Things that make it warm

Iedereen was weer blij om thuis te zijn, maar hij miste zijn vertrouwde nest. Dit was niet het echte kamp, in elk geval niet het zijne. Het zwarte katertje zat dus al de hele dag te mokken. Gisteren was hij daar door de lange reis veel te moe voor, maar nu mocht iedereen het weten: dit was stom. Misschien dacht Copperkit er wel hetzelfde over. Hij had zijn nieuwe vriend nog niet gevraagd om naar warriors te gaan luisteren, want daar had hij door alle heisa nog geen zin in. "Hey Copper." Mauwde hij enthousiast terwijl hij op hem afstapte. "Wil jij ook weer naar huis?"

[Copperkit]

De nieuwe locatie zinde hem niet. Het was de eerste grote verandering in Copperkit's leven, en hij was er niet blij mee. Hij was heerlijk gewend geweest aan het impromptu kamp dat de clan op de Highlands had bewoond. Nu woonden ze op een eiland, hij kon nog niet eens zwemmen! De oranje kitten draaide met zijn oortjes toen zijn enige vriend hem benaderde. Als kitten bestempel je iedereen die een keer vriendelijk tegen je is als vriend, en Ravenkit was de vriendelijkste geweest in hun ene gesprek. "Ja.." Mauwde Copperkit zachtjes. Zijn stemmetje liet zijn verdriet blijken.

Ravenkit's enthousiasme verdween al snel, want eigenlijk was hij net zo teleurgesteld als dat de ander klonk. En nu dat duidelijk was, voelde hij plots een stuk minder de behoefte om dat te verbergen. Hij had - hoe noemde zijn moeder het ook alweer? - heemwei. Zijn zwarte kopje ging omlaag en hij merkte dat zijn pootjes trilden, niet van verdriet maar van woede. Snel gooide hij zijn kop weer omhoog en keek hij Copperkit recht in zijn ogen aan, tot in hoeverre dat kon. "Het is allemaal zo stom! Ik wil samen met jou en mama terug, en dan mag jouw mama ook mee." Het leek hem een solide plan. Dan konden ze met z'n allen weer op de highlands wonen. Dat was toch veel beter?

Er waren maar weinig kittens zo helder als Copperkit. Hij mocht dan compleet in het duister tasten wat betrof socialiteit, hij begreep dingen snel en zijn intelligentie deed niet onder voor kittens van bijna dubbel zijn leeftijd. Dus toen Ravenkit begon over zijn planntje kon hij alleen maar miserabel zijn kopje schudden. "Nee, nee, nee. Dat kan niet. Dit is waar we wonen, we horen bij de clan." Hij wilde ook terug, maar zonder de clan zouden ze nergens komen. En hij hielt van de clan, met z'n vieren in dat grote clan wonen zou bijzonder eenzaam zijn.

Een beetje beteuterd keek hij zijn nieuwe vriend aan. Dat was wat zijn mama hem ook had verteld, en de andere queens, en iedereen ooit. Zou het dan maar waar zijn? Hij wilde immers ook het liefst bij de clan horen.. Bozig stampte hij op de grond. "Stomme clan, stom kamp en stomme iedereen." Riep hij luid genoeg zodat de hele nursery hen kon horen, waarna hij zijn pootjes over zijn kop heen sloeg en nog erger begon te trillen.

Het andere kamp was vertrouwd geweest. Misschien was het hier veiliger, en mooier, en groter. Maar dat andere was thuis geweest. Dat kon nooit vervangen worden. Copperkit kromp een beetje in elkaar toen Ravenkit begon te schreeuwen. Hij hielt niet van de harde geluiden. Pas toen de zwarte kitten was opgehouden keek hij weer op, en hij zag dat zijn vriendje nogal zat te trillen. Hij bewoog wat dichterbij en drukte onhandig zijn lijfje tegen dat van Ravenkit. "Het wordt hier vast ook prima.." Probeerde hij voorzichtig, hoewel hij het zelf moeilijk vond te geloven. Zijn eerste leugen, hoewel hij dat niet doorhad.

Verward keek hij op bij Copperkits aanraking. Dat kwam nogal uit het niets. Zijn geruststelling liet hem niet bepaald beter voelen. Prima, daar had je niks aan als het vorige geweldig was. Het trillen werd erger en erger en toen toen gebeurde er iets heel beschamends: hij begon zachtjes te huilen. Alleen zijn mama mocht hem zo zien, en toch kon hij het niet stoppen. Hij sloeg zijn pootjes weer over zijn kop, hopend op dat de ander hem niet hoorde snikken.

Maar Copperkit had het natuurlijk wel gehoord, en gevoeld. Zijn vriend huilde. Als iemand die vaak jammerde omdat hij niet echt tussen de andere kittens paste, vond hij het ook helemaal niet vreemd dat Ravenkit een paar tranen liet voor het verlies van het oude kamp. Toch wist hij niet goed wat hij moest doen. "Wil je anders nog een verhaal horen?" Vroeg hij na een lange stilte, waarin hij simpelweg tegen het zwarte katertje aan had gezeten.

De aanraking van de ander voelde fijn en bood Ravenkit iets van troost. Hij was niet zo goed als mama, maar bij Copperkit voelde hij zich al veiliger dan alleen. Na een tijdje ineengedoken gesnikt te hebben klonk plots de stem van zijn vriend. Het zwarte katertje haalde zijn neus op en hief zichzelf langzaam overeind. "Ja." Snikte hij nog een beetje jammerlijk, zijn gezicht nat van de tranen. Dat zou fijn zijn.

Dat wilde Ravenkit wel. Copperkit zuchtte opgelucht. Hij was een stuk beter in verhalen vertellen dan in anderen troosten. Verhalen waren makkelijk, hij kon alle personages precies zo laten zijn als híj ze wilde hebben. Andere katten waren moeilijk, ze verborgen van alles, wat het lastig maakte om de goede dingen te zeggen. En dus begon Copperkit het verhaal te vertellen dat hij van de Elders had gehoord, toen hij hen voor het eerst opgezocht had. De vergrijsde katten hadden hem over Butterstars leven en leiderschap verteld, met nadruk op haar overwinningen. Dat hij veel minder had gehoord over de minder mooie kant van de voorgaande leider wist Copperkit niet, hij vertelde gewoon wat hij wist.

Al snel begon Ravenkits gezicht een beetje op te klaren. De epische verhalen over Butterstars leven waren een welkome afleiding en het feit dat zijn beste vriend het hem vertelde bood ook nog eens troost. Dat het een heel eenzijdig verhaal was wist hij natuurlijk nog niet, maar dan mocht hem niet baten. Hij hing namelijk aan Coppers lippen. Toen het klaar was was hij bijna vergeten waar hij zich zo druk om had gemaakt. "Wow.. dat heeft mama mij nooit verteld.." Mauwde hij verwonderd. "Jij bent denk ik heel slim, toch?" Dacht hij vervolgens hardop. Domme kittens wisten immers niet zóveel als hij.