Just give me some rest..

Onderwerp: Just give me some rest.. vr 30 dec 2011 - 22:41

Zijn groen ambere ogen vielen op het pluizige staartje van een konijn, zijn maag maakte een hongerig geluidje en hij likte zijn lippen af. Weer was er een dag aangebroken dat hij ging jagen, het beste waar hij in was. Vechten was niet zijn lievelingsding, omdat er alleen maar gewonden van zouden komen en omdat hij liever zijn snelheid gebruikte voor kleinere wezens. Zoals dit konijn wat nog steeds voor hem stond. Maar ja, elke Warrior of Apprentice zou een keer zijn Clan moeten verdedigen, dat was zijn of haar plicht. Een deel van de Code, vluchten was voor lafaards die niet gewond wilde raken. Crowfeather meed het liever, ja, maar dat wilde niet zeggen dat hij zich niet voor honderd procent in de strijd wilde werpen. Snel schudde hij zijn kop om niet meer over deze kwestie na te denken en ging weer verder met wat hij aan het doen was. Zijn prooi. Het kleine witte staartje wiebelde zachtjes heen en weer, de geur van het konijn begon steeds sterker te worden en zijn maag begon langzaam steeds harder te knorren. Hij had helaas het ontbijt gemist en daarom moest hij het eerst goed maken door iets te vangen. Langzaam hief hij zijn voorpoot op, liet zijn nagels in beeld komen en maakte zich klaar voor een sprong. Met ontblootte tanden nam hij een grote hap licht, maakte zijn spieren klaar e zette zich zo hard mogelijk af van de grond. De lucht onder hem voelde verkoelend aan –ook al was dit maar voor enkel seconden- en hij greep de middel van het konijn zo stevig mogelijk vast. Wilde begon het konijn in het niets te schoppen, soms miste hij hem maar voor een muizenlengte en soms nog minder dan dat, maar Crowfeather liet zijn prooi niet meer los. Toen het konijn langzaamaan moe begon te worden, sloeg Crowfeather pas toe met zijn kaken. Het nekvel van het konijn volde zacht aan in zijn bek en met een kleine beet doodde hij het wezen. Met een snel bedankje aan StarClan begon hij terug te lopen naar het kamp. Zo trots als een pauw hief hij zijn kop op, ook al had bijna iedere WindClan kat wel een keer een konijn gevangen, maar misschien niet met een lege maag. Langzaam kwam het kamp in zicht, hij voelde hij zijn kop lichter en lichter werd. Van uitputting en honger, maar hij dwong zichzelf om verder te gaan, nog een paar vossenlengtes en hij was er. Met elke stap werden zijn oogleden zwaarder en zwaarder, maar zijn wilskracht was nog net ietsje sterker. Weer slaakte zijn maag een klaaggeluid, Crowfeather negeerde het. “Nog héél even..” Mompelde hij in zichzelf, het werkte maar voor een beetje, zijn passen werden steeds langzamer en zijn trotse houding verdween langzamerhand. Toen hij door de ingang van het kamp was geklauterd, sleepte het konijn alleen nog maar een beetje achter hem aan, met één oor in zijn bek kon Crowfeather het nog net op de prooistapel hijsen. Bijna was hij vergeten om adem te halen voordat hij in de stapel zou duiken en het verste stukje prooi uit te zoeken. Hongerig pakte hij de eerste de beste muis en scheurde hem in stukken. In minder dan een paar seconden was er alleen nog maar een klein skeletje over, waarvan daar er zelfs niet veel meer over was. Crowfeather’s maag was weer een beetje tot rust gekomen en klaagde niet langer meer, en voelde nu een beetje gevuld aan. Maar één ding had Crowfeather geleerd, vergeet nooit je ontbijt als je ver van het kamp gaat jagen. Anders kan je nog eens flauw gevallen eindigen. Snel likte hij zijn vacht schoon, stukjes muizenvlees en vacht zaten klem in zijn korte haren en hij zag er ook niet bepaald netjes uit voor een kat. Toen hij voor zijn gevoel wel schoon was liet hij een gaap uit zijn bek ontsnappen. Moe liet hij zijn kop op zijn poten zakken en staarde wat dof voor zich uit, Clankatten gingen voor hem voorbij en weer weg. Alsof er een film in zijn kop werd afgespeeld, maar dan twee keer zo snel. Totdat alles zwart voor hem werd en hij kalmpjes in slaap viel, net zoals een kitten die net een drukke dag achter de rug had of een Elder die aan het zonnen was en langzaam in slaap sukkelde. Zo vredig sliep hij, geen enkel droom verstoorde zijn welverdiende rust. [Volgens hem dan] En hij voelde heerlijk het was om op een lege maag te eten, ook al had hij er niet veel van genoten, toch had hij nog niet zo’n vreselijke dag gehad. Ergere had hij al eens meegemaakt, zoals die ene keer met Songbird. Ha, het was uiteindelijk allemaal zijn schuld geweest, maar toch. Hij had door die dag een nieuwe vriendin erbij gekregen die hij moeilijk kwijt kon raken. Zonder het te merken zuchtte hij –in zijn slaap- en voelde hij een por in zijn zij kreeg. Vermoeid opende hij zijn ogen en zag een wazige vorm voor zich. “Wa?” Kon hij nog net moe zeggen, waarom had diegene hem wakker gemaakt. Het een van de beste ‘dag’rusten van zijn leven geweest. Hopelijk had hij of zij een goede reden hiervoor! Langzaam begon hij op te staan en likte voor de tweede keer vandaag zijn vacht, die weer slordig was geworden. Ach, het was een beetje ongepast voor een Warrior om gewoon midden in het kamp in slaap te vallen. Maar hij had zich net gewoon zó moe gevoeld, en dat allemaal door een konijn. Het klonk misschien wel raar voor een WindClan kat, maar dan zou je Crowfeather raar moeten vinden. En dat is weer wat overdreven. Oké, hij was zo dom om op een lege maag te gaan jagen, maar toch, het is hem gelukt, toch? Dus is het allemaal niet zo erg als het lijkt. Laat hem maar zijn gang gaan en dan kan alles goed komen. Crowfeather probeerde zich snel nog even er goed uit te laten zien om te zorgen dat hij het goed kon maken voor het slapen middenin het kamp. Want je kon daar toch niet kwaad op zijn?

