[Clanevent] Fall from grace

Het leek alsof al het bloed uit haar poten werd getrokken, en ze langzaam versteende met de grond onder haar. Adem in, adem uit. Ze moest nu wel. Na al die dagen peinzen, na al dat eindeloos staren naar de sterren. Maar de verhoging voor haar neus, vanaf waar altijd werd gesproken, leek plots hoger dan de bergtoppen van de tribe, en haar poten zo, zo zwaar.

Maar ze verdienden de waarheid, natuurlijk. Ze had het hen moeten zeggen het moment dat ze haar rang aflegde. Nee, eigenlijk al lang daarvoor. Op het moment zelf, wellicht. Zou dat een verschil hebben gemaakt? De laatste tijd dacht ze veel terug aan dat moment, maar vooral aan wat ze had gedaan als ze de tijd terug kon draaien. Had ze Gorsekits ware dood aan de hele clan moeten vertellen, en Amberstorm dan over moeten laten aan de furie van Windclan? Had ze Shadowclan achter moeten laten zonder volleerde medicine cats, zodat ze Amberstorm de steun kon geven die ze nodig had? Het leek alsof al haar keuzes haar in een klemgreep hadden, en er geen enkele uitweg was die ieder nog gelukkig zou maken. Zeker haar niet, of Amberstorm niet. Maar bovenalles Gorsekit niet. Arme Gorsekit.

Routnose slikte, en begon aan de klim. Enkele ogen priemden al in haar vacht, want wat had een oud-medicine cat nog te zeggen? Niets dat haar hachje zou redden, dat zeker. Ze wist wat de uitkomst zou zijn. Falconstrike had dat haar al duidelijk voor geschreven. Slechts één actie was genoeg om iemands vertrouwen voor altijd te breken, om een band door te snijden. En gaf hem ongelijk. Zou ze dat nu ook met haar clan doen? Wat zou Crowcall denken wanneer ze het hoorde, of Lizardpath? Met onzekere passen zette ze zich bovenaan de rots neer. Mousewish, Panthersoul, Bearpaw, Oceanstar, Tigergaze, Burnetbliss, Quietstep... De meeste van haar vrienden waren toch al dood of verdwenen.

"Uhm, willen alle katten die oud genoeg zijn om hun prooi te vangen, naar mij luisteren?" Wel, daar ging alles. "Zoals, uhm, zou zoals jullie weten heb ik eventjes terug mijn rang afgelegd als medicine cat. Er was toen al wat... Ophef over. En jullie hebben het recht om te weten wat de echte reden hierachter is, dat had ik veel eerder al moeten zeggen. Sorry." de wereld om haar heen leek weg te vallen, haar clan enkel opgemaakt uit onherkenbare figuren. Het duurde even voordat ze haar stem weer terug vond. "Amberstorm heeft Gorsekit, haar zoon, gedood. Ik... Ik wist hiervan, maar heb de waarheid verbogen gehouden." ze haalde diep adem. "Ik kende Amberstorm al mijn hele leven, heb haar zien opgroeien naast mij. Ze was een moeilijke kat, maar Starclan geloof me, ze was ook een goede kat. Gorsekit had zich verstopt in een holletje, en in haar frustratie had ze.. Had ze niet door.." beelden van zijn verfomfaaide lichaam schoten door haar hoofd, zo klein, zo ijzig koud, zo dood. Ze moest op haar wang bijten om niet stil te vallen. "Ze had niet door dat ze haar nagels gebruikte en hem zoveel pijn had gedaan. Meteen daarna kwam ze bij mij, en smeekte mij om haar te helpen... Ze vertelde mij dat het een ongeluk was, dat ze zelf zou sterven wanneer ze verbannen zou worden hiervoor. Ik-. Ze was mijn vriendin, ik weet... Ik dacht dat ze goed in zich had. Ik wilde haar niet ook ten dood sturen, haar andere kinderen zonder moeder achterlaten." ze probeerde Falconstrike  niet aan te kijken, zijn blauwe ogen niet op te zoeken. "Dus heb ik toen met haar een afspraak gemaakt. Ze zou afstappen als deputy, en ik zou niets zeggen over Gorsekits dood, zolang zij mij beloofde dat ze nooit, nooit meer iemand pijn zou doen," het leek alsof de wereld voor haar voeten wegviel terwijl ze de pijnlijke herinneringen weer op haalde.  "En als ze deze belofte zou breken, zou ze mijn besjes eten en nooit meer iemand pijn kunnen doen,"

