1:01

Nooit had Crystalstar veel meer nodig gehad dan haar glimlach, wat lieve woorden en een zachte aanraking om katers tot haar zijde te winnen. Niet dat ze het vaak gedaan had. In heel haar leven had Crystalstar twee vaste mates gehad, die allebei vroeg gestorven waren. Sinds die mates had ze nog één maal echt iets achterna gejaagd, toen ze voor Seamist was gegaan. Maar Carrioncough was een compleet ander mysterie. Hij had toegegeven dat hij haar mooi vond, maar had daarna nooit meer een advance gemaakt. Toch dacht de leader dat er wel iets in hem schuilging. Soms keek hij naar haar, met die bleke ogen die haar zo aantrokken. Dan voelde ze zich mooi, wat ze ook aan het doen was. Het beste was wanneer hij op haar niveau was, en niet naar haar opkeek. Hij was één van de weinige die haar geregeld zijn duidelijke mening gaf, en daar was ze hem dankbaar voor.

Dit alles was de oorzaak van de 'wandeling' die ze met de zwarte deputy gepland had. Ze had gezegd dat het was om elkaar beter te leren kennen, hoewel ze in werkelijkheid wel een wat dieper plan had. "Ik denk er nog steeds vaak aan, toen je me mooi noemde." Mauwde ze op een gegeven moment, toen ze al een tijdje over alles en niks hadden gepraat, en ze ver weg waren van nieuwsgierige oortjes. "Dat hoor ik niet vaak. Ik krijg niet vaak complimenten over mij. Het gaat altijd over mijn leiderschap." Zijdelings keek ze de grote kater aan, en peilde zijn blik.

[Carrion]

De blik die ze kreeg was er een van verbazing, maar hij leek niet geïrriteerd dat ze er weer over begon. Dat was tenminste iets goeds. En toen hij ook nog beaamde dat ze inderdaad mooi was, voelde Crystalstar een warme gloed door haar lichaam verspreiden. De leader glimlachte en ging iets dichter bij haar deputy lopen, zodat hun vachten langs elkaar streken. "Ik was zo verward, omdat niemand ooit zoiets tegen me zegt. Ik dacht: hij moet wel geïnteresseerd zijn." Ze schudde haar kop en haar glimlach zakte ietwat.

‌Met samengeknepen ogen reageerde Crystalstar op de opmerking over Creamyfrost en Smokegaze. Moet ik je eraan herinneren dat ze dood zijn? De vraag kwam bijna over haar lippen, maar ze besloot dat de sfeer te goed was om hem nu te slopen. Ze boog haar kop in genegenheid toen ze zijn neus tegen haar wang voelde. Misschien was ze echt wanhopig: elke aanraking was bijzonder. "Ik snap het.. ik wil je ook niks aanpraten. Het moet vanuit jou komen. Ik heb niks aan iemand die het alleen doet om mij te verblijden." Vertelde ze hem geruststellend. Als hij iets van die gevoelens deelde zou het vanzelf komen.

Zijn stilte stak haar. Was het ongemak, of wilde hij gewoon dat ze haar mond hielt? Het was zo vreemd voor Crystalstar, iemand die haar niet meteen beantwoordde, iemand die tegen haar wil in ging. Ze wist dat ze had gezegd dat hij moest doen wat goed voelde, maar ze vond het jammer dat Carrioncough niet even meldde wat hij ervan dacht. Toen ze de rivier bereikte maakte ze zich zonder erbij na te denken gereed voor de duik. Toen pas zag ze de moeilijke uitdrukking op het gezicht van haar deputy. "Lukt het, Carrioncough? Het is de rivier maar." Mauwde ze, terwijl ze dichterbij de oever ging staan. Had ze niet ooit iets over watervrees gehoord? Zou het echt zo kunnen zijn? Dat Riverclan's deputy bang was voor de rivier.

Op de oever was ze blijven kijken. Crystalstar vertrouwde het niet. Carrioncough kwam te gespannen over. Toen hij het water in waadde zag ze het meteen, angst. Hij was doodsbang voor het water. Maar ze wachtte nog, wilde dat hij de overkant zelf zou bereiken. Die hoop was echter van korte duur, want al gauw begon haar deputy te 'zwemmen.' Het was een zeilig gepeddel, en het duurde maar een paar tellen voordat hij leek te gaan zinken. Op dat moment kwam Crystalstar in actie. Met een krachtige duik sprong ze de rivier in, de sterke stroming negerend. Ze was een sterke zwemmer, en het koste haar maar enkele krachtige slagen van haar poten om bij de zwarte gedaante te komen. Haar tanden sloten zich om zijn nekvel en ze begon hem richting de andere kant van de rivier te sleuren. Het ging tergend langzaam. Hun gecombineerde gewicht, samen met de sterke stroming maakte het een hels karwei. Al snel begonnen Crystalstar's spieren het uit te schreeuwen. Toch zette ze door. Langzaam dreven de twee katten schuin naar voren. Maar door al haar inspanning vergat Crystalstar even waar dit deel van de rivier eindigde..

