Voor de wolven gesmeten

Onderwerp: Voor de wolven gesmeten ma 11 okt 2021 - 21:36

Hij had haar na die dag met rust gelaten, maar in de ochtend stond hij aan haar nest. Hij zag hoe de kittens aan haar buik kneedde en hoe Arcticwolf zachtjes tegen haar oor blies in zijn slaap. Hij kon haar vast wel voor een dagje lenen. Carrioncough duwde zijn neus tegen haar wang. "Bloem, ik zou je moeten lenen voor eventjes," fluisterde hij zo zacht mogelijk. Het was meer een bevel dan een bezoek.

♝ carrioncough

Tick, tock, ring me, leave me

Een gevoel van onrust hing in haar maag. Arcticwolf had besloten haar een nacht te vergezellen in de nursery en ze hoopte eigenlijk dat hij de volgende dag hier weer te ziek voor was. het ging toch verschrikkelijk wisselend met hem van dag tot dag dat je er geen poot op kon trekken. Toch kon Seamist wel redelijk goed aanvoelen wanneer hij weer een aanval kreeg. Zoals een goede partner betaamde... Desondanks werd het gevoel van onrust bestempeld toen de deputy de den binnen gelopen kwam. Haar oren drukten zich in haar nek toen ze zijn commando hoorde en voor een moment keek ze naar de kittens aan haar buik, zich afvragend of ze zich hier nog uit kon redden, kon zeggen dat ze sliepen, maar ze gaf zich al snel gewonnen met een lichte zucht. Met verse tegenzin stapte ze de den uit achter hem aan. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze zich afvroeg wat de deputy van haar nodig had.

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

Zonder een woord te zeggen nam hij ontbijt van de prooistapel en liep hij door. Zijn tempo was niet erg hoog zodat de Queen hem bij kon houden. Het was trouwens een prachtige ochtend waar hij van genoot. Er hing lichte mist over de weiden en de lucht die hij inademde was knisperig. Hij bracht haar naar het riet dat grensde aan het bos. Het stond niet hoog, maar het beschermde tegen de meeste wind. De Stream kabbelde ook dichtbij en het geluid werd versterkt door vroege vogeltjes die floten. Hij zette zich neer en liet de twee vissen vallen. Hij schoof er eentje naar Seamist. "Zit."

♝ carrioncough

Tick, tock, ring me, leave me

Zwijgzaam volgde ze de zwart met witte deputy. Haar blik schoot eventjes nog door het kamp heen of ze Crystalstar ergens zag zitten. Vaag vroeg ze zich af of de grijze leader er iets mee te maken had. Of Carrioncough en zij gesproken hadden. Ze trokken immers veel samen op. Wie weet wat hij wist. Het maakte dat haar maag in een knoop lag terwijl ze de kater naar de prooistapel volgde en toen het kamp uit. Ze kon niet anders dan zichzelf neerzetten en zitten toen hij het commando uitdroeg. Haar blik nerveus en enigszins wantrouwig, als een prooidier die een jager gadesloeg die nog niet besloten had of de prooi de moeite waard was om te vangen of niet. Ze maakte nog geen beweging naar de vis. Haar maag had zich in teveel knopen gelegd hiervoor.

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

Ze zag er misselijk uit. Niet dat hij een medicijnkundig zicht erop had, maar ze staarde naar haar vis alsof die haar ging opeten. Carrioncough liet een zuchtje ontsnappen en nam eerst een hap van zijn eigen prooi. Toen die via zijn keel in zijn maag belandde sprak hij. "Ik maak me zorgen om je Seamist. Ik dacht dat ik gisteren tranen zag." Hij pauzeerde even, fronste en nam nog een hapje van zijn vis. Het smaakte hem niet zo goed als anders. Eigenlijk wilde hij vragen of het kwam doordat Arcticwolf zoveel ziek was, maar misschien moest hij op haar focussen. "Als er iets is wat je wil zeggen, je kan altijd bij mij terecht bloem," mauwde hij op een zachte toon.

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Ze had haar rug gerecht en haar witte voetjes netjes naast elkaar gezet. Alsof, als ze zichzelf statig en composed hield, haar hoofd dat ook bleef en Carrioncough hier niets tegen kon doen. Niets was echter minder waar. Ze voelde zich kwetsbaar, welk schild ze ook opwierp. Ze was moe, zo moe van zichzelf voor alles verdedigen. Ze neeg haar kop naar Carrioncough in een beleefd, dankbaar gebaar. "Dat is lief van je Carrioncough, maar ik kan je verzekeren dat je zorgen niet nodig zijn." De leugens waren ondertussen bijna mechanisch, haar toon vlak. Teveel katten wisten van haar geheimen. Ze was niet van plan om nog iemand hieraan toe te voegen. Desondanks voelde haar mond droog en trilden haar poten licht.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

De lange kater bewoog zijn sik nadenkend heen en weer. Hij knikte en stond op, leek voor een seconde te vertrekken, maar ging toen naast haar zitten. Schouder aan schouder. Hij legde zijn staart om zijn eigen pootjes en richtte zijn blik omhoog naar de hemel. Het was een witte lucht, nog dik van de ochtendmist, maar die zou weldra optrekken en een mooie blauwe hemel tonen. Als je maar geduld had... En dat had hij, zeker voor Seamist die hij absoluut niet geloofde. Zo zat hij voor een tijdje stil. De mist trok weg, maar de lucht bleef wit. Hij had meer geduld nodig.