Het was eruit, het was er allemaal uit. Haar blik gleed naar de hemel, terwijl ze alles bloot legde. Zou Mousewish haar keuze goedkeuren? De sterren waakten nog over haar, maar zou Windclan dat ook nog wel doen? "Ik had het fout. Dat is een afspraak die ik als medicine cat nooit had mogen maken. Ik beslis niet over leven of dood, ik...Ik dacht dat ik mijn vriendin kon redden en was naïef genoeg haar te geloven, dat ze nog goed in zich had. Ik wilde niet- Starclan, er gaan al zoveel katten, ik wilde haar niet ook verliezen," haar adem stokte, maar ze dwong zichzelf kalm te blijven. Want was had dit voro haar gedaan? Voor Amberstorm? Niets. Ze was een lafaard die geen beloftes kon maken, geen afspraken na kon komen. Iemand die loog voor de hele clan die altijd voor haar had gezorgd. En waarom? Amberstorm was haar belofte evenmin nagekomen, en nu bevond ze zich enkel tussen nog slechtere katten, en was zij hier, op deze verdomde rots. "Ik heb hierover met Starclan gesproken, en mijn rang afgelegd." De sterren hadden haar vergeven, maar maakte dat uit? Ze zou het niet boven hun hoofd houden, niet gebruiken om het nog recht voor zichzelf te praten. Glazig keek ze voor zich uit. "Wolfstar wist het, ik heb het Falconstrike vertelt, en nu jullie. Ik laat... Ik laat de rest, alles, aan Blazestar, Ashenpatch en de rest van de clan over. Ik accepteer alle consequenties." en met die woorden stapte ze naar beneden, waar ze enkel naar haar poten keek en haar lot afwachtte.

Het was over. Het was er allemaal uit.


[Clanevent! Routnose biecht het een en ander op. Voor context, ze refereert naar dit topic:
https://www.warriorcatsnl.com/t43960-nothing-will-ever-be-the-same-again

De dagen werden korter, maar de nachten waren warmer, nu. Maar het had iets breekbaars. Routnose had nog steeds niet verteld waarom ze haar rang had afgelegd en de waarheid, wat die ook was, hing voortdurend als een schaduw om haar heen. Crowcall had ook niet verder aangedrongen. Ze had zo haar eigen schaduwen, het zou hypocriet zijn om die van een ander niet te laten rusten. Het leek er echter op dat ze vandaag toch nog aan het licht zouden komen.
Ze merkte pas dat Routnose op de rots was geklommen toen ze haar onzekere stem hoorde die de clan bijeenriep, en meteen al had ze hier een slecht gevoel bij, alsof ze ergens al wist dat ze dit niet zou willen horen. Als zij medicine cat was geweest en haar rang zou afleggen, zou het zijn omdat ze StarClan niet meer wilde spreken, of omdat ze te moe werd van het verzorgen van katten zodat ze weer anderen zouden kunnen verwonden, maar zo was Routnose niet. Routnose maakte geen ruzie - niet met levenden en niet met doden - en ze was te lief om katten zomaar aan hun lot over te laten, hoe verdiend dat lot ook was. Nee, Routnose zou haar rang nooit opgeven omdat ze een ander haar hulp niet gunde. De enige reden dat ze zou stoppen was dat ze zichzelf niet langer als geschikt zou zien voor de rol. Ze had iets gedaan en Crowcall wilde niet weten wat, want als ze het eenmaal wist, zou ze het niet meer kunnen negeren. Ze had moeten leren van Tall dat wegkijken alleen maar meer leed op kon leveren. Ze had van hem moeten leren dat je door moest vragen, want de waarheid verdween echt niet als je hem niet wist. Dan had ze al geweten dat geen vriend te vertrouwen was.

