Calm down

Het was allemaal heel hectisch geweest de afgelopen tijd. De overstroming, het vertrek naar de Highlands, de verdwijning van Blueflower, de benoeming van Carrioncough, de terugkomst. En nu probeerden ze weer terug een leven op te bouwen, maar het was duidelijk dat de verdwijning van Blueflower en haar plaatsvervanger voor veel rumoer zorgde, met name onder de familie van Blueflower. Ze vond het ergens wel logisch, maar ergens vond ze ook dat er logisch geredeneerd moest worden. Blueflower was een sterke warrior en een waardige deputy en als ze terug zou komen, zou Carrioncough zijn positie weer af moeten geven. RiverClan had momenteel gewoon een deputy nodig en vasthouden aan sentimentele waarde zoals het afgeven van een rank ging bepaalde dingen niet beter maken. Zeker niet voor de Clan. En het was niet dat Silverfall zich geen zorgen maakte om Blueflower, maar ze was er wel van overtuigd dat de kattin sterk genoeg zou zijn om haar weg weer terug naar het kamp te vinden. Waar ze dan ook was. Silverfall schudde haar kopje en richtte haar blik naar de waterval. Ze kwam hier altijd als ze even tot rust wilde komen en na wilde denken. Het was voor haar dan ook geen verrassing dat dat voor sommige andere katten hetzelfde was en haar blik gleed over haar schouder naar Cottonflower. Ze knikte de kattin toe en maakte zwijgzaam plaats zodat de jonge warrior plaats kon nemen als ze dat zou willen. Of niet. Het maakte ook niet heel veel uit.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower keek naar het ruisende water. Water was hun vriend, maar het was ook verwoestend, dat had ze met haar eigen ogen kunnen zien. Met de vloed had het alles verwoest wat op zijn pad kwam, inclusief hun kamp. Nu ze weer terug waren in hun kamp, waren de gevolgen nog altijd zichtbaar en er hing een.. vreemd luchtje. Alles wat de rivier had meegesleurd was in hun kamp neergestreken, al het slik en alle nesten die waren omgekeerd. Cottonflower slenterde enkele staartlengtes langs de kloof die naar beneden viel, en een zilveren poes viel haar op. Ze zuchtte. Ze had geen zin om te kletsen. Alle roddels gingen tegenwoordig toch alleen maar over haar, dus ze had geen zin in scheve blikken en fluisterende stemmen. Maar toen de poes naar aankeek en knikte, kon ze niet laten om haar scherpte kant weer te laten zien. Liever dat men haar een bitch vonden dan zwak. ‘Wat kijk je me aan?’ kwam er dan ook fel over haar lippen. Onnodig, maar ze dacht er ook niet meer bij na.}

Silverfall was niet verrast, noch onder de indruk van de felle toon waarmee Cottonflower haar aansprak. Het was enkel logisch te noemen voor een kat die aan het rouwen was. Silverfall had de opmerkingen die ze naar Carrioncough’s kop had geslingerd ook gehoord, maar had daar niet echt een mening over. Het was makkelijk om de kat te haten die je moeder verving en nog makkelijker om een façade op te zetten dan je echte, zwakke gevoelens aan anderen te laten merken. Want dat was dit gewoon. Een façade. ”Ik staar je niet aan, Cottonflower. Ik knikte je enkel toe,” verbeterde ze de poes op een rustige toon. ”Ik wil je er ook even aan herinneren dat ik niet diegene ben met wie je een probleem hebt. Ik ben niet de opvolger van je moeder en ik ben ook niet diegene die dat aangemoedigd heeft. Ik hoop dat je begrijpt dat ik, net als iedereen van RiverClan, haar graag terug wil verwelkomen, waar ze dan ook is. Ik hoop ook dat je beseft dat Carrioncough zijn positie zal verlaten zodra Blueflower weer terug is. Dit is niet voor altijd.” Of dat hoopte ze toch voor de jonge kat. Ze tikte met haar staart naast haar om aan te tonen dat de young warrior mocht gaan zitten als ze dat wilde. Ze wendde expres haar blik af zodat de jonge kat niet het idee kreeg dat Silverfall een punt wilde maken of haar wilde provoceren. Want dat was niet haar bedoeling. Ze stelde hier enkel de feiten vast.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Was dit.. bemoedigend? Als ze zo over Carrioncough dacht, waarom sprak ze het niet harder uit. Waarom was het haar tegen de wereld? Oké, misschien was dat niet eerlijk. Ze had Hermitshell en haar familie. Kiwipaw was dapper, maar Azurepaw.. die heulde met de vijand. Cottonflower wist niet echt wat ze moest zeggen dus bromde ze enkel ontevreden. Ze was te koppig om toe te geven dat ze haar opmerking, misschien, waardeerde. Maar ze nam de uitnodiging niet aan om naast haar te zitten, in plaats daarvan keek ze haar nog even lang aan. ‘Ze komt ook terug,’ bevestigde ze enkel. Het hardop uitspreken hielp haar optimistisch te blijven, terwijl de moed haar eigenlijk al in de schoenen zat. Ze was aan het opgeven, maar niemand mocht het zien, want als ze zou instortten, dan zou ze haar hele familie met zich meenemen. Dat kon ze niet veroorloven. Maar de constante blikken naar haar werd ze moe van, buiten het feit dat het constant in haar kop zat, dat ze met niets anders bezig was dan haar moeder, met Carrioncough, met Crystalstar. Ze werd knettergek van zichzelf.}

