Schooluitstap naar de hemel

Carrioncough leefde zijn beste leven. Hij was gaan jagen en had succesvol een konijn gevangen. Sinds de extra trainingen met Shatteredice ging het steeds beter, hoewel hij nog steeds meer een visser was. Hij besloot het konijn te verstoppen in een klein holletje, plette er wat gras over en besloot om zijn tocht verder te zetten naar de Waterval.

Daar aangekomen slikte hij een beetje ongemakkelijk, het was nog maar een dag geleden dat hij Smokegaze hier had gevonden bij Firespirit. Carrioncough trippelde naar de rand en liet zijn lichte blik glijden over de diepte waarin de kater was gevallen. Hier en bij de Gorge hadden ze al veel katten verloren.

♝ carrioncough

Haar pootjes brachten haar zoals elke specifieke dag van de moon zich richting de Waterfall. In de tussentijd echter, vermeed ze zoveel mogelijk deze plek. Het lag haar te pijnlijk om hier rond te lopen alsof deze plek niet de doodplaats was voor haar zoon. Ze kon hier niet jagen, hier niet patrouilleren en niet trainen. Deze plek was waar ze Gorsepaw gevonden had. Zijn rode lichaampje al drijvend in het water had gezien. Het beeld bleef op haar netvlies plakken als ze hier kwam en het bracht haar nog altijd verdriet mee. Ze bleef een moeder. Ze kon dit niet zomaar vergeten en achter haar laten. Met een geel bloemetje in haar mond liep ze naar de plek waar ze die dag hem gevonden had. Als ze omhoog keek zag ze de helling waar Windclan toen gestaan had. Haar dochter, haar ex-partner en Wolfheart. Zijn blik zou ze die dag nooit vergeten. Ze had het al direct hadden moeten weten wat hij gedaan had met haar kind. Nu leefde hij gelukkig niet meer. Nu rotte hij weg in de Dark Forest zoals hij verdiend had. Ze leefde dan nu wellicht met bloed aan haar eigen poten, het was tenminste zijn bloed en dat ze nooit weg wassen. Ze zou had het negen keer gedaan als het gemoeten had. Elke leven bruter dan de vorige. Maar dat hoefde niet meer. Hij was weg. Voorgoed. Hij zal haar nooit meer pijn doen, noch haar andere kinderen niet. Shatteredice trok haar blik los van de plek en legde de gele bloem neer. Ze bracht altijd een bloemetje voor Gorsepaw. Maar ook vandaag voor Smokegaze. Hoewel ze totaal geen band had gehad met de gestorven warrior was hij de partner geweest van haar beste vriendin. Van de kat die haar beschermde. Die haar opgenomen had als één van hen. Uit respect had ze daarom niet alleen een geel bloemetje maar ook een witte. Samen in elkaar geknoopt. En samen liet ze de twee bloemetjes meevoeren met de stroming toen ze hen in het water had gelegd.

Hij staarde een beetje afwezig naar het water dat wel eeuwig leek te vallen toen iets zijn blik ving. Hij kon een glimps van geel en wit nog net naar beneden zien vallen. Carrioncough keek in de richting van waar het was gedreven en zag Shatteredice staan. Hmmm. Hij kon zich nog herinneren dat ze een zoon had in Windclan die daar had gedreven. Hij wandelde weg van de rand en trippelde omhoog naar haar toe. Daar aangekomen ging hij naast haar zitten, op een respectvolle afstand. Hij legde zijn dunne staart over de hare. Hij kon het zich bijna niet voorstellen. Verdrinken was een erge dood, maar een kind verliezen was nog erger.

