Shadow Life

De wolkjes ruimden zich langzaam uit de weg zodat de zon zachtjes kon stralen. Het was een prachtig uitzicht wanneer leafbare rustig zijn weg klaarmaakte om newleaf te laten komen. Het zou nooit echt heel warm zijn hier in de bergen – maar ze zouden altijd mooi blijven. En er zouden altijd vele mooie herinneringen aan deze plek hangen, aan zijn thuis.

Zijn zwarte pootjes hadden hem sneller uit de cave gebracht dan verwacht. Hij had dan ook zo lekker geslapen dat hij nu helemaal vol van energie zat, zo’n gevoel kreeg je niet iedere dag! Voorzichtig sprong hij van de stenen af en bewandelde het bergpaadje. Een zacht briesje woei door de takken van de bomen heen, eentje die een bepaalde geur meedroeg. Nieuwsgierig stak de kater zijn neus in de lucht en volgde de geur, benieuwd wat hij tegen zou komen. Met een klein sprongetje dook hij in een struik en zijn gloeiende ogen keken door de bladeren heen naar het verschijnsel. De kat had een donkerbruine vacht, mooie strepen, en tweekleurige ogen die een mengeling waren van geel en groen. Hij leek verdacht veel op Vulture als hij er zo over nadacht, qua looks en ook de super vage geuren die beide droegen. Wat mysterieus zeg! Na hem geanalyseerd te hebben dook hij meteen met zijn kop buiten de struiken. “Hi!”, riep hij en glimlachte onschuldig. Het was eigenlijk best wel een raar beeld. Gewoon een struik... Met een kop van een zwarte, vrolijke kater die er uit stak. Wowie.


+Flutterpaw

Zijn kop kwam tevoorschijn uit de struik en zijn ogen waren gevuld van vrolijkheid en enthousiasme om een nieuwe ziel te leren kennen. Echter leek de nieuwe ziel niet even enthousiast te zijn om hem te leren kennen want deze deinsde geschrokken achteruit en keek hem angstig aan. ‘Eh’ was de enigste klank die de bruine kat uitliet voor deze bijna over zijn eigen poten struikelde. “Oh, liet ik je schrikken? Oeps!” ja het was ook niet meteen het meest slimme idee van hem geweest om zomaar uit een struik te poppen. Dat liet inderdaad anderen schrikken, angsthazen of niet. Voorzichtig kwam hij pootje per pootje buiten de struik gestapt en golfde zijn halfwitte staart even om de blaadjes eraf te laten vallen. Die bleven af en toe wel strikken in zijn vacht en dat zorgde ervoor dat zijn staart steeds kietelde. Hoe dan ook bleef hij stabiel staan; en maakte geen onverwachte bewegingen meer. Om de ander niet meer bang te maken. “Ik ben Shine, wie ben jij?” vroeg hij, een warme glimlach verschijnend op zijn gelaat.

Hij hield van nieuwe ontmoetingen, zeker met vreemdelingen. Want ze kwamen van allemaal andere plekken dan uit de bergen en Shine vond het erg leuk om hun verhalen te horen en gewoon in het algemeen al, kennis te maken. Zijn oren stonden nieuwsgierig overeind omdat hij de naam goed wilde opvangen en luisterde verder gewoon aandachtig. ‘Flutterpaw’, sprak de bruine cypers en de zwarte kater knikte als bevestiging. Maar hij vroeg zich wel af waarom hij Flutter-paw heette. Fladderpoot? Zou de ander echt kunnen fladderen met zijn poten…? Want dat zou de zwart-witte to-be wel heel graag willen zien eigenlijk, een kat die zo fladderde als een vlinder. Of was het een naam met een andere betekenis? Wie wist. “Leuke naam, Flutterpaw!” zijn toon was nog steeds heel vriendelijk en open. “Wat heeft jou naar de mooie bergen gebracht?” Vele katten die hij had ontmoet, waaronder Twinkle, Vulture, en ga zo door,  kwamen allemaal van ergens anders en ze hadden allemaal elk hun redenen gehad. En Shine had ze allemaal geaccepteerd als vriend want hij vond ze heel lief.

