[Event] Overdue

Met een zwaar hart riep ze haar clan bij elkaar. Dit was niet iets wat ze wilde doen. Het was niet dat ze vond dat hij niet geschikt was, het was het feit dat ze wilde blijven geloven dat Blueflower nog leefde, dat ze nog terug zou keren. Maar hoe langer de deputy weg was, hoe duidelijker het werd dat ze haar nodig had gehad. Ze had iemand nodig aan haar zijde, om haar te helpen regeren. Hoe graag Crystalstar het ook had willen geloven, kon ze niet alleen leiden.

"Ik heb jullie bij elkaar geroepen voor de benoeming van een nieuwe deputy." Begon de grijze leader, wetend dat dat nogal gemengde gevoelens op zou wekken. Blueflower had vrienden, kinderen, en een mate in de clan; die zouden het allemaal niet leuk vinden dat ze blijkbaar aan de kant werd gezet. "Normaal gesproken gebeurd dit direct na de dood van de vorige deputy. Maar ik heb nog niet kunnen geloven dat Blueflower gestorven is." Ze slikte. "Maar we moeten de feiten onder ogen komen. Ze is meegenomen, en niemand weet waarheen. En Riverclan heeft een deputy nodig." Eerst had ze bedacht iemand slechts tijdelijk tot de positie aan te wijzen, maar dat zou teveel verwarring veroorzaken. Haar deputy moest haar deputy zijn. Zijn gezag moest niet in twijfel getrokken kunnen worden.

"Carrioncough, kom naar voren." Dat ze dit moest doen in het tijdelijke kamp ergerde Crystalstar, een nieuwe deputy verdiende beter. Ze ontmoette Carrioncough voor de menigte van kattin en keek hem diep in zijn ogen aan. Ze hadden dit besproken, hij wist wat er ging gebeuren. "Vanaf vandaag zal jij deputy van Riverclan zijn. Je zult mij dienen tot je laatste dag, of totdat al mijn levens op zijn, en je mijn plaats inneemt." Dat zou heel wat interessante reacties opwekken, dacht Crystalstar. Ze had niet bepaald de populairste kater uit de clan gekozen als rechterhand.

[Carrioncough eerst, daarna open]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower voelde zich misschien iets beter de afgelopen dag dan die dagen ervoor. Eén last van de vele was van haar schouders gekomen en toen de clan bijeen geroepen werd, had ze een klein sprankeltje aan hoop dat het misschien goed nieuws zou zijn. Maar zodra hun leider begon te spreken, knapte er iets in haar. Nieuwe deputy, hoezo?! Cottonflowers oren drukten zich meteen diep in haar nek en haar haren kwamen overeind. Ze deed niet eens haar best om haar woede te verhullen. Ze wist niet of ze moest huilen of schreeuwen, maar hoe durfde dat wijf haar moeder te vervangen. Ze was verdomme niet dood! Welke medicine cat had een teken gekregen, oh ja: niemand. Waar haalde ze het gore lef vandaan?! "De feiten". De feiten waren dat haar moeder was meegenomen, en Crystalstar had gewoon niet hard genoeg haar best gedaan om haar terug te vinden. Zij en haar vader waren eraan onderdoor gegaan. Maar niet Crystalstar. Nee die huppelde in haar eigen wereldje lekker door naar de volgende die aan haar reet kon likken.

Cottonflower was de oudste van haar familie. Zij was degene die hen op de been hield, die ze bij elkaar probeerde te houden. Zij zou degene zijn die het voor haar familie zou opnemen. Het boeide haar eigenlijk geen reet wie wel of niet deputy was. Ze wist niet eens of haar moeder het ooit echt gewild had. Maar het ging om het principe. Maar ze veranderde spontaan van die mening toen van alle katten ze Carrioncough koos. Die pestkop, die stinkende hork, die.. die.. ze kon niet genoeg superlatieven bedenken hoe een hekel ze aan die gast had. Hij was geen waardige opvolger van haar moeder, niet eens een vervanger. Hij was een rat. En de zelfvoldane blik op zijn kop zou ze er snel genoeg vanaf werken. Het lef dat hij ook had om hier trots op te zijn, om haar proberen te kleineren. Het lukte ook, ze was pislink. ‘Hij is niet mijn deputy,’ siste ze meteen, hard genoeg om voor iedereen om te horen. Ze schaamde zich niet. Het deerde haar allemaal niet meer. ‘Hoe durf je de herinnering van mijn moeder zo te vervuilen, jij.. jij verrader, egoïstisch stuk kraaienvoer,’ brieste ze woest. Cottonflower moest haar best doen om niet weer te huilen. Ze was sterk. Ze was hoofd van haar familie, dat was de schijn die ze voor haar clan ophield. Ze maakte hier een punt. Ze hield van haar moeder en ze zou haar eer intact houden. ‘Mijn moeder is daar ergens en ze leeft. Zolang ze nog niet is gevonden, is ze mijn deputy.’</sub>