♝ carrioncough

Vredig zat ze daar. Haar oogje gericht op het water dat langzaam de twee bloemen die ze meegebracht had met zich meetrok. Het duurde een minuutje toen de gele en witte blaadjes al weer voorledig uit haar beeld was. Pas toen hield ze haar blik weer los en liet ze een diepe zucht over haar lippen rollen. De wind speelde zachtjes met haar vacht dat langer op haar wangetjes lag en ze omarmde de koele bries. Ze voelde zich altijd extra warm wanneer ze hier zat. De emoties speelde nog altijd met haar en dat liet haar lichaam merken. Ze was bijna zover om de waterfalls weer achter haar te laten toen ze zachte pootstappen opmerkte. De gesproette flame-point draaide haar kopje rustig naar het bron van geluid en zag een bekend zwart witte lichaam ter voorschijn komen. Ze herkende hem als Carrioncough. Ze wierp hem een klein glimlachje als begroeting en de tom besloot om naast haar te zitten. Hoewel er ruimte lag tussen hun zittende lichamen in reikte zijn lange dunne staart naar de hare. Ze had zijn blik nog eventjes vast toen hij dit deed maar bracht uiteindelijk haar oogje terug op het water. Ze wist dat Carrion dit deed als een vriendelijk troostend gebaar. Het was namelijk wel bekend in Riverclan dat ze haar zoontje hier gevonden had toen ze net in Riverclan was. Ze zuchtte nogmaals en krulde haar staart wat steviger om die van de tom; De herinneringen daar aan maakte haar nog altijd kapot en ze kon zijn steun wel gebruiken. '''Bedankt..'' Mauwde ze dan ook zachtjes en vriendelijk. De zwarte Riverclanner was een vriendelijke man, al vonden vele hem een beetje eng. Iets wat ze niet helemaal begreep. Ze hadden samen goeie trainingen gehad en hij toonde altijd ware interesse en sprak wijze woorden.

Hij mompelde zachtjes een onherkenbaar zinnetje. Zijn lichtblauwe blik richtte hij op de hemel, waar de zoon van Shatteredice nu woonde. Gorsepaw of was het Gorgepaw? Dat zou wel ironisch zijn. Carrion tikte met het puntje van zijn staart op haar heup. "Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?" De vraag was spontaan over zijn lippen gerold. Hij wist van Chaospaw, Charredpaw en Calcitepaw en Gorge natuurlijk, maar misschien had ze nog ergens kleine versies van haarzelf rondlopen. De zwart-witte kater draaide zijn kop en keek nu alert en geïnteresseerd naar de gesproete kattin.

♝ carrioncough

Ze omarmde zijn vriendelijke gebaar en sloot eventjes haar oogje toe toen ze haar staart wat strakker om de zijne had gekruld. Er lag een zucht in haar borst maar ze hield hem binnen. Ze hield haar ademhaling in bedwang en probeerde haarzelf van binnen te kalmeren door vredig de zuurstof in haar longen te laten glijden. Deze plek bracht een zware pak op haar hart. Hoe erg ze ook haar best deed. Ze mistte haar kinderen zo erg.. Toen Carrioncough er ook zo plots om vroeg schrok ze een beetje. Al was dat niet van buiten af te zien. Kon deze tom gedachtes lezen? Dat zou erg indrukwekkend zijn. Ze draaide haar kopje weer zijwaarts zodat ze hem kon aankijken. Zijn blauwe ogen waren al op haar gericht toen ze zijn blik zocht. ''Ik heb nog twee dochters.'' Antwoorde ze. ''Icicledrop en Heatherfield. De zusjes van Gorsepaw.'' Legde ze uit. ''En ik heb Falconstrike geadopteerd toen hij apprentice was. Ik beschouw hem als mijn eigen zoon.'' Ze was zo trots op hem en ze was zo gelukkig geweest toen hij kort in Riverclan had gewoond. Ze was trots op al haar kinderen. Ook al woonde ze nog in Windclan met hun verrader vader. Ze had altijd gehoopt dat het haar biologische kinderen waren maar nu was ze blij dat ze die smerige bloedlijn van die kerel niet had kunnen voortzetten. Al wist dit niemand. Hoe erg ze hem ook haatte, ze hadden afgesproken om het nooit iemand te vertellen naast Oceanstar. Shatteredice brak geen beloftes.

