Go on and be a big girl

Hm, dus, misschien had ze te veel vrije tijd aan haar poten, jury's out on that one, maar ze had zeker veel plezier. Tot nu toe had het meisje vooral aan ontdekken gedaan, na ze een beetje een idee had gekregen waar alles zat. Nu begon dat een klein beetje te vervelen en ze was nou maar wat aan het ronddwalen bij het stroompje. Misschien zou ze wel een vis kunnen vangen in haar eentje, zonder haar mentor erbij, en laten zien hoe goed ze al was zo vroeg in haar training. Maar toen ze aankwam en er een andere kat was, eentje die haar nog niet had opgemerkt, kreeg ze een geniepig plannetje in haar kop. Ze sloop een stukje terug, waar ze wat mos had gezien, balde deze op, en sloop weer terug naar de stroom. Mooi, ze was nog steeds niet ontdekt. Zo goed ze kon, zonder dat hij uit elkaar viel, doopte ze haar stukje mos onder tot het kletsnat was. Misschien had ze nu wel natte poten, maar het was het waard voor wat ze nou zou doen. Met een goeie worp, mikte ze het ding op de kattin een eindje verderop, en dook ze met een giechel gauw weg in het hoge gras en riet. Misschien waren dit een beetje kittenstreken, maar ze had totaal niets te doen, dus waarom zou ze dan niet wat leuks voor haarzelf gaan bedenken.


+Silverfall

Silverfall was met een geconcentreerde blik naar het water aan het kijken en had daardoor niet in de gaten dat één van de apprentices van plan was om een kittenstreek met haar uit te halen. Ze spande haar schouders aan toen ze een vis voorbij zag komen en was daar zo op gefocust dat haar staart in de lucht schoot toen een mosballetje kapot spatte op haar kopje. Met een geïrriteerde zwiep van haar staart draaide ze haar kopje om, al werd haar blik wat milder toen ze de giechel hoorde van een jonge kat en ze algauw de geur van Specklepaw herkende. Dat en het feit dat ze het puntje van de staart van Specklepaw zag, zorgde ervoor dat het haar niet veel moeite kostte om te weten dat de kat er was. ”Oké, Specklepaw, je hebt me,” gaf ze grinnikend toe. ”Al ben je het nu wel verplicht om het goed te maken dat ik mijn prooi ben kwijt geraakt.” Want ja, die vis die was nu natuurlijk allang weg. ”Ik zou je natuurlijk een lesje vissen kunnen geven, maar misschien ben je daar nog wat te jong en te ondeugend voor.” Met haar oortjes naar achteren getrokken, alsof ze het echt een spijtige zaak vond, draaide ze zich weer terug naar het water. Eens zien of ze de jonge kat zo kon lokken.

Ze had er zo snel niet over na gedacht dat de warrior haar wel had kunnen horen, of dat haar geur duidelijk rondom haar verstopplek hing. Dus toen haar naam werd genoemd kwam ze toch maar tevoorschijn. Ze hield haar kopje echter hoog, want ze vond het een hele mooie grap dus waarom zou ze beschaamd aan komen krabbelen. Ze giechelde juist nog wat harder toen ze de kletsnatte plek op de achterkant van de kop van de kattin zag. Als ze in de problemen zou zitten, dan zou ze dat toch wel zitten, nou kon ze er net zo goed om lachen. Echter leker er niet al te veel problemen aan te zitten, het enigste wat ze moest doen was een vis vangen voor Silverfall. Nouja, dat opzichzelf was misschien een beetje een probleem, want veel les daarin had ze nog niet gehad van Cottonflower. Echter bood de grijze kattin voor haar neus aan om haar een lesje te geven. Specklepaw mocht misschien jong zijn, maar ze was niet dom. Silverfall voegde express die laatste zin er aan toe, om haar het meer te laten willen. “Wie zegt dat ik al niet kan vissen?” Vroeg ze daarom ook met valse bravado. Het was een leugen, een kleine, maar ze begon al aardig goed te worden in die kleine leugentjes vertellen.

Silverfall’s blik bleef vrij onbewogen toen Specklepaw haar woorden sprak. Ze wist dat de apprentice opgeleid werd door Cottonflower, maar ze wist ook dat hun training nog maar net begonnen was en dat de mogelijkheid vrij groot was dat ze nog niet van het onderdeel van vissen aangekomen waren. Haar snorharen trilden geamuseerd en ze deed een stapje opzij zodat Specklepaw beter bij het water kon. ”Ik ben benieuwd,” sprak ze op een serieuze toon tegen de apprentice. ”Ik denk dat Cottonflower het zeker wel kan waarderen als je straks een mooie vis voor haar poten kunt leggen voor het samentongen.” Er was een flits van uitdaging in haar stem te horen en ook haar blik had een licht uitdagend randje terwijl ze naar de apprentice keek. Ze was er namelijk vrij zeker van dat het een leugen was en ook al was het maar een kleine leugen, toch zou de apprentice snel genoeg merken dat ze met leugens niet veel meer zou bereiken dan uiteindelijk keihard op haar bek te gaan. Nu was dat voor iets simpels, maar later kon dat wel voor iets groters zijn en dat was een les wat Silverfall haar vandaag misschien beter kon leren dan het vissen zelf. Dat kwam nog wel.