De crèmekleurige kater was niet achterlijk. RiverClan had een deputy nodig, ongeacht of de andere ergens nog leefde. Crystalstar had hier een moeilijke, maar juiste keuze gemaakt. Waar hij echter niet achter stond was voor wíé ze had gekozen. Naast zijn oprechte twijfels over de competentie van de zwarte kater, wist hij dat zijn leader niet alleen vriendschappelijke gevoelens voor hem had. Dat was hem na hun warmhartige gesprek wel duidelijk. Wat de hele situatie nog pijnlijker maakte was Cottonflower's protest. Zijn lieve meisje werd hier aan de kant geschoven, gebroken. Hij juichte dus ook niet voor Carrioncough. In plaats daarvan stapte hij op de poes af en ging hij demonstratief naast haar zitten, waarna hij een kort likje over haar schouder gaf. Toen hij weer opkeek zag hij de smerige grijns waarmee de kater haar uitdaagde. Hermitshell wierp een strakke, kwade blik terug, maar zei niks. Voor het eerst ooit voelde hij niet de behoefte om zijn oude mentor uit te dagen. Net nu het nodig was.

Tag: Cottonflower, Carrioncough

_{Terwijl zij weer bezig was met koprolletjes uitvoeren in de nursery hoorde ze allemaal stemmen buiten de den. Ze zag zo ook hoe er meerdere katten naar buiten gingen en natuurlijk zouden ze haar hier niet achter laten toch? Het poesje rende wild naar buiten zonder enig geduld en zag de leader die aan het babbelen was. Och ze had wat interessanters verwacht, maar blijkbaar ging dat niet gebeuren. Een verveelde blik kwam in haar oranje ogen en ze zuchtte. Tijd om haar weer om te draaien en zich weg te keren uit deze saaie clan bussiness – alleen leek er opeens iets anders haar aandacht te trekken. Haar oom werd de nieuwe deputy! Zelf had Berry niet eens door wie de vorige deputy was geweest, ze was altijd zo druk in haar eigen wereldje. Toen ze met haar kijkers de zwart witte oudere kater zocht vond ze hem naast Crystalstar. En hij grijnsde; waarbij zij ook grijnsde. Yes, nu zou hun familie langzaam Riverclan overnemen, precies zoals ze wilde! “Yay! Dep-Ome Carrion!”, riep ze luid en blij terwijl ze rondjes rond zichzelf draaide.}

Eerlijk gezegd kon ze niet veel empathie in zichzelf opbrengen voor deze situatie. Immers was haar vader moons geleden ook zomaar vervangen voor een ander, en dat had ze ook moeten leren accepteren. Eerlijk gezegd was het nogal een afknapper dat haar vriendin Cottonflower zich zo tentoonstelde aan de hele clan. Celestial haalde haar neus op terwijl ze naar de kater keek die als deputy aangesteld was. Blijkbaar had hij niet veel vrienden. Zelf had ze nooit direct contact met hem gehad, maar hij leek haar wel een redelijke man. Nee, de reden dat er zo tegen hem ingegaan werd was puur door persoonlijke gevoelens, voornamelijk vanuit één specifieke kroost. Ze rolde met haar ogen, wat een drama! Met een schuin oog op Cotton liep ze naar voren, waarna ze met een glimlachje haar kop neeg naar de kater. "Gefeliciteerd, Carrioncough," sprak ze zoetjes waarna ze zich met een zwiep van haar staart omdraaide en weer in de crowd ging zitten.