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Ze hoopte dat het daarmee afgedaan was. Maar niks bleek minder waar. De kater stond op en, in plaats van weg te lopen zoals ze hoopte, plaatste hij zich naast haar neer. Haar oren draaiden slechts een fractie naar achteren en ze verstarde licht. Ooit was ze een hele knuffelige kat geweest, maar nu lokte fysieke nabijheid ook wantrouwen uit. Ze rechte haar rug iets en bleef zich hullen in stilte tot het haar teveel werd. "Kan ik je verder nog ergens mee helpen, Carrioncough?" haar stem was zacht terwijl ze het vroeg, maar ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

De stilte werd haar te veel, maar de lucht was nog niet opgeklaard. Hij zuchtte zacht. Hij zou haar voor de wolven moeten smijten en dat deed hij maar met al te veel plezier... voor katten zoals Cottonflower, maar Seamist was kwetsbaar en hij was bang dat hij haar nog meer zou breken. Hij wreef met zijn poot over zijn kin, maar besloot dan toch dat dit de beste optie was. Hij richtte zijn lichte blik op haar, serieus, zonder oordeel. "Je liegt," was zijn eerste zin. "De Seamist die ik ken kwijnt ergens weg, diep binnenin dit hulsel en ik laat haar niet los." Het had iets met de ziekte van Arcticwolf te maken. Of misschien nog een paar moons daarvoor, hij kon er de vinger niet op leggen.

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Zijn ogen ontmoette de hare. Ze waren ijskoud van kleur, al was de blik niet zo kil als zijn ogen zelf. Eerder.. bezorgd. Desondanks had Seamist moeite om zijn blik vast te houden. Katten die op een koude wijze naar haar toe kwamen waren vreselijk, maar te weren. Katten die daadwerkelijk empathie toonden vond ze ze veel lastiger om weg te duwen. Ze wentelde al in het schuldgevoel, liet daar niet nog een kat bijkomen. Bij zijn volgende woorden was ze echter geforceerd om zijn blik los te laten. "Ik waardeer je bezorgdheid, Carrioncough, maar ik weet niet waar je het over hebt." Een mompeling, een nieuwe muur die opgeworpen werd.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

Ze bleef hem afweren en dat liet hem alleen maar meer geloven dat er iets was. Hij knarste met zijn tanden, niet goed weten wat nu. Met zijn klauw haalde hij de vis wat dichterbij en at hij verder zijn ontbijt. Toen hij klaar was gaf hij pas antwoord. "Hm. Ik heb nog steeds het gevoel dat je iets verbergt, maar je hoeft het me niet te vertellen. Ben je er al mee naar Crystalstar gegaan?", vroeg hij toen, oprecht geïnteresseerd. Ze hoefde het niet met hem te bespreken, maar met hun leider was misschien wel zo makkelijk. Misschien kon die het oplossen en uiteindelijk was er nog Shrimpnose, die misschien nog wel kon helpen.

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

De stilte was tergend. Het beet aan haar hakken en sneed haar adem af. Ze wilde het liefste opstaan en weglopen, maar ze voelde zich aan haar plek genageld. Waarom was zij altijd degene die hiermee gepijnigd werd? Emotie liet haar poten trillen. Ze was nog niet hersteld van haar treffen met Settleddust. Met knopen in haar maag keek ze naar Carrioncough, die de stilte maar liet duren en duren. Net toen ze het bijna niet meer aankon, net toen ze bijna knakte onder de druk, begon hij te spreken. Hij besloot een andere benadering. Ze dacht koortsachtig na, met haar mond vol tanden, probeerde scenario's afgaan. Als ze zou liegen en nee zei, zou hij dit kunnen verifiëren bij Crystalstar. Zou de kattin liegen tegen haar deputy? Of zou deze toegeven dat er inderdaad iets was? Misschien zou Crystalstar wel denken dat ze nog meer te verbergen had, correct de assumptie maken dat ze Settleddust gezien had, hoe verkeerd die ontmoeting ook ging. Maar als ze de waarheid sprak.. Zou hij wellicht nog veel meer uit Crystalstar kunnen trekken. Of zou hij haar dan laten? Haar adem stokte in haar keel voordat ze sprak "Ja.." een fluistering op de wind, alsof het woord zelf alles weer kon afbrokkelen wat ze had opgebouwd. Misschien kon dat het ook wel.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