Okay, misschien was ze in dieper water gesprongen dan dat ze kon zwemmen. Figuurlijk gezien dan, want het meisje kon nog helemaal niet zwemmen. Cottonflower had dat nog niet op het programma gezet. Ze had een tour gehad en een paar lessen in het jagen. En dat zelfs nog minder als de meesten van haar leeftijd, maar dat hoefde Silverfall niet te weten. Nee, Specklepaw zou gewoon haar uiterste best doen. Wie wist was ze zelfs wel een natuurtalent. Ze nam het dan zeker ook als een persoonlijke uitdaging toen de warrior haar vertelde dat haar mentor het wel zou kunnen waarderen als ze een vis voor haar poten wist te leggen. Pff, als ze er een zou vangen, dan zou ze die niet zomaar weg geven hoor, die was mooi voor haarzelf. Toch zou ze niet zomaar toe gaan geven dat het een leugen was zonder haar uiterste te proberen. Vaak was ze lui, maar in dit soort momenten nam haar koppigheid over. Ze stapte dan ook vastberaden op de rivier af, zoekende naar haar doelwit. Toen ze een vis zag, schoten haar klauwen er op af, maar om de een of andere reden had het dier haar al gezien. Hmpf! Toch was ze niet dom. Ze had iets fout gedaan, en als ze er achter kon komen wat, dan deed ze het de volgende keer beter. Maar wat? “Ik was gewoon aan het opwarmen,” Wuifde ze de mislukte poging weg aan Silverfall. Het kwam makkelijk haar bekje uit, en technisch gezien was het nog waar ook, want ze had helemaal nog niet gejaagd die dag. Ze ging even verzitten, en gelukkig maar dat ze het deed, want daardoor zag ze haar shaduw bewegen op het water en de te kleine riviervisjes er recht onder wegschieten. Oh, dus dat was het! Een grijnsje verscheen op haar gelaat toen ze opnieuw een poging voorberreide. Er zwom langzaam een redelijke vette vis naar haar toe. Dit keer probeerde Specklepaw haar schaduw zo veel mogelijk van het water af te houden, wat toch nog aardig lastig was met de zon zo in haar rug. Toen hij dichtbij genoeg was, schoot ze weer uit met haar klauwen. Maar ze had nog nooit op vis gejaagd, en de correcte techniek zat er nog niet in. Ze haakte haar nagels wel dergelijk onder de schubben, maar het beest was zwaarder dan ze had verwacht. Met al haar macht hijste ze het ding de oever op, waardoor ze bijna zelf in het water viel. Met grote ogen en een angstig kloppend hart liet ze haarzelf terugvallen op de grond van de oever, hijgend van de inspanning die het haar had gekost. De vis lag spartelend een stukje van de rand van het water af, maar ver genoeg dat hij er niet terug in zou floppen diezelfde minuut. Nadat ze zichzelf een beetje bij elkaar had geraapt liep ze naar de spartelende vis toe en beet ze het dier dood. Daarna richtte ze een uitdagende blik op Silverfall. Liet haar nou maar eens zeggen dat ze niet op een vis kon jagen. Nouja, eigenlijk kon ze het nog steeds niet en was dit puur geluk geweest, want ze was zelfs bijna in de rivier gevallen terwijl ze niet meer kon dan pootjebaden, maar dat zou ze niet toekennen.

Silverfall maakte stilzwijgend plaats voor Specklepaw zodat ze plaats kon nemen aan de rand van de rivier. De eerste poging ging mis en een droge blik vond plaats in haar ogen toen de apprentice haar woorden sprak. ”Natuurlijk. Dat kan de beste overkomen,” zei ze op een droge toon tegen de apprentice, een lichte grijns hebbend om haar lippen. De apprentice besloot om een nieuwe poging te doen en alle spieren in Silverfall’s lijf spanden zich aan toen ze de vacht wat niet nat was van Specklepaw overeind zag gaan van angst. Het leek haar wel duidelijk dat deze apprentice zelfs nog geen les in zwemmen had gehad en ze was al klaar om naar voren te schieten om haar te helpen als ze erin zou vallen, maar wonder boven wonder hield ze zichzelf staande, al moest ze wel even uithijgen. Ze doodde de vis uiteindelijk en een goedkeurende blik verscheen in Silverfall’s ogen toen de blik van de apprentice die van haar ontmoette. ”Niet slecht, al mag je de volgende keer wel wat meer je best doen om de leugen overtuigend over te laten komen,” sprak ze koeltjes tegen de apprentice. ”En het feit dat je vacht in de lucht schoot toen je bijna in het water kukelde, zei ook al veel. Je hebt nog niet veel geleerd, is het niet?” Ze keek Specklepaw peilend aan. ”Persoonlijk zou ik het zelf een grotere schande vinden als anderen mijn leugens snel konden doorprikken dan als ik moest toegeven dat ik iets niet kon, maar dat is natuurlijk je eigen keuze. Ik hoop alleen dat je het niet doet met gevaarlijkere dingen dan dit.” Je weet wel, apprentices onder elkaar en elkaar dan uitdagen… Er waren al genoeg ongelukken gebeurd met dat soort dingen en Silverfall hoopte dat Specklepaw goed genoeg kon nadenken dat ze dat soort dingen beter niet deed.