Silverfall richtte haar blik kort naar Cottonflower toen ze enkel bevestigde dat Blueflower terug zou komen, waar de zilveren tabby enkel een knikje op gaf. Cottonflower nam haar aanbod om naast haar te komen zitten niet aan, maar dat had Silverfall ook niet verwacht. Ze richtte haar amberkleurige blik kort naar voren, terwijl ze nadacht over wat ze kon zeggen. ”Je had een apprentice gekregen bij de vorige ceremonie, is het niet?” vroeg ze op een zachte toon aan Cottonflower. ”Hoe gaat het met die training?” Misschien hielp het om over andere dingen te praten, misschien ook niet. Silverfall had het idee dat het weinig zin had om in herhaling te vallen wat Blueflower betrof en als Cottonflower geen zin zou hebben in small talk, dan zou ze daar zo wel achter komen. Hoewel Silverfall begaan was met haar Clanmate was het niet zo dat ze zich echt offended zou voelen als de she-cat haar nu de rug toe zou keren en weg zou gaan. Ze was vrij simpel met dat soort dingen en niet iemand die zich snel hechtte aan woorden of gedragingen van anderen, dus kon ze het ook makkelijker van zich afzetten als iemand zich van haar afwendde. Het was wat het was.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Silverfall wist professioneel het antwoord te veranderen, en wees haar op haar nieuwe apprentice. Was dit een compliment, of gewoon iets om over te babbelen? Koetjes en kalfjes, die onzin. ‘Ja. Uhm, Specklepaw is niet verschrikkelijk,’ miauwde ze met een schouderophaal. Nee, de jonge apprentice had wel een beetje pit dat ze kon appreciëren. Als ze ook nog aan een luie zak zoals ze zelf was geweest aan had moeten sjorren, was ze zelf ook niet meer op komen dagen. Bovendien kon Specklepaw zichzelf ook prima wel redden, ze was pienter genoeg. Ze had geen idee hoe ze eigenlijk iemand alles moest leren wat ze kon, want ze was zelf ook nog maar net warrior. Crystalstar had er vast een andere agenda voor, ze kon een paar dingen verzinnen, maar precies wat kon ze nog niet bedenken. Maar toen was het even stil. Cottonflower kon altijd praten, maar ze kon het de laatste tijd ook niet meer opbrengen. Ze kon aan niets anders denken dan de redenen waarom ze zo kwaad was. ‘Je mag d'r wel lenen trouwens.. Specklepaw,’ kwam er opeens uit. Ze kon zichzelf vervolgens wel op d'r kop slaan. Wat was dat voor opmerking? Maar oké, alles was goed om een dag onder training uit te komen.}