Hij legde zijn lichte ogen op haar vacht, dat zachtjes schitterde in het ochtendlicht. Dat zachtjes wapperde op de wind die door het riet ritselde. Hij glimlachte, een glimlach die zijn oren reikte en lichtjes toverde in zijn ogen. Hij keek weer omhoog, naar de hemel. De hemel die openbrak en een kleine glimps van blauw liet zien. Zijn lach werd warmer en hij sloot zijn ogen. Hij had haar een beetje gebroken, juist genoeg. Met zijn schouder duwde hij zachtjes tegen de hare. "Goedzo Bloem. Ze zal het vast wel geregeld hebben." Hij liet weer een pauze vallen, net niet lang genoeg om de spanning te laten ontploffen, maar hij had ondertussen door hoe stiltes op haar inwerkte. Hij dacht niet dat ze veel het woord gelaten werd. "Waar denk je aan?"

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Waar zijn lach zijn gezicht veel opener en prettiger maakte, liet het juist het angstzweet bij Seamist uitbreken. Wat had ze gezegd? Had ze hem ammunitie gegeven? Haar mond werd gortdroog terwijl ze het gadesloeg en ze bewoog naar achteren alsof ze door een wesp gestoken was bij het fysieke contact. Misschien was het omdat hij een kater was, misschien was het alsof ze het gevoel had dat hij haar manipuleerde zoals Arcticwolf, misschien waren het überhaupt al die nachten met Arcticwolf. Maar in ieder geval schrok ze zich naar. De stilte hierna was verschrikkelijk. Het voelde alsof hij zijn tanden rond haar keel had gesloten en zachtjes, oh zo zachtjes steeds meer druk uitoefende. "Dat.. dat ik terug moet naar mijn kittens.." mompelde ze, haast net zo hard struikelend over haar eigen woorden als dat ze over haar eigen poten struikelde terwijl ze zich omhoog werkte.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Hij stond recht en keek met grote ogen om naar Seamist. "Seamist wacht. Het spijt me," miauwde hij snel, oprecht. Of dat voor haar ook zo klonk wist hij niet. Ze was een raadsel waar hij niet aan uit kon, maar eenmaal hij de puzzel had opgenomen wilde hij die niet meer neerleggen. Waarschijnlijk had Cottonflower en Hermitshell gelijk, was hij in de ogen van anderen een enge stalker die zat te grijnzen om niets. Hij slikte en schoof de vis naar haar toe. "Sorry. Neem dit nog mee voor je kittens of voor jezelf, anders is het verloren. Het spijt me." Hij praatte snel, keek haar vluchtig aan en dan weer omhoog naar de hemel. Waar was het blauwe plekje dat hem zoveel hoop had gegeven? Maar op zijn minst praatte ze met Crystalstar, misschien moest hij er maar eens om vragen of... misschien moest hij geen creepy bemoeial zijn. Hmmpf.

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Zijn excuses klonken oprecht, maar desondanks landden ze niet in Seamist's oren. Ze zag gevaar, beren op de weg. Ze had teveel gezegd, het was te lezen op zijn gezicht. En in deze kille wereld kon je niemand vertrouwen. Dat had iedereen om haar heen al wel bewezen. Ze zette een paar stappen achteruit van de deputy als een prooi in het nauw gedreven. Misschien gedroeg ze zich verdacht, maar alles was te overweldigend terwijl ze in het rond gemept werd als een soort speelbal. Met Arcticwolf in de medicine cat den had ze gehoopt dat het zou veranderen, maar dat deed het niet. Ze had zich een tijd machtig gevoeld, maar dit vloeide weer weg als zand tussen haar klauwen. Met een vlugge knik greep ze de vis beet, mompelde ze nog een vlug vaarwel en verdween ze in de struiken in de richting van het territorium, niet van het kamp.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

Carrioncough zag met lede ogen aan hoe ze vertrok, de verkeerde kant op. Dat was het sprankje waar hij zich aan vast klampte. Hij moest en zal uitvogelen wat haar dwars zat, al zou hij daarvoor Shadowclan opnieuw moeten bevechten. Oké nu ook weer niet zó dramatisch, maar op dit moment voelde het wel zo. De kater stond op en hij bewoog zich door het territorium. Hij volgde haar niet rechtstreeks, maar wandelde zo nu en dan haar geurspoor weer op. Hij probeerde zijn gedachten te verzetten door te jagen, maar zijn zorgen om haar bewolkte zijn brein.

