Nothing will ever be the same again

Met het lichaampje van Gorsekit in haar bek snelde de jonge kattin naar de nursery. Haar hart klopte luid in haar keel; ze had het idee dat dat het enige geluid was dat door het camp galmde. Met elke stap die ze zette leek de medicine cat's den verder, verder, verder, ook al wist ze wel dat ze dichterbij kwam. De tijd ging in slowmotion en tegelijkertijd veel te snel. Zijn bloed drupte op de grond; iedereen keek haar aan. Wat moest ze zeggen, wat moest ze doen, kon hij nog gered of was hij al dood? Routnose zou weten wat te doen. Ze was haar.. Vriendin - dat voelde raar. Want hoe kon iemand zo goed en puur als Routnose vrienden zijn met een monster zoals zij? Amberstorm kwam de den in en legde het lichaampje van Gorsekit neer, zo veel zachter dan ze daarnet tegen hem gereageerd had.

Oh, hier zouden ze vast niet al te blij mee zijn. Stomkop dat ze was! De poes had nog zo haar best gedaan om al haar spulletjes bij elkaar te pakken en in één keer mee te nemen, exact om dit soort ongemakkelijke situaties te voorkomen. En toch was ze nog wat vergeten. In haar defense, had ze gehoopt dat de medicine cat apprentices nog wat van de gedroogde variant hadden liggen, hoe kon zij weten dat het plantje dat ze nodig had zo schaars was in Shadowclan territorium tijdens leaffall? Routnose kwam wat ongemakkelijk het kamp binnen met een schaapachtige grijns, legde aan de verward kijkende katten beschaamd uit dat ze iets vergeten was en stapte toen naar haar den. Heel raar werd er niet opgekeken, meeste katten waren haar warrigheid wel gewend. Ze zocht Falconpaw nog even maar was beteuterd toen ze hem niet meteen zag. Lang kon ze niet blijven, immers hoorde ze voor nu even niet in Windclan. Dus was ze druk bezig om de laatste spulletjes te pakken in haar den, toen plots iemand binnen kwam. Ietwat verward draaide ze zich om, maar glimlachte toen ze Amberstorm herkende. "Oh hey Amber, ik kom alleen-" midden in haar zin liet ze alles vallen waar ze mee bezig was toen ze zag wat de poes vast hield. Het kleine, vervromfraaide hoopje was amper nog te herkennen als de giechelde Gorsekit die ze hier had achtergelaten. Haar hart zakte in haar poten toen ze naar de kitten toe rende, maar ze wist hoe dood rook. Ze zou die afgrijselijke geur van meters herkennen. Toch legde ze wanhopig haar oor tegen de borst van de kitten, maar er was geen leven meer te vinden achter diens onschuldige, groene oogjes. Met tranen in haar ogen keek ze omhoog naar Amberstorm en diens bebloede poten. "Wat heb je gedaan?"

De woorden en de blik van Routnose sprak boekdelen. Het was alsof de zachte stem van de medicine cat haar uit haar schok haalde; bijna meteen welden tranen op in haar ogen. Haar bebloedde voorpoten trilden oncontroleerbaar. Ze zag er zwak uit, zo gebroken; en zo voelde ze zich ook. "Ik ben een monster, Routnose..", fluisterde ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Haar groene blik gleed naar beneden, naar het oh zo kleine lichaampje van de kitten. Een warme traan viel op zijn lichaam, vermengde zich met zijn bloed. Hij was niet meer te redden. Haar hartslag versnelde. En nu? Wat zou er nu gebeuren? Ze wist wat er zou gebeuren - ze zou Windclan uitgejaagd worden. Ze zou gehaat worden, en terecht. Maar - en dit was een heel egoïstische gedachte, maar ze was nu echt in overlevingsmodus - dat zou ze nooit overleven. "Je.. Je moet me helpen.. Als - als de clan dit ziet.." Haar stem was snel, gejaagd, bang. Ze voelde zich een kleine kitten, net zo klein als Gorsekit hier. Amberstorm de grote deputy - hmpf. Mentaal onstabiel en gevaarlijk ook nog, dat was duidelijk. Maar de clan mocht dit nooit te weten komen, nooit. Dat zou niet alleen haar ruïneren.. Maar ook iedereen waarmee ze omging. Haar andere kittens; Falconpaw, Hazelpaw, de drie jongsten, en alle anderen; Routnose en Wolfstar en Cootsnarl, die vast neerkeek vanuit Starclan met zo'n zielige blik in zijn ogen dat haar hart spontaan zou breken. Maar ze kon het niet onder woorden brengen; ze kon gewoon hopen dat Routnose haar snapte. En in haar hoofd dankte ze Starclan dat de medicine cat net dit moment uitgekozen had om terug te komen naar Windclan om iets kleins en onbenulligs te halen; opnieuw zo'n zelfzuchtige gedachte, want het leven van de lieve kattin zou zo veel beter geweest zijn als ze hier nu niet aanwezig was geweest voor dit dilemma dat zij haar zo egoïstisch moest opleggen. Ze was een monster.

