[Event] The dog days of summer

Diep haalde ze adem. Nog een paar stappen, nog een paar tellen, en dan was het over. Haar oogleden voelden zwaar van de slaap, immers bracht samendromen met Starclan weinig rust met zich mee. Toch dwong ze zichzelf haar kop geheven te houden en haar mintgroene ogen helder. De eerste stralen van de opgaande zon verwarmden haar rug en schilderden zowel zij en haar compagnies als de eindeloze velden een warme tint goud. Toch vond ze het moeilijk om van de warmte te genieten. Het zou weer een warme dag worden, immers hingen er geen dikke druppels dauw aan de grassprieten. Heet zoals de laatste paar dagen, wanneer de middagen iedereen er toe dwong om in de schaduw te liggen - te warm om nog te functioneren. Maar de vroege ochtend was nog aangenaam, en toen ze dan toch eindelijk het kamp instapten was er al veel leven te vinden tussen haar clangenoten. Katten die eropuit gingen om hun taken te volbrengen. Verlangend ging haar blik naar de medicine cat's den, totdat ze zich besefte dat ze daar vanavond niet meer zou slapen. De poes wendde haar blik af, haalde diep adem en keek naar de rots vanaf waar de leader en deputy altijd spraken. Het leek eindeloos boven haar uit te torenen en ze voelde de moed naar haar pootjes zakken. Maar ze moest, ze had haar keuze gemaakt. Dit was hoe het moest zijn, dit was hoe ze het recht zou zetten. Nou, daar ging ze dan.

Met zachte pootstapjes trippelde ze naar voren, de nieuwsgierige blikken van haar clangenoten negerend terwijl ze wat onhandig de rots beklom. Ze had hier vaker gestaan, had vaker gesproken als hun medicine cat. Maar nooit als hun mede warrior, nooit zoals ze nu zou doen. En heel eerlijk, het was doodeng. Want wat nu? Of beter, wat hierna? Ze had nooit anders geweten. Was altijd Routnose de medicine cat van windclan geweest. Wat werd ze zo? Een warrior? Een queen, misschien? Waar zou ze haar dagen mee vullen? Waar zou ze überhaupt slapen, als het niet meer naast Falconstrike kon? Nogmaals slikte ze en dwong zichzelf te kalmeren, voordat ze nog misselijk zou worden en de moed zou verliezen. "Uhm, b-beste katten van Windclan," het was niet de gebruikelijke kreet, maar ze wist niet zeker of die nu gepast was. "Zoals velen van jullie wel weten zijn Falconstrike, Storkpaw en ik zojuist naar de half moon gathering geweest," ze haalde diep adem en dwong een glimlach op haar gelaat. "Ik heb al een tijdje geleden deze keuze gemaakt, maar na vanavond zal het officieel zijn. Ik heb vannacht voor het laatst met Starclan samengedroomt," de gedachte aan Mousewish bracht vlindertjes in haar buik. Vlindertjes die snel afstierven bij het idee dat ze haar nu pas weer zou zien wanneer ook zij zich bij Starclan voegde. En dat zou nog lang, lang duren. In alle eerlijkheid, voelde alles fout. Het voelde verkeerd om de woorden op haar tong uit te spreken, om dit alles af te zweren. Maar ze was inmiddels ouder. Oud genoeg om te beseffen dat haar angst enkel voortkwam uit nervositeit. Omdat ze bang was voor het onbekende, voor de onzekere toekomst. Maar dit was de beste keuze, dat kon ze rationeel wel bedenken. Het maakte het echter niet makkelijker om de woorden uit te spreken en daarmee te verwerkelijken. "I-in andere woorden, ik zal vandaag mijn rang als medicine cat afleggen. Falconstrike en Storkpaw zullen jullie nu met alles helpen. Er is geen haar op mijn lichaam die twijfelt aan hun talenten. Jullie zijn in goede pootjes, en ik... Wel,  haha," ze lachte wat nerveus, wat ongemakkelijk. "I-k weet eigenlijk niet zo goed wat te zeggen. Ik wil jullie bedanken voor de kans die ik al die moons geleden heb gekregen. E-en vanaf vandaag, uhm, nuja, vanaf vandaag zal ik gewoon Routnose zijn, een warrior van windclan," een warrior. Een warrior die vocht en patrouilleerde en jaagde en... Oh Starclan. "D-dat was alles, dankjewel," stilletjes klom ze van de hoge rots af, de tranen in haar ogen terug vechtend.


[Routnose legt haar rang als medicine cat neer. Open voor heel windclan!

