My dear friend

Onderwerp: My dear friend di 22 jun 2021 - 18:56

Met Blazestar die meeliep, ging ze op weg naar Wren. Ze hoopte niet dat Wren vond dat ze te lang had moeten wachten. Ze had haar best gedaan om zo snel mogelijk weer naar haar terug te gaan, maar er zat toch weer even wat tijd tussen. Ze had wel Blazestar mee, dat maakte het vast allemaal weer goed. Nu hopen dat hij Wren begreep, dat hij haar wilde helpen. Wren verdiende dat. Ze verdiende om geholpen te worden, zoals ze haar ooit had geholpen. Toen ze haar de bergen had laten zien, toen ze haar het gevoel had gegeven erbij te horen. Een vriendin te hebben. Ze wilde wat terug doen, ze moest wat terug doen. Ze hoopte dat Blazestar dat ook zag en dat hij zag dat WindClan Wren moest helpen. Ze zat bij de rotsen bij Starlake, tenminste dat had ze toen gezegd. Dus ze ging er vanuit dat ze daar nog steeds was. “Wren?” Miauwde ze toen ze voor de rotsen stil stond. “Ik heb Blazestar meegebracht.” In haar ooghoek keek ze naar haar leader.

[@Wren & @Blazestar]

Onderwerp: Re: My dear friend di 22 jun 2021 - 20:35

she is kind of a legend
total infamy

Wren had hier haar tijdelijke verblijfplaats gemaakt. Niet in clangebied, maar dichtbij genoeg. En er kwamen zo nu en dan wat katten hier rondhangen. Maar in de tijd dat Hazelgrouse weg was gebleven, had zij niet stilgezeten. Eén ontmoeting was genoeg geweest om haar plan nog wat meer ammunitie te geven, wat meer ernst achter haar woorden. Het zouden leugens zijn, keer op keer, maar als je het met genoeg overtuiging bracht. Het boeide haar niets dat dingen recht moesten gezet worden, of al die bladiebla. Ze had meer dan alleen zichzelf nodig om Day te onttronen, dat was helaas duidelijk geworden. Dit zou haar wraak zijn, haar revanche. Dus ze wachtte hier, ongeduldig, maar ze wachtte. Uiteindelijk spitste ze haar oren toen ze het bekende geluid hoorde van pootstappen op kale rotsen. Gevolgd door een bekende geur. Hazelgrouse! En ze was niet alleen. Een euforische grijns kwam op haar lippen, die al snel vervangen werd door eentje van opluchting. Bovendien was dit niet moeilijk om te spelen. Ze was oprecht blij om Hazelgrouse te zien. Oprecht blij dat ze haar best voor haar had gedaan. En ze had haar leider meegenomen. Wren trippelde op Hazelgrouse af en begroette haar met een dankbare glimlach. ‘Je bent teruggekomen,’ miauwde ze zachtjes, hoopvol. Daarna gingen haar blauwe ogen naar de leider. Hij was klein, zag er helemaal niet uit als een vechter. En ergens was ze teleurgesteld. De cave-guards in de bergen waren groot en sterk. Maar één ding werkte in haar voordeel, ze waren niet gewend om met andere katten te vechten. Slechts vogels. ‘Dankuwel dat u wilde komen,’ miauwde ze zachtjes, met een respectvol knikje. ‘Het betekent veel voor me. Echt waar.’

Onderwerp: Re: My dear friend za 26 jun 2021 - 22:48

_{Waarom hij zichzelf er toe gedwongen had de jonge warrior te volgen was hem een raadsel. Was het uit nieuwsgierigheid? Uit het kleine beetje goedheid in zijn hart? Hij wist niet zo goed wat hem te wachten stond, tribe was voor hem iets onbekends, ver wegs en niet meer dan de verhalen die hij erover hoorde. Verhalen van vredige katten die iedereen toelieten, die vochten met grote vogels, groter dan de roofvogels waarmee windclan geregeld te maken had. Arenden in plaats van buizerds.

