Ring Me, Leave Me

De jonge kater vond regen maar niets. Hij was echt geen ijdeltuitje hoor, maar dat zijn vacht nat en zijn pootjes vies werden had hij liever niet. Brackenpaw was dan ook snel weer omgekeerd toen de regen harder begon te vallen. Tijd om het droge van zijn nest weer op te zoeken. Doei hoor, die prooi kon nog wel eventjes wachten. Ook die net zoveel geluid maakte niet ver bij hem vandaan. Zijn oortjes draaide naar het geluid toe, wat hem uiteindelijk deed blijven staan. Dat.. Dat was geen prooi. Bracken draaide zijn kop en voor hij het wist brachten zijn poten hem naar het tafereel van zijn huilende moeder. Liggend in de modder. De Apprentice bleef eventjes staan, met stomheid geslagen, voor hij op haar af snelde. 'Mam??' mauwde hij, zijn stem vol bezorgdheid, zijn neusje tegen haar aan drukkend.

Haar jacht was niet al te vruchtvol. Inmiddels zat ze al zo lang bij de stroom eindeloos te staren naar de vissen die ze normaal gezien zo goed te pakken kreeg, dat ze begon te bibberen van de kou. Met een zucht begon ze zichzelf toch wel erg zielig te vinden, toen ze haar druipende reflectie zag in het water. Misschien was morgen een betere dag, niet? Dan kon ze het weer opnieuw proberen. Dus draaide ze zich om en stapte naar huis, voorzichtig om zoveel mogelijk de modder te vermijden. Dat maakte haar mooie vachtje altijd zo vies, en ze wilde niet dat haar clangenoten haar vies zouden gaan vinden. Het was echter toen dat ze in de verte geluiden hoorde. De poes hief haar gevlekte kopje en tuurde door de stromende regen. Maar ze had weinig zicht zo, ze zag slechts drie donkere figuren aan de horizon. Oh nee, zou iemand zijn gevallen? Met een naar gevoel in haar buik snelde ze eropaf, haar zorgen om de modder vergeten. En toch duurde het heel lang voordat ze daadwerkelijk dat treurige figuur daar herkende. Eerst dacht ze dat Bracken weer bezig was met een meisje, Tearpaw misschien. Misschien dat Carrion hem eindelijk op zijn kop gaf, omdat hij met iemand naar buiten was gesneakt in dit weer. Maar die zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze twee verschillend gekleurde ogen zag schitteren. Haar poten voelden als steen, want Seamists ogen waren niet nat van de regen. Ze herkende haar amper meer, de prachtige vacht waar ze zo jaloers op was geweest besmeurd met modder en haar ogen... Die ogen die glinsterden als zonnetjes wanneer ze lachte. Ze had zo gehoopt dat de nieuwe kinderen haar misschien wel gelukkig konden maken. Maar het leek alsof haar moeder telkens verder afgleed, en zij ondanks alles dat niet kon stoppen. In stilte stapte ze op haar moeder af en legde haar kop over de modderige vacht van de Seamist in een natte, koude omhelzing. Ze wist niet meer wat ze nog kon zeggen om haar glimlach terug te brengen.

Zijn moeder probeerde zo snel als ze zijn stem hoorde weer overeind te komen. 'Rustig.. Rustig Bracken, niks aan de hand,' mauwde ze, maar Bracken kon heel goed zien dat dat een leugen was. Er was duidelijk iets aan de hand, anders lag ze niet huilend in de modder. 'Ik.. Ik was gevallen in de modder en.. geschrokken van de pijn,' vertelde ze hem. Bracken neusde tegen haar kopje, haar proberend overeind te helpen. Eerlijk gezegd geloofde hij haar niet helemaal, maar hij had nu ook geen zin om daar achteraan te gaan. De Deputy was er intussen ook bij gekomen, maar de jonge kater schonk hem verder geen aandacht. Toch hief hij zijn kopje op toen de bekende gevlekte vacht van zijn zusje in beeld kwam. Hij schonk haar een droevige blik, voor zijn aandacht weer volledig op zijn moeder gericht werd. 'Kom, mam.. Laten we naar huis gaan. Een warm nest en zo,' mauwde hij, de bezorgdheid kon hij niet meer weg filteren uit zijn stem. Bracken wilde haar graag helpen en hij zwoor dat hij niet van haar zijde zou wijken tot hij zeker weten wist dat ze weer oké was. Met zijn lijfje probeerde hij haar zo goed mogelijk te ondersteunen.