Hij ving haar blik. Die was bewolkt, waarschijnlijk van verdriet, maar hij kon toch een krachtige bron bespeuren. Het soort kracht die haar van dag naar dag sleepte. Hij kon het zich een beetje voorstellen. Zelf wilde hij met heel zijn hart vader worden, maar met de juiste poes en nu had hij stiekem al geaccepteerd dat die niet ging komen. Carrioncough hoestte terwijl hij haar blik losliet en weer naar de betoverende waterval keek. Hij glimlachte bij haar laatste woorden. "Ze zijn vast prachtig en goede, sterke warriors. Ben je niet bang voor een oorlog, dat je ze moet bevechten?"

♝ carrioncough

Ze vertelde hem over haar andere kinderen in Windclan en toen hij haar toe glimlachte kroop haar eigen roze lipjes in dezelfde vorm. Ze was gek op op kinderen, haar eigen en van andere, dus als ze over hen mocht spreken werd ze altijd blij. Dat Carrioncough ook daarin interesse toonde en zachtjes glimlachte maakte haar hamsterwangetjes dikker van haar eigen glimlach. Helaas vertrok haar stralende snuitje toen hij een nieuwe vraag stelde. Eentje waar ze vaak aandacht, waar ze angst voor had. Ze knikte zachtjes. ''Als de dood.'' Gaf ze eerlijk toe. ''Maar ik weet zeker dat Crystalstar haar best zou doen een oorlog te ver komen tegen Windclan tenzij het absoluut nodig is. Riverclan is mijn thuis nu, mijn familie, maar een deel van mijn hart ligt alsnog bij mijn kinderen en ik denk dat ze daar rekening mee houdt. Al laat ze dat waarschijnlijk niet zien aan de rest.'' Vertelde ze haar gedachten eerlijk op tegen Carrion. Ze had geen geheimen voor haar clangenoten. Zoals ze al had gezegd, Riverclan was haar familie en daar viel de zwart witte tom bij. ''Maar wellicht zit ik fout. Misschien sta ik ooit tegenover ze. Maar ze aanvallen? Dat zal ik nooit kunnen..'' Ze keek eventjes weg en toen weer naar hem. Zou hij dat begrijpen of zou hij juist willen dat ondanks het haar kinderen waren dat ze ultieme loyaliteit liet zien aan Riverclan? Ze gokte van niet in hoeverre ze hem kende maar je wist het maar nooit..

In ieder geval als ze er ooit een gevecht uitbrak tussen haar nieuwe en oude clan wist ze al op wie ze zou afstormen.. Ze schudde snel de gedachtens van haar af en draaide het gesprek terug op. ''Heb jij eigenlijk stiekem kleintjes rondlopen?'' Vroeg ze hem toen een beetje plagend. Zover iedereen wist had Carrion geen eigen kroost, of toch wel?

Haar mooie gezichtje betrok. Hij had waarschijnlijk niet meteen zo een donkere vraag moeten stellen. Hij luisterde geïnteresseerd en knikte begrijpend. Dat zou hij ook nooit kunnen. "Ik snap je." Bij haar volgende vraag lachte hij met een droevige ondertoon. Hij schudde zijn kop. "Nee, nog geen enkele poes is gevallen voor mijn charmes."

♝ carrioncough

Het was een opluchting toen Carrion zei dat hij haar begreep. Ze voelde meteen een zware laag van haar afglijden. Ze zou niet hebben geweten wat te doen als hij er anders over had gedacht. Ze wou een goeie Riverclanner zijn, eentje waar de clan op kon steunen, maar ze wou ook een goede moeder zijn en dat botste soms wanneer je leefde in twee verschillende clans. Het gesprek draaide zich gelukkig weer om en toen ze had gevraagd als hij eigen kinderen had gaf hij een antwoord waar ze een beetje van moest grinniken. ''Ik kan dat bijna niet geloven.'' Sprak ze terug terwijl ze haar pootje zachtjes ophief en een klein zetje gaf tegen zijn schouder. ''Je bent een harstikke leuke kater!'' Ze kon zo vijf dingen opnoemen waarom. ''Er zijn vast een paar dames die je zien zitten.'' Voegde ze eraan toe, hem aankijkend met haar oortjes wiebelend. Haar blik zei genoeg; kom op noem een naam.