Van tijd tot tijd vond zijn blik Hazelgrouse, zij was er geweest, had een tijd tussen de bergen gewoond en voelde zich verbonden met de vrede lievende katten. Het was een vreemde gedachten dat juist deze vrede lievende katten nu in de problemen zaten. Een moordenaar in hun midden hadden. Maar toch klonken de woorden van een naief vertrouwen in deze leader al de meer waarschijnlijker als je deze vrede lievende ideologie in gedachten hield. Blazestar's blik verdonkerde kort, zou het een zelfde blindheid zijn geweest die hem er van had overtuigd dat Wolfheart destijds de waarheid sprak en het beste met hun voorhield? Zijn pels prikte kort omhoog terwijl hij verder liep. Hij wilde niet knipperen, wilde zijn voorganger niet in het donker zien.

Hazelgrouse bracht hem ver van huis, oud skyclan territory. Blazestar was hier vrij onbekend, dwaalde nooit te ver van huis. Toepasselijk was het dan ook dat hij hier een onbekend gezicht zo treffen. Ze was klein merkte de kater op, anders dan de grote spiermassas uit de verhalen. Klein en jong. De leader trok aan zijn rechter oortje terwijl de twee vriendinnen elkaar begroette. Hield zich stil terwijl Hazelgrouse zijn aanwezigheid aanwees en knikte toen de triber hem bedankte. Wren, zo heette ze. Het betekende veel voor haar om hem te ontmoeten. Ze zou de eerste zijn die hier veel waarde aan zou hechten dacht de leader, hij knikte. "Wren" mauwde hij terwijl hij er bij ging zitten. "Het is niet iedere dag dat je hier Tribe tegemoet loopt." merkte de leader op. "Hazelgrouse heeft het verhaal al verteld, maar ik zou dit graag nog een keer van jouw zelf horen" zijn bedachtzame blik bleef nu hangen terwijl hij zijn korte staart over zijn pootkussens liet vallen.}

MONTY

Onderwerp: Re: My dear friend ma 28 jun 2021 - 16:20

Gelukkig leek Wren niet ongeduldig. Er speelde zelfs een dankbare glimlach rond haar lippen. “Natuurlijk.” Miauwde ze zachtjes terug, toen Wren zei dat ze was teruggekomen. Toen deed ze een stapje opzij om Blazestar en Wren de ruimte te geven. Daar ging ze zitten en spitste haar oren, om het gesprek te kunnen volgen. Veel meer in te brengen had ze niet, nu was het aan Wren om haar verhaal te doen.

Onderwerp: Re: My dear friend di 29 jun 2021 - 15:02

she is kind of a legend
total infamy

haha ik heb deze per ongeluk gewist maar het kwam neer dat Wren zielig deed en vertelde van "mijn moeder is vermoord door Day en nu heeft hij de tribe overgenomen en een kind aan de leiding gezet help me plz" aka haar hele complot theorie

Onderwerp: Re: My dear friend di 6 jul 2021 - 20:22

_{Blazestar begreep pijn. Begreep emoties, maar de omgang hiermee was hem altijd een raadsel geweest. Hij was niet iemand waar je bij kwam uithuilen, was niet iemand die je zachte woorden met gemak kon toefluisteren. Wist vrijwel nooit wat hij zeggen moest. Alsof er een muur van glas tussen hem en de ander stond, hij zag het wel maar dichtbij komen beviel hem zwaar. Hij probeerde het, keer op keer. En ook nu was het lastig voor hem.