De bruine kater was al behoorlijk vroeg wakker geworden, ondanks dat hij geen ochtendkat was. Hij had zich bij een paar andere senior warriors gevoegd buiten de warriors den om daarbij rustig wakker te worden. Al had StarClan zeker iets anders gepland.
Hij had zijn achterpoot opgetild, terwijl hij bij een irritante plek van zijn staart probeerde te komen en vervolgens de klit weg te halen. Hij zou vast wel al gauw naar een patrouille weggestuurd worden en hij wou niet al te ongemakkelijk lopen. En al zeker niet met zijn dikke vacht en de hitte.

"Uhm, b-beste katten van Windclan," de jonge warrior stopte met wassen, zijn tong nog steeds buiten terwijl hij opkeek naar de bron van de stem. Routnose. Ze zou al net van de vergadering gekomen zijn. Was het een profetie? Slecht nieuws? Goed nieuws, zelfs? Hij bestuurde de blik van de medicine kat. En kwam al snel op de conclusie dat het geen goed nieuws zou zijn. Langzaamaan stond hij op van zijn zittende positie om zich bij de rots aan te schuiven. Zijn vacht prikkelde. StarClan, de blik van de kattin alleen was al genoeg om hem nerveus te maken. Het kon van alles betekenen.
"Zoals velen van jullie wel weten zijn Falconstrike, Storkpaw en ik zojuist naar de half moon gathering geweest. Ik heb al een tijdje geleden deze keuze gemaakt, maar na vanavond zal het officieel zijn. Ik heb vannacht voor het laatst met Starclan samengedroomt." Wat? Voor kort leek hij verward te zijn. En tilde hij zijn kin verder omhoog om oog contact te zoeken met Routnose. Voor het laatst? De top van zijn staart begon zachtjes heen en weer te bewegen, een teken van verwarring en frustratie.

En toen viel het nieuws. Het werd langzaam neergelegd. Voorzichtig maar bewust. Routnose was aan het afstappen. De medicine cat die Owlbate al als kitten had gekend. En niemand anders met zoveel bewondering aankeek. De kattin die hij vertrouwde met zijn verwondingen. Wie kon haar plek zo innemen, Falconstrike?
Zijn bruine ogen zochten naar de andere medicine cat. En zijn staart begon sneller heen en weer te bewegen. Er was duidelijk iets anders aan de hand. Het kon niet anders. Routnose zou nooit zomaar haar rang neerleggen. Had StarClan haar iets verteld? Iets dat zelfs zij niet aankon?

Had Routnose de warrior code gebroken?

Zijn vacht was lichtjes overeind terwijl hij de bewegingen van de bruin gevlekte kattin volgde. En toen ze van de rots eindelijk af stapte, lukte het hem om net een grauw te onderdrukken. "Routnose!" Miauwde hij eventueel, terwijl hij langs zijn clangenoten liep om bij de ex-medicine cat te komen. "Dit kan je niet menen. Ik bedoel- waarom? Waarom doe je dit? We hebben plek voor drie medicine cats, je hoeft dit niet te doen! Dit is je droom." Siste hij. Toch? Zeg dat dit je droom is. We kunnen het nog rechtzetten.

Er had een halve maan aan de hemel gestaan vannacht. Crowcall had wakkergelegen en zich afgevraagd wat StarClan te melden had gehad dit keer. Ze zou het nooit echt begrijpen, waarom de medicine cats steeds weer naar de Maansteen afreisden om te luisteren naar geesten. Ze maakten niet eens meer deel uit van deze wereld, dus waarom hadden ze er zo veel over te zeggen? Ach ja, ze had intussen door dat het vrij zinloos was om die discussie met clangenoten aan te gaan, dus ze liet het maar.
De zon was opgekomen en verwarmde de aarde, en de medicine cats en hun apprentice keerden terug van hun bezoek aan de doden. Blijkbaar hadden ze iets interessants te melden gehad, want Routnose sprong op de rots. Aan alles in haar houding zag Crowcall dat ze nerveus was - nerveuzer dan anders, dus. Haar groet aan de clan was wat aarzelend en in een korte pauze leek ze moed te verzamelen voor haar volgende zin. De inhoud drong niet onmiddellijk tot Crowcall door, maar na een paar tellen fronste ze. Voor het laatst? Hoezo dat? Routnose sprak verder, zodat er geen twijfel meer kon bestaan. Ze stapte af. Ze zou niet langer medicine cat zijn. Crowcalls frons werd dieper. Waarom deed Routnose dit? Waarom stopte ze? Ze was toch niet zwanger, of wel? Maar dan zou ze dat vast wel gezegd hebben, het zou makkellijk genoeg zijn om uit te leggen. Ze gaf niet eens een uitleg, geen enkel woord van verklaring voor deze wending. Crowcall begreep er niets van. In haar ogen was Routnose de ultieme medicine cats: zorgzaam, zacht, braaf. Routnose de warrior? Daar klopte niets aan.
WindClan zou WindClan niet zijn als er niet onmiddellijk commentaar vanuit de groep kwam. Owlbate sprak uit wat de meesten waarschijnlijk dachten, zijn toon verhit (kalm blijven? Dat was geen eigenschap die deze katten kenden). Crowcall zei niets, maar staarde naar haar vriendin, de vraag die haar clangenoot hardop had gesteld duidelijk in haar oranje ogen te lezen: waarom doe je dit?