Hoeveel keren had Amberstorm wel niet slecht over zichzelf gesproken. Maar dit was de eerste keer dat Routnose haar geloofde. De gedachte dat ze haar eigen klauwen in haar eigen zoontje had geslagen maakte haar innig ziek van binnen, terwijl ze in stilte naar moeder en zoon keek. De deputy trilde op haar poten, terwijl Gorsekit in contrast zo ijzig stil bleef liggen. Haar eigen hoofd was leeg, ontdaan van gedachtes. Enkel rauw verdriet en de eindeloze vraag; Waarom? En ondanks alles, vroeg Amberstorm haar te helpen. Routnose keek op, te van haar stuk gebracht om te weten wat ze moest voelen. Ze wilde een uitweg zien, een excuus, een reden. Maar ze had het verhaal niet gehoord, niet gevoeld wat Amberstorm had meegemaakt. Voor haar zat haar vriendin, die haar oudste kinderen zo nalatig had opgevoed, met haar jongste zoon dood voor haar bebloede poten. "Amber ik, ik kan niet-" ze haperde en beet zo hard op haar lip dat het pijn deed. "Je hebt je eigen zoontje vermoord! Hoe kan je me ooit vragen je te helpen?" sprak ze met een stem vol pijn. Ze voelde zich verraden. Hoe lang had ze het wel niet voor haar vriendin opgenomen? Alles proberen goed te praten? Haar te helpen met haar woede? Flitsen van hoe ze was terug gekomen nadat ze Cootsnarl had gedood, hoe ze de elder van Riverclan tot diens einde had gebracht, de apprentice van Bloodclan... En nu Gorsekit. Ze wilde het niet geloven, nee, ze kón niet geloven dat er ooit iets slechts in het hart van haar vriendin had gezeten. Het waren ongelukken. Allemaal ongelukken. Maar hoeveel ongelukken zou Amberstorm de wereld nog kosten?  "Waarom?" haar stem brak. Ze zou alles doen voor een antwoord, voor iets om dit juist te praten.

Routnose's woorden waren hard; ze sneden door haar hart zoals haar klauwen door Gorsekit's lichaam geslagen hadden. Amberstorm sloot haar ogen; maar de tranen druppelden toch verder, onstopbaar. Ze plooide haar oortjes in haar nek hoewel ze wist dat de woorden verdiend waren. Het was fout van haar om dit te vragen van de door en door goede medicine cat. Maar ze had al zo veel verloren, ze had al zo veel verpest.. Hoe veel meer kwaad kon een beetje egoïsme nu nog, nu ze de grootste zonde begaan had? Het grootste kwaad dat een moeder ooit zou kunnen doen? Waarom, dat was de vraag, altijd waarom. En wist ze het? Nee, natuurlijk wist ze het niet. Amberstorm's poten konden haar niet meer houden. Ze zakte op haar knieën, neusje slechts millimeters van Gorsekit's steeds koeler wordende vacht. "Ik.. Ik.. Ik was zo boos - hij was ontsnapt, hij liep weg en het leek net alsof hij me uitlachte en ik.. Ik kon niet meer nadenken.. Ik was zo moe en ik ik.. Ik wou hem gewoon terug veilig naar binnen brengen - hij had zich verscholen en en.." Haar woorden waren snel en gemompeld en volledig door elkaar, een grote warboel. Ze had het idee dat ze het zich niet meer helemaal herinnerde, dat ze het zag alsof het door de ogen van een ander was. Maar al haar woorden klonken als excuses en zo was ze niet, niet langer, nee.. Geen excuses. Maar wel een leugen, ééntje maar - ze had haar leven lang al eerlijk geweest, en wanneer had dat haar ooit geholpen? Ze richtte haar snuitje weer omhoog, opende haar betraande groene ogen en keek Routnose aan, recht in haar ogen. "Ik overleef het niet zonder Windclan, Routnose, ik.. Alsjeblieft.." Ze was aan het smeken nu; slechts een zachte preveling. Maar ze had geen trots meer over. Enkel die koppigheid die haar leven toch al verpest had.