Amberstorm had haar eigen zoon vermoord en Routnose had het geweten. Ze had het geweten en niets gedaan. Ze was een moeilijke kat, maar Starclan geloof me, ze was ook een goede kat. Hoorde Routnose zichzelf wel? Een 'moeilijke kat'. Rebellerende pubers waren moeilijk. Amberstorm was een moordenaar. En Routnose had haar simpelweg vergeven, alsof het niets was, sterker nog, ze had haar beschermd. Gorsekit was dood? Jammer, maar het was niet de bedoeling geweest, dus dan maakte het niet uit, toch? ...Ik wilde haar niet ook ten dood sturen, haar andere kinderen zonder moeder achterlaten. "Ja, want zo'n moeder hebben ze echt nodig", sneerde Crowcall zacht voor zich uit. Ze sprak waarschijnlijk te zacht om door Routnose gehoord te worden, maar haar gezicht sprak boekdelen. Routnose bekende, maar verstopte zich ondertussen achter slappe excuses, en misschien geloofde ze er zelf nog in ook. Misschien was dat nog wel het ergste. Ze was zo blind. Ze was zo lief. Zo lief dat ze niemand iets kon weigeren. Zo lief dat ze een moordenaar liet lopen en excuses voor haar verzon, en zelfs nog durfde te beweren dat ze diep van binnen toch heus ook wel een goede kat was.
Crowcall had Amberstorm gehaat. Ooit had zij ook gedacht dat ze toch ook een goed hart moest hebben. Dat ze iets met elkaar gemeen hadden, allebei geboren uit verboden liefde. Maar als er in al haar interacties met de ex-deputy iets duidelijk geworden was, dan was het wel dat ze niet meer van elkaar hadden kunnen verschillen. Crowcall had al haar pijlen gericht op het verbod, Amberstorm op de liefde. Bij iedere splitsing in het pad zouden ze verschillende richtingen gekozen hebben, en Crowcall zag in haar niets meer dan een symbool van alle kilte en alle vijandigheid die ze zo verachtte. En voor haar had Routnose haar principes opzijgeschoven. Voor haar had ze de dood van een kitten ongestraft gelaten. En o, Routnose' stem brak terwijl ze het opbiechtte, en ze had zo veel spijt, en ze had gewoon zo graag haar vriendin willen helpen, maar Crowcall voelde niets dan woede terwijl zonnestralen neerschenen op de o zo lieve, o zo onschuldige, o zo laffe Routnose.
Crowcall had geen woorden voor haar, enkel een blik zo kwaad en vurig als een heidebrand. Ze wachtte tot hun blikken kruisten, maar meer contact kon ze nu niet verdragen. Bruusk draaide ze zich om en liep met ferme stappen het kamp uit.

Een waas viel over hem heen. De stemmen werden dof en nauwelijks hoorbaar. Zijn ogen vielen op de grond, van de kat boven op de rots af. Wat hij net had gehoord kon hij- wilde hij niet geloven. Had hij het goed gehoord? Was hij niet doof geworden, toen de tunnel was ingestort? Winterpaw had vol ongeloof geluisterd naar de woorden die Routnose had gesproken. Zijn kaken klemde op elkaar. Het was maar goed dat ze afgestapt was dan, dacht hij verbitterd. Nu nog verbannen worden. Hij richtte zijn groene ogen weer op, maar dit keer naar Blazestar. Hij zou maar beter een goede keuze maken.

