butterflies can be wasps

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Vermoeidheid ontsierde haar. Cottonflower was altijd iemand die sprankelde, eruit zag alsof ze een vuurtje in haar had dat weigerde te doven. Maar de korte nachten en de ongerustheid die zo langzamerhand was overgegaan in wanhoop zorgde ervoor dat haar vacht glans begon te verliezen en haar ogen rood. Maar huilen deed ze niet. Niemand mocht zien dat ze aan het opgeven was. Maar haar moeder was weg en kwam niet terug. En ze wist niet meer waar ze moest zoeken. Ze was al vaker dan waarschijnlijk mocht de tweebeenplaats in geweest, met haar vader, alleen. En het was niet alleen haar moeder die ze aan het kwijtraken was, haar hele familie leek in elkaar te storten. Alsof haar moeder de lijm was die hun allemaal bij elkaar had gehouden en nu. Nu was ze alleen. Nou ja, alleen. Hermitshell hield ze zich ook groot voor, want dat was nou eenmaal haar taak als oudste zus. Helemaal nu haar vader langzaam wegkwijnde. Cottonflower keek lusteloos naar de rivier en ze zilveren vissen die door het water schoten. Ze was altijd al een slechte jager geweest.

+ Hermitshell <3</sub>

De situatie begon duidelijk zijn tol te eisen op het meisje waar hij zo voor was gevallen. Hoe kon het ook anders? Toen zijn vader door Twolegs was ontvoerd had hij zich ook vreselijk gevoeld. En om dan nog niet te spreken over wat BloodClan zijn familie had aangedaan, hoe ze zijn zus hadden gehersenspoeld en haar ziel kapot hadden gemaakt. Nee, hij wist heel goed hoe Cottonflower zich moest voelen. Maar dan betekende niet dat het makkelijk was om erover te beginnen, al helemaal niet met hoe duidelijk ze een façade voor zichzelf had gecreëerd. Toen hij haar bij de river aantrof kon hij echter niet anders dan de vraag stellen. "Gaat het?" Stilletjes kwam hij van achter haar tevoorschijn en ging hij naast haar zitten, zijn blik gericht op dezelfde vissen. Zijn vacht streek zachtjes langs de hare. Ze hadden nog nooit een diep gesprek gehad besefte hij opeens, en het idee stond hem ook niet aan. Maar hij maakte zich zo'n zorgen om haar..

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hermitshell zijn aanwezigheid. Het voelde als een zegen en een vloek. Ergens snakte ze wanhopig naar iets om aan vast te klampen, om haar hart bij te luchtten, waar ze klein en zwak mocht zijn. Zoals haar kleine siblings aan haar vast konden klemmen, zelfs met haar vader werden langzaam de rollen omgedraaid. Zij was de ouder, en hij het verdrietige kind. Maar wat wilde je ook, zijn hart was gebroken. Ze was zo aan gewend dat ze sterk en optimistisch moest zijn, dat ze niet anders kon dan dat schild voor te blijven houden. Cottonflower keek Hermitshell zijdelinks aan toen hij bij haar kwam zitten, en daar kwam die verschrikkelijke vraag. Een domme vraag eigenlijk. Natuurlijk niet. ‘Uiteraard,’ miauwde ze dan ook sarcastisch, een bittere ondertoon in haar stem. Ze wist ergens wel dat het niets zou helpen om boos te gaan doen, maar ze kon het niet helpen. Ze hief haar kin weer wat en keek omhoog, ademde diep in. Ze twijfelde. Ze wilde haar mond open doen en alle frustraties en verdriet er als een waterval uit laten komen. Maar dan was ze klein en zwak. En oh wee als ze Hermitshell nog verder naar beneden trok. Eerst met haar lakse gedrag en dan vervolgens als een fragiel bloempje? Ze hoorde Crystalstar alweer praten. "Niets is belangrijker voor hem dan zijn ambities." En dus bleef ze stil.}

