The Start of every Legend [Brackenpaw, Training 1]

Met Brackenpaw in haar kielzog was Crystalstar het kamp uitgelopen, niet direct, zoals ze toentertijd dat met Hermitshell had gedaan, aangezien ze hem eerst nog even had willen spreken, maar haar nieuwe apprentice hoefde niet erg lang te wachten. Nu liepen zij en het bruine katertje samen dieper het territorium in. Hij was een strategische keuze geweest van Crystalstar, die niet had gewild dat iemand van buiten het kleine complot ook maar enige invloed op deze jonge kat zou hebben. Hij was Riverclan, wat er ook voor bloed door zijn aderen stroomde, daar zou zij wel voor zorgen. "Dus, Brackenpaw. Ik wil maar meteen weten: ga je je bij deze trainingen met alles wat je hebt inzetten? Want ik tolereer geen luiheid." Dat had Hermitshell ook ondervonden in de moons dat ze hem getraind had. Crystalstar putte trots uit het feit dat zij een van de hardste mentoren in haar clan was, dat was immers hoe ze ook de beste warriors kon produceren.

Het had een beetje te lang geduurd naar zijn zin, maar goed, hij mocht nu ook niet klagen. Ze waren het saaie kamp uit. De vrije wereld om hem heen. Hij kon gaan en staan waar hij wilde, zo voelde het. Hij was dan wel met zijn mentor, maar dat was Crystalstar. Brackenpaw was enorm trots op zichzelf dat hij de Leader had gekregen als mentor. Dat vond hij wel heel cool, dus hij vond dat hij daar best trots op mocht zijn. Hij wist immers zeker weten dat als hij als nutteloos beschouwd was geweest hij haar niet als mentor gescoord had. 'Dus, Brackenpaw. Ik wil maar meteen weten: ga je je bij deze trainingen met alles wat je hebt inzetten? Want ik tolereer geen luiheid.' De woorden klonken best hard, maar Brackenpaw knikte enthousiast op en neer. Luiheid, dat was ook niet een beschrijving wat bij hem zou passen. Hij was een hardwerkende kater, en dat zou hij haar laten zien ook. 'Natuurlijk, Crystalstar. Dat is vanzelfsprekend. Ik vind luiheid ook helemaal niets,' miauwde hij, zelfverzekerd en stoer. He got this.

Ze was niet teleurgesteld met zijn antwoord, en schonk hem een zeldzame glimlach, waar hij de rest van deze zes moons snoeihard voor zou moeten werken. Vandaag was de dag van de theorie en de begeleiding, want voor elk spel moesten eerst de regels uitgelegd worden. Dus, terwijl Crystalstar en haar nieuwe apprentice liepen begon ze hem alvast te peilen. "Dus, Brackenpaw. We leven hier met vier clans, en een vijfde clan die over ons allen regeert. Maar wij als Riverclan zouden best wel eens de sterkste van de vier kunnen zijn, misschien wel sterk genoeg om een van de andere drie helemaal te verstoten en al hun gebied in te nemen. Vertel me eens, waarom doen we dat niet?' Het was de eerste les die ze haar apprentices leerde: Waarom zij, met haar goedgetrainde warriors en sterke idealen niet een andere clan verstootte. Het was basis clanpolitiek.

Crystalstar gunde hem een glimlach. Bracken voelde zich best wel even speciaal, en wist ook gelijk dat het zeldzaam was om zo'n glimlach te krijgen. Gelukkig was dat geen probleem, vertelde hij zichzelf, hij zou zijn uiterste best doen in alles. Ze liepen samen het territorium over. Brackens ogen keken om zich heen, wilde alles in zich opnemen in het mooie daglicht. Het was nog zoveel groter dan hij had gedacht als kitten. De stem van zijn mentor bracht hem weer terug naar haar toen ze hem vertelde over de Clans, en vervolgens vroeg waarom ze niemand zouden verstoten. Bracken fronste. Heel eerlijk, hij vond het een rare vraag om mee te beginnen, hij had gedacht te leren over de Code, het territorium. Maar nee. 'Uh.. Nou, omdat dat niet zo aardig is?' miauwde hij met een kort lachje, zijn oortje wiebelde. 'En we kunnen lang niet al het gebied in ons eentje aan, we kunnen niet eens goed klimmen of hard rennen zoals de andere Clans. En.. Nou ja, we moeten ook weleens samen werken, toch? Zoals nu?' Hij had wel het een en ander gehoord van de Gathering.

