To the mooooon!

Een bloem, het teken van schoonheid, van groei. Het was zo’n mooi ding om te zien, het was de pracht van de blaadjes die zich openvouwden en zo bloeiden. Klaar om hun nieuwe zelf te vertonen aan de wereld, klaar om haar echte zelf te laten zien en te groeien. De wil hebbend om iemand beter te worden en te helpen, aanvaardend dat zij anders was dan anderen maar toch gelijk. De bloem haar blaadjes waren groot, ze waren mooi prachtig roze en terwijl hij er naar keek zag hij hoe een vlinder met magnifique vleugels op het bloemetje ging zitten. En zo de bloem accepteerde voor wie ze was. Zijn amberen ogen staarden naar de bloem en naar de vlinder voordat hij zag dat de vlinder wegvloog en net langs een andere kat flapperde. De kat was een bruine cypers en de to-be had hem al eens eerder gezien. Die kat die van hem schrok toen hij hem begroette vanuit een struik. Shine wilde nog altijd pogingen doen de ander wat beter te leren kennen, maar misschien kostte dat wat meer tijd dan bij andere katten. Hij ging wel zien. Mogelijks konden ze dan ook samen bloemetjes gaan bewonderen!


Flutterpaw

Zijn blik gleed van de mooie, kleurrijke bloemetjes naar de kat waar de vlinder net voorbij was gevlogen. Deze zette voorzichtig, en eigenlijk ook onzeker, wat stapjes naar hem toe. Dit was een grote stap voor de bruine kater, aangezien die niet veel sprak en eigenlijk heel verlegen leek. Shine vond het wel goed van hem dat hij zo dapper durfde te zijn. ‘Shine?’ klonk de onschuldige stem van de ander en de to-be trok geamuseerd met zijn oortje. “Flutterpaw!”, mauwde hij vrolijk terug, als reactie. Zijn naam was altijd vrij makkelijk te onthouden geweest voor anderen en hij was ook blij, de enigste die zijn naam nogal fout had uitgesproken was hijzelf toen hij tweetal moons oud was. Want dat was natuurlijk de fase waarop een kitten aan het leren praten was. En de sh- klank in zijn naam was nu niet bepaald kitvriendelijk, zoals je dat zou kunnen zeggen. Flutterpaw was gemakkelijk geweest om te onthouden voor hem, hij vond het nog steeds een beetje een vreemde naam maar hij had wel vreemdere gehoord. “Ik ben de bloemen en de vlinders aan het bewonderen. Kom jij ook meekijken?” zijn blik gleed weer naar de mooie bloemen en de verschillende vlindersoorten die erbij zaten. Af en toe vloog er een bijtje tussen en de felle gele strepen van het zoemend insect creëerden een mooi contrast tussen de felle kleuren van de bloemetjes.

Vlinders waren inderdaad vrij. Ze konden hun sierlijke vleugels openspreiden en dan vlogen ze zo de lucht in. Maar voor ze die vrijheid hadden, moesten ze eerst een grote verandering doorgaan. Als rupsen, vast op de bladeren, kijkend naar anderen die al konden vliegen. Sommigen voelden zich achtergelaten, dachten dat ze nooit beter zouden worden dan dit en gaven het op. Maar diegene die durfden, die het betere in hunzelf zagen en die nooit opgaven, waren diegene die uiteindelijk in de prachtigste vlinders veranderden. En de vrijheid vonden, die ze altijd al hadden verlang. De kater die naast hem kwam zitten was duidelijk ook nog steeds in zijn rups fase, en leek nog niet beseft te hebben wat voor moois dat hij daadwerkelijk kon worden vanbinnen. Hij zat nu naast hem, te kijken naar al het leven dat hier rondfladderde. De blik in Flutterpaws ogen werd emotioneel en voor dat die het wist, begon hij te niezen toen hij een bloem liep te bekijken. Even giechelde de zwart-witte kater voor hij “Gezondheid” zei. Zijn blik gleed toen weer naar voren voor er een mooie oranje vlinder op zijn neus kwam zitten. Het bleef eventjes stil zitten voordat het weer sierlijk wegvloog en zich landde op een bloemetje. “Het is mooi, niet?”, vroeg hij toen aan de anderen met een kleine grijns. Hij vond al het leven prachtig, maar dit waren wel een paar van de mooiste exemplaren in zijn mening.

Het was niet altijd even makkelijk om alle zorgen opzij te schuiven en te doen alsof er geen enkel probleem was in de wereld. Want die waren er wel, eigenlijk altijd. Maar als je steeds naar het slechte keek, dan vergat je altijd al het goede dat om je heen aan het bloeien was, wachtende op de dag dat jij ze weer zou opmerken. Maar soms kwam die dag nooit meer. Toch probeerde Shine alles in balans te houden; de slechte dingen kregen hun plaats en de goede dingen kregen hun plaats. Zo was het leven eindelijk een beetje in evenwicht. Hij had ook aan de ander gevraagd of hij het mooi vond hier, zodat die even weg kon kijken van alle zorgen en schaduwen. ‘Ja’, had die gezegd terwijl deze langzaam knikte. En toen vermoeid zijn kopje naar de zwarte kater toe liet zakken, om vervolgens zijn neus langs zijn vacht te laten glijden. De to-be wist niet honderd procent zeker wat hier de bedoeling van was, behalve dan dat die een knuffel zocht ofzo. Dus boog hij zijn nek over die van de ander heen en liet zijn kopje daar rusten. Een soort van kattenknuffel om warmte te delen - want hij bedacht zich dat de ander het wel nodig had. Zo'n jonge kat alleen in de grote wildernis, je kon zien hoe mager hij was van zo weinig gegeten te hebben. Het waren soms harde tijden right? De tijd dat de rups bezig was met zijn weg te zoeken om een vlinder te worden.