De manier waarop ze reageerde kwam niet bepaald onverwachts, maar wist hem enigszins te irriteren. Hij wilde haar verdomme alleen maar helpen. Zonder erbij na te denken snoof hij even, waarna hij meteen spijt had en wenste dat hij het terug kon nemen. Ze had het moeilijk en zeker hij zou daar begrip voor moeten tonen. Een flauw lachje verscheen op zijn gezicht en hij bewoog zich dichter naar haar toe, tot hij zijn schouder tegen de hare had gedrukt. "Ik weet hoe je je voelt.." Doorbrak hij zachtjes de stilte. Misschien wel het domste wat hij nu had kunnen zeggen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Was dat ergernis dat ze bespeurde? Haar blik flitste naar hem en meteen voelde ze zelf ook irritatie opkomen. Ja sorry hoor, hij had een stomme vraag gesteld. Misschien had hij beter iets kunnen zeggen in de trant van: "Ik ben er voor je" of "Is er iets wat ik kan doen?". Niet "hoe gaat het?" Het ging duidelijk niet. En hoe hij het probeerde te verbergen met een lachje. Cottonflower probeerde zijn gedrag te negeren, zoals ze al zo vaak eerder had gedaan als hij aan het pruilen of aan het overdrijven was. Ze wilde haar energie hier niet aan verspillen, maar ze was prikkelbaar en licht ontvlambaar en de situatie op dit moment maakte dat niet beter. Een aanraking tegen haar schouder moest comfort betekenen, maar het deed haar ademhaling alleen maar versneller op een andere manier. En toen hij zei dat hij wist hoe ze zich voelde, was het haar beurt om schamper te snuiven. ‘Weet je dat nu?’ miauwde ze, haar stem was al verheft voordat ze er erg in had. ‘Hoe kun jij nou mogelijk weten hoe ik me voel?’ siste ze er kwaad aan toe. Ze verbrak het fysieke contact tussen hen.}

Oh StarClan, oh nee. Ze vatte het helemaal verkeerd op. In de eerste instantie voelde hij zich schuldig, maar toen ze de nadruk legde op dat hij onmogelijk kon weten hoe ze zich voelde, knapte er iets. De verbreking van het fysieke contact maakte het er ook niet beter op. "Je weet precies hoe." Mauwde hij met nu ook verheven stem terwijl zijn ogen de hare zochten. Hoe kon ze het zijn vergeten? Of nog erger, hoe kon het haar niet schelen? Als ze ook maar één tel op hem had gelet dan wist ze hoeveel moeite hij had met Skadi en zijn vader destijds. "Ik vind je leuk. Laat me je verdomme helpen." Er schemerde een zekere lichte wanhoop door, waarvan hij hoopte dat ze het niet opmerkte. Hij wilde dit niet verpesten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

 _{Cottonflower wilde hem iets aandoen. Ze voelde zoveel dingen tegelijkertijd, dat ze niet meer wist of ze moest huilen of schreeuwen. En voor nu was hij het makkelijkste slachtoffer waar ze haar frustraties op kon botvieren. Toen hij die opmerking maakte dat ze precies moest weten hoe hij het kon weten. Ze keek hem met ongeloof in haar ogen aan. Dit was niet te vergelijken. Hij was een kitten geweest, Icecream was teruggekomen. En bovendien. ‘Nee, dat weet ik niet. Want jij hebt nooit een moeder gehad.’ Het was een ontzettend lage klap. Maar het voelde gerechtvaardigd. Zij was zo lang haar moeders enige kindje geweest. Haar moeder was haar beste vriendin. Ze waren zo close en nu... nu was ze weg. Misschien dood, wist zij veel. Cottonflower draaide haar blik van hem af en keek omhoog, vechtend tegen de tranen. Toen hij, aangesterkt door een scheldwoord, meldde dat hij haar wilde helpen omdat hij haar leuk vond, wist ze niet of ze moest lachen of huilen. Was dat een compliment? Of was ze echt die last die hem neerhaalde. ‘Ik heb je hulp niet nodig,’ sprak ze met een brok in haar keel. Ze bedoelde het tegenovergestelde, maar het was haar trots die deze woorden uitsprak. Het liefst wilde ze huilen, zichzelf klein maken en tegen hem oprollen. Dat hij vertelde dat alles wel goed zou komen, ook al waren het leugens. Ze sloeg haar nagels in de grond om het trillen van haar poten onder controle te krijgen.}