Haar woorden deden hem grijnzen. Hij liet zijn grote oren slapjes in zijn nek vallen, terwijl hij zichzelf voelde blozen. Onder zijn wenkbrauwen door keek hij naar de poes. Hij wist wel wat ze bedoelde. Peinzend dacht hij na. "Onze leeftijd is uitgedund, ben ik bang," mauwde hij nadat hij niet echt op een voorbeeld kwam.

♝ carrioncough

Door zijn schattige oren voelde ze haar eigen wangetjes bol worden van haar glimlach. Hij leek net op een schattige pup zo. Ze giechelde bij het aanzicht toen hij haar vanonder uit zijn wenkbrauwen haar aankeek. Helaas kwam er geen naam. Ze krabde denkbeeldig achter haar oor. Ze vroeg zich af als hij zich gewoon bescheidde gedroeg of als hij echt niet op een naam kwam. Jammer genoeg kende ze hem ook niet zo enorm goed dat ze wist met wie hij nou vaak opstak dus kon ze hem ook niet veder plagen. Ze zou hier echter verandering in brengen, Carrioncough en zij hadden het altijd wel gezellig als ze met elkaar spraken dus om hun band uit te breidde was geen slecht idee- al vond zij. Misschien dacht de zwarte tom daar heel anders over. ''Hmm-hm ja, ja.'' Sprak ze op een spelende wijze. ''Misschien kijk je wel niet goed genoeg.'' Mauwde ze tegen hem nadat ze een korte stilte had laten vallen. Ze was opgestaan en liep langs hem heen toen ze haar woorden sprak. ''Je kan altijd even langs Shrimpnose gaan voor een oogcheck!'' Ze gaf hem een plagende knipoog- al was dat natuurlijk een beetje moeilijk te onderscheiden van een normale knipper. Ze had immers maar één oog. Hah.. ''Wil je wandelen?'' Vroeg ze hem daarna weer wat serieuzer. Ze wou graag deze plek weer met rust laten maar dat betekende niet dat ze ook meteen gedag moest zeggen tegen Carrion.

Hij gniffelde, maar dit keer was hij voorbereid. Het was het zelfde trucje dat Crystalstar had geprobeerd met hem. Dat was ook weer erg slecht afgelopen. Toch liet hij zijn lichte ogen even genieten van het uitzicht. Hij hees zich overeind om zich naast haar te voegen. "Jazeker," mauwde hij schel en gaf haar een knipoog terug. Of hij hoopte dat ze een knipoog had gegeven, het was nogal moeilijk om te zien.

♝ carrioncough

Haar rondvormige oortjes kwamen omhoog tegelijkertijd met haar mondhoeken toen Carrioncough mee in stemde om nog even wat te wandelen en gaf haar zelfs een knipoog terug: Hij had de hare dus wel kunnen opmerken! Dat was iets positiefs voor Shatteredice, nu wist ze dat andere toch nog gezichtsuitdrukkingen van haar konden lezen ondanks haar verloren oog. Ze spinde kort en zwiepte met haar pluizige sluier staart. “Jij mag de wandelroute kiezen.” Hoewel ze al een tijdje in Riverclan woonde wist ze nog niet alle leuke wandelpaadjes. Ze sloot aan zijn zijde maar hield haar schouder iets achter de zijne, zodat hij haar makkelijk kon leiden door het territorium.

Carrioncough greens en leidde haar het territorium door. Hij verkoos om haar langs de waterval te leiden, de rivier stroomopwaarts verder af te wandelen en uiteindelijk met de kromming van de Stream te draaien. Waar het ondiep was stak hij over en hij wachtte eventjes aan de oever op haar. "Mis je Windclan soms?", vroeg hij, terwijl hij weer verder trok. Hij zou via het bos naar de Lily Pool willen, want hij wist een mooie route.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Schooluitstap naar de hemel