De heisa barste al los voordat ze was uitgepraat, aangewakkerd door Cottonflower. Die kleine schreeuwlelijk deed erg haar best om Crystalstar's minst favoriete clangenoot te worden. Tot haar ontsteltenis ging Hermitshell bij haar zitten, en leek haar te willen troosten. De grijze leader wierp haar kleinzoon een korte, zure blik toe. De volgende die begon te schreeuwen was Kiwipaw, en daar werd het patroon duidelijk. Klaarblijkelijk hadden de kinderen van Blueflower meer emotie dan verstand. Toen ook nog haar eigen dochter, die verraderlijke Mousepaw, tegen haar opstond, was de maat vol. Blijkbaar waren ze vergeten wie hier de leiding had. Ze keek naar Carrioncough. Hij was deputy, wat ze allemaal ook schreeuwden. Zij ontleende haar macht aan Starclan en kreeg daarmee de bevoegdheid haar deputies aan te wijzen. "Dwazen" Mompelde ze, te zacht om verstaan te worden. Toen verhief de kattin haar harde, strenge stem. "Carrioncough is de deputy van iedere Riverclankat, ongeacht zijn of haar persoonlijke grieven. Mijn keuze staat vast." Ze wilde gaan, maar wist dat ze de kritieken niet kon negeren. "Blueflower wordt niet vergeten, en de zoektocht zal niet gestaakt worden. Maar we kunnen het ons niet veroorloven om Warriors ver buiten het territorium te sturen om te zoeken. Het gebied van de twolegs is te groot om te doorzoeken." Wat ze ook zou zeggen, die idioten zouden ertegenin gaan, dat wist Crystalstar allang. Toch moest ze haar zaak voor de clan uitleggen, want degenen die wel de tijd namen om naar haar te luisteren zouden wellicht begrijpen waarom ze Carrioncough had moeten benoemen. "Starclan geeft mij het gezag om te leiden, daarbij hoort het recht om mijn deputies aan te wijzen. Als mijn heilige voorouders ontevreden zijn met mijn beslissing, zullen we het snel genoeg weten." Reageerde ze tot slot op Mousepaw's vraag. Die was zonder meer alleen maar bedoeld om het te laten lijken alsof Crystalstar Starclan's leiding negeerde, om haar clan tegen haar op te zetten.