Het gebulder van de waterval kwam uit het niets. Crystalstar begon dubbel zo hard te werken, gehinderd door het paniekerige peddelen van Carrioncough. Haar longen schreeuwden, haar spieren brandden, en haar ogen prikten van het water. De waterval kwam steeds dichterbij. Als ze niet op tijd was zouden ze sterven, maar hij zou niet meer wakker worden. Plotseling voelde ze de kiezels. De oever! Met een enorme inspanning duwde ze Carrioncough het ondiepe water in, waar hij zou kunnen staan. Ze was zo moe dat ze niet eens de kracht had om zichzelf op te trekken uit te stroming. Een ogenblik keek ze triomfantelijk op, en zag ze zijn bleke ogen naar haar kijken. Toen gleed haar poot onder haar vandaan en ging ze kopje onder. Ze dreef weg, steeds sneller en sneller. In totale paniek probeerde ze terug te zwemmen, maar de stroming was te sterk. Ze werd meegesleurd. Water vulde haar neus en keel, en verblindde haar. En toen, heel even, niks anders dan lege lucht, terwijl ze naar beneden stortte, de Gorge in. In dat moment zag ze twee paar ogen voor zich, de bleekblauwe die ze zojuist had achtergelaten, en de oranje die hier voor altijd gesloten waren. Toen kwam de klap. Haar grijze lichaam smakte op een rots die vlak onder het water schuil was gegaan. De duisternis omhulde haar direct, en ze dreef weg. Haar lichaam dreef nog een stuk door, totdat het aanspoelde in het ondiepe water onderaan de waterval; en haar geest dreef omhoog naar de sterren.

Buiten haar lichaam was ze helder geweest, had ze de situatie objectief kunnen overzien. Dat veranderde allemaal toen Crystalstar met een scherpe ademteug weer tot leven kwam. Haar hart kwam weer op gang, hoewel het langzame pompen haar suf en verward maakte. Ze was best een tijdje weggeweest, en haar lichaam had de rivier verlaten. Eén voor één kwamen haar zintuigen weer tot leven. Ze knipperde met haar ogen, en draaide een beetje met haar oren. Toen kwam het gevoel terug. De pijn in haar rug, waar ze de rots had geraakt; de kou van de wind op haar natte vacht; en de druk van een gezicht tegen haar schouders. De Leader probeerde zich om te draaien, maar ze kreeg het niet voor elkaar, zo vermoeid was ze nog. Het harde zwemmen en het herboren worden hadden al haar energie opgeëist. "Carrioncough.. Ben jij dat?" Mauwde ze, met een zacht stemmetje dat zo anders klonk dan haar normale toon. "Heb ik je kunnen redden?" Dat was alles wat ze had willen doen, en het had haar een leven gekost.

Uitgeput legde ze haar loodzware kop neer in het gras. Ze ademde rustig, en voelde zich niet bijzonder slecht. Ze was vooral erg wazig, in een soort trance. Plotseling voelde ze schokken door haar schouders gaan, en het duurde even voordat ze besefte dat dat zijn gesnik was. Hij was aan het huilen. Lichtjes glimlachte Crystalstar. Er werd niet vaak om haar gehuild, dit was de eerste keer dat iemand opgelucht had geleken toen ze weer opstond uit de dood. "Jawel.. Anders zou je gestorven zijn." Mauwde ze zacht en bijna liefkozend. Dan was ze weer iemand kwijtgeraakt, dat was erger geweest dan deze ene keer sterven. "Kan je hier komen? Ik wil je aankijken."

Daar was hij dan, zijn magere gezicht, die ogen waar ze zo van hielt. Daar was de kater voor wie ze een van haar heilige levens verloren was. Toen ze dat gezicht zag, doorweekt en verdrietiger dan ze ooit iemand had zien kijken, wist Crystalstar dat ze het juiste had gedaan door hem te redden. Hij had een goed gezicht, hij was goed. Ze luisterde naar hem, haar ogen half gesloten van vermoeidheid. Uiteindelijk schudde ze langzaam haar kop. "Anders was ik jou kwijt geweest. Ik wil je niet kwijt, Carrioncough." Haar gedachten waren ver weg, ze focuste niet en vond het moeilijk om na te denken. "Ik zou je warmte missen, je nabijheid, je aanraking." Ze keek schuin omhoog en probeerde zijn ogen te vangen. "Ik zou.. weer een liefde kwijtraken."

Langzaam wreef ze haar zachte vacht door de zijne. Zelfs doorweekt voelde het nog goed. Dit was goed, dit was juist. Zelfs als ze nooit publiekelijk zo met elkaar om zouden kunnen gaan, zou zij nog steeds weten dat het goed was. "En ik zal het nooit toelaten." Mauwde ze, bijna met een streng randje aan haar stem, terwijl ze haar tong heel langzaam over zijn nek liet gaan. "Ik wil dat je van mij bent, Carrioncough. Ik wil geen vrienden zijn." Ze fluisterde het in zijn oor. Het koste veel kracht, en toen ze uitgesproken was liet Crystalstar zich direct weer in het gras zakken, met een tevreden blik op haar gezicht.