Toen de kattin sprak, haar stem zwaar met verdriet, stond Blazestar op een afstand, hield zijn kalme blik op de haren. Het verdriet van de ander trok aan zijn hart, maar hij stond hier niet om de kattin te ondersteunen, hij stond hier omdat ze windclan nodig zou hebben. Stond hier omdat ze blijkbaar wilde dat hij zou helpen hun leader af te zetten. Dat was informatie die hem door Hazelgrouse niet gegeven was. "Wren, het is spijtig om te horen van je moeder's overlijden." Blazestar woog zijn woorden kort af. Leven 8, de moed om harde keuzes te maken. Hij droeg het nu op zijn hart. " Maar Windclan wil geen problemen starten met de tribe. Mocht je de waarheid verteld hebben, zouden andere het nog zien als een onverantwoord teken van oorlog. Niemand geloofde je en niemand zal je geloven als je aankomt met een groep windclanners achter je, niks in de mening van de tribe zal daarmee veranderen." Kort liet hij een pauze tussen zijn woorden vallen, "Daarbij ga ik onder mijn verantwoording geen mankracht sturen om een leader af te zetten enkel door de woorden van een onbekende verbanneling, voor zo ver ik weet zou het net zo goed jou kunnen zijn die de fout is in gegaan en hiervoor betaald in ballingschap. Ik stuur niemand onbekend gebied op met enkel het woord van een wild vreemde ter motivatie" Als dat zo was, zou hij voor jan en alleman een patrol erop uit moeten sturen. Ergens moest een lijn getrokken worden. Zeker hier, waar de bron van informatie een onbetrouwbare was. Een vreemde met wilde ideeën en hoge eisen.}

MONTY

Onderwerp: Re: My dear friend wo 7 jul 2021 - 16:46

she is kind of a legend
total infamy

De kleine leider wilde haar niet begrijpen. Ze zag in zijn ogen egoïsme, en was niet bereid om alles op het spel te zetten voor een vreemdeling. En dat na alles wat de tribe, haar moeder, voor hen had gedaan. Ondankbaar. Haar blik ging naar Hazelgrouse, een klauw door haar hart terwijl hij haar afwees. Doe iets. Verwoed knipperde Wren de tranen weg. Als hij niet wilde luisteren naar het zwakke, kwetsbare meisje. Dan moest hij maar luisteren naar de vechter in haar. Ze haalde diep adem, en haar verdrietige stem werd vervangen door één gemixt met verdriet, woede en afgunst van dat hij haar juist afgewezen had. ‘En dat na alles wat wij voor Hazelgrouse hebben gedaan. De Tribe heeft jullie beschermd toen jullie naar ons kwamen voor hulp, alle clans. Ik ken de verhalen net zo goed. En je wil niet één ding terugdoen voor alles.’ Stank voor dank, dat bleek maar weer. Haar blik ging over de kater. Hoe oud was hij? Hij was vast nog een kind geweest toen de eerste reis was geweest. Maar ook hij moest de verhalen kennen. ‘Het gaat om één rotte appel, dat is alles. Als hij weg is, kan de Tribe weer vredig in afzondering leven. Maar als hij blijft zitten...’ Wren probeerde nog wanhopig aan strootjes te grijpen. Ze haalde diep adem. En toen vernauwde ze haar ogen. ‘Als je niet voor de Tribe wil vechten, misschien wel voor jezelf.’ voegde ze er aan toe. Het was tijd voor haar laatste beetje informatie. Ze was er niet honderd procent zeker van, maar ze wist dat ze de woorden kon verdraaien om in haar voordeel te zetten. ‘Ken je Bloodclan? Want ik heb al veel van ze gehoord in de korte tijd dat ik hier ben,’ miauwde ze ijzig kalm. ‘Mijn broer is nu ook tussen hun rangen. Ze waren in de bergen, en toen ik hier kwam, ontmoette ik Tribers die zich nu Bloodclan noemen. Ze werken duidelijk samen. Dat gebeurt er nu Day de Tribe heeft overgenomen. Hoe lang voordat zijn lust naar macht ook jullie clan zal bereiken?’ Ze keek vurig naar de kleine leider. Bloodclan was hun grootste vijand, toch? En met een hele Tribe, katten die arenden neer konden halen, zich in hun rangen hadden gevoegd. Misschien moest hij zich nog een keer achter zijn oren krabben.

