We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Voor haar mocht het een eeuwigheid leaffall blijven. Wanneer de gure wind haar tenminste wat kon afkoelen, en de bomen zulke gekke kleuren hadden aan de andere kant van de grens. Hoewel ze blij was dat er tenminste weer een beetje genoeg eten was nu dat greenleaf was ingetreden, haatte ze de hitte. Haar dikke vacht verhaarde zo hard dat ze er plukken uit kon trekken en het bleef maar warm. Zelfs tot op het punt dat ze minder in staat was om te jagen. Normaal was ze net als de wolf waar ze naar vernoemd was, bleef ze opjagen totdat het dood tussen haar poten lag. Nu echter, klauwde de hitte haar naar haar keel. Hijgend belandde ze bij het Thunder path, waar ze enkele stappen op het zwarte asfalt het toch voor elkaar kreeg om de rat dood te slaan. Met een grom pakte ze het op en liep weer terug naar haar eigen kant van de grens. Dat was, totdat ze een flits zag aan de andere kant. Vijandig en alert keek ze op.
We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past
De Medicine Cat Apprentice mocht dan al een paar Moons getraind worden, maar dat betekende niet dat ze mentaal stabiel en sterk genoeg was om haar Clan in haar eentje te verzorgen. Newtspark was gelukkig nog aanwezig om de jonge kattin de kneepjes van het vak te leren. Door de overstromingen en alle stress die in Thunderclan gespeeld had was Remnantpaw nog niet overal bekend, niet dat ze momenteel veel aandacht op haar wilde vestigen. Ze zat veilig tussen de bomen aan haar kant van het territorium terwijl ze peinzend haar poten bekeek.
Dat was dan ook de reden waarom ze een cyperse kattin, een indrukwekkende Warrior van Shadowclan zag staan. Ze deed haar ergens aan Newtspark denken, het was de houding. Een felle kattin die niet zomaar een ander haar prooi zou laten stelen, iets dat Remnantpaw kon respecteren. Langzaam trok ze met een oortje voordat ze twijfelend overeind kwam. 'H...,' Begon ze stotterend, iets dat steeds vaker leek te gebeuren met alle spanning die in haar lichaam zat. Ze viel weer stil, wat was een goede begroeting? Wat als die ander haar enkel als de vijand zag? Ze schudde haar kop even terwijl ze bedenkelijk haar poot over de grond schraapte.
Twee felle ogen staarden haar terug aan, maar het figuur aan wie ze toe behoorde was niet bepaald zo indrukwekkend. Een tenger, klein grijs poesje maakte zich zichtbaar. Wolfblood fronste, was dat niet het huppelspeeltje van Stagtine? Hun nieuwe medicine cat apprentice? Wel, ze was des te blijer met Peppermint als ze dit zag. De ander deed haar mond open en slechts één klinker kwam naar buiten. Even wachtte ze nog af, maar het werd er niet veel beter op. Wolfblood snoof geïrriteerd, ze was geen kat van veel geduld. "Wat moet je, eekhoorn?" sprak ze met een knikje. Haar vijandige houding had ze ietwat laten varen, gezien dit toch een medicine cat was. Maar het bleef een thunderclanner, en tenzij er iets belangrijks was hoefde ze daar echt niets mee.
We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past
De Medicine Cat Apprentice keek met grote ogen naar de veel grotere en sterkere kattin. oh ze ooit zo kunnen zijn geworden, een sterke Warrior of hadden haar ervaringen met Bloodclan en de angst die ze voelde voor Newtspark haar al te ver in zichzelf doen keren? Ze wilde zo graag een mentor die haar kon leren wat ze moest kennen, maar ze moest het doen met een flamepoint die geen geduld had en haar vragen niet kon beantwoorden. De grotere en krachtigere Shadowclanner snoof wat toen ze door kreeg dat Remnantpaw geen goede beginzin wist. Een gesprek startten was bijzonder moeilijk, zeker voor de kleine Medicine Cat Apprentice. 'Wat moet je eekhoorn?' sprak de ander met een knikje, echt vijandig zag ze er niet meer uit maar de warmte van haar eigen Clan zat er ook niet in. Toch, ze was minder eng dan Newtspark, de stem was warmer ook al was het duidelijk dat het niet de meest knuffelige kattin was die ze tegen had kunnen komen. 'M-mag ik wat vragen?' Vroeg ze uiteindelijk onhandig terwijl ze haar kop schuin hield en voorzichtig haar poten iets dichter naar de grens bracht.
