Apologies whispered from trembling lips

Brede poten maakten diepe afdrukken op de enigszins sompige ondergrond. De vloed leek wel eeuwig te duren, alsof tijd zich strekte en strekte tot het zo dun was als het kleinste draadje spinrag. Hijzelf had het we weer gehad met de eindeloze stromen, met het zuurstofarme water wat de vissen verstikte, met de brokstukken die langs dreven en waarvan je moest vrezen of ze me mee zouden zwiepen. Nee, Feralwolf hield van water en zijn hart wad voor Riverclan, maar dit was teveel water. Hij zette zich af, sprong over een kleine stroom, en vervolgde zijn pad over het soppige gebied, tot hij zijn ijskoude ogen vernauwd op het kamp heen kon leggen. Het voelde alsof Starclan zich een komiek voelde, hen wegjagen uit hun eigen kamp. En zover hij kon zien, werd het kamp nog steeds niet bewoonbaarder. Een lichte grom ontsnapte zich uit zijn keel. Riverclan was dakloos en kwetsbaar in het huidige gebied. Hoe lang ging dit nog duren?

-open-