Something Super Sweet

Het was een stille wandeling, wat Shrimp ergens wel fijn vond. Het was niet super ongemakkelijk of zo. Het was gewoon stil. En dat was prima. Ze had immers toch bernagie in haar mond dus zo makkelijk was praten ook niet. Toch leek Carrioncough eindelijk de moed verzameld te hebben die hij nodig had, want er kwam een vraag. Voor haar gevoel kwam die net zo plotseling uit de lucht vallen als de vraag over beslissingen. 'Hoe weet je of Starclan je vergeeft voor iets?' Shrimp knipperde, de vraag verwerkend, en zuchtte. 'Uh...' Pfoo, wat een lastige vraag weer. Ze wist het zelf ook niet. 'Ik.. ik weet het niet, eigenlijk? Ligt er denk ik ook aan wat er.. aan de hand is,' miauwde ze, hem aankijkend van opzij. Was er iets gebeurd?

De kater wiebelde ongemakkelijk met zijn snorharen, wat haar ook niet bepaald gerust stelde. Wat was er aan de hand dat hij StarClans vergiffenis nodig had? Was er iets ergs gebeurd? 'Ik ben in gevecht gewikkeld geraakt met Newtspark... Zou Starclan mij hierop bestraffen?' Shrimpnose bleef enige tijd stil, niet goed wetende hoe ze hierop moest reageren. Een gevecht met Newtspark? Hoe was dat nou zo gekomen? 'Uh.. Ik, ik weet het niet.. Natuurlijk is het niet... Je mag Medicine Cats niet aanvallen,' miauwde ze, hem kort aankijkend. 'Maar wat is er gebeurd?' Was er een goede reden voor het gevecht?

'Ik eh... Ze beweert Rookchirp vermoord te hebben en ze viel een van onze warriors aan,' was de uitleg die ze kreeg van de Deputy. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze hem onderzoekend van opzij aan keek. Waarom zou Newtspark beweren Rookchirp vermoord te hebben? En een Warrior aanvallen? Haar gedachtes dwaalde af, terug naar de oorlog tussen de Clans. Shrimpnose wist niet meer of ze iets gezien had ervan. Wel kon ze herinneren de zwart-witte vacht van de poes te herkennen. Ze wist nog dat ze zich afvroeg waarom ze meedeed aan het gevecht. Newtspark was in de buurt geweest. Maar ze het haar zien doen? Shrimpnose wist het niet meer, het was allemaal een blur geworden. 'Oh..' was dan ook enkel wat ze kon reageren. Moest ze hier iets mee? Naar StarClan toe? Of Newtspark zelf opzoeken?

Het werd stil. Ongemakkelijk stil. Shrimpnose wist niet wat ze verder moest zeggen. Carrioncough zelf zei verder ook niets. In stilte liepen ze terug naar het kamp. Shrimpnose wilde graag iets zeggen, maar haar gedachtes maalde eindeloos door elkaar. Wat kon ze zeggen? Ze kon ook niet voor StarClan spreken. Ze vroeg zich af waarom Newt dat deed. Of het nou gelogen was of niet. 'Dankjewel,' mompelde de kater uiteindelijk, toen ze het water naast het kamp bereikt hadden. Shrimp keek hem aan en beet kort op haar wang. 'Carrioncough,' mauwde ze, hopelijk zijn attentie krijgend voor hij voor haar tussen het riet verdween. 'Ik denk niet dat StarClan boos zal zijn. Newtspark was ook fout, om een Warrior aan te vallen,' miauwde ze zachtjes. Haar pootjes kneedde nerveus de grond onder haar. 'Maak je er maar niet te druk om, oké? Het zal vast wel goed komen,' miauwde ze uiteindelijk met een klein glimlachje. Hopelijk was het een geruststellend glimlachje. Ze had haar best gedaan ervoor.

De kater bleef gelukkig staan en keek naar haar om. Ze kon zien dat hij het er moeilijk mee had. Het was ook een lastig iets. Shrimpnose wist ook niet zo goed hoe en wat. Maar ze hoopte dat ze hem op z'n minst een beetje gerust kon stellen. En natuurlijk ook dat haar woorden klopten. Dat StarClan hem inderdaad zou vergeven. De Deputy stapte naar haar toe en drukte zijn neusje tegen haar wang. 'Dankjewel,' mauwde hij. Shrimp glimlachte kleintjes naar hem, met een knikje, en volgde hem het water in.

- topic uit