Silverfall’s snorharen trilden geamuseerd door de opmerking van Cottonflower. ”Er zijn inderdaad ergere gevallen,” sprak ze koeltjes. ”Al ben ik wel van mening dat als je aangeeft klaar te zijn voor een apprentice, dat je jezelf moet kunnen engageren om elk karakter aan te kunnen. Hoewel dat zeker niet altijd gemakkelijk is.” Zij had geluk met haar vorige apprentice omdat het zo’n verlegen, leergierig ding was geweest, maar als ze een kat zoals Berrykit als apprentice zou krijgen, dan wist ze dat ze nog wel voor hetere vuren zou komen te staan. Maar goed, Silverfall zou geen waardige RiverClanner zijn als ze dat soort uitdagingen uit de weg zou gaan. Haar blik gleed verrast naar Cottonflower toen ze haar opmerking over het delen van Specklepaw maakte en ze trok met haar oortjes. ”Ik hoop dat je dat niet tegen elke warrior zegt aan wie je niet direct een hekel hebt,” sprak ze droogjes. ”En ik denk dat ze nog altijd het meeste van jou kan en wil leren, al wil ik je natuurlijk altijd wel ondersteunen als je daar behoefte aan hebt.” Maar Cottonflower’s apprentice echt lenen? Nee, dat zou ze niet doen. Dan had ze het gevoel dat ze een deel van de taken van de warrior weghaalde en dat wilde ze niet.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wat was dit voor preek? Ze had nooit gezegd dat ze klaar was voor een apprentice. En eigenlijk boeide het helemaal niet hoe Specklepaws training ging, zo lang ze er maar zo snel mogelijk vanaf was. Crystalstar had effectief de beste manen van haar leven verpest door haar een apprentice te geven. Ze was eindelijk verlost van trainingen toen ze haar warrior naam kreeg, en ze werd er direct weer in terug gegooid. ‘Ik wilde geen apprentice,’ miauwde ze dan ook doodsimpel. ‘Crystalstar besloot gewoon dat ik dit moest doen.’ Ze liet zelf invullen door Silverfall wat erachter zat. Maar Cottonflower geloofde dat Crystalstar haar gewoon bezig wilde houden, haar tijd afpakken. Cottonflower haalde bij haar volgende opmerkingen haar schouders wat op. Ze moest het nu cool spelen. ‘Ik dacht gewoon als je tijd hebt om hier rond te hangen, verveel je je vast dóód.’ Maar toen ze sprak over ondersteunen, schoten al rillingen over haar rug. ‘Nah, bedankt voor je aanbod. Maar zoals je al zei, misschien is het maar beter dat ze van mij leert.’ En dan zou ze ook leren op haar manier. Toch, prachtig uit geluld hoor. Wauw. Haar blik ging weer naar de waterval en ze blies wacht lucht door haar snorharen.}

Silverfall liet haar blik naar Cottonflower gaan toen deze aangaf geen apprentice te willen. ”Denk je dan niet dat het nuttiger is om met Crystalstar een gesprek aan te gaan dat je hier eigenlijk nog geen behoefte aan hebt dan dat je een training misschien gaat afraffelen of je apprentice door gaat schuiven naar andere mentors?” vroeg ze koeltjes. Het was niet dat ze de kattin iets verweet, maar Silverfall berustte haar meningen meestal op pure feiten en kon daardoor soms nogal hard overkomen. Het had alleen in haar ogen weinig zin om dit tegen een andere warrior te zeggen terwijl Crystalstar juist diegene was die hier iets aan kon doen. Silverfall kon zo veel luisteren naar Cottonflower als ze wilde, maar de eindbeslissing lag nog altijd bij haar leader. Haar oortje trok kort toen Cottonflower haar volgende opmerking maakte. ”Ik heb onlangs een training afgerond en heb bij Crystalstar aangegeven klaar te zijn voor een nieuwe. Voor de rest zijn er taken genoeg om mezelf mee bezig te houden wat de Clan betreft, maar bedankt voor je bezorgdheid,” merkte ze fijntjes op, niet van plan zijnde om zich te laten uitlokken door dat soort opmerkingen. Het was immers niet omdat ze nu niks deed, dat dat elke dag zo was. De volgende woorden beantwoordde Silverfall enkel met een koel knikje, haar blik weer naar voren gericht. Ze kon wel weer aanhalen dat Cottonflower beter naar Crystalstar kon gaan als ze geen zin had in Specklepaw’s training, maar dan viel ze in herhaling en dat zag ze als iets vrij nutteloos, dus een knikje volstond voor nu.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Silverfall begreep er duidelijk niets van. Ze snapte het kat en muis spelletje niet dat tussen haar en Crystalstar gaande was. Het was duidelijk spelen over wie de grootste bitch was van de twee. En Crystalstar speelde vies, dus was Cottonflower ook niet meer bang om haar klauwen vuil te maken. Silverfall zou dat vast niet begrijpen. Zij was de perfecte warrior die Crystalstar graag wilde zien. Ze schudde daarom ook haar kop. ‘Tsk, je zou het niet begrijpen,’ miauwde ze dan ook koppig. En ze wilde ook helemaal niet dat Silverfall dingen voor haar zou bepalen. En bovendien was Cottonflower te koppig om op te geven, om toe te geven dat ze iets niet wilde. Nee, Crystalstar zou wel het op de harde manier leren als ze haar iets liet doen wat ze niet wilde. Specklepaw zou precies worden wat ze niet zou willen. En Silverfall moest zichzelf vervolgens nog even verantwoorden dat ze inderdaad de perfecte warrior was. ‘Wauw, is je leven niet saai?’ miauwde ze er zoetjes aan vast. ‘Je hebt je beste manen verspild aan een apprentice opleiden en werken voor de clan, en wil blijkbaar niets anders. Is er dan niets wat je wil, wat echt van jou is?’ Cottonflower zou haar hele even niet weggeven aan de clan, en al helemaal niet aan een leider waar ze zo loodrecht tegenover stond.}

