There's no one I can trust

Hij had het gevoel dat er amper iemand was die hem geloofde. Nettleroot geloofde hem en daar was hij haar echt dankbaar voor, maar ergens was hij bang dat Stagtine haar nu ook wat zou gaan aandoen. Misschien wel als een manier om hem te pakken. Hij wist alleen dat hij het moeilijk met iemand van de clan kon gaan bespreken verder, niet na hoe erg ze hem niet leken te geloven. En dan was je nog wel een van de meeste onbaatzuchtige katten van de clan. Een die bereid was alles ervoor te doen, maar daarentegen kreeg hij eigenlijk stank voor dank. Misschien dat hij daarom juist hierheen gegaan was, met de kleine hoop dat hij misschien zijn zus hier zou vinden, misschien dat zij hem wel de steun zou kunnen geven die hij nodig had.

[Crowcall]

Ze kreeg soms het gevoel dat haar hersenen veranderd waren in een met water gevulde mosbal, koud en zwaar. Ze was traag, afwezig, bracht af en toe een konijn binnen, maar deed duidelijk niet erg haar best. Ze was echter nog niet terechtgewezen. Misschien had niemand zin om met haar uitbarstingen om te moeten gaan. Misschien was het makkelijker om te doen alsof ze niet bestond. Dat vond ze zelf in ieder geval het makkelijkst. Maar in de buurt van de grens leek de mist in haar kop wat uiteen te drijven, en bij het zien van bekende bruin-witte vlekken op een kleine gestalte, brak er zelfs een zonnetje door. Voor hem deed ze het, voor hem en zijn broers. Voor hen was ze hier nog. Ze knipperde met haar ogen, gaf haar doffe vacht een paar likken en rechtte haar rug. Met haar staart vrolijk geheven trippelde ze de laatste vossenlengtes naar de open plek tussen de eiken. "Dustspirit! Het is goed je te zien", miauwde ze terwijl ze hem een begroetend kopje gaf. Hij werd meteen aan de gebruikelijke keuring onderworpen: zag hij er nog gezond uit? Leek hij genoeg te eten? Hij leek een wat zorgelijke uitstraling te hebben en ze voelde onmiddellijk onrust in zichzelf opkomen.

Normaal zou hij meteen opvrolijken wanneer hij zijn zus zag, maar dat zat er deze keer gewoon niet in. Hij kon niet die glimlach opbrengen die hij normaal zou geven. Zo simpel ging dat deze keer niet, want alles was niet meer oke en zou het misschien ook wel nooit meer zijn. "Crowcall," Begon hij dan ook ietwat onzeker. "Zeg me dat je me wel zal geloven wat er ook gebeurd?" Want wie wist wat er allemaal nog te gebeuren zou staan. Wat hem te gebeuren zou staan. Hij zou niet verrast zijn als Stagtine hem alsnog zou proberen te vermoorden of hem wat anders aan zou proberen te doen.

Haar glimlach vervaagde zodra ze zag dat die op zijn gezicht niet gereflecteerd werd. Ze voelde haar hart zinken als een steen. Er was iets mis. Ieder aarzelend woord voelde als een klap. Er was iets heel erg mis. Maar wat kon het zijn? Waarom leek hij bang dat zij hem niet zou geloven? De gedachte kwam plots in haar op dat hij net zo'n ervaring had gehad als zij. Net zo'n... droom, of wat het ook precies was geweest. "Natuurlijk", miauwde ze. Hij was haar broertje, natuurlijk geloofde ze hem.

Het zou hem gerust moeten stellen, dat ze het bevestigde, maar ergens was hij nog steeds bang dat ze het niet zou doen. Net als al zijn andere clangenoten die hem stuk voor stuk niet leken te geloven, die maar dachten dat hij het zich inbeelde of overdreef. Het was alleen niet iets dat hij haar nu kon zeggen. Hij zou zijn clan nog niet verraden, ook al zouden ze hem wel verraden. Misschien zou er een punt komen dat hij moest vluchten, een moment waarop hij zou moeten kiezen voor zijn eigen leven boven de clan, maar zou hij dat kunnen? "Misschien is er binnenkort geen plek meer hier voor mij, omdat ik te veel weet, maar ik kan ze niet aan jou vertellen." Nee, dat kon hij niet doen. Nog niet. Misschien zou er een punt komen waar hij het wel kon, maar nu nog niet. Het zou ook haar in gevaar brengen en dat kon hij niet doen.

