If I killed anybody who betrayed me, ah...

above the smokestacks

Haar poten waren nat van de dauw die over het grasland trok. De avond was koud, ijzig of zelfs kil te noemen. Toch was ze er weer op uit getrokken zoals ze elke avond deed. Zo kon ze weer in haar hoofd rust vinden terwijl ze dwalend over onbekende landen heen liep. Alles was zo heftig geweest dit jaar, dat ze zelfs met alle hulp van Riverclan het nog niet los kon laten. Ze bleef in angst leven, bleef piekeren, bleef het beeld van Wolfheart en Dainrtywhiif op haar netvliezen zien. Ze kon niet vredig leven als die twee nog rondliepen. Vandaar deze  wandelingen. Om te bedenken hoe ze voor altijd van hun af kon komen. Crystalstar had haar hulp aangeboden maar de situatie met Shadowclan was verergerd en hierdoor was hun plan weggeschoven tot dit beter uitkwam. Ze begreep de keuze van haar vriendin volledig, ze had het zelfde gedaan in haar positie, maar toch moest ze hierdoor nog altijd doorleven met die twee op haar hielen. Ze had haar geur al geroken. Niet nu, maar eerdere dagen hiervoor al. Het kon toeval zijn, haar angst die het extra overdreef.. of Daintywhiff kwam weer terug in haar schubbehuid waar ze in behoorde. Ze voelde elke dag weer ogen op haar brandde maar ze kon de blik van de witte psychopaat telkens maar niet vinden. Nu echter wel. Plots. Tussen de walmen van de mist zag ze haar gouden ogen blinken. Niet snel daarna dat haar blik haar opgevallen was in de verte hoorde ze haar stem. Die akelige stem die nog altijd in haar oren fluisterde. Het klonk als haar. Als de echte Daintywhiff en de ander kwam dichterbij. Shatteredice stond vastgenageld. Haar borstkas ging heel vlug op en neer. Ze zag alles weer voor haar ogen afspelen in korte flitsen. Ze schudde haar kopje uit angst maar toen ze naar achteren wou stappen kwam ze niet in beweging. Ze werd pas weer uit haar paniek gehaald toen ze ineens een geklik achter haar hoorde. Haar oren waren de enige die bewogen op het geluid. De she-cat wist precies wat het was maar ze vluchtte niet. Nee.. Ze bleef staan, en ditmaal niet uit angst maar uit kracht. Ze richtte haar blik naar voren. Alsof ze er klaar voor was. De wereld was zwart wit, omhuld met huilende mist. Ze had zich nooit zo krachtig gevoeld in een keuze. Het geweer was op één van hen gericht en Shatteredice nam de 50/50 kans dat Daintywhiff vandaag het slachtoffer zou zijn. Het ging haar dan ook helemaal voorbij dat de Windclanner in een snelle beweging kwam en haar weg beukte. Ze redde haar, net als de dag dat ze bijna in de gorge was beland. Het ontging haar helemaal. Ze had klaargestaan om de gok te nemen om te sterven voor maar een kansje dat het niet zij maar Daintywhiff was geweest. De flame-point viel neer op de grond, gleed een meter door over het natte gras. Haar klauwen grepen halverwege nog de grond, klauwsporen achter latend in het aarde. Ondertussen had de kogel door de lucht gevlogen, maar waar? Ze keek wazig op. De wereld draaiend en toen zag ze het.. Bloed. Kleverig warme bloed druppend over haar lijf heen.