Het was niet bepaald waar de meeste apprentices mee begonnen, en het was al helemaal niet waar zijzelf mee was begonnen. Crystalstar zag de verwarring in Brackenpaw's ogen, maar was verheugd door het feit dat hij toch antwoord gaf. En nog een heel behoorlijk antwoord ook. Natuurlijk was het een beetje uit de visie van een jonge kat, en een beetje simpel gezegd, maar er klopte veel van. "Juist, zeker dat laatste. Wij Riverclankatten zouden best kunnen wennen aan de andere territoria, en wij zouden ons best kunnen vermenigvuldigen om het allemaal in bedwang te houden. Het probleem is dan inderdaad dat wij niemand meer hebben om mee samen te werken. Én er is geen reguliere rivaal tegen wie wij ons moeten verdedigen. Dat zou eens enorm lui maken." Ze liepen rustig door en Crystalstar keek rond het territorium. Zou de oorlog hier komen? "Daarnaast is er natuurlijk de wil van Starclan, van hen heb je vast al wel wat gehoord?" Raadde de leader.

Hij hoopte dat zijn antwoord goed was. Gelukkig was het gezicht van zijn mentor tevreden. Ze legde gelijk uit dat vooral het laatste belangrijk was, en waarom dat zo was. Brackenpaw knikte begrijpend terwijl zijn groene ogen het territorium door gingen. Alle plantjes leken kleiner dan toen hij een kitten was, maar het was tegelijkertijd ook zo veel groter. Hij kon verder kijken, verder lopen en meer zien. Het was prachtig. 'Daarnaast is er natuurlijk de wil van Starclan, van hen heb je vast al wel gehoord?' Brackens ogen schoten terug naar Crystal en hij knikte, een glimlach kroop op zijn snoetje. 'Ja, mama heeft ons daarover verteld als kittens. En 'k heb natuurlijk wel meerdere dingen gehoord,' antwoordde hij. Zijn gezicht stond plots bedenkelijk. 'Maar.. Er is die Clan, SkyClan.. Die is weg, door de wil van StarClan. Toch?' Het idee dat dat later misschien nog een keer zou gebeuren was best eng, ook al was vier Clans wel een mooie balans.

Seamist had haar kinderen blijkbaar goed ingelicht over hun voorouders, dat stemde Crystalstar. Ze wilde van deze nieuwe apprentice net zo'n volmaakte warrior maken als van Hermitshell, maar met wat minder ruzie als het even kon. "Skyclan, ja, die zijn weg." Miauwde Crystalstar eerlijk. Niet al te lang geleden was er nog aan haar voorgesteld om het Skyclan gebied gewoon te annexeren, zij was toen volstrekt tegen geweest. "Eens waren zij zoals wij, maar dan de beste klimmers in plaats van de beste zwemmers. Maar Starclan heeft het aantal clans teruggebracht naar vier." Dit was allemaal gebeurd voordat zij geboren was, en op dit moment leefden er nog maar weinig die het echt meegemaakt hadden. "Veel Skyclan katten zijn naar Thunderclan gegaan, daar zijn nog steeds sporen van haar nalatenschap in sommige katten te vinden." Legde ze Brackenpaw uit.

'Skyclan, ja, die zijn weg,' miauwde Crystalstar. Bracken knikte, vond het toch niet zo'n prettig idee. Maar dat zou vast niet gebeuren, niet snel in ieder geval. Daarbij hadden ze blijkbaar al een hele reis naar de bergen gemaakt, dus als weer zoiets zou gebeuren dan waren ze vast wel voorbereid. 'Eens waren zij zoals wij, maar dan de beste klimmers in plaats van de beste zwemmers. Maar Starclan heeft het aantal clans teruggebracht naar vier,' legde Crystal uit. Vier was een mooie balans, zoals hij eerder al dacht. Maar toch was het ergens wel een beetje vreemd, vond hij. Ze legde vervolgens uit dat de meesten naar ThunderClan gingen, dat kwam vast doordat daar de meest beklimbare bomen stonden. Nu zijn de ThunderClanners de beste klimmers van het woud. 'Waarom heeft StarClan ze weggehaald?' vroeg hij met een wiebelend oortje. 'Dat gaan ze toch niet nog een keer doen?'