[Open voor iedereen die wilt, ^^]

Silverpaw zakte door haar poten. Het konijn voor haar had écht niets in de gaten. Ze strekte haar voorpoot naar voor, kwam weer een stap dichterbij het nietsvermoedende diertje. Toen haar maag protesteerde sprong ze omhoog, met een sprong op het konijn en sloeg het met een klap dood. Ze pakte het dier bij de nek vel en ging op haar weg terug naar het kamp. Silverpaw glom als een paw. Ze had zo juist haar eerste prooi gevangen! Haar eerste vangst! Ze stond wat verbaast stil toen ze het riet hoorde kraken. Ze legde het konijn neer en speurde de omgeving af. Er hing een geur van een andere clankat! Toen ze twee ogen zag pakte ze het konijn snel en stond al in de houding om te rennen. Een Shadowclan kat sprong uit het riet, snelde achter haar aan. Het was een krijger! Silverpaw rende weg. Bedacht zich, draaide zich om en blies neidig tegen het dier. De kater stopte voor haar neus. Hij was veel groter dan zij. Met een ruk van zijn poot rukte hij het konijn uit haar bek. "En dan? Ga je je mammie roepen?" hij schaterlachde. Deze kat... Hij had haar moeder vermoordt! Ze zag de poot van de kater in de lucht, en voelde toen de scherpe nagels in haar zij. Ze schreeuwde het uit van de pijn. De kater verkocht haar nog een paar klappen waarna hij weg ging, met haar prooi. Silverpaw stond moeizaam op, strompelde terug naar het kamp, struikelde en botste tegen een zwarte krijger aan. Even sloeg ze een gil. “Wa?” was de reactie van de kater. "Sorry! I-ik deed het echt niet expres!" stotterde ze, ze had niet door dat haar hele zij open lag. Ze had tranen in haar ogen. Haar eeste prooi... Hardhandig uit haar bek gerukt...