Hij wist niet wat hij had moeten verwachten, maar hij had diep vanbinnen op verzoening gehoopt. Haar woorden kwamen dan ook vlijmscherp aan. Niet om wát ze zei, maar omdat zíj het was. Gepikeerd legde hij zijn oren in zijn nek. Wat een lage, zwakke opmerking. Iedereen wist dat hij zijn moeder niet kende, dat Icecream hem en zijn zusjes onder zijn hoede had genomen. En dat was nooit een probleem geweest. Al voor zijn derde moon had hij er vrede mee gesloten en zag hij de crèmekleurige kater als zijn echte vader. Meer hadden hij en Shrimp ook niet nodig. Dat Cotton dit op zo'n manier durfde benoemen.. Hoopte ze op dat het hem zou raken? Toen ze ook nog verkondigde dat ze zijn hulp niet nodig had wilde hij bijna weglopen. Alleen de realisatie dat hij tijdens Skadi's verdwijning óók een vreselijk persoon was geweest hield hem tegen. Ze had het moeilijk en ze had hem verdomme wél nodig, hoe ongelofelijk ze nu ook deed. Hij sloot zijn ogen en haalde even diep adem, waarna hij plots zijn neus in haar nek drukte. "Cotton.." Sprak hij zachtjes. Later zou hij wel haar excuses afdwingen. Nu moest hij rustig blijven, hoe moeilijk dat ook was.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower durfde hem nauwelijks meer aan te kijken, vanuit haar ooghoeken zag hij dat hij boos was. Mooi. Ze wilde iets anders voelen dan deze wanhoop. Ergens wilde ze dat hij ging schreeuwen, dat ze helemaal een reden had om kwaad te worden. Maar hij werd niet kwaad. Nee, opeens duwde hij zijn gezicht in haar vacht, en enkel haar naam prevelde. Ze zou hem moeten slaan, een blauw oog geven waar hij een goeie smoes voor mocht verzinnen. Maar dat deed ze niet. Haar poten trilden, van inspanning, van woede, van wanhoop. Maar uiteindelijk keek ze weer omhoog en stroomden er stille tranen uit haar ooghoeken. Cottonflower hield haar adem in. Ze wilde niet breken, ze wilde niet huilen, maar ze kon niet meer. Haar schouders begonnen te trillen en toen stortte alles in. De fundering werd onder haar poten weggeslagen en ze kruimelde in elkaar. En toen huilde ze voor het eerst sinds de dag van de verdwijning, toen ze bij haar vader had gezeten. Ze kon nog geen woord over haar lippen krijgen, enkel schokkende ademhalingen en uiteindelijk verstopte ze haar gezicht in zijn vacht. Ondanks ze zo naar tegen hem was geweest, ze wist ook niet wie ze anders nu nog had.}

Gespannen wachtte hij tot ze hem weg zou duwen, zowel fysiek als verbaal. Maar er gebeurde niks, tot hij haar langzaam steeds harder voelde trillen. Een vreemde opluchting overviel hem toen ze ongecontroleerd begon te huilen. Hij voelde zijn woede van zich af glijden en was zó blij dat hij haar niet nu verantwoordelijk had geroepen voor de stomme dingen die ze had gezegd. Zijn borst werd warmer toen ze haar gezicht in zijn vacht duwde, wat hem er weer aan herinnerde hoe leuk hij haar vond. Het was goed, niet alles, maar dit was goed. "Ik ben er.." Suste hij, waarna hij een poot om haar heen sloeg. Hierna wist hij niet weer wat te zeggen. Wat vertelde je dan ook aan iemand die net haar moeder was verloren? Toen Icecream verdween hadden alle "opbeurende" speeches die anderen hem gaven immers ook geen zin.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze voelde zich zo ontzettend klein. Met haar ogen dicht gaf ze zich even over aan haar emoties, aan alle frustraties en wanhoop die ze de afgelopen tijd had gevoeld. Hoe zwaar dat schild was geworden dat ze zich steeds voor had gehouden, terwijl het zo duidelijk was dat ze aan het aftakelen was. Cottonflower was er niet voor gemaakt om dapper en sterk te zijn, hoe graag ze het ook wilde. Ze was dat meisje dat zo lang enig kind was geweest, verwend en in de watten gelegd, nooit een wolkje aan de lucht voor haar. Ze had nooit verwacht dat ze zo snel had moeten opgroeien. Hermitshell zei dat hij er was, en voor nu was dat eventjes genoeg. Ze had hem niet weggejaagd. Hoe wist ze ook niet, maar hij was er nog. ‘I-ik weet niet hoe lang ik dit nog kan,’ fluisterde ze uiteindelijk zachtjes. Hoe lang kon ze nog doorlopen, optimistisch blijven, naar haar zusjes lachen en liegen dat het wel goed kwam. ‘Wat als ze nooit meer terug komt?’ Het niet weten waar ze was, dat was het allerergste. Het niet afscheid kunnen nemen.}