MOON MISSION

COTTONFLOWER

Wat is dit? Het lijkt alsof je iets gevonden hebt

Items received:

Silverfall’s blik werd koud toen Cottonflower haar woorden sprak. ”Dan zorg dat ik het begrijp of houd erover op,” sprak ze koeltjes tegen de kattin. Ze had best compassie met haar omwille van haar moeder, maar door dit soort gedrag liet ze zich niet uitlokken. Ze kon best begrijpen dat Cottonflower in de rouw was en dat ze een uitlaatklep nodig had, maar Silverfall was niet echt iemand voor onredelijk gedrag. Haar kaken klemden zich nog meer op elkaar toen Cottonflower op een zoete manier tegen haar sprak. Waarschijnlijk zag de kattin haar als het perfecte voorbeeld van de Clan terwijl al wat Silverfall deed gewoon haar taken doen was en zich met zichzelf bemoeien. De vraag van Cottonflower zette haar echter wel aan het denken en de koude blik verdween uit haar ogen, werd vervangen door een frons. Ze richtte haar blik van de kattin naar voren en bewoog met haar oortje. ”Iets wat echt van mij is…” mompelde ze vervolgens. Ze had haar familie, maar daar had ze niet heel veel contact mee. Ze had geen mate en ook niet iets wat daarop kon trekken. Ze had geen kittens. Ze liet haar blik weer naar Cottonflower gaan. ”Ik… heb daar nooit echt over nagedacht,” gaf ze uiteindelijk toe. ”Ik neem aan dat ik graag deputy zou worden van de Clan. Niet om een rang te hebben, maar om de Clan in goede banen te leiden en zo rechtvaardig mogelijk te werk te gaan. En proberen zo veel mogelijk onrecht uit de wereld te halen.” Ze zuchtte. ”Ik heb geen behoefte naar een mate of naar kittens, dat komt allemaal wel als StarClan vindt dat ik dat verdien. Ik heb er ook niet zo’n haast mee.” Ze richtte haar blik naar Cottonflower. ”Is er iets wat jij wilt of wat echt van jou is dan?”

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De poes leek zelfs een soort geduld te hebben, of een soort lef om te vragen of ze het uit wilde leggen. Nee, daar had ze geen zin in, want zoals ze al had gezegd; ze zou het niet begrijpen. Perfecte, brave, warriors snapten zulke dingen niet. Maar in al haar jeugdige onbezonnenheid, had de de grijze poes wel aan het denken gezet. Een voldaan glimlachje stond op haar gezicht. Ja, toe maar, krijg maar een identiteitscrisis, en dan misschien kreeg ze ook een beetje een rebelse vonk. Maar haar dromen waren braaf. Deputy worden? Had ze dan nog niet gezien dat die baan echt verschrikkelijk was? Dat waren gewoon katten die de baas wilden spelen, belangrijk wilden zijn. Tenminste konden ze over één dingen het eens worden, geen kittens. Die partner had Cottonflower al wel geregeld. En al snel kreeg ze de vraag weer terug. Ze haalde haar schouders kleintjes op. ‘Onafhankelijkheid. Ik ben geen hersenloze soldaat in een leger, niet iets wat vervangbaar is.’ Nee. Zij was vrij, en dat liet ze merken. ‘Ik wil alles doen wat Starclan verboden heeft.’ Een uitdagende blik lag in haar ogen. Kijken hoe brave Silverfall daarop zou reageren.}