Onderwerp: Re: My dear friend vr 16 jul 2021 - 11:36

Dit ging de verkeerde kant op. Het gesprek ging de verkeerde kant op. Wren keek haar aan. Dus kon ze zich niet meer inhouden. Ze stapte naar haar toe en duwde haar kop tegen haar hals. Toen haar vriendin begon over BloodClan, over alle katten uit de Tribe die zich bij hen voegde. Over haar broer die zich bij hen had gevoegd. Verrast knipperde ze met haar ogen, maar ze hield haar lijf tegen Wren aan gedrukt. Alsof ze haar wilde beschermen tegen de afwijzing van haar leader. Bijna smekend keek ze Blazestar aan. Hij moest haar helpen, help haar dan toch. “Blazestar alsjeblieft…” Prevelde ze zachtjes.

Onderwerp: Re: My dear friend di 20 jul 2021 - 22:20

_{Hij wilde niks terug doen? Blazestar draaide zijn oren naar achteren. Hij wilde geen riskante acties onder nemen, hij wide niet op het woord van een kleuter een patrol erop uit sturen met een moord op het programma. Nee, niet zo maar. Tribe zag ze al aankomen, een Windclan patrol, ready to kill. Hij kon net zo goed meteen een oorlogsverklaring erop uit sturen. Daarbij, onderdak aanbieden was anders dan goede warrior naar onbekend gebied sturen. Op een missie die op tientallen manieren fout kan gaan. En dan liggen ze daar, een lijk op een plek waar sterren geen bereik hebben. Waar hun families geen woord van terug zouden krijgen. Nee, niet als het aan hem lag.

Maar één rotte appel, een appel met volgers, met katten achter zich om te wijzen. Hem vermoorden zou geen gedachtes veranderen, enkel versterken. Wren ging verder, steeds maar verder. Ze wilde hun hulp, ze was wanhopig maar zeker niet zachtaardig. Zoals haar ogen zich vernauwde werd duidelijk hoe stevig ze stond. Het was lastig te geloven dat zij hulp nodig had. Bloedclan, een vreemde sprong, Blazestar kon het niet helpen verbaasd op te kijken. Ze was aan het dansen, aan alle touwtjes aan het trekken. Er zaten tribers in Bloodclan, zoals er meer dan genoeg clan katten zich er thuis voelde. Walgelijk. Zijn blik schoot naar Hazelgrouse, die loyaal naast haar vriendin stond. Blazestar moest toegeven respect te hebben voor de jonge warrior. Het was zelden dat je lang zulke goede vrienden kwam.

Het was zijn beurt te spreken, voor windclan, haar welzijn stond voorop. "Wren" begon hij, liet zijn blik niet van de hare afglijden. "Onderdak bieden is anders dan katten er op uitsturen met moord op hun agenda. Als ik dit zou doen, dan zou het net zo goed als een oorlogsverklaring kunnen dienen. De dood van je leader zal geen meningen in de tribe over hem buigen en ik ga geen warriors onbekend gebied opsturen, met een gevaarlijke missie, enkel gefundeerd door het woord van een enkele kattin, een banneling. Er zijn te veel dingen onzeker, te veel mogelijke adders onder het gras. Dit is geen egoïsme, dit is logische redenering" Hij zuchtte, lastige keuzes maken voor het welzijn van je clan, leven 8 van Brairbell. "En wat Bloodclan betreft-" hij zuchtte "Het is behoorlijk onwaarschijnlijk dat jou boosdoener zo ver nog invloed heeft. Wat voor motief zou hij zo wie zo hebben om zich te bemoeien met iets wat zo ver van zijn bed ligt? Wat heeft hij aan macht dat hij niet onder ogen kan houden?"}