Opluchting maakte plaats voor medelijden en angst. Hij was bang dat ze dit niet langer zou trekken, dat Blueflower nooit terug zou komen, dat ze voor altijd met onbeantwoorde vragen achterbleef. Hij was oké, maar enkel omdat hij precies wist wat zijn zusje was overkomen. Lieve, zachte Cotton daarentegen.. "Ze komt terug, ik-" Bijna had hij het haar beloofd, maar dat zou zo oneerlijk zijn. Zowel tegenover haar als zichzelf. Hij gaf haar een snelle, tedere lik over haar kop. "Ze is sterk en slim. Je moeder is niet voor niets Deputy. Ze heeft meer kans dan iedereen, echt waar." Als iemand kon ontsnappen, dan was het Blueflower wel. Dat wist hij zeker. Waar hij echter bang voor was, was dat het al te laat was.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower wist niet waar ze Hermitshell aan had verdiend. Zijn geduld had ze niet verdiend. Misschien had Crystalstar wel gelijk, en was ze een blok aan zijn poten. Maar alles was anders nu, en ze voelde zich zo klein. Deze huilbui had ze ergens nodig, zodat ze morgen weer sterk kon zijn, maar de barsten in haar gevel werden duidelijk. Ze snikte terwijl ze diep adem probeerde te halen en zijn woorden had ze even nodig. Iemand moest het haar vertellen dat het wel goed kwam, zelfs na al deze tijd. En toch echoden haar eigen woorden in haar kop. Wat als, wat als, wat als. Op dit moment wilde ze bijna liever dat haar moeder dood was, dat ze het tenminste wist. Deze onwetendheid maakte haar gek en het teisterde haar dromen. ‘Dankjewel,’ murmelde ze zachtjes. Het was het enige wat ze voor nu over haar lippen kon krijgen. Dankjewel dat je niet weg bent gelopen. Dankjewel voor je optimisme, want dat van mezelf is op geraakt.}

Vol van warmte en liefde keek hij op haar neer. Cottonflower, zijn lieve, zachte meisje. Natuurlijk had hij haar problemen hier niet mee verholpen, maar ze had zich aan hem overgegeven. Ze lag huilend in zijn armen. En dat terwijl ze bijna met ruzie uit elkaar waren gegaan. StarClan, wat was hij blij, en verdrietig. Het was allemaal zo moeilijk. Liefkozend drukte hij zijn neus tegen de bovenkant van haar kop. "Zal ik je anders in je nest leggen, zodat je even kan rusten?" Stelde hij voor. Haar gevoelloze uitspraken was hij alweer bijna vergeten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower haar oncontroleerbare gehuil begon langzaam af te nemen. Ze probeerde een keer diep adem te halen, waarna ze trillend de lucht weer uitblies. Hermitshell stelde voor om haar in haar nest te stoppen. En tussen haar gesnik wist ze zelfs een klein lachje uit te brengen. Als een klein kind, een kitten. Maar bij de sterren, het klonk zo verleidelijk. Ze knikte in zijn vacht. ‘Oké,’ murmelde zachtjes. Ze forceerde zichzelf om haar ademhaling weer onder controle te krijgen en daarna wist ze zich met moeite van hem los te rukken. ‘Laat me mezelf wel even fatsoeneren,’ miauwde ze met een waterig lachje. Haar stem was nog zwaar met emotie door haar huilbui. Ze strak haar poot ruw over haar wangen. ‘Ik wil niet dat iemand ziet dat heb zitten janken als een baby.’ God de woorden alleen spoorden al bijna weer de volgende huilbui aan. Het was gewoon dat haar beeld in de clan niet verandert zou worden. Ze was geen wrak. En ze wilde al helemaal niet dat haar siblings haar zo zouden zien.}