Nooit had hij gedacht dat de echte reden van haar vertrek het vermoorden van zijn broertje betrof. Winterpaw had er nooit bij stil gestaan dat de twee gebeurtenissen misschien met elkaar verbonden waren. Hij had nooit antwoord gekregen over waarom ze verbannen was. Van haar niet, maar ook niet van zijn vader. Wat Routnose verder allemaal vertelde, over het goede geloven in haar vriendin, over het geven van besjes, dat boeide hem allemaal niet meer. Zijn kaken klemde, zijn blik verharde. Stond ze er wel bij stil hoe ze dit zo de groep in gooide, deze kennis? Wat een nietsnut van een Medicine Cat. Ex-Medicine Cat. En daarbij wist zijn vader er ook nog vanaf. Zijn vader, die hem nooit een reden had gegeven voor zijn moeders vertrek. En oh, Falconstrike. Zijn ogen gingen even kort naar de huidige Medicine Cat, zijn halfbroer. De kat waar hij zich veilig bij voelde - gevoeld had. Winterpaw snoof, boos op zijn moeder, boos op zijn vader, boos op Falconstrike, maar nu vooral boos op Routnose. Degene die nu alles weer verpest had. Winter was nooit zo van het publieke spreken, van zijn mening laten horen. Maar nu kon hij zichzelf niet meer tegenhouden. 'Wanneer vertrek jij dan?' snauwde hij, zijn verharde ogen op de poes gericht. 'Of ga je nu ook besjes eten? Want pijn doe je ons nu aan.' Ons, hij sprak voor heel de Clan op deze manier. Maar voor hem ging het vooral over zijn eigen pijn. Dit was iets wat hij niet had willen weten, en al helemaal niet op deze manier.

Natuurlijk was dit verhaal schokkend. Toch voelde Hawkchase niet de drang om zich erover uit te spreken, in tegenstelling tot zijn clangenoten, blijkbaar. Zijn gouden ogen schoven van kat naar kat. Hij had in de buurt van Crowcall gezeten toen ze haar opmerking gemaakt had, en hij moest toegeven dat hij niets anders kon dan het met haar eens zijn. De woorden van Winterpaw waren ergens begrijpelijk; het was zijn moeder waar het verhaal over ging, dus hij sprak vanuit zijn gevoelens. Toch waren de dingen die hij zei questionable op zijn minst. Zijn oor trok richting Wisteriawisp, de elder die een hekel had aan de hele wereld. Ook zij wilde Routnose weg hebben. Er trok wat van sympathie door zijn ogen heen terwijl hij terugkeek naar de ex-medicine cat, voor heel even gekleed in zonnestralen. "Ik heb een vraag," sprak hij toen maar, waarna hij even om zich heen keek naar de menigte blijkbaar woedende katten. "Heb ik het goed als ik aanneem dat Wolfstar van jouw handelen afwist, en met jou de afspraak gemaakt heeft om dit niet aan de clan te vertellen?" Hij gooide haar een reddingsboei toe, of ze het nou doorhad of niet. Want, after all, was de wil van de destijdse leider wet. Als Routnose beaamde wat hij dacht, zou ze gehandeld hebben volgens de code - ze zou onschendbaar zijn. Tenzij Blazestar die regel in de wind sloeg, natuurlijk.

Zijn hart zonk toen hij zijn zusje naar voren zag lopen en haar op de plek van de leader zag gaan staan. Hij had haar nog maar weinig gesproken sinds ze haar rang had opgegeven, maar hij had er wel voor gezorgd dat hij zo min mogelijk in de Medicine Den hoefde te zijn. Enkel en alleen als zijn keel te veel pijn deed of als hij iets nodig had om zijn ademhaling makkelijker te maken. Maar het voelde vreemd zonder zijn zusje daar binnen. Tomtitgaze slikte moeizaam en schuifelde telkens een stukje dichterbij, om zijn zusje een hart onder de riem te steken, hopend dat het een beetje zou helpen.
Zijn oortjes gleden in zijn nek toen ze begon over het verhaal en wat er allemaal gebeurd was. Het deed een beetje pijn dat ze hem nooit in vertrouwen had genomen hierover, maar aan de andere kant kon hij haar ook niet de schuld geven ervan. Ze dacht alleen maar het beste te hebben gedaan. Hij keek naar de zon die scheen op zijn zusje, maar al snel schoot zijn blik naar de katten die zo te zien niet blij waren met dit verhaal. Hij voelde hoe zijn poten begonnen te trillen, maar kon de gevoelens niet thuis brengen. Angst? Woede? Alles was mogelijk. Het was toen Wisteriawisp klaar was met spreken, dat hij opstond en voor de plek ging staan waar Routnose zat. Alsof hij haar kon beschermen tegen de woorden met zijn lichaam. "Schaam jullie," sprak hij met een rasperige stem. Hij voelde hoe zijn keel pijn deed bij elk woord, nu hij zijn stembanden dwong om luidere woorden te spreken. "Is dit hoe jullie omgaan met een ex-medicine cat? Een die jullie voor manen en manen heeft geholpen, heeft genezen, jullie kittens levend ter wereld gebracht? Fouten maken.." Tomtitgaze brasten uit in een hoestbui, eentje die de pijn in zijn keel nog pijnlijker maken en zijn ene goede groene oog gleed over de bloeddruppels die op de grond lagen toen hij weer overeind kwam. "Fouten maken is normaal voor een kat. Jullie hebben allemaal een fout gemaakt, de een erger dan de andere. Routnose dacht alleen maar dat wat ze deed het beste was voor de clan, voor jullie!?" Een nieuwe hoestbui en hij voelde hoe zijn poten begonnen te trillen en zijn hoofd licht begon te woorden. Een druppel bloed gleed uit zijn mondhoed, terwijl hij met een zwakke glimlach achterom keek naar zijn zusje. HIj was er voor haar. Altijd.