Wat het ook was dat Amberstorm wilde vertellen, het kwam er uit in huilend en bevend gemompel terwijl ze daar aan haar voeten lag, naast het kwaad dat ze haar eigen kind zo had aangedaan. Waar Amber haar flanken schokkend rezen en dalen, bleef Gorsekit zo ijzig stil liggen. Ze probeerde het, ze probeerde zich echt in Amberstorm in te leven. Maar ze zou zoveel geven om haar eigen kinderen te hebben, om 's nachts op te krullen langs haar piepende, snorrende kinderen en in slaap te vallen. Hoe kon ze ooit Falconpaw slaan? Haar zoon vermoorden? Ze wist dat ze om haar kinderen gaf op welke verdraaide manier dan ook. Ze had het gezien toen ze Hazelpaw in de bergen was gaan halen, ze zag het nu toen Amberstorm met die groene ogen haar aan keek. Of was het enkel omdat ze dat zo, zo verdomd graag wilde geloven? Ze wist het niet meer. Er waren geen sterren om haar te vertellen wat ze moest doen, enkel de poes waar ze zoveel van hield huilend, verloren en smekend aan haar poten. "Ik overleef het niet zonder Windclan, Routnose, ik.. Alsjeblieft.." tranen dropen over haar wangen en ergens was ze boos, zo ontzettend boos dat ze het aan haar durfde te vragen. Dat Amberstorm haar voor zo'n keuze legde. Wat had ze ooit misdaan? Ze had alles gedaan voor de ander, alles. Waarom kwam ze om zoiets onmogelijks vragen? "Wat wil je dat ik doe? Amber, starclanverdomme, hoe moet ik..." ze slikte een pijnlijke brok in haar keel weg. "Je zoon ligt hier dood, wat kan ik doen!? Zeggen dat ik het heb gedaan?" ze was overstuur en het bleek in haar trillende, wanhopige stem. Ze had dit zelf gedaan, ze zou niet alles kunnen verbergen en doen alsof er niets gebeurd was. Maar wat als ze de waarheid zei? Wolfstar zou haar verbannen en ze zou gelijk kunnen hebben, dan stierven er twee katten in plaats van één. Wat moest ze doen? Wat moest ze in Starclansnaam doen.

Amberstorm schrok van haar woorden. Zou Routnose dat doen voor haar - de schuld op zich nemen? "Nee!", antwoordde ze echter meteen, nog voor die implicatie zelfs tot haar doordrong. Nee. Als dat de enige optie was, dan vertrok ze vrijwillig uit Windclan. Want als het de keuze was tussen het pure goed dat Routnose was versus het monster dat in haar zat, was die keuze makkelijk gemaakt. Voor Routnose zou ze haar leven geven.. Wat het des te moeilijker maakte om dit van haar te vragen. Maar de woorden waren al uit haar bek gekomen; ze kon niet meer terug. Ze had kunnen liegen, kunnen zeggen dat ze Gorsekit zo gevonden had, dat het niet haar klauwen waren geweest die zijn jonge leventje ontnomen hadden; maar tegen Routnose was ze eerlijk geweest.. Maar moesten ze dat tegen de clan ook? Voor deze éne keer? Ze wist dat ze de rest van haar leven zou boeten voor dit - daar was geen twijfel mogelijk over. Oh, en ze voelde zich zo vuil en schuldig dat ze Routnose hierin meesleurde.. Maar ze had geen andere keus. "Maar.. Kun je niet zeggen dat hij.. Op een andere manier gestorven is?" Starclanverdomme, ze walgde van zichzelf, maar ze kon de zacht geprevelde woorden niet stoppen. Ze had al zo veel van haar waarden verloren, deze ene kon er ook nog wel bij.

Nee zei ze, maar wat dan wel? De poes beet haar kaken op elkaar, volledig verloren in wat het ook was dat hier speelde. Het leek een wreed spel, een test van de sterren en ze had geen idee wat het juiste antwoord was. Ze bleef smeken, en met ieder woord wilde de medicine cat enkel verder vluchten. Ze had in Shadowclan moeten blijven. Maar wat zou er dan van haar vriendin zijn geworden? Had ze niet hier moeten blijven in the first place, was het dan allemaal anders verlopen? "Hoe dan! Dat een vos ongezien het kamp binnen is gekomen?"beet ze de ander toe, giftiger dan ze ooit had gedaan. Huiverend haalde ze adem, in een wanhopige poging zichzelf te kalmeren, maar haar hoofd was een chaos en de keuze die ze moest maken onmogelijk. De poes kneep haar ogen dicht en toen ze die weer opende zag ze de glazige, uitpuilende oogjes van Gorsekit voor zich. Kon ze hem dit aan doen?"Oké," Haar stem amper hoorbaar. Het voelde alsof ze een deal met de duivel maakte, en ergens vroeg ze zich af hoe ver ze daar vandaan zat. Ze keerde haar rug tot iedereen die ze lief had, tot Gorsekit, maar wie was zij om Amber te laten verbannen? Haar taak was om katten te helpen, vertelde ze zichzelf keer op keer weer. Wat als Amberstorm de waarheid vertelde, wat als ze zou sterven zonder Windclan? Dan schreef ze haar vriendin ten dode op. Verdiende ze niet nog een tweede kans? Om te bewijzen dat ze het goed in zich had dat Routnose altijd had proberen te zien? Of zou haar domme, kinderlijke naïviteit ten kosten gaan van nog meer levens? Ze wilde naar de hemel kijken, de sterren hun goedkeuring vragen, maar het was klaarlichte dag zonder een ster aan de lucht. Het was aan haar. Alleen aan haar. "Op twee voorwaardes," als deze keuze de levens van anderen zou kosten, zou ze het zichzelf nooit vergeven. Ze was te egoïstisch, ze kon Amberstorm niet laten gaan, ze wilde niet zonder haar zijn. Ze was al teveel vrienden verloren, maar ze kon dit niet negeren. "Je geeft het deputyschap op, en..." ze drukte haar klauwen diep in de aarde onder haar poten en moest fysiek ieder woord eruit persen. "E-En als je ooit nog een kat pijn doet, eet je de doodsbessen die ik je geef,"