Ze had het al verwacht toen Crystalstar de kater had benoemt tot Deputy. Er kwam tegenspraak. Eerst van Cottonflower, en als laatste had zelfs Mousepaw nog wat te zeggen. Shrimp liet een zuchtje ontsnappen. Was ze het eens met Crystalstar? Ja en nee. Ze vond het nog best snel, sinds Blueflowers verdwijning. Maar RiverClan had leiding nodig, ondanks dat Crystalstar het altijd prima onder controle leek te hebben. Shrimpnose wist het eerlijk gezegd niet zo goed. Veel werd haar niet verteld. Ze voelde zich steeds meer verwijderd van haar. Het feit dat Blueflower, wie ze nog wel vertrouwde om eerlijk mee te zijn, weg was maakte het niet veel beter. Inmiddels was Carrioncough ook niet iemand waar Shrimp zich al te comfortabel mee voelde om in de buurt te zijn. Ze paste toch wel goed bij elkaar. Maar om de Leader ook tegen te spreken zat haar niet lekker. Ze had er namelijk vrij weinig over te zeggen. Het zij zo, en ze moesten er allemaal maar mee zien te dealen. Met een zuchtje stond Shrimpnose op, terugkerend naar haar Den.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze krijg bijval. Er waren katten het met haar eens. Hermitshell was de eerste aan haar zijde en misschien had ze er even aan getwijfeld. Ze wist hoe dol hij was op Crystalstar, en ergens wilde Cottonflower daar niet tussen zitten. Maar dat was vanaf vandaag voorbij. Het was oorlog. Er ging een rimpeling door de clan en ergens had ze het gevoel dat ze een streepje voor begon te krijgen. Kiwipaw ging ook los en ze wierp haar een bemoedigende blik toe. Haar dappere zusje, daar leek het al op. Cottonflower kreeg bijna een voldane blik op haar snoet, uitdagend. Ze wilde haar neerhalen op haar laagste moment, kom maar op, ze zouden meer dan dit moeten doen. En toen kreeg ze zelfs nog bijval van Mousepaw, een medicine cat, terwijl het ijzig stil bleef van Shrimpnose haar kamp. Mousepaw was een vriendin. Wat ze niet had verwacht was die blik van Celestial, ze dacht namelijk ook dat zij vriendin waren. Maar haar zoete woordjes gingen naar Carrioncough en het voelde als een mes in haar rug. En het deed pijn. Fijn. Als ze oorlog wilde, kon ze dat krijgen. Ze gunde haar geen blik meer waardig en het was niet meer dan verwacht dat Crystalstar haar keuzes wilde sterk maken. Smoesjes. Ze wilde gewoon hem, waarom wist ze nog niet, maar daar zou ze wel achter komen. Waarom een pestkop zoals hij? Hij die nu doodleuk verklaren dat het "in de sterren stond", zij beide die haar beloofden dat haar moeder wel weer gevonden zou worden. Ze geloofde er niets van. Als haar moeder gevonden was, wat zou gebeuren, zouden ze haar niet meer deputy laten zijn. Nee, dan was dat opeens Carrioncough. Het was dat ze wist dat Blueflower door tweebenen was meegenomen, anders zou ze vuil spel verdenken. ‘Mijn deputy is ergens daar, niet hier,’ herhaalde ze stellig. Crystalstar had ze nog kunnen accepteren als leider, ondanks dat ze haar niet mocht, maar hierna waren er ook barsten ontstaan in het respect naar haar. ‘Mijn moeder komt terug en dan moet je op je knieën smeken om haar vergiffenis,’ siste ze naar de grijze leider. Ze kon erin stikken. Cottonflower wilde woest wegstampen. Dit ging om haar eer, totdat ze opeens een aanbod kreeg. Alsof ze niet al had gezocht. Ze wilde nee zeggen, weigeren. Ze zou nooit ook maar iets doen wat die valse deputy haar zou opdragen. Maar hij maakte het onmogelijk, want hem weigeren zou betekenen dat ze niet wilde zoeken naar haar moeder. Hij kon die hele patrol in zijn reet steken, hij probeerde dit goed te maken, zijn eigen status te verbeteren. Deze patrol was geen eer. Geef de jonge warrior de leiding. Nee, dit was een zoetmakertje, een belediging. Ze zou het niet toestaan. ‘Ik zoek elke dag al naar mijn moeder, verzin eens iets nieuws. Je kan me beter tien warriors geven.’ En met een ruk keerde ze zich om.}

Mizzlepaw luisterde er maar naar, zijn oortjes in zijn nek geplooid, vanuit een hoekje van het camp. Hij voelde zich schuldig, en de woorden van zijn zussen staken als klauwen in zijn hart. Hij had zijnmoeder moeten beschermen, hij had sneller moeten rennen, hij had haar niet mogen achterlaten. En nu werd ze vervangen, kreeg een ander de rang die haar toebehoorde, en moest hij toekijken hoe zijn hele familie moest lijden. Mizzlepaw voelde zich niet de juiste kat om er iets op te zeggen, om tegen te stribbelen tegen deze beslissing, ook al voelde ze nog zo verkeerd. Zijn blik viel op zijn zusje Azurekit, nog geen apprentice, de zwakste van hen allemaal. Hij voelde zich van nature verantwoordelijk voor haar, alsof het zijn taak als grote broer was om haar veilig te houden. Haar en al zijn andere zussen - ook Cottonflower, zelfs al was die al warrior. Hij was de enige kater van hen, degene die het sterkste zou moeten zijn. De jonge apprentice stond op en liep op zijn jongste zusje af. Hij zei niets, want er was toch niets dat hij kon zeggen. Dit was een kantelmoment in hun leven, een moment waarop ze allemaal beseften dat niets nog hetzelfde zou zijn. En terwijl Kiwipaw het camp uitstormde en Cottonflower boos argumenteerde waarom dit zo verkeerd was, probeerde Mizzlepaw gewoon in stilte Azurekit misschien iets van comfort aan te bieden, al was het maar enkel met zijn aanwezigheid.

Tag: Azurekit