Wanneer zouden haar woorden ooit genoeg zijn? Zelf nu. Zelfs bij hem was wat ze zei niet genoeg. Ze had beloofd hem te geloven en toch kon hij haar niet zeggen wat er aan de hand was. Haar staart zwiepte verontrust heen en weer. "Dust..." Ze was begonnen met spreken om verder aan te dringen, om hem ervan te verzekeren dat hij haar kon vertrouwen en te zorgen dat hij zou zeggen wat er aan de hand was, maar bij zijn naam bleef ze al steken. Ze had al zo vaak bij katten aangedrongen. Zo vaak haar vragen herhaald en herhaald en herhaald. Wanneer had het ooit iets opgeleverd? Wanneer had iemand ooit bij haar tweede poging geluisterd als ze dat bij de eerste niet gedaan hadden? Ze keek hem aan, onrust in haar oranje ogen. Oh broertje, waar ben je bij betrokken geraakt? "Als er iets aan de hand is, als er iets gebeurt, als je je niet veilig voelt... dan kom je naar me toe, oké?" zei ze daarom alleen. "Vergeet regels, vergeet grenzen, kom naar me toe en ik houd je veilig." Ze stapte naar hem toe en duwde zacht haar wang tegen de zijne. "Ik ben hier voor jou." Ze meende het. Misschien was ze niet altijd dapper geweest, misschien was ze niet altijd sterk geweest. Maar voor haar broertjes zou ze dapper zijn, zou ze sterk zijn. Hen zou ze beschermen, koste wat het kost. Bij hen lag al haar trouw. Ze was hun zus en ze zou ze beschermen.

Hij kon zijn clan nog niet verraden, niet nu. Hij had nog een kleine hoop dat alles goed zou komen als Thornstar maar terug kwam. En die hoop moest hij vasthouden, want anders was er misschien helemaal geen plaats meer voor hem. Maar toch was het goed om te horen dat hij naar haar toe mocht komen als hij geen andere keuze had. Hopelijk was het niet nodig, maar mocht het wel nodig zijn, dan was het waarschijnlijk niet anders. "Oke," Sprak hij dan ook, ook al was hij bang voor hoe Windclan zou reageren als hij dat zou doen, maar ze vertelde hem dat het dan allemaal niet uit zou maken. Hoe kon ze daar zo zeker van zijn? Zou ze hem dit nog steeds aanbieden als ze wist dat dit om Stagtine ging? Misschien niet, dan zou ze mogelijk geen kant kunnen kiezen. "Mocht het zover komen, dan kom ik naar jou toe." En wat ze daarna zouden doen konden ze dan zien. "Gaat alles goed bij jou?" Hij had nog niet eens een moment genomen om haar dat te vragen, hij had het allemaal gewoon eerst kwijt gemoeten.

Ze zuchtte opgelucht toen hij instemde. Ze wist niet of hij in de praktijk echt zou komen. Er kon van alles tussenkomen, hij kon toch gaan twijfelen, er konden allerlei problemen opduiken. Maar ze wist dat ze het hiermee zou moeten doen en probeerde er maar enige moed uit te putten. Kon ze hem echt beschermen als hij in de problemen zat? Zou ze hem überhaupt kunnen beschermen tegen haar eigen clan? Ze had het nodig, ze moest geloven dat haar liefde voor haar broertjes sterk genoeg was om kwaad te verslaan.
Hij vroeg haar hoe het met haar ging. Ze keek weg, en zweeg. Iedere keer als ze hem zag, iedere keer dat hij haar die vraag stelde, werd hij moeilijker te beantwoorden. Gaat alles goed. Haar clan haatte haar, haar beste vriend had haar en iedereen verraden en haar beste vriendin was te laf om haar te helpen. Haar leven en haar nachtmerries leken steeds meer op elkaar, ze had pijn en was woedend en ze had soms het gevoel dat ze gek werd. Gaat alles goed. Nee, alles ging niet goed, alles ging slecht, heel slecht, en het enige wat goed was stond tegenover haar en zei dat hij in de problemen zat en zij kon er niets aan doen, behalve een vage belofte doen die ze misschien niet eens kon houden. Ach kom, wie hield ze voor de gek, het was een belofte die ze hoogstwaarschijnlijk niet kon houden.