'K-ken je Newtspark goed? Is er een geheim om haar... Ehm... Minder te laten schreeuwen?' Vroeg de kleine kattin terwijl ze met grote ogen de Shadowclanner aan keek. 'Ik... Ik denk dat ze jullie mist. Ik voel me zo schuldig.... Niet... Niet dat ik er wat aan kan doen.' Ratelde ze terwijl ze haar oortjes in haar nek liet zakken. Ze hoopte dat iemand het antwoord voor haar had, zelfs al had ze ergens de hoop al opgegeven dat het ooit goed zou komen. Ze sloeg haar staart onhandig heen en weer. 'En heb jij het niet warm?' De vacht van de ander was dik en stevig, zou het ruw of zacht aanvoelen? Ze wist het niet. Enkel het feit dat ze het met haar dunne vacht al warm had in de zon, al was het wel prettig. De Sunningrocks waren een perfect zonplek, al deed ze het zelf liever in het kamp. In de buurt van haar patiënten.
Vragen, moest dat? Ze had wel betere dingen te doen dan lopen lullen met een of ander grietje aan de andere kant van de grens. Haar ongeduld bleek uit een zwiep van haar staart, maar de enorme poes bleef waar ze was. De vraag van de ander zorgde er echter voor dat een diepe frons rimpels over haar gelaat trok. Newtspark, waarom wilde ze over Newtspark weten? Die poes zat nu bij Thunderclan, was het niet? En was zij niet hun nieuwe medicine cat apprentice? Zou zij het antwoord niet allang zelf moeten weten? Wolfblood keek haar wantrouwig aan. Ze hield niet van haar zieligdoennerij. "Als je iets van d'r wilt weten moet je het aan haar zelf vragen, uk," Newt, schreeuwen? Misschien had ze gelijk, misschien miste ze echt Shadowclan. Zij zou dat doen, als ze in haar schoenen stond. Newt was in haar hoofd altijd meer de stille geweest. In alle eerlijkheid had ze Peppermint ook altijd meer aandacht gegeven, Newt was gewoon... Een achtergrond figuur, of iemand waar ze niet heel erg mee bezig was. Tenminste niet iemand die tegen haar apprentice schreeuwde, dacht ze. Was deze uk daadwerkelijk zo slecht? Of wat anders? Wolfblood schudde haar kop, het waren haar zaken niet. Haar laatste vraag verwarde de enorme poes echter nog meer. "Uh..." bracht ze uit. "Ja. Soms. Denk ik. Waarom moet je dat überhaupt weten?"
We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past
De Medicine Cat Apprentice snapte gewoon de mentaliteit van Shadowclan niet en hoopte dat ze iets kon leren van echte Shadowclanners zodat ze niet elke dag moest wachtten totdat Newtspark zou schreeuwen om het een of het ander. Wantrouwig keek de Shadowclanner haar aan. Misschien omdat het niet normaal was dat een kat de emoties zo open toonde. Aan de andere kant kon het zijn omdat Remnantpaw het juiste voorbeeld nog ooit moest krijgen dat ze de grenzen niet begreep. 'Als je iets van d'r wilt weten moet je het aan haar zelf vragen, uk,' Mauwde de oudere kattin waardoor Remnantpaw hield haar kop schuin voordat ze diep in ademde. 'Ze zegt enkel dat ze jullie mist en dan wordt ze koppig en boos.' Niet dat zijzelf absoluut niet koppig kon zijn, want het was gebleken dat Remnantpaw ook bijzonder koppig kon wezen.
Aan de andere kant was Remnantpaw wellicht ook gewoon te onschuldig, nog jong en vormbaar. Ze was nieuwsgierig en hoewel er enkele andere Thunderclanners ook een lange, zachte vacht hadden was ze onder de indruk van het sterke maar knappe postuur van de ander. 'Uh...' bracht de Warrior uit. 'Ja. Soms. Denk ik. Waarom moet je dat überhaupt weten?' Mauwde de ander waardoor Remnantpaw onhandig met haar pootjes bewoog. 'Eh, je hebt een hele mooie vacht... En.. ja.. ik was gewoon nieuwsgierig.' Mauwde ze oprecht terwijl ze haar oortjes een beetje beduusd bewoog. Hopende dat de ander het niet verkeerd op zou vatten.
Een zwiep van haar borstelige staart gaf haar irritatie aan, een gevaarlijk iets bij de grote poes. "Ik zei, als je iets van Newt wilt weten, moet je het d'r zelf vragen." haar blik drong zich dreigend in haar amberen ogen. De boodschap was duidelijk, de ander deed er beter aan het onderwerp te laten liggen. In haar opvoeding was nooit echt een positief narratief te vinden over andere clans, zeker niet over Thunderclan, en sommige dingen waren niet bepaald veranderd over de jaren heen. Hoe dan ook was de warrior huiverig om zomaar informatie vrij te spelen aan een of ander snotjong dat ze niet eens kende. Bij haar volgende woorden schoot fronste ze. Wat? Een mooie vacht? Even stond ze met een mond vol tanden, niet precies wetend wat de ander nou wilde bereiken. Was ze blind? Was ze dom? Was ze dom en blind? "Uh, oké." wat moest ze hier nou mee?