Hij had zich altijd afgevraagd hoe groot de wereld was buiten deze prachtige wereld. Of er nog meer geheimen waren die nog niet ontrafeld waren. Hoewel hij er zo nieuwsgierig naar was, bleef zijn hart altijd bij de tribe en nu hij eenmaal de healer to-be was, was het zijn job om iedereen hier thuis te laten voelen. En een glimlachje op hun gezicht te toveren – dat deed hij nu eenmaal graag, al ging het niet altijd even makkelijk. De bruine kater die hier recht voor zijn neus stond was een beetje anders dan de andere vreemdelingen, hij was erg verlegen en teruggetrokken en leek ook softer dan de andere vreemdelingen die hij had ontmoet. Maar dat wilde niet zeggen dat hij geen goede vriend-materiaal was. ‘Nee..nee’, sprak de jonge tom opeens terwijl hij zijn kop wild schudde. De oren van de zwarte to-be gingen zachtjes naar achteren terwijl hij de ander bekeek. Had hij iets verkeerds gezegd? ‘Nee’ de klauwen van de ander waren in de grond gedrukt en zijn  blik vertelde hoe hopeloos hij eigenlijk was. “Oh, heb ik een gevoelige snaar geraakt..?”, antwoordde hij enkel. Mogelijks was het te persoonlijk geweest voor de ander, of te traumatisch. En het was Shine’s bedoeling niet geweest om de ander op tilt te doen slaan in zijn kop. “Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wil. In ieder geval wens ik je van harte welkom hier”, op het einde krulden zijn mondhoeken wat omhoog, de ander mocht zich tenminste welkom voelen. En zijn geschiedenis achter zich laten zoals vele andere katten voor hem hadden gedaan.

Iedereen had hun eigen verhaal, sommigen hadden een wat spannender verhaal dan anderen, een verhaal waar je van wenste dat het even kon rusten van alle drukte en lasten die je naar je toegeworpen kreeg. Maar zo simpel was het niet. En hij kon uberhaupt niet geweten hebben dat hij slechte herinneringen van de ander naar boven had gehaald … Zelf had de zwart-witte kater zo ook zijn momenten, zoals die keer dat zijn eerste mentor was doodgeknepen door een grote havik. Het was een eng aanzicht, zeker omdat het recht voor zijn neus gebeurde. Als de jonge kater toen niet was weggesprongen in een struik, dan was hij ook gepakt geweest. En dan stond hij hier niet. Sindsdien was hij wel altijd alert op de lucht, maar het was zeer rustig geweest qua grote vogels. En als ze er dan toch waren, dan liep hij wat dichter bij de schaduwen toe; dan zat hij beter verstopt. In ieder geval kwamen sommige katten hier om een tweede kans om hun leven te starten, en als zij dat wouden, dan liet hij ze gewoon doen. Flutterpaw knikte dankbaar voor hij opeens een vraag stelde. ‘Heb je toevallig een rood-zwarte kater gezien?’ even keek Shine omhoog naar de lucht om na te denken. Er waren erg veel rood-zwarte katten hier, het was wel even bedenken om te weten over welke de bruine cypers het nu had. “Er lopen hier vele rood-zwarte katten rond. Mogelijks zit diegene die je zoekt er wel tussen?”, hij kantelde zijn kopje. Ja, misschien zat die kat hier ergens wel rond te lopen. Zolang je hoop had was alles mogelijk. En hij had hoop. Maar had de kleine bruine kater dat ook?