Ze bleef stil, dat verontrustte hem eigenlijk. Waarom bleef ze stil? Was het omdat hij iets had gevraagd dat hij niet had moeten vragen? Was het omdat er iets mis is, maar ze het niet wilde zeggen? Vertelde ze het hem niet door wat hij net allemaal tegen haar gezegd had? "Wat is er?" de woorden waren eruit voor hij er erg in had en hij zette een stap naar voren en probeerde zijn neus in haar vacht te drukken. "Je kan mij ook alles vertellen weet je." Dit was niet bedoelt als een richting en hij was geen jonge apprentice meer. Het was niet alsof hij niet wist wat er allemaal mis kon gaan, want daar was het dan al te laat voor. Hij hoopte alleen dat zij het ook in zou zien. Dat ze het hem zou vertellen, maar misschien wilde ze het wel helemaal niet aan iemand kwijt.

Waar moest ze beginnen? Alles was al mis vanaf haar geboorte, die volgende de warrior code nooit had mogen gebeuren. Daarvoor al was alles mis, al generaties lang leden katten zoals zij onder die regels, werden families van elkaar gescheiden en werden steeds weer dezelfde oorlogen uitgevochten. Het was een eeuwige cirkel, en ze wist niet hoe ze die moest doorbreken. Ooit had ze geloofd dat de clans konden veranderen, konden leren. Ze had gedacht dat ze een nieuw pad ingeslagen waren toen ze naar de bergen trokken, maar de weg was teruggebogen en iedereen had zich teruggevoegd in het bekende kringetje, dat zo diep in de grond uitgesleten was dat ze geen weg naar buiten meer konden zien, en ze werd er gek van, gestoord, steeds datzelfde pad, in de voetsporen van hun ouders die de voetsporen van hun ouders volgden die de voetsporen van hun ouders volgden steeds dezelfde sporen, dezelfde route, dezelfde fouten, en ze noemden die fouten 'traditie' en het enige wat zij wilde was die tradities breken, door de muren heen breken, alles afbreken. "Het is gewoon... Ik ben..." zo boos. Zo boos. Zo bang. Dat het nooit beter wordt, nooit anders wordt. "Het voelt alsof ik vastzit en alleen maar kan wachten tot ik jullie ook kwijtraak." Haar stem klonk verstikt. Waarom vertelde ze hem dit? Ze had hem net nog beloofd hem te beschermen, maar nu gaf ze toe dat ze dat niet kon. Ze wilde iets doen, ze wilde vechten om niet meer te hoeven vechten, ze wilde alles neerhalen. Tall had beweerd dat hij alles kapotgemaakt had, maar het enige wat hij had verwoest waren levens. Katten waren dood, maar de warrior code leefde. Kon ze haar klauwen maar in die vervloekte code slaan, kon ze die maar aan stukken scheuren zoals katten elkaar aan stukken scheurden. Die droom, nachtmerrie, wat het ook geweest was, had haar woede alleen maar aangewakkerd, maar ze wist nog steeds niet waar ze die op moest richten. Op de leiders? Na leiders kwamen andere leiders. Op de onschuldigen, zodat iedereen kon zien waartoe ze haar gedreven hadden? Dat had Tall gedaan, maar ze wilde niet worden wat hij geworden was. Ze wilde niet worden waar ze tegen vocht.

Hij begreep haar ergens wel, het was ook iets waar hij bang voor was als hij heel eerlijk was. Om haar kwijt te raken, om alles kwijt te raken dat hij nu had. Het zou zo simpel voor Stagtine nu zijn om te doen, maar haar erover vertellen kon hij niet. "Je zal me niet kwijtraken." Op dit moment was ze tenslotte een van de weinige bij wie hij terecht kon, al dan niet de enige. Want zijn clan leek hem niet eens te geloven. Zijn broer wilde hem dood hebben, erger kon het bijna niet. Maar toch kreeg hij het gevoel dat Crowcall het bijna moeilijker moest hebben dan hem. Dat ze net als hem een strijd aan het voeren was die niet te winnen was. "We kunnen altijd samen weggaan," Dat zou uiteindelijk een optie kunnen zijn als er geen andere mogelijkheid meer was. Maar wat zouden al hun stribbelingen dan waard zijn? Wat zou het allemaal betekent hebben als ze er maar gewoon van weg zouden rennen?