We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past
De Medicine Cat Apprentice had nauwelijks door dat de Shadowclanner oprecht geïrriteerd was door haar vragen, wellicht omdat ze Newtspark gewend was en deze al om het minste en geringste kon gaan snauwen. 'Ik zei, als je iets van Newt wilt weten, moet je het d'r zelf vragen.' de kattin keek dreigend naar haar waardoor Remnantpaw diep in ademde en haar ogen langzaam sloot. Het was duidelijk dat Mentor en Apprentice niet goed konden communiceren en het enige dat ze had willen weten was hoe ze de communicatie moest veranderen om met Newtspark te kunnen spreken zonder dat ze vragen kreeg over planten. Alsof er niet honderden planten waren, welke planten? Ze schudde enkel haar kop voordat ze onhandig begon over de vacht van de andere kattin, de dikke vacht met prachtige strepen. Karaktervol, sterk. Alles wat zijzelf ook wilde zijn als ze een Warrior was geworden. 'Uh, oké.' Mauwde de oudere kattin onhandig waardoor Remnantpaw haar een zeldzaam glimlachje toonde. 'Heb je mij al gezien. Ik ben niks meer dan een klein misbaksel op poten.' Mauwde de kattin terwijl ze naar haar kleine lichaam gebaarde en toen haar schouders liet zakken. 'Ik ben geen krachtige Warrior of dappere.. wolf... Ik ben gewoon... Een Medicine Cat Apprentice die niks snapt.' Of zo voelde het tenminste ze wilde het snappen maar echt goed in dingen begrijpen, de situatie lezen was ze niet. Newtspark had niet het geduld om daar mee om te gaan, niet het geduld van Rousebell en de andere Medicine Cat's van Thunderclan.
Haar frustratie bouwde zich des te meer de poes haar bek open trok om te spreken. Wolfblood richtte zich nu volledig tot de ander, haar ogen brandend en de vacht op haar rug lichtelijk overeind. "Oké, en wat ga je daaraan doen, janken?" sprak ze bars. Zelfmedelijden was iets dat ze verachtte. "Als je jezelf zo zielig vindt, doe er dan wat aan in plaats van te jenken tegenover vreemden. Dát maakt je inderdaad een misbaksel op poten.". Het leven was niet eerlijk. De een werd sterker geboren dan de ander, sommigen met een liefdevolle familie, sommigen met katten die geen snars om ze gaven. Hoe makkelijk was het om je daarbij neer te leggen en voor altijd maar te huilen om alles wat je miste. Nou, uit ervaring bracht dat je nergens. "Luister etter, wil je advies? Een dikke vacht kan je niet groeien, je oogkleur kan je niet veranderen. Maar er is zat wat je wél kan veranderen, om te beginnen met dat zielige gedoe van je. Als je je daar een sop gaat focussen, kom je al een heel eind verder,"
Prompt 79: Laat je kat een andere kat volledig en uitgebreid roasten
We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past
De Medicine Cat Apprentice had nog niet geleerd een dikke huid te krijgen, om zichzelf goed genoeg te vinden. Om niet bang te zijn voor haar eigen gedachten en om echt te stralen in haar rol. Had ze haar mentaliteit anders leren ontwikkelen was ze waarschijnlijk direct een talentvolle Medicine Cat Apprentice gebleken, nu had ze het diep in zich zitten maar moest het nog naar buiten komen. 'Oké, en wat ga je daaraan doen, janken?' sprak Wolfblood bars. 'Als je jezelf zo zielig vindt, doe er dan wat aan in plaats van te jenken tegenover vreemden. Dát maakt je inderdaad een misbaksel op poten.' Remnantpaw hield haar kop schuin terwijl ze zwijgend naar de oudere kattin bleef kijken. 'Luister etter, wil je advies? Een dikke vacht kan je niet groeien, je oogkleur kan je niet veranderen. Maar er is zat wat je wél kan veranderen, om te beginnen met dat zielige gedoe van je. Als je je daar een sop gaat focussen, kom je al een heel eind verder,' Remnantpaw haalde diep adem voordat ze haar kop langzaam neeg. 'En wat als je een situatie niet kan veranderen?' Vroeg ze zachtjes, haar stem schor maar kalmer. Duidelijk meer geïnteresseerd dan dat ze liep te zeuren.
Onderwerp: frog 
di 10 aug 2021 - 17:27