Het verleden van iemand was wat hen tot die persoon schaapte. Iemand die in een zachte en rustige omgeving was opgegroeid, zou zelf ook zacht zijn. Iemand die altijd in elkaar werd geslagen, zou later een schild hebben opgebouwd zijn. Zelf probeerde Shine iedereen te begrijpen, maar dat ging niet altijd even makkelijk. Zeker omdat iedereen alles anders beleefde. Sommigen vonden iets mooier dan de andere, sommigen vonden de kleur paars mooier dan de kleur blauw. Iedereen was anders, en hoe ze tot dit punt waren gekomen was hun eigen verhaal. Een lang verhaal, die het waard was om verteld te worden. ‘Bloodhound is zijn naam’, murmelde de bruine cyperse kater terwijl deze zijn dunne staart over de grond liep zwiepen. Er waren erg veel rood-zwarte katten zoals die al had gezegd, maar Shine herkende niet meteen een kat genaamd Bloodhound. Of het kon zijn dat het hem even was ontlopen. “Hmm, die naam herken ik niet direct” antwoordde hij eerlijk terwijl hij met zijn oortje trok. “Maar de bergen zijn dan ook heel erg groot… Er is altijd kans dat hij ergens hier is” probeerde hij de ander gerust te stellen. Zijn blik gleed naar de grote omgeving – er was zoveel in de bergen. Er waren grote velden, sneeuwtopjes, plekken met de hoogste bomen en lange rivieren die door de bergen kruisten. Als je naar één specifieke kat ging zoeken, dan was je weken bezig. Maar als het echt voorbestemd was, dat die twee katten elkaar weer zouden ontmoeten, dan zou het ook gebeuren. Dan zouden ze hun weg naar elkaar toe vinden.

‘Oh’, murmelde de ander zachtjes. Dat was een reactie die nu eenmaal te verwachten was – de bergen waren zo groot en één iemand vinden zou erg moeilijk zijn, zeker als die hier niet eens was. Met wat hoop zou de jonge bruine kater wel vinden naar wie hij zocht, want nogmaals. Als ze voorbestemd waren om elkaar te vinden, dan zouden ze hun weg naar elkaar toe vinden. En de vriendschap tussen hen alleen maar sterker maken. “Ik beloof je dat als ik hem zie of tegenkom dat ik het aan je zal vertellen” hij schonk een blik van goede hoop naar de ander samen met een knikje. Dat was een mooie belofte, toch? Als ze samen zochten kwamen ze verder dan alleen. Dat was hoe het ook ging in de Tribe, je was nooit echt alleen. Je deed alles samen, je maakte vrienden en die zouden je helpen met eender welk probleem dat je ook had. Of het nu iemand zoeken was of simpelweg gewoon om te gaan jagen. Ze waren er altijd voor je, en Shine wilde er nu ook zijn voor de bruine cypers, zelfs al kenden ze elkaar nog niet zo goed. Vriendelijkheid was een geschenk die hij aan iedereen kon geven, groot of klein. Hopelijk besefte de ander dat ook.

De kat die recht voor zijn neus stond had een rijke geschiedenis ondergaan, was weggerend van zijn verleden op zoek naar ene kater die hij als enigste vriend beschouwde. Het was eigenlijk best wel ontroerend, vergeleken met Shine’s geschiedenis was die van Flutterpaw heel erg tragisch. ‘Dankjewel!’, mauwde de bruine cyperse kat zachtjes en hij voelde zich blij dat hij hem op deze manier toch wat kon troosten, vergeleken met daarnet. “Geen probleem”, lachte hij de ander toe voor hij wat met zijn oortje trok en naar de andere kant keek en bemerkte dat hij wel al een tijdje weg was. “Hmm, misschien moet ik maar eens terug naar de Cave.” hij was de Healer To-Be tenslotte, als hij te lang wegbleef maakte iedereen zich waarschijnlijk heel erge zorgen. Want Starteller was ook gewoon spoorloos verdwenen geweest, hetzelfde kon natuurlijk niet gebeuren met hem. Hij was een makkelijk doelwit voor gevaarlijke roofdieren, katten, en in het algemeen kon hij de weg ook wel eens kwijtraken...“Het was leuk je te ontmoeten Flutterpaw. Ik zie je binnenkort nog wel eens!” als hij er nog was tenslotte, en niet weer vertrok uit de bergen voor ze een vriendschap hadden kunnen starten. Daar hoopte de zwarte tom wel op, op een nieuwe vriendschap. Want vrienden maken was altijd fijn.


+Shine is topic uit <3