Je zal me niet kwijtraken. Hoe veel kon zo'n belofte betekenen, in deze wereld? Ze kon hem ieder moment kwijtraken, er kon zo veel gebeuren, zo veel misgaan, en zij zou niet bij hem zijn om hem te beschermen. Toch wilde ze geloven dat zijn woorden betekenis hadden. Dat ze het waar konden maken simpelweg door het te zeggen. Bij zijn volgende woorden keek ze op en even wist ze niet wat te zeggen. Samen weggaan? Meende hij het? Ze wist dat zij haar clan zonder aarzelen achter zich zou laten. De enige reden dat ze hier nog rondliep waren haar broertjes, dus het idee dat ze samen met hen kon vertrekken, dat ze als familie bij elkaar konden zijn... de gedachte deed haar hart hoopvol kloppen. "Maar... je vrienden. Ardentheart, en Nettleroot..." Ze had hun namen onthouden, natuurlijk, ieder brokje informatie over het leven van haar broertje hield ze in gedachten vast als een kostbare schat. "En je broers, zouden ze meegaan?" Zouden ze allemaal meegaan? Het hele gezin bij elkaar, net als vroeger... het klonk te mooi om waar te zijn. Ze wilde niet te vroeg gaan hopen. Misschien zou Dust zelf wel van gedachten veranderen, was dit voorstel niet meer dan een opwelling, een droom, niet reëel.

Natuurlijk zou hij zijn vrienden achter moeten laten, maar ze zouden het hopelijk begrijpen. Vooral na wat er gebeurd was, na hoe de clan hem niet leek te geloven. Ze zouden het toch wel begrijpen dat hij misschien liever weg wilde zijn van Thunderclan nu? Alleen haar volgende vraag deed zijn gezicht vertrekken. Broers of die mee zouden gaan. Hij wilde ergens lachen om de ironie, want nee, Stagtine wilde hij niet eens mee hebben ergens, maar dat kon hij haar niet zeggen. "Ik denk Stagtine niet, van de rest geen idee." Dat was zijn eerlijke antwoord. Niet nu Stagtine tijdelijke leider was. Hij zou nooit weggaan nu, daar twijfelde hij niet over.

Dusts gezicht vertrok even. Was het omdat hij zich nu realiseerde wat hij achter zou moeten laten als hij vertrok? Misschien had ze het hem niet moeten vragen. Misschien maakte het het idee te snel te echt. Haar hart zonk bij zijn antwoord. Stagtine... Ze vroeg niet waarom. Dustspirit leek zeker van zijn zaak. En misschien mocht het haar niet verrassen. Normale katten hadden banden met hun clangenoten, loyaliteit. Ze mocht niet van haar broertjes verwachten dat ze meer van haar hielden dan van de katten die hun hele leven bij hen geweest waren. Ik was ook bij ze geweest, als het me was toegestaan. Even voelde het weer alsof er een klauw door haar hart stak, zoals iedere keer wanneer ze te lang stil stond bij alles wat ze had gemist, bij het onrecht ervan. Ze hadden nooit van elkaar gescheiden mogen worden, maar ze kon daar nu niet in blijven hangen. Het verleden was gebeurd, nu moest ze naar de toekomst kijken, waar op dit moment eventjes weer iets van hoop leek te gloren. "Ik ken een uitweg", miauwde ze. "Een tunnel - Hazelpaw heeft hem ontdekt - die naar de bergen leidt. We kunnen er in een paar dagen zijn, als we willen." Ze glimlachte even, haar ogen betraand. "Zou dat niet mooi zijn?" De bergen. Nergens, nooit, was ze gelukkiger geweest dan daar. "We hoeven niet meteen, maar weet dat het er is." Houd vast aan die kans, aan die hoop. Die strohalm. Zodat ze niet in duisternis ten onder zouden gaan. "Je kunt... je zou vast aan je broers kunnen vragen of ze ook zouden vertrekken, en je vrienden, en wie je maar wil, we kunnen allemaal gaan." Ging ze te snel? Wilde ze te veel? Iedereen zei haar dat ze te veel vroeg, dat ze dramde, dat ze te ver ging met haar dromen, maar dit was al zo veel kleiner dan de droom die ze ooit gehad had, en het leek plots zo haalbaar dat ze niet anders kon dan ernaar graaien, bang dat het anders voor haar neus weg zou glippen, weg zou smelten. Dat ze ook dit kwijt zou raken.