Prove to me I'm not gonna die alone.
Put your arm around my collarbone
And open the door.

Don't lie to me if you're putting the dog to sleep
That pet you just couldn't keep
And couldn't afford.

In stilte zat ze daar, alsof haar poten waren vastgenaaid aan de grond terwijl een vloedgolf haar kant op kwam. Haar ogen waren strak voor zich uit gericht, afwachtend van de storm die naderde. Ze had zich erop voor proberen te bereiden. Immers wist ze al hoe Falconstrike had gereageerd, en zou die pijn haar niet moeten hebben beschermd tegen wat de rest zou zeggen? Dat was haar hoop. Dat was het wanhopig fladderende vogeltje in haar borstkas, dat nog ergens in haar oor probeerde te zingen dat ze het haar nog zouden vergeven. Dat ze zouden snappen dat het een fout was, dat ze er spijt van had. Immers was ze enkel eerlijk geweest hiervoor, toch? Er waren vele van de kittens hier geboren met behulp van haar poten. Ze was opgegroeid tussen deze katten, was verliefd geweest, was oud geworden. Al die slapeloze nachten dat ze de wacht hield bij iemand zijn nest, een wakend oog of hun borstkas nog rees en daalde. Al die dagen dat ze had gespendeerd tussen de kittens om te kijken of hun kuchje niet ernstig was, wetend dat ze haar eigen mogelijkheid om een relatie en gezin op te bouwen daarvoor op zou geven. Zouden ze dat herinneren? Zou dat als een soort aflaat kunnen zijn, om haar zondes af te kopen? Was dat niet wat Starclan ook had gedaan? fluisterde het vogeltje in haar oor toen een zonnetje haar neusje verlichtte, en ze bijna dacht de zoete geur van Mousewish te ruiken.

Maar als eerste stond Crowcall op, en hoewel ze niet hoorde wat ze fluisterde keken haar gele ogen dwars door haar heen. Ze had Crowcall nog nooit zo gezien, nog nooit zoveel minachting in haar blik gezien. Crowcall was een vechter, ze had het vuur in haar blik vaak genoeg zien schitteren. Maar dit was geen vuur, dit was haat. Haat tegenover haar. En zonder om te kijken draaiden haar vriendin hara de rug toe en stapte het kamp uit. Crowcall, die er altijd voor haar was geweest - die zelfs haar meest geheime ideeën en meningen supporte. Routnose haar adem stokte en de grond leek voor haar voeten weg te vallen. Ze wilde schreeuwen, smeken om haar terug te komen. Ze wilde eindeloos spreken en alles vertellen, iedere gebeurtenis, ieder gevoel omschrijven om uit te leggen waarom.

Om het goed te praten.