Het was verfrissend om dit soort onderwerpen met haar apprentice te kunnen bespreken. Hermitshell had niet bepaald veel interesse gehad in hun mythologie, hij was meer bezig geweest met de praktische kant van zijn training. Crystalstar, die zelf een enorme waarde hechte aan Starclan en het verleden, was blij dat Brackenpaw wat verder vroeg. Natuurlijk, binnenkort zouden ook zij over moeten gaan op het jagen en vechten, maar voor nu wilde de leader nog wel even verder vertellen. "Waarom Starclan doet wat zij doet is niet aan ons weggelegd om te weten. Onze voorouders werken in bijzondere wegen. Zij geven veel, maar nemen ook weer, onthoud dat, Brackenpaw." Benadrukte ze, zo kalm mogelijk. Ze was niet van plan hem nu al een diepe angst voor hun hemelse zusterclan aan te jagen. "Maar nee, ik denk niet dat Starclan snel opnieuw een clan zal verwijderen. Ik ben bang dat vijf clans nu eenmaal niet de balans was die ze zocht, en dat Skyclan daarom moest wijken."

Hij vond het juist helemaal prima zo, de vier Clans. Het was duidelijk, en goed verdeeld toch? Zelf zag hij er geen nut in, maar wie wist wat StarClan dacht... 'Waarom Starclan doet wat zij doet is niet aan ons weggelegd om te weten. Onze voorouders werken in bijzondere wegen. Zij geven veel, maar nemen ook weer, onthoud dat, Brackenpaw,' benadrukte zijn mentor, haar stem klonk kalm. Hij knikte langzaam, maar vond het toch maar een beetje vaag. Maar goed, StarClan was duidelijk ook een beetje vaag. 'Maar nee, ik denk niet dat Starclan snel opnieuw een clan zal verwijderen. Ik ben bang dat vijf clans nu eenmaal niet de balans was die ze zocht, en dat Skyclan daarom moest wijken.' Hij knikte. 'Dat is goed,' reageerde hij. Als Crystalstar dat niet dacht, en de rest van de Clans ook niet, zal het vast niet gebeuren. Hij zag er zelf ook geen logica in. 'Waar gaan we eigenlijk als eerste heen?' vroeg hij toen, onbewust het onderwerp veranderend. Ze waren nu op territorium tour, en ondanks dat hij er al eens geweest was als kitten was het alsnog allemaal heel nieuw. Hij wilde álles zien!

Er waren maar weinig katten die Crystalstar evenaarden in hun overgave aan Starclan. De leader van Riverclan had sinds de dood van Creamyfrost veel troost gevonden in de poten van haar voorouders. Nu wilde ze die ideeën aan de jonge katten van Riverclan doorgeven. Brackenpaw leek er, zeker voor zo'n jongeling, genoeg van te begrijpen. Maar dat betekende niet dat hij niet verder wilde naar meer concrete zaken. Crystalstar glimlachte een beetje en versnelde haar looppas wat. "We gaan nu eerst naar Fourtrees, een lange, rechte tocht dus. Misschien laat ik je daarna nog één van de grenzen aflopen." Met Hermitpaw was ze de eerste keer ook die kant op gegaan. Toen was hij per ongeluk één van de andere territoria ingelopen, en hadden ze hun eerste ruzie gehad. Ergens dacht Crystalstar dat het deze keer beter zou gaan.

Bracken wilde heus wel de geschiedenis en theorieën en strategieën en al dat weten, maar hij wilde toch net wat meer van het territorium weten. Hij wilde leren jagen, leren vechten. Hij wist zeker dat hij er goed in zou zijn. Gelukkig kreeg Crystalstar de hint, en ging ze niet door over StarClan en hun voorouders. 'We gaan nu eerst naar Fourtrees, een lange, rechte tocht dus. Misschien laat ik je daarna nog één van de grenzen aflopen.' Hij knikte enthousiast. Fourtrees, daar had hij veel over gehoord. Het leek hem leuk daar, de grote bomen zien, katten uit andere Clans op een vredige manier ontmoeten. 'Oké, cool!' mauwde hij. Ook Bracken versnelde zijn pas nu, hij moest zijn mentor natuurlijk goed kunnen bijbenen. 'Ik ben benieuwd of we iemand zullen ontmoeten.'