Ergens had ze het verwacht. Immers was Windclan zo, geen enkele beslissing werd afgehandeld zonder reacties vanuit het publiek. Toch had ze gehoopt dat ze in stilte af kon stappen, dat men hun schouders op zouden halen en gewoon door zouden gaan met hun leven. Misschien zelfs haar een enkele keer zouden bedanken, als ze toch ergens om mocht wensen. Helaas was dat niet het geval. Owlbate stond op en zijn stem drumde in haar oren. Routnose flinchte, waarbij haar oren naar achter schoten. Een stille zucht rolde over haar lippen terwijl ze al van de rost afstapte waar de leader normaliter zijn praatje hield. "Ik, uh," ze verdienden het eerlijke antwoord. Haar vrienden en clangenoten verdienden de waarheid, maar was het zo egoïstisch van haar om dat tot zich te houden? Als ze het hen zou vertellen, zouden ze dan allen haar zien zoals Falconstrike dat deed? Haar mond voelde kurkdroog aan, en ze probeerde houvast te vinden aan de woorden van Mousewish. "... Het is beter zo." mompelde ze enkel als antwoord en gunde Owlbate een waterige glimlach. Ze was dankbaar voor het feit dat hij het voor haar op nam, maar dit was haar keuze, niet eens die van Starclan.

Haar ogen zochten een zwarte vacht in de menigte. Wederom slikte ze een brok in haar keel weg. De gele ogen van de ander spraken boekdelen, maar Routnose wilde er niet over spreken. Ze wilde slapen, haar ogen sluiten en wakker worden in het verleden, waar haar geweten nog schoon was. "Hey, uhm, Crow?" wat nerveus wreef ze met haar pootjes over elkaar. "Nu ik niet meer in de medicine cat slaap, uhm, slaap ik natuurlijk in de warriors den en...." ze forceerde een glimlach op haar gelaat. "Nuja, ik vroeg me af of ik mijn nest bij de jouwe mag leggen, m-misschien?"

De vraag brandde op ieders lippen, maar een antwoord kregen ze niet. Het was beter zo, zei Routnose. Beter? Crowcall zag niet hoe en van een leider had ze zo'n slap antwoord niet laten gaan, maar Routnose was een van de weinigen wiens oordeel ze nog wel een beetje vertrouwde. Daarom vroeg ze niets toen Routnose naar haar toekwam. Misschien zou Rout haar redenen later nog wel willen delen, als ze er klaar voor was. Tot die tijd moest Crow haar de ruimte geven, dat was ze haar als vriendin verschuldigd, toch?
Routnose was een van de weinige WindClanners met wie Crowcall nog een goede relatie had. Omgekeerd wist ze niet precies hoe het zat. Routnose leek vaak met iedereen wel overweg te kunnen, te lief om ooit iemand voor het hoofd te stoten. Haar verzoek verraste Crowcall dan ook, en ze wist niet meteen wat te zeggen terwijl warmte in haar opwelde. Ze had niet meer dicht naast een ander geslapen sinds het debacle van het RiverClanbeleg en haar ruzie met Crowfur, en het was... koud. En eenzaam. Sharing tongues en slapengaan waren bij uitstek de momenten waar ze geconfronteerd werd met het feit dat ze weinig vrienden had gemaakt met haar zienswijze, en ze was vaak genoeg buiten het kamp in de tunnels gaan slapen - alleen voelde ze zich minder eenzaam dan tussen de vreemdelingen die haar clangenoten waren. "Natuurlijk", bracht ze uit, en ze moest ook glimlachen. Een beetje egoïstisch dacht ze: misschien is het inderdaad beter zo.