Ze deed haar best, oprecht. Ze deed zo haar best om zich sterk te houden, om dit als een volwassene op te nemen en hier terecht te staan voor haar clan, zonder geheimen, met een gerechte rug. Maar Winterpaw sprak en tranen welden op in haar ogen, en toen Wisteriawisp zich tegen haar keerde kon ze zich niet meer bedwingen. Tranen rolden over haar wang net zoals ze zo vaak hadden gedaan als apprentice. Als een verloren kind stond ze daar, huilend terwijl iedereen haar kon zien. Haar kind, haar meisje. En de broer van het jongetje dat ze had begraven. Ze haatten haar, oh Starclan, ze haatten haar allemaal. Was ze maar dood, was ze maar weg. Ze wilde overal zijn behalve in het hier en nu. Woorden zaten vastgelijmd in haar keel. Hoe één keuze waarin ze geforceerd was alles van haar af nemen, in slechts een fractie van een seconde. Alles wat ze had opgebouwd leek als zand tussen haar pootjes weg te glijden. Nog nooit had Windclan zo ver van thuis gevoeld, en het was haar eigen schuld. En toen Hawkchase sprak, was ze bijna verleid op te liegen. Het was een uitweg, niet? Zeggen dat ze het enkel had gedaan omdat hij het van haar had gevraagd. Misschien dat het dan nog goed zou komen. Dat ze dan nog iedere nacht in slaap kon vallen door het ritmische ademen van Crowcall naast haar. Dat ze dan nog Wisteriawisp vol liefde kon vertellen dat ze op moest passen. Dat ze...

En dan wat? Dan zou ze enkel Wolfstar nog mee trekken in haar val, haar leven verder verwikkelen in leugens. Ze hadden gelijk, ze hadden allemaal gelijk. Het feit dat ze het überhaupt overwoog bewees enkel dat ze inderdaad een lafaard was. Hoe graag ze wilde dat alles terug zou gaan naar vroeger, dat weer van haar zouden houden zoals ze vóór vandaag deden. Maar vandaag zou ze niet laf zijn, ze had al genoeg verzwegen. Dus keek ze Hawkchase aan, en schudde haar kop.

Het vogeltje verloor zijn stem.

Toen haar broer sprak stapte ze naar voren. "Tommy stop, alsjeblieft," miauwde ze gesmoord. "Je doet jezelf pijn," hij zou het altijd voor haar opnemen. Zelfs al had zij zelf Gorsekit vermoord, hij zou haar nooit laten gaan. Schreeuwend terwijl zijn keel bloedde. Ze verdiende het niet, ze verdiende hem niet. "Stop, alsjeblieft," Ze drukte haar kop in overgave tegen hem aan, smekend om weg te gaan. Toen Ashenpatch dan ook sprak was ze dankbaar dat hij naar Falconstrike gedirigeerd werd. De woedende blik in haar ogen registreerde ze niet eens meer. Het was allemaal over. Was dit wat ze had gewild? Was dit wat ze had verwacht? Of was dit enkel nog een foute keuze in een pad dat naar haar einde leek te leiden? Haar groene ogen stonden hol en nat van tranen, op haar en Blazestars bevel knikte ze enkel. Met een een hangende kop volgde ze hen, mak als een lam naar wat voor beslissingen er voor haar gemaakt zouden worden daarbinnen.

Well my trust in you is a dog with a broken leg
Tendons too torn to beg for you to let me back in.

Zijn blik viel op Ashenpatch die hem in de reden kwam vallen, terwijl Rout een kopje tegen hem aandrukte. Hij gaf haar een lik over d'r oortje, voordat een blik richting Ashenpatch ging en hij met moeite zichzelf overwonnen gaf en met een knikte wegliep. "Hou me op de hoogte," fluisterde hij, nauwelijks hoorbaar tegen Routnose, voordat hij wegliep uit haar omhelzing en naar Storkpaw liep. "Ik geloof," mompelde hij, maar veel verder kwam hij helaas niet. Een hoestbui onderbrak zijn gemompel en hij voelde hoe zijn keel steeds meer pijn ging doen. Dus hielt de kater zich stil en bleef hij de Medicine Cat Apprentice zitten, Falconstrike en Storkpaw zouden het beste weten wat ze met hem aan zouden moeten.