipjes van zijn poten raakten de schouder aan van Brittleshell, de enige kat waar hij zich momenteel het meeste mee op zijn gemak voelde, maar elke keer dat hij naar haar keek voelde hij een steek van pijn door zijn hard gaan. Schuldgevoel vrat aan zijn binnenste. Het was zijn idee geweest om toen te gaan zwemmen en dit was het resultaat. Hij draaide zijn kop echter weg om naar ergens anders te kijken.

♝ carrioncough

I was always alone

We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.

De crème kattin lag ontspannen opgekruld, ze was moe van de avonturen van Berrykit, de kitten waar ze dikwijls op paste, omdat ze als Elder toch niet veel beters te doen had en de kitten belangrijk was voor Carrioncough. Ze was er wel eentje, en hoewel ze zich niet oud zou noemen, was ze geen Warrior met de conditie van een kat die elke dag zou jagen voor de Clan. Dat kon ze ook niet meer, haar oog was te ver beschadigd en hoewel ze geen spijt had van haar leven en haar keuzes, de keuze om Carrioncough's plan te volgen, waren de gevolgen groots. Ze zou nooit zijde aan zijde staan met haar beste vriend. De poten van de ander raakten haar schouder aan waardoor ze zacht snorde en zich zo omdraaide dat ze haar neus even tegen zijn borst kon drukken, door half overeind te komen voordat ze hem aan keek. 'Mr. Snugger, hoe is de jacht?' Vroeg ze zachtjes aan hem, haar stem zacht en warm.

Brittleshell

000 words

Carrion<3

thanks jurate

Carrioncough gaf een lik over haar kop voordat ze wat rechter ging zitten. Hij greens, maar keek nog steeds over het land, waar hij aan de horizon het water kon zien glimmen in het zonlicht. "Rustig aan Brittle! Ik ben nog niet eens begonnen. Ik dacht om eerst wat tijd te spenderen met mijn favoriete poes." Ook uit zijn keel kwam gesnor, maar het klonk schel en haperig. Hij legde zijn kop op zijn pootjes.

♝ carrioncough

I was always alone

We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.

De crème kattin snorde tevreden toen de kater een lik over haar kop gaf voordat ze hem met haar goede oog aan keek. De kater zag er tevreden uit en zolang hij tevreden was, was de Elder dat ook. 'Rustig aan Brittle! Ik ben nog niet eens begonnen. Ik dacht om eerst wat tijd te spenderen met mijn favoriete poes.' Sprak de grotere kater waardoor de Elder zacht grinnikte en haar beste vriend een kopje gaf. 'Waag het niet snel te gaan jagen nu! Ik eis nu mijn beste vriend op, hoor je mij!' Een speelse grijns verscheen op haar gezicht voordat ze lui tegen hem aan leunde en met haar lichtere lichaam hem probeerde vast te houden, zodat hij niet op kon staan. Dit was het leven! Zelfs al kon ze de Clan weinig geven, hij was er nog om de dagen goed te maken.

Brittleshell

000 words

Carrion<3

thanks jurate

Ze leunde tegen hem aan waardoor hij bijna stikte in de hoeveelheid vacht dat ze droeg. Hij proestte en duwde zijn lichaam omhoog, maar niet om van haar weg te komen nee. Dit was oorlog. Zonder klauwen probeerde hij haar tegen de grond te drukken. Hij was sterk, maar zij had een bredere bouw dus hun gestoei was altijd partijdig.

♝ carrioncough

I was always alone

We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.

De crème kattin was even vergeten dat ze een behoorlijke dikke vacht had, daar waar ze geen littekens had gehad, en deze nu in zijn mond kwam. Hij proestte en voordat hij zijn lichaam omhoog duwde en zonder klauwen haar tegen de grond probeerde te drukken. Brittleshell grinnikte voordat ze haar gewicht probeerde te gebruiken om hem juist te verslaan. Haar bouw gaf voordelen, ze grijnsde terwijl ze al snorrende zijn oor vastgreep tussen haar lippen voordat ze zachtjes, vriendschappelijk erover heen likte.

Brittleshell

000 words

Carrion<3

thanks jurate

Carrioncough verloor en hij voelde haar tong over zijn oor gaan. Hij zette zijn witte poten tegen haar gezicht om haar weg te duwen. "Kleffe hond!", schalde hij luid en hij probeerde haar in de buik te trappen. Hopelijk kon hij haar dan nog overmeesteren.

♝ carrioncough

Brittleshell.

Het was ergens toch fijn dat ze af en toe haar beste vriend nog kon verslaan, zelfs al was het voornamelijk doordat ze stevig gebouwd was en waar ze haar vacht had zitten dit nog lang genoeg was om in de ogen van een ander te prikken. Plagerig likte ze zijn oor, niet omdat ze hem echt wilde irriteren. Al hoewel, soms was het toch wel stiekem leuk om hem ongemakkelijk te doen voelen, op een vriendschappelijke manier. Vrienden konden elkaar ook vriendschappelijk pesten. 'Kleffe hond!' Schalde hij luid terwijl hij haar weg probeerde te duwen. In haar buik werden nu ook poten geschopt waardoor ze lachend haar tong uit stak. 'Arm kleine Warriortje kan een Elder niet aan.' Mauwde ze droogjes terwijl ze hem snorrend aan keek en zich langzaam overeind hees en vervolgens probeerde ze hem weer aan te vallen. Zonder nagels en tanden. Soms was ze net een klierend kind.

❅

Hij had zich niet ingehouden, maar toen ze hem weer aanviel doelde hij nu op het winnen van dit spel, meer dan plezier maken. Hij dook naar haar blinde kant en probeerde haar een mep tussen haar ribben te geven en daarna weg te springen van haar. Ha!

♝ carrioncough

Brittleshell.

Het was dat ze hem met geen mogelijkheid aan had zien komen, de mep tussen haar ribben deed haar iets achteruit deinzen voordat ze speels grommend haar oren in haar nek duwde en probeerde een mep tegen zijn buik te geven, ze speelde een smerig spelletje door zo snel mogelijk te proberen een achterpoot onder zijn lichaam vandaan te halen. Ze zou niet zomaar opgeven en ook al was ze een Elder. Ze was altijd actief geweest en haar instincten waren niet zomaar verdwenen.

❅

Ze had het gemunt op zijn achterpoot, dat had hij meteen door. Carrioncough sprong dan ook een vossenlengte de lucht in om dit te ontwijken. Een lach borrelde over zijn lippen terwijl hij naar voren zoefde en haar een klap rond de oren probeerde geven.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Wie liet de honden buiten hoe ha!