i will do what queens do,

I will rule

above the smokestacks

De schot en de knal die volgde lieten haar oren turen. Haar ogen keken wazig om haar heen en met haar pootkussen voelde ze het bloed dat over haar lichaam stroomde. Dat er een halve gewicht over haar heen lag ging haar nog niet te binnen. Haar volledige aandacht was gericht op het rode vloeistof dat haar flame-point vacht donker liet kleuren. Het plakkerige goedje kleefde aan haar pootkussentje en haar nagels. Het druppelde zachtjes in een sliertje weer naar beneden. Ze bleef met haar poot over haar heen gaan, maar niks dat ze op haarzelf vinden kon waar het vandaan kon komen. Ze had geen schrammetje opgelopen... Het bloed was afkomstig van Daintywhiff. Nu pas voelde ze haar lichaam gedeeltelijk over haar eigen heupen liggen. Het gewicht wat net als een veertje had gevoeld voelde nu als ijzeren kettingen die om haar heen waren geklemd. Ze keek op: in de ogen van de she-cat die haar hele leven had vernageld. De witte she-cat spuugde een klodder uit die gemixte zat met spul waar ze niet eens over nou wou nadenken. Het beeld dat nu haar netvlies lag was een horror. De kat die dit alles veroorzaakt had, de kat waar ze zo doodsbang voor was, nu nog enger met haar verse wond in haar gezicht. Ze was een monster en nu ook van buiten. Ze hielden elkaars blik strak vast, onbeweeglijk, tot Daintywhiff sprak. Pas toen trok ze haar eigen lijf weg van de ander. Haar vacht stond overeind in angst maar ook in woede. Misschien zou ze vandaag eindelijk haar angst voor de ander weten te verslaan met deze opgeborrelde woede. Ze kwam overeind. Haar poten nog trillend en haar vacht zeiknat van het bloed van Daintywhiff en het natte gras waar ze door heen hadden gegleden. Shatteredice krulde haar lippen naar achteren in een waarschuwende grauw. ''Hou je bek!'' Riep ze tegen haar nadat ze klaar was met haar gescheld. De klodder die Dainty haar kant optufte viel op haar pootje. Ze reageerde er niet op. Enkel de kille, kille woede die door haar aderen liep gaf ze aandacht. ''Dit. Dit heb je zelf gedaan vieze sadist dat je bent.'' Ze pakte het gezicht vast van Daintywhiff. Voelde het huis die los hing bij haar bek. Ze kneep erin. Ze moest. Hoe goor ze het ook vond. Hoe erg het ook tegen haar eigen in principe ging. Shattered was geen kat die pijn deed, die niemand pijn wou doen. Maar dit moest. Om haar te beschermen tegen deze duivel voor ze zo dadelijk weer plannetjes kreeg in haar gestoorde brein. ''Dit Daintywhiff, dit betekend helemaal niks. Je hebt me leven niet gered hoor je me? Je hebt me geen gunst gedaan begrepen? Je bent zelf voor die kogel gesprongen. Ik sta niet bij jou in het krijt.'' Ze gromde diep. Haar neus krulde rimpelend toen ze haar eigen gezicht dichtbij die van de hare bracht zodat ze haar ene oog kon zien. De enige oog die ze nog had, omdat zij de ander had ontnomen. In deze ene oog kon je echter genoeg in zien. Ze was doodserieus. ''Ik zou je uit je lijden moeten halen nu.'' Siste ze. Ze zou het echter niet doen. Ze was geen moordenaar. Ze zou die eer niet aan haar geven. ''Maar ik laat je nu gaan Daintywhiff. Maar laat nooit meer, nooit meer je gore vieze heksenkop zien. Ik weet wat je doet. Wachten op de grenzen. Gluren in de bosjes in de verte. Ik weet al die tijd dat je er bent. Als je nog één keer in de buurt durf te komen zal ik je hoog persoonlijk komen halen in het Windclan kamp en je kop omdraaien.'' Ze liet nu pas haar kaak los en ze stapte achteruit. ''Dit, dit nu is mijn gunst voor jou.'' Ze stapte nog een stapje naar achteren na haar laatste woorden. Ze wou naar huis. Naar Riverclan en het bloed dat aan haar plakte laten uitweken voor dagen lang.

i will do what queens do,

I will rule