Het gif in Routnose's stem had net zo goed zuur kunnen zijn dat recht in haar gezicht gegooid werd. Ze had nog nooit zo'n toon van de medicine cat gehoord - nog nooit.. Was dit de invloed die ze had op haar omgeving? Elk kleinste beetje goed vergiftigen tot er niets dan slecht overbleef? Was dit de reden dat ze op aarde was? Maar de medicine cat stemde toe - met voorwaarden, weliswaar, maar daar kon Amberstorm niet echt kwaad over zijn. In tegendeel. Een groot gewicht viel van haar af, alsof de medicine cat haar echt fysiek gered had. Ze slikte even; maar er scheen dankbaarheid uit haar blik terwijl ze knikte. Haar deputyschap opgeven? Dat leek alleen maar het logische gevolg; hoe kon ze nu ooit een clan leiden met zo'n slechte invloed in alles wat ze deed? Elk sprankje licht dat ze aanraakte veranderde in schaduw. En dan dat tweede.. Daar zou ze Routnose nooit aan moeten houden. Als ze ooit nog iemand pijn deed, zou ze zichzelf nooit laten leven. Dan zou ze een eeuwigheid in Dark Forest aannemen, want veel meer verdiende ze niet. "Dankjewel..", mauwde ze met genepen stem, zo zachtjes. Want dit was verkeerd, dat wist ze met elk haar op haar lichaam; en toch nam Routnose dit risico voor haar, zette ze al haar ethische kwesties aan de kant voor haar. Ze zou de rest van haar leven dat ze hier mocht spenderen besteedden aan te proberen het goed te maken, ook al zou dat nooit lukken. Maar voor nu was er eerst iets dat ze moest doen. En dus stond de kattin langzaam op, draaide ze zich om en liep ze de medicine cat's den uit; voor haar poten niet langer sterk genoeg waren.

Het voelde niet als de juiste keuze, alleen wat was dat dan wel? Routnose trilde, haar ogen glazig terwijl ze daar zat. Amberstorm keek dankbaar en knikte, maar zij had enkel een steen in haar maag. Haar gedachten gingen uit naar arme, arme Falconpaw. Ze zou hem ook voor moeten liegen, over zijn eigen moeder.Hij zou haar verachtten als hij it de waarheid zou horen, net als heel Windclan. Zou Amberstorm ooit weten hoeveel ze voor haar opofferde? Hoeveel geloof ze wel niet in haar had? Routnose slikte, maar kreeg de pijnlijke brok niet uit haar keel. "Dankjewel.." haar stem was haast onhoorbaar. De medicine cat keek weg en een antwoord bleef uit. Het was niet iets om dankbaar voor te zijn. Was het überhaupt een gunst te noemen? Of enkel een misdaad? Ze wist dat dingen nooit meer hetzelfde zouden zijn en hoewel ze nog zo graag de schuld wilde geven besefte ze zich dat ze nu evengoed medeplichtig was. Zachte pootstappen vertelde haar dat Amberstorm haar den had verlaten. Even bleef ze nog zitten, niet wetend wat er nu komen zou. Met de stilte leek het opeens nog veel echter, terwijl het blad dat ze zou komen halen nog ergens verschrompeld achter haar lag. Bevend pakte ze de kitten bij zijn nekvel, voorzichtig alsof zijn hele lichaam van glas was. Met haar zachte pootjes wreef ze een zalfje over zijn wonden, waarna ze hem met vochtig mos ontdeed van het bloed. Kundig legde ze hem tussen het lavendel en bond hem in met grote bladeren. Nu leek het enkel een bleek, slapend kindje. Een kind dat nooit meer zou ademen. "May Starclan light you path," haar stem was wees van de tranen.


[topic uit]