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Haar kop was bewolkt, mistig, terwijl ze rakelings zichzelf door de struiken heen drukte. Na enkele vossenlengtes was ze de vis al verloren. Ze was duidelijk enkel aan het vluchten, weg van de plek waar Carrioncough haar heen had gebracht. Ze lette niet eens op of de kater haar achterna kwam of niet, haar hoofd enkel op het oerinstinct gericht dat ze weg moest uit een nare situatie. Pas na een hele tijd doelloos lopen in het territorium kwam ze tot stilstand. Als ze een grens was tegengekomen, was ze hem overgestoken, maar ze had zichzelf al uitgeput bij de rand van het territorium. Ze drukte zich in een oppervlakkige holte van een steen en krulde zich zo klein mogelijk op terwijl haar schouders weer begonnen te schokken. Misschien moest ze wel gewoon de grens over gaan en niet meer terugkomen, ware het niet dat Amberpaw en Brackenpaw haar als een anker in de clan hielden.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

Hij verloor haar geurspoor en zette zichzelf uiteindelijk aan om toch wat te gaan jagen. Tijd tikte tegen zonhoog aan toen hij zijn konijn begroef. Hij voelde zich niet triomfantelijk. Bezorgdheid knaagde nog altijd aan zijn maag en eigenlijk wilde hij de situatie zo laten. Hij wilde niet overkomen als een stalker, hij had al zo weinig katten die hem vertrouwden, maar de wind draaide en hij pikte toch weer haar geurspoor op. Dichterbij dan hij had verwacht. Hij keek even om zich heen en beet op zijn lip. Uiteindelijk besloot de lange kater het er toch op te wagen. Een eindje lopen later zag hij vacht. Hij stopte, een aantal vossenlengtes van haar vandaan. Ze lag opgekruld en haar schouders schokte. Er vormde zich een krop in zijn keel. Hij schraapte deze en had er al meteen spijt van. Carrioncough kwam niet dichter. Hij zette zich neer en ging uiteindelijk liggen, met zijn kop op zijn poten en een oog op de poes. Wie had haar zo gebroken? Hij beet harder op zijn lip, proefde bloed. Er waren geen woorden voor de bezorgdheid die hij voor haar voelde, de woede voor de situatie. Was dit hoe Crystalstar zich elke dag voelde, voor elke clangenoot? Was dit het offer dat je moest geven om een deputy te zijn. Hij slikte en zijn keel schreeuwde. "I’m not the type to say how I feel. I’m a warrior. My feelings are: bloodlust and steel. I’ve travelled far, and I’ve loved once before. But that didn’t end well, so I’m scared love more. I can’t do words, I’m so bad that it’s cruel. So I tried to write a poem, but I sound like a fool," fluisterde hij met zijn gewoonlijke schelle stem. Hij was out of opties en dit was zijn enigste redding. Daarna liet hij haar met rust, dat beloofde hij zichzelf. "Ik heb dit ooit verzonnen voor Brittleshell, lang geleden pfoe. We waren nog apprentices, het leven was toen vele malen makkelijker, maar toch was het zo moeilijk om dit te bedenken." Hij gebaarde erbij, alsof hij een normaal verhaal vertelde tegen een vriendin.

- lyrics of Beauyasha Original Song || Intertwined by Reinaeiry ft. Annapantsu

♝ carrioncough

Throw on your dollfaces

Het was lastig om al het verdriet eruit te werpen, het zat zo diep rond haar hart als de één of andere rot dat ze snik na snik eruit kon gooien zonder dat het nog enige opluchting bood. Ze zag op sommige punten geen uitweg meer. Misschien moest ze Crystalstar's aanbod aannemen, de poes aan kans geven. Het was een kans op geluk die ze nog niet had gepoogd aan te grijpen. Maar het voelde oneerlijk, ze wist niet of ze de clanleider kon geven wat ze vroeg. Het zou enkel een egoïstische keuze zijn als ze niet dezelfde gevoelens kon ontwikkelen. En daarbij.. Als ze haar hart nogmaals openstelde, zou ze dan deze weer een kans geven om gebroken te worden? Ze schudde haar kop naar haar eigen gedachtes. Ze voelde zich verstrikt, bang, alleen. Ze had een nieuwe balans weten te creëren met Arctic in de medicine cat den, maar Starclan wist alleen hoe lang die balans zo zou blijven. Het bleef een bedreigende situatie waar ze geen uitweg uit kende. Pas toen ze een zachte stem hoorde, bevroor ze. Daar was hij weer, de deputy van haar clan. Ruw veegde ze meteen haar tranen weg met haar poot, waarna ze bleef zitten als een hert in de koplampen, ogen wijd, oren platgedrukt, schouders opgetrokken. Haar mond opende zich, maar sloot zich vervolgens ook weer. Ze snapte niet wat hij wilde zeggen, ze snapte enkel haar eigen betrapte gevoel, alsof ze weer in een figuurlijke strik gelopen was.

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtains

litch

Onderwerp: Re: Voor de wolven gesmeten