Een voorzichtige glimlach krulde om zijn lippen. Wat was ze toch sterk. Ze durfde ze huilen, maar wilde groot blijven voor wie haar nodig hadden. Het was bewonderingswaardig. Vervolgens lachte hij, zoals je doet wanneer de meeste spanning voorbij is. "Je bent mooi zoals je bent, maar vooruit." Mauwde hij een beetje plagerig. "Je doet het echt heel goed, baby." Zei hij zachtjes terwijl hij zijn neus kort tegen de hare drukte. Vervolgens wachtte hij geduldig tot ze zichzelf had gefatsoeneerd. Hij was zo blij met haar, met hun.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Waarom moest ze na een mentale breakdown direct doen alsof er niets aan de hand was? Het was de mix tussen willen lachen en huilen, maar tenminste was het iets opgelucht. En godzijdank wist ze nu dat Hermitshell bij haar stond, ondanks dat ze nogal een.. dramaqueen kon zijn. Oh ze schaamde zich dood. Maar hij wist direct weer te plagen, met complimentjes, of die stomme grijns van hem. Hij kon haar zo moeiteloos laten lachen. Dus rolde ze met haar ogen, maar op haar gezicht stond een waterig glimlachje. Ze haalde nog een keer een poot langs haar ogen, en toen kreeg ze een neusje tegen haar aan, waarbij hij haar baby noemde. Ze lachte nu hardop. ‘Stop,’ miauwde ze onder een lachje. ‘Oh ik had het nooit moeten zeggen,’ sprak ze, waarna ze hem met een pootje van haar weg duwde. Maar haar ogen lachten weer een beetje en ze kwam overeind op vier poten. ‘Jij bent een grotere baby,’ bromde ze. Toch was ze dankbaar en duwde ze haar neusje kort tegen zijn wang.}

Een jongensachtige grijns speelde om zijn lippen. Wat was het toch leuk om haar te plagen. En het ging oh zo makkelijk. Dramatisch "struikelde" hij een paar stappen naar achter bij haar duw, gewoon omdat het kon. Door haar neus tegen zijn wang begon zijn onderbuik weer te kriebelen. "Dankje, dat wordt gewaardeerd." Lachte hij met sarcasme. Vervolgens stapte hij ontspannen naar voren als teken dat hij klaar was om te gaan, waarna hij even achterom keek. "Ik ben er voor je hè." Wat wist ze van hem toch een softie te maken.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het werd al snel weer normaal, alsof wat net allemaal wat was gebeurd al weer was verdampt en werd vergeten. Misschien was het makkelijker zo, haar ogen nog rood van het huilen maar de sprankeling die iets terug was gekomen. Dit was welkome afleiding, hij was welkome afleiding. Ze rolde haar ogen bij zijn volgende opmerking. En toen ze achter hem aan begon te lopen, had ze pas door hoe moe ze eigenlijk was. Ze hield het tempo laag en toen hij zei dat ze er voor haar was, kon ze spontaan weer janken. Ze knikte kleintjes. Ze wou dat ze hetzelfde terug kon zeggen, maar ze was zo naar tegen hem geweest, en ze wist niet of ze al daar was, waar hij was. ‘Dankje,’ prevelde ze enkel zachtjes. Ze wist niet of ze het moest zeggen, of ze dingen kon zeggen, of ze het wilde zeggen. Maar voor ze het wist was het er al uit. ‘Ik heb je nodig.’ Ze wilde niet afhankelijk van hem zijn, maar het was een geheimpje dat alleen hij mocht horen. Ze haatte het om kwetsbaar te zijn, en als ze het kamp weer in ging moest ze haar harnas weer aantrekken. Maar voor nu gaf ze zich bloot en zochten haar ogen de zijne.}

Hij zag wel dat het haar wat deed. Wat kon hij haar toch waarderen. Ze stelde zich kwetsbaarder op dan hij ooit had gedaan, dan hij ooit zou kúnnen. Zelfs zijn vader zou deze kant niet van hem zien. En Cottonflower gaf zich gewoon vrij. Haar woorden lieten dan ook een dankbaar glimlachje op zijn lippen verschijnen. Dankbaar voor dat ze hem hiermee vertrouwde. Lieflijk sloeg hij zijn staart om haar heen. "Ik ben er toch ook voor je." Er was zoveel meer dat hij wilde zeggen, zoals dat hij haar óók nodig had. Maar dat kon hij nog niet. Het zou ooit nog komen, maar nu wilde hij er gewoon voor haar zijn. Hij wachtte met verder lopen tot ze het zelf aangaf. Het laatste wat hij voor haar wilde was dat ze midden in het kamp in huilen uitbarstte.