Flickering

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower was nooit iemand geweest om langs de grenzen rond te hangen, maar sinds haar moeder was verdwenen en ze leefde op hazenslaapjes, was de wereld een soort waas geworden. Ze was helemaal gefixeerd op haar moeder vinden. Ze moest wel! Ze had haar nodig, meer dan wie dan ook. Ze wilde niet alleen zijn. Alleen als je.. nou ja.. je weetwel. Misschien zouden zij en Hermitshell wel heel serieus worden en in de toekomst.. En ze wilde dat niet zonder haar moeder. Ze wilde haar moeder nog zoveel laten zien, nog zoveel mee bespreken wat alleen moeders konden. En dus stond ze iedere dag bij de grenzen, al zo vaak had ze verder gelopen, de tweebeenplaats in. Misschien had ze iets over het hoofd gezien. Een spoor, een pluk blauwe vacht, een muffe geur. Maar zoals iedere keer werd ze teleurgesteld. Maar ze weigerde de moed op te geven. Dus liep ze op haar laatste benen, terwijl ze voor de zoveelste keer de grens langs de tweebeenplaats langsliep.

+ Lionpride eerst!</sub>

De niet al te jonge krijger liep kordaat en met een verzekerde pas door het territorium van Riverclan heen, bezig met zijn taken. De grens langs de Twolegs mocht dan niet met een clan grenzen, risico kon immers van overal komen. Vooral het gevaar van Bloodclanners en Rogues was hier aanwezig, dus vond Lionpride het belangrijk dat deze grens net zoveel gecheckt werd als de anderen. Misschien zelfs wel meer, met katten die niet onder de Warrior Code leefde. Ze waren in een zwakke positie, met het kamp nog steeds overstroomt en de verdwijning van Blueflower. De spanningen met Shadowclan leken minder geworden te zijn, maar daarvan was enkel de vraag hoe lang het ging duren. Nee, ze hadden al genoeg aan hun kop en de zandkleurige kater nam het op zich om er voor te zorgen dat er daar bij bleef. Hij was er van bewust dat hij dit niet alleen kon en het gaf hem een goed gevoel om te zien dat hij niet de enige was die deze bewuste grens serieus nam. Al zodra hij merkte wie de andere was, begreep hij dat ze er met een andere reden liep. De jonge poes was nog niet zo lang Warrior en nu was haar moeder meegenomen door de Twolegs. Het was niet de eerste keer dat een kat weg was, ontvoert door de rechtoplopende wezens die dachten alles te bezitten. De anderen waren terug gekomen. Of dat ook voor Blueflower zou gelden kon niemand nog beantwoorden. Cottonflower leek er moe uit te zien, waarschijnlijk meer bezig geweest met haar moeder dan met slaap. Hoe vaak kwam ze hier eigenlijk? ''Cottonflower''sprak Lionpride ter begroeting en er zeker van te zijn dat ze hem door had hier. Hij was wel wat groter dan haar en niet persé onopvallend, maar ze leek meer gefixeert te zijn op anderen dingen.  

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Door haar fixatie op de grens, had ze niemand horen aankomen. Maar toen ze opeens geluid hoorde, veel te dichtbij haar, draaide haar kop met een ruk om. Haar vermoeide ogen vonden een grote senior warrior. Haar naam klonk door de lucht en ze was al in een slecht humeur, dus zelfs een neppe lach kon ze niet meer op haar snuit forceren. ‘Lionpride,’ imiteerde ze zijn begroeting. Ze draaide haar kop weer naar de grens, want stel je voor dat ze een hint mistte. Papa was er ook bijna iedere dag op uit, misschien had hij deze avond wel een keer goed nieuws. Ze keek naar de kater. ‘Als je hier alleen komt om medelijden te tonen, adviseer ik om die woorden in te slikken.’ Ze haatte de zielige blikken, de loze beloftes. Ze konden beter helpen zoeken, maar op één of andere manier had ze niet het gevoel dat de prioriteit daar lag. En het irriteerde haar mateloos.}