Hij vond het een mooi gebaar; dat het leven iedereen een kans gaf om vriendelijkheid en warmte te delen met een ander. Hoe moeilijk het dan ook voor ze kon zijn, het wetende dat er altijd iemand voor je was om je te helpen door al die problemen was het mooiste geschenk van al. ‘Ik mis ze…’ fluisterde de ander zachtjes. Wie het ook waren die hij miste – ze zouden altijd blijven voortleven in zijn herinneringen en in zijn hart. Ze zouden aan Flutterpaw denken; en als hij ook aan hen dacht, dan kwam er een band die onbreekbaar was. Shine had geen woorden op het moment. Het was de hartverwarmende stilte die het alles nu overnam. De vlindertjes cirkelden rond elkaar en speelden in alle vreugde voor ze op verschillende bloemetjes zouden gaan landen. De zachte wind liet het gras dansen en de bladeren ritselen. Het was een natuurlijke stilte en even sloot de zwart-witte kater zijn ogen om te genieten van het al. Dit was het bewijs dat er na regen altijd zonneschijn kwam. Dat als je je door elke regendruppel verzette, je werd geprijsd met de warmste zonnestralen. Zo zie je maar...

De zonsopgangen hier in de bergen was één van de mooiste dingen om te zien. De zon deed de sneeuwtopjes glitteren en alle steentjes leken te stralen. Al het geluid zou ontwaken en alles begon weer kleur te krijgen na een donkere rustige nacht. Dit had hij heel zijn leven al gekend, hij wist niet hoe de zonsopgangen eruit zagen bij de andere gebieden zoals de clans maar hij wist wel dat elke zonsopgang die je bekeek prachtig was. ‘Ik mis het wonen in een Clan. Het is zo … Alleen.’ Zijn oren gingen eventjes rechtopstaan. ‘Clan’. Hij had het al vaker gehoord van vreemdelingen. Vulture had zelf gezegd dat hij ook van de clans kwam, namelijk Shadowclan. Hij weet nog hoe de oudere kater het had beschreven als een moerassig rotbos waar hij zich zeker niet thuis voelde. Omdat hij er niet tussen had gepast. Hij had hem ook verteld over Windclan, waar alle landen plat waren – over de rest wist hij nog niet veel. Maar hij was altijd al geïnteresseerd in wat meer te leren over de clans. “Je bent altijd welkom bij de Tribe… Je weet wel, waar ik en heel wat anderen wonen”, sprak de to-be vriendelijk aan de ander. Hij zou maar niet beginnen vragen stellen zoals van welke clan dat hij kwam, want misschien zou het weer gevoelige snaren raken. Bij Vulture was hij van de clan weggevlucht omdat het daar zo rot was, misschien was dat hier wel weer hetzelfde geval. In ieder geval, het was niet fijn om weg te moeten van thuis….

‘D-dankje’ fluisterde de kater zachtjes nadat hij zijn kop weer had opgetild en onhandig slikte. De to-be behield zijn glimlachje – iedereen was inderdaad welkom in de tribe. Iedere ziel verdiende een tweede kans, waaronder ook katten die moesten wegvluchten van hun clan. ‘Ik ben gevlucht uit mijn Clan voor een moordenaar. Het.. het was een kat die ik nooit zou kunnen ontwijken.’ Hij knipperde een paar keren met zijn oren voor hij wat alerter werd. “Een moordenaar…?”, voorzichtig kantelde hij zijn kopje, vragend. De katten in de clans leefden toch in harmonie? Dat was wat hem altijd al verteld was geweest: dat ze er voor elkaar waren en op elkaar steunden, net zoals hier! Maar er zaten dus ook moordenaars tussen? die de vrede helemaal uiteentrokken? “Waarom wilde die kat moorden? Had die daar een goede reden voor?” Misschien was het omdat Flutterpaw een levende catastrophe was die beter verdween? Of was die moordenaar zo beschadigd geweest vanbinnen dat ze anderen haar pijn wou aanbrengen..? of waren er nog andere redenen voor? Shine wilde het weten. Want als hij de reden niet wist, kon hij de bruine cypers niet meer volledig vertrouwen zoals daarnet.

Hij had altijd al gedacht dat er overal harmonie kon zijn. Maar blijkbaar werd hij teleurgesteld om het feit dat er overal slechte daden konden gebeuren, verricht door katten die je vertrouwde. Zijn blik rustte op de littekens van Flutterpaw voor dat die een stille zucht uitliet. Hij voelde veel medelijden met deze jonge kater. Hij leek een trauma te zijn ondergaan en was gevlucht voor een moordenaar, een waarvan diens ogen nog steeds tot hier leken te branden. Shine had zelf zoiets nooit meegemaakt, hoopte ook dat hij het nooit zou meemaken. Echter vertrouwde hij de Tribe en alle katten erin met heel zijn hart, en geloofde dat ze allemaal goedhartig waren, dus hij wilde de ander daar ook mee veilig stellen. “Maar wie dat ook mag zijn, die is niet hier”, mauwde de zwart-witte to-be zachtjes tegen hem. Zolang dat ze hem natuurlijk niet was gevolgd, maar die kans was erg klein. “Je bent veilig hier, en dat zal je blijven”