je bent net een ster; want je bent alleen mooi van een afstand

Okay, wauw. Dit gaat dus echt gebeuren of niet? Ugh- verdomme, ze had terug moeten trekken toen ze nog de kans had. Ze had moeten zeggen dat ze onwel was of zoiets. Het was een reis van hier tot aan Tokyo maar ze had het wel alleen kunnen redden...toch? Nee, man- het maakte niet eens uit. Het was alleen maar uitstel van executie geweest. Of ze nou wilde of niet, vroeg of laat moest ze de sterren onder ogen komen. Maar ze was gewoon zo bang, bang om afgewezen te worden. Dat ze in schaamte terug naar huis moest keren en iedereen gelijk bewees. En het erge was; dat ze het zelf allemaal gecreëerd had. De poes schopte tegen alles en iedereen aan. Dat wist ze zelf dondersgoed. Maar Mousepaw kon het niet helpen, ze had gewoon zo veel gedachtes-zoveel emoties. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze er mee aan moest. Alles was wazig. Haar zelfbeeld, de andere katten die om haar heen stonden. Wat ze nou eigenlijk wilde- het voelde gewoon de laatste tijd dat ze alles met een vieze bril bekeek. Ze zag het allemaal wel, maar niks was helder.

De Moonstone was, niet echt wat ze had verwacht. Ja okay, het was een gloeiende steen, dat zag ze wel aankomen. Maar er hing een sfeer omheen die ze nog nooit eerder had gevoeld. Mousepaw kon het niet beschrijven, het was niet goed of fout...gewoon buiten deze wereld. Bij elke stap die ze zette voelde ze haar maag veder in de knoop raken. Ze kon wel janken. Maar dat was niet iets nieuws. Ondanks dat ze tegen Kiwipaw had gezegd dat tranen een teken van zwakte was. Liet ze zelf vaak genoeg vallen. Op dat opzicht; was ze gewoon een vieze hypocriet. Eigenlijk nog een reden waarom ze niet geschikt was voor de Medicine cat apprentice rang.

Een rilling gleed door haar lichaam heen toen ze de steen met haar neus aanraakte. Haar ogen waren gesloten zoals het hoorde. Maar niet zonder moeite. Ze wilde immers zien, hoe het zou gebeuren, hoe haar omgeving zou veranderen. Maar dat mocht niet, ze kon niet verwachten dat Starclan al zijn geheimen zomaar aan haar zou vertellen. Gelukkig, hoefde ze niet lang te wachten. Want al snel werd ze getransporteerd naar de plek van bestemming. Ze kon het voelen; er trok een warme bries aan haar vacht en het zachte geluid van wat ze herkende als krekels vulde de lucht. Het was allemaal heel erg rustgevend. De medicine cat apprentice opende voorzichtig één oog, kijkend of de kust veilig was. En toen ze het zo achtte; opende ze ook de ander. En sjonge jonge, wat was het hier mooi. Dit was werkelijk paradijs.

Een waterige glimlach vormde langs haar lippen terwijl ze met haar hoofd rond draaide, alles wat er te zien was in haar opnemend. Totdat ze zich iets realiseerde; ze was alleen. Er was geen andere ziel te bekennen. Dat hoorde toch niet? Ah, nou misschien waren ze gewoon een beetje laat. Kan gebeuren... toch? Ze zouden haar heus hier niet laten hangen. Ook al waren ze boos. Oh god, alsjeblieft laat er iemand komen. Ze kon niet met haar zelf leven als ze zelfs door Starclan achtergelaten zou worden. De kattin schudde met haar kop en probeerde haar gedachtes licht te houden. Als er iemand zou komen- was ze wel benieuwd wie, ze hoopte op haar vader. Ze wilde hem zo graag weer zien. De kattin trok aan haar oor en opende haar mond. "Uhh...Hi?"  

Ze was blij dat iemand er was, dat Starclan haar kwam begroeten. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen heen terwijl ze langzaam naar de kater toe liep. Hij stelde zich voor als "Creamyfrost" Het was een naam die haar vaag bekend kwam. Maar ze kon het niet direct plaatsen. Mousepaw liet haar ogen over de gedaante voor haar glijden. Zijn hele vacht wat bedekt met sterren, die allemaal op een onbekend ritme leken te dansen. Het zag er prachtig uit. "Hah... je hebt geen idee hoe blij ik ben om je te zien," snorde ze nerveus. Ze voelde zich net een tiener meisje die in een ongemakkelijk gesprek was beland met haar crush. De grijze kattin schudde met haar hoofd en probeerde iets zinnigs uit haar bek te krijgen. "Ik- neem aan dat Starclan dan niet boos op mij is?"