Rebel rebel

Kort geleden had hij het uitgepraat met Crystalstar, en nu had haar keuze in deputies een pijnlijke impact op zijn meisje. Het ergste was nog dat hij oprecht tussen de twee in stond. Hun leader móést wel iemand kiezen. Het was echter de keuze die hem stak. Blueflower had moeten worden vervangen, maar had dan verdomme een waardig iemand gekozen. Niet de ziekelijke kater waar hij nu kwaad op afstapte. En al helemaal niet iemand waar je duidelijk gevoelens voor had, of wat voor puberaal gedoe dit ook mocht zijn. "Ben je tevreden??" Mauwde hij koeltjes. De ander zat dichtbij de rivier en het kostte hem moeite om hem er niet met één harde duw in te gooien. Hij had de smerige grijns die de kater zijn meisje had toegeworpen wel gezien. Carrioncough genoot hiervan.

[Carrioncough]

Met een vies gezicht sputterde hij toen er druppels zijn vacht op vlogen. F*cking hell, wat een malloot. Vond hij het grappig, om hem en Cotton zo te teisteren? Zijn zogenaamde verkeerde interpretatie van zijn vraag was alleszeggend. Dreigend zette hij een aantal stappen in de ander zijn richting, zijn ogen vurig en scherp. "Als ik jou was dan zou ik niet zoveel vijanden maken binnen de clan." Mauwde hij zonder het oogcontact te verbreken.

Zijn ogen vernauwden tot spleetjes. Dacht de kater dat hij achterlijk was? "Dit gaat dieper dan dat ik je "niet zo leuk vind", of zelfs het feit dat je Blueflower hebt vervangen. Iedereen die rationeel kan nadenken begrijpt dat dat nodig was." Publiekelijk stond hij achter zijn lieve meisje en misschien was hij het zelfs een beetje met haar eens, maar ook hij zag dat ze verblind was door verdriet. Het ging hem momenteel om iets heel anders. Zijn mentor zou nooit iemand zoals Carrioncough kiezen, niet zonder de bijzondere factor waar hij zo recentelijk gehoor van had gekregen. Dreigend stapte hij op hem af, tot hun voorhoofden elkaar bijna raakten. "Als ik erachter kom dat je Crystalstar hebt beïnvloed, dan breek ik je."

Carrions schelle, harde stem lied hem schrikken, waardoor hij een paar pasjes naar achteren nam. Beschaamd luisterde hij verder. De kater leek te zeker van zijn zaak om niet de waarheid te spreken, tenzij hij extreem goed kon liegen. Bovendien had zijn bedreiging niet veel in de ander los gebracht. Waar had hij dan ook op gehoopt, dat een deputy zich door hem geïntimideerd ging voelen? Een plotselinge realisatie schoot hem te binnen. Wat nou als de zwarte kater helemaal niet doorhad dat hij Crystalstar beïnvloedde? Bij de sterren, wat voelde hij zich toch stom. Hij had met zijn oude mentor moeten praten voordat hij hierheen kwam. Carrions stomme grijns en attitude hadden hem samen met Cottonflowers dramatische reactie helemaal blind gemaakt voor hoe het misschien wel echt zat. Dat er namelijk niet zoveel aan de hand was. Woordeloos keek hij de ander aan, zo lang dat het wel duidelijk móést zijn dat hij het echt niet meer wist. "Waarom daag je Cottonflower dan zo uit? Wat valt daar voor jou uit te halen? Haar moeder is kwijt en jij zit haar met een stomme grijns aan te kijken wanneer je diezelfde moeder vervangt." Veranderde hij het onderwerp, even venijnig, maar een stuk minder zeker dan eerst. Er moest een reden zijn waarom hij boos op hem was. Hij had niet zomaar een mening over iemand. Nee, zo kortzichtig was hij niet.

De grijns was niet voor Cotton bedoeld, maar of dat het beter maakte? Wat Hermitshell betrof liet dat alleen maar zien dat de zwarte kater een rot karakter had. Aan de andere kant: zelf had hij ook gegrijnsd als hij deputy was geworden, ongeacht de situatie rondom zijn voorganger. Verslagen zakte zijn sterke houding in elkaar. Het begon hem steeds duidelijker te worden dat hij misschien geen gelijk had, en dat was pijnlijk. Carrions "analyse" van zijn meisje en hem wakkerde het vuur in zijn ogen echter weer aan. "Natuurlijk ben ik dat." Snauwde hij, maar veel minder agressief dan net. "Ik wil ze beschermen van types zoals jij, snap je dat?" Over Cottonflower zei hij niks. Wat de deputy zei was nou eenmaal waar.

Waar hád hij het in StarClans naam over? Orchis was een smeerlap. Iedereen wist dat. Maar daar had hij het helemaal niet over. En noemde hij zichzelf nou.. lelijk? Als Hermitshell nu niet zo opgefokt was geweest dan had hij er hard om gelachen. "Niet alles gaat om s*ks, Carrioncough." Zuchtte hij lichtjes vermaakt. "Je lijkt me slim genoeg om te snappen dat ik het over politiek gevaar heb. En dan snap je vast ook wel dat jou niet blind kan vertrouwen." De crèmekleurige kater sprak tegen de ander alsof ze leeftijdsgenoten waren, niet alsof hij zich aan de ander hoorde te onderschikken. Zo zat hij nou eenmaal niet in elkaar.

De zoveelste "volwassene" die hem weigerde serieus te nemen. In zijn leven had hij er genoeg mee te maken gehad, maar sinds hij warrior was? Alleen de sukkels die zichzelf helemaal geweldig vonden gedroegen zich nog zo tegen hem. En daar hoorde nu naast elders ook een stomme Deputy bij. "Daar is het al lang te laat voor. Als je Crystalstar kende dan had je dat wel geweten." Al sinds zijn apprenticetijd had zijn mentor hem bij politieke zaken betrokken. Misschien vanaf een afstand, maar hij had meer bijgedragen dan sommige senior warriors. "Maar goed. Ik moet misschien inderdaad een leven zoeken voor ik met jou gevonden wordt." Oeps, dat was de Cotton-invloed die voor hem sprak. De kater kon het niet laten om vermaakt te grijnzen. Tja, nu moest hij wel weg, maar hij had zijn punt nog niet gemaakt. En dus stond hij in stilte ongemakkelijk te twijfelen wat hij ging doen.