MONTY

Onderwerp: Re: My dear friend wo 28 jul 2021 - 17:16

she is kind of a legend
total infamy

Wren zag al hoe het zag. Hij noemde het geen egoïsme, maar dat was het wel. En Wren moest haar best doen om niet kwaad te worden, maar om haar wanhopige, hulpeloze zelf te blijven. Hazelgrouse deed nog een smeekbede, zij was duidelijk wel aan haar zijde. Ze had niet anders verwacht. Maar haar blik bleef ijskoud, terwijl ze probeerde te huilen, te laten zien hoe veel het haar deed. Het was een afwijzing, met retorische vragen die de kleine leider in zijn eigen hoofd al beantwoord had. ‘Ik zie het alweer,’ miauwde ze met een trillende stem. ‘Jij bent net zoals de rest.’ Net zoals Day. Net zoals Spark. Ze zou geen dankjewel meer zeggen, want er was geen dankbaarheid te vinden. Enkel bitterheid. Ze keek naar Hazelgrouse, waarna ze terugkeek naar de kleine leider. ‘Ga maar snel terug naar je clan, het allerbelangrijkste kennelijk.’ En als de tribe en Bloodclan hem gezamenlijk zouden verwoesten, dan zou ze lachen en zeggen "ik zei het je toch." Tenzij ze de Tribe eerder tegen kon houden. Want alles wat ze had gezegd, geloofde ze heilig in. Het waren geen leugens. Haar blik ging weer naar Hazelgrouse. ‘Wil je nog even blijven, Hazel? Alsjeblieft?’ Als ze het niet op de ethische manier zou kunnen oplossen, dan zou ze het lot naar haar eigen poten buigen. En dat zou niet kunnen zonder een beetje hulp.

Onderwerp: Re: My dear friend do 29 jul 2021 - 11:49

Ze kon niks doen. Ze voelde zich zo machteloos. Het had geen zin. Ze zag het aan Blazestar. Hij ging niet buigen, hij zou voor WindClan kiezen. Oké dat snapte ze wel, ergens. Alleen waarom koos hij niet beiden? Ze konden beiden, dat wist ze zeker. Ze hadden haar toch ook kunnen komen redden. Hij had voor allebei moeten kiezen, hij had voor haar moeten kiezen. Zoals zij dat ook deed. Zoals zij altijd zou doen. Ze keek naar Wren. Die vroeg of ze wilde blijven. Ze knikte direct. Natuurlijk, altijd. Even keek ze Blazestar aan. Ze neeg respectvol haar kop voor haar leader. “Bedankt dat je mee bent gegaan.” Fluisterde ze. Dat meende ze. Ze was echt blij dat hij mee was gegaan. Dat hij dat in ieder geval had gedaan, al voelde ze zich nog steeds in de steek gelaten. Door zijn besluit. Daarna keek ze haar vriendin weer aan. Wren, haar herinnering uit de bergen. Zij was er nog. Haar oma was dood. Stagstorm was weg. Haar moeder was weg. Breezesong was dood. Falconstrike was druk. Niemand zag haar meer. Wren wel, zo helder. Zij was de realiteit, niet enkel meer een herinnering.

Onderwerp: Re: My dear friend di 17 aug 2021 - 20:11

_{Hij had geen begrip verwacht en kreeg dit ook niet. Hij was net als de rest, hij hoopte dat ze de andere clan leaders bedoelde. Hoopte dat hij niet het woud deelde met idioten met een helden complex. Want hoe je het ook wende of keren, Blazestar kon niet alles uit de kast trekken voor een vreemde met een strafblad. Een banneling die sprak over de wandaden van een leader zonder enig bewijs. Zonder andere die haar bijstonden. Er was te veel kans op adders onder het gras, te veel risicos. Hij knikte, als zij hem voor een boosdoener wilde uitmaken, was er niks wat hij kon doen om dat te veranderen. Een kleine zucht ontsnapte hem voor hij zich van de triber weg draaide en zijn blik op Hazelgrouse liet rustte. Een zachte glimlach trok aan zijn mondhoeken toen een zachte stem hem bedankte. Hij wist dat ze teleurgesteld in hem was, wist dat hij in haar ogen iets fout deed nu. Maar hij hoopte dat ze het ooit begrijpen zou, ooit zijn positie hierin zou in zien. Wren had Hazelgrouse gevraagd achter te blijven en hoewel Blazestar er twijfels bij had zou hij er niks van zeggen. Want Hazelgrouse zou Wren toch zo snel mogelijk weer opzoeken zodra hij wegkeek. Dat was de kracht van vriendschap. "Tot straks" mauwde hij kalm voor hij te twee alleen achterliet.}

MONTY

Onderwerp: Re: My dear friend