Zijn enthousiasme deed Crystalstar stiekem glimlachen, hoewel ze het niet aan Brackenpaw liet zien. Ze zou niet zo hard voor hem zijn als voor haar vorige apprentice, maar dat betekende niet dat ze vrienden zouden zijn. Zij was de leraar, en hij was de student. De tocht naar fourtrees verliep soepel. Seamist's zoon beende haar goed bij, en Crystalstar legde onderweg het een en het ander uit over het territorium, verschillende planten, en de clans. En toen waren ze er, en liet ze hem voor het eerst opkijken tegen de heuvel die iedere clankat ontelbare keren in zijn leven zou beklimmen. Op de heuvel stonden de vier grote eiken, en daartussen de grote rots waarvan af zij haar meest polariserende speeches gaf. "Loop maar alvast vooruit, en verken. Maar ga geen grenzen over!" Gebood ze de opgewonden apprentice.  

Terwijl ze de tocht naar Fourtrees voortzetten kreeg hij allemaal dingen te horen over het territorium, plantjes en de Clans. Bracken luisterde aandachtig, maar verloor af en toe ook even de concentratie. Er was immers zoveel te zien buiten het kamp! Daarbij vond hij de plantjes niet super interessant. Maar goed, gelukkig was hij ook niet in training voor Medicine Cat. Toen ze Fourtrees uiteindelijk bereikt hadden keek hij met grote ogen toe. 'Loop maar alvast vooruit, en verken. Maar ga geen grenzen over!' Dat hoefde ze geen tweede keer te zeggen. Bracken knikte enthousiast en sprintte de open plek op. Woowwww, wat gaaf!

Het was handig om hem zo vol mogelijk te stouwen met informatie, zo moest er wel iets van blijven hangen. Toen ze bij Fourtrees aankwamen sprintte Brackenpaw natuurlijk meteen naar voren, precies zoals iedere apprentice dat deed, de eerste keer dat ze de open plek en de vier eiken zagen. Terwijl Brackenpaw rondkeek, vertelde Crystalstar. "Dit is de plek waar de clans samen komen om te vergaderen. Vanaf spreken ik en de andere Leaders de clans toe. Snel genoeg zal ik je eens meenemen." Daarna vertelde ze nog iets over de geschiedenis. "Heb je nog vragen? We kunnen hier wel even rusten, we hebben goed vaart gemaakt."

Met grote ogen keek Brackenpaw de open plek rond. Wat was het groot! En wat een hoge bomen! En grote rots! Wow! Zijn oortje draaide naar zijn mentor, wie begon met praten. 'Dit is de plek waar de clans samen komen om te vergaderen. Vanaf spreken ik en de andere Leaders de clans toe. Snel genoeg zal ik je eens meenemen.' Lichtjes naar adem snakkend draaide hij zich om. 'Echt?? Mag ik mee??' Zijn enthousiasme kon niet meer stuk. Hij wilde dolgraag mee naar zo'n Gathering! 'Heb je nog vragen? We kunnen hier wel even rusten, we hebben goed vaart gemaakt.' Hmmm, had hij vragen? Eigenlijk niet echt! Bracken schudde zijn kopje. 'Nee, niet echt eigenlijk. Alleen.. We mogen toch wel praten met de andere Clankatten buiten de Gatherings?' Hij wist vrijwel zeker dat dat wel mocht, maar toch even vragen voor de zekerheid... Hij keek daar zo naar uit in ieder geval!

Tientallen seizoenen geleden had Crystalpaw haar eigen eerste gathering meegemaakt. Iedereen was zo enorm groot geweest. Zelf was ze toen nog een apprentice van zes moons, en ze had het allemaal fantastisch indrukwekkend en beangstigend gevonden. Ze had op niemand af durven stappen, en het was niet tot een Windclanapprentice met een brede glimlach op zijn plompe gelaat haar haar naam had gevraagd dat ze wat had gezegd. Dat was nu zolang geleden. De meeste katten die bij die gathering waren geweest waren dood, of te oud om zich die tijd nog te herinneren. Dat zat haar dwars, de realisatie van haar eigen verminderde sterfelijkheid. Crystalstar werd weer het heden in getrokken door Brakenpaw's vraag. Die vraag gaf haar nog een onbehagelijk gevoel, en het beeld van Seamist's gezicht zweefde voor haar geestesoog. "Natuurlijk, maar het moet duidelijk zijn dat we aparte clans blijven. Geen enkele kat wordt beter van sterke banden met katten uit andere clans." Dat was een les die hij beter te vaak dan te weinig kon horen.