Aan mijn liefste sterrenvriendinnetje

Angst en zenuwen fladderden als een wanhopig vogeltje in haar borstkas toen ze eindelijk contact maakte met de steen. Het koude oppervlakte voelde zowel gewennig als onaangenaam tegen haar gevoelige neusje. Snel genoeg ebde echter de initiële kou weg, en beelden van alle andere keren dat ze hier was geweest schoten door haar hoofd. Inmiddels was alles anders. Geen Acefray, geen Lizardpath of Chivysniff. En bovenalles, ook geen Rousebell. Ze slikte. Al die katten die ze had gezien als pilaren, als een onveranderlijke factor in haar leven waren inmiddels weg. En na vanavond, zou zij dat ook zijn. Mousepaw had ergens, op haar manier, gelijk, was het niet? Een bitterzoete glimlach gleed over haar gelaat. Ze was de oudste van hen allemaal, de oma. Na vanavond was het alleen nog hen, met allemaal een nieuw begin. Ze had er geen twijfel over dat de medicine cats de clans zouden kunnen dragen, dat ze het minstens zo goed – al dan niet beter op zouden pakken. Falconstrike zeker, en met hem Storkpaw ook. Ze was alleen treurig dat ze geen deel meer uit mocht maken van hun toekomst.

Want ze had dit al een tijd geleden besloten, maar pas nu stond ze zichzelf toe de angst voor de toekomst te ontarmen. Wie was zij, als ze niet Routnose de medicine cat was? Het was alles wat ze had gewild voor zo lang, dat ze niet precies meer wist wat ze straks zonder zou moeten. Misschien wilde ze ooit een familie, maar was ze na alles wel toe aan nog meer kinderen? En zou ze weer moeten leren om te jagen? Zou ze mee moeten vechten in oorlogen, die ze eerder zo hard probeerde te voorkomen? Ze had zichzelf nooit als meer gezien dan de rest van de clan, maar om zichzelf nu een warrior te noemen bracht een brok in haar keel. Het voelde niet als een nieuw hoofdstuk in haar leven, het voelde alsof het verhaal klaar zou moeten zijn.

Ze zuchtte huiverig en spitste haar oren. De stilte hier werd enkel verbroken door het ademhalen van de andere poezen en katers. Het waren ritmische, diepe ademhalingen – wat haar vertelde dat een groot deel van deze katten al ver weg waren. Tussen de sterren, waarschijnlijk. Lachend, huilend, met ogen vol ontzag en fonkelende lichtjes.

Zouden de sterren haar nog wel verwelkomen?

Uiteindelijk was dat haar grootste angst. Dat ze had gefaald. Dat ze nooit genoeg was geweest, en nu enkel de klap op de vuurpijl was geweest met haar laatste fout. Dat Gorsekit haar uit de sterrenhemel zou slaan, haar zou vervloeken voor wat ze had gedaan. Dat Mousewish haar de rug toekeerde, en de nachtelijke hemel altijd kil en donker zou blijven. Dat haar poging het recht te zetten nooit genoeg zou zijn, dat alles te diep zat en zij hier weg zou gaan in een slaap zonder dromen. Maar ondanks haar diepgewortelde zorgen, haalde de slaap haar uiteindelijk in. En ook haar lichaam ontspande zich met een zucht.

Zachtjes streelde iets langs haar neusje, net genoeg om haar te wekken. Lichtelijk verward opende ze haar ogen, even denkend dat ze terug was in de heatherfields. Maar toen ze haar kop hief en rond keek, waren er tweemaal zoveel sterren aan de hemel als gewoonlijk. Een warmte overviel haar samen met de serene stilte die hier eigen leek te zijn. Tranen fonkelden in haar mintgroene ogen. Oh starclan, ze waren er nog. Ze gunden haar, haar laatste afscheid.

Geen boze woorden, fronsen of een sneer begroette haar toen ze haar ogen openden. In plaats daarvan rook ze de oh zo bekende zoete geur van haar sterren vriendinnetje. Haar giechel bracht vlinders in haar buik. Ze was er, ze hadden haar toegelaten. Mousewish was er altijd voor haar geweest, en nu was dat niet anders. Niemand had haar nog de rug toegekeerd, ze werd welkom geheten door de stem die ze al zo lang weer wilde horen. Even kon ze niets anders dan de ander in haar hemels blauwe ogen aan kijken, maar toen liet ze zich begaan. Overspoeld door emoties stortte ze naar voren en omhelsde Mousewish, die al zoveel jaren haar Starclan guide was geweest. Sterretje sprongen van de dikke grassprieten af door haar beweging en vol overgave begroef ze haar gezicht in de zijde zachte vacht van de ander. "Oh Mouse," haar stem klonk gesmoord. "Je bent erg nog. Het spijt me zo,"

Ze had niet geweten hoe erg ze haar lach gemist had, totdat ze het weer hoorde. Het was ook al zo lang geleden. Soms zag ze haar in een muisje die over haar pad schoot, of een zachte avondbries die dan haar vachtje kietelde. Maar dit was anders, nu kon ze haar ruiken, zien en hoorde ze haar lach diep in haar borstkas. Routnose durfde wat te ontsnappen en bleef in de omhelzing van haar vriendinnetje toen ze sprak. En ze lachte, ze lachte alleen maar. Ze sprak de woorden waar ze stiekem zo hartstochtelijk naar verlangde, al die tijd ook. Routnose zuchtte bibberend, nu niet meer in staat haar tranen te bedwingen. "I-ik heb gewoon het idee dat ik alles kapot heb gemaakt," snikte ze gesmoord, alle pijn van de laatste paar maanden loslatend. "En ik weet hoe ik het nog goed moet maken... Of het nog goed te maken is," haar betraande ogen vonden Mousewish. "Falconstrike hoeft niets meer van me, en... En ik dacht dat... Oh Mousewish, ik was zo bang dat jullie mij ook niet meer wilden zien," ze haalde diep adem en veegde haar tranen weg, een vage glimlach op haar gezicht. "Ik ben zo blij je te zien,"