[Ik ben hier nog best tevreden over]

-Hij is echt héél kort..

Moe sloeg Crowfeather een gevallen veertje met zijn voorpoot, hij kon echt niet. Niets gegeten en dan ook nog eens midden in het kamp in slaap vallen! Zonder het te merken strompelde er een Apprentice het kamp binnen. Hij stopte even en rook toen de zure geur van bloed. Verwilderd keek hij om zich heen en zag toen dat de geur niet van hem af kwam. Waakzaam spitste hij zijn oren en vergrootte zijn ogen. "Sorry! I-ik deed het echt niet expres!" Ze was per ongeluk tegen hem aan gebotst. Hij richtte zijn doordringende blik op haar en boog zich naar voren. Met verzorgende likken ruimde hij een paar vegen bloed op en probeerde de vieze smaak uit zijn bek te verbannen. “Gaat het wel?” Vroeg hij bezorgd en hij draaide zich om. Hij drapeerde zijn staart om zijn voorpoten en hield zijn kop schuin, hoe kon een Apprentice aan zulke wonden komen. Ze werden toch nog niet zo jong al toegelaten bij zulke gevechten? En wie zou een onschuldige Apprentice aanvallen? Toch niet een eervolle Warrior en hoe kon ze dom genoeg zijn om een grenslijn over te steken. Maar misschien was het ook wel haar eigen schuld, misschien had ze niet opgelet en toch gejaagd in iemand anders territorium, ook al was het per ongeluk. Dat zouden WindClan katten ook doen, hoe jong de katten ook waren, hun territorium was ook van hun! Maar de enige manier om antwoordde te krijgen op die vragen was om het aan haar zelf te vragen. Hij richtte zijn blik weer op haar en vernauwde zijn oogleden. “Hoe kom je eigenlijk aan die wonden? Toch niet op andermans territorium gejaagd? Of heb je jezelf verwikkeld in een gevecht? En waarom is een jonge Apprentice zoals jij alleen rond aan het zwerven? En waar is je mentor?” Hij wist wel dat hij vraag voor vraag op haar af vuurde, maar hij wilde niet dat iemand uit zijn Clan de Warrior Code doorbrak. Daar had hij toch zo’n hekel aan, maar hij moest ook rekening houden met haar toestand. Ze was ten slotte toch wel gewond. Maar zijn houding veranderde niet in die korte tijd die hij nadenkend doorbracht, hij moest degene blijven die hier de vragen stelde. “Nou?”

“Gaat het wel?” werd er aan haar gevraagt. Nog wat verbaast knikte ze, maar schudde daarna meteen nee. “Hoe kom je eigenlijk aan die wonden? Toch niet op andermans territorium gejaagd? Of heb je jezelf verwikkeld in een gevecht? En waarom is een jonge Apprentice zoals jij alleen rond aan het zwerven? En waar is je mentor?” vroeg de kater toen. Wat? Dacht hij nou dat ze de clan code had gebroken. Een mentor had ze niet, nog niet gekregen. "Natuurlijk heb ik niet op andermans territorium gejaagt!" zei ze. "Ik was aan het jagen op ons territorium, toen er een andere krijger me aanviel en er met mijn prooi vandoor ging, het was een van de shadowclan. Die zelfde kater heeft mijn moeder vermoordt. Maar ik was zo trots op mijn prooi..." stamelde ze. Ze zuchtte en begon zichzelf schoon te likken. Ze trok een vies gezicht bij het bloed maar na een tijdje zag ze er weer verzorgt uit.

-Ik krijg er niets goeds uit...-

Onderwerp: Re: Just give me some rest..