Boy Loves Me

Het was geen nacht, maar had dat net zo goed wel kunnen zijn. Tidepaw zat in de schaduw van één van de overblijvende grote bomen, ogen gesloten, oortjes gespitst. Het was frisjes en doodstil. Het was nog vroeg in de ochtend - de vogels sliepen misschien nog. De zon was nog maar net van bovne de horizon gekomen. De Shadowclanner was in het camp vertrokken toen het nog donker was. Ze had zich een weg gebaand tussen de schaduwen, zoals het een Shadowclanner betaamde, maar niet met dezelfde gratie als sommige anderen. Nee, ze was een paar keer op haar gezicht gegaan en zat eigenlijk bijna volledig onder de modder nu, zodanig dat je amper nog zag dat ze eigenlijk rood-wit in kleur was. En nu droogde die modder op, koekte het aan terwijl ze hier zat. De jonge apprentice vond het een vreemd comfortabel gevoel - alsof het een vermomming was, waardoor niemand haar zou herkennen en ze veilig was. Alsof ze eventjes iemand anders was.

+ Cottonpaw eerst

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw was geen ochtendpersoon, dus waarom was ze nu nog wakker? Nou, een simpele oplossing, ze had gewoon nog niet geslapen. Ze was de hele nacht wakker geweest. Eropuit geweest onder de sterren, geroddeld tot de late uurtjes in de apprentice den, en toen ze nog steeds geen slaap had kunnen vatten, was ze weer naar buiten gesneakt op de zonsopgang te zien. Helemaal allen, pfft, wat romantisch. Maar de warme oranje en rode kleuren waren het waard. Het prachtige vuur wat de duisternis verdreef. De blauwe lucht erboven bijna lichtpaars leek. Ze was niet een dauwtrapper, maar voor nu was het best leuk om er eens alleen op uit te hebben, al zou ze de rest van de dag vast spijt hebben van haar gesprek aan slaap. Hmm. Misschien zou ze gewoon spijbelen van haar patrouilles vandaag. En toen ze bij fourtrees kwam, voelde ze het helemaal over zichzelf heen komen dat ze de leidersrots op wilde klimmen. Niemand zou haar immers zien, toch? Maar toen ze onder één van de bomen liep, bekroop haar opeens het gevoel dat ze bekeken werd. En vanuit haar ooghoek zag ze plotseling een kleine beweging. Cottonpaw schrok en een hoog gilletje kwam uit haar bek. Ze staarde nog een keer, nadat ze een keer adem uitblies. ‘Jeetje, wat zie jij eruit!’ miauwde ze verontwaardigd.}
 

Het was niet haar bedoeling geweest, maar blijkbaar had ze zo stilgezeten in de schaduw dat ze de Riverclanner die bij de bomen was nu heel hard had doen schrikken. Tidepaw moest wel even grijnzen van het gilletje dat die gelaten had. Ze stond op, schudde haar vacht lichtjes uit - al hielp dat de moddersituatie eigenlijk totaal niet - en zette een paar stappen dichterbij. "S-sorry.", mauwde ze, maar haar blauwgroene oogjes blonken geamuseerd. "G-goeie v-v-v-vermomming, toch?", vroeg ze de Riverclanner. Ok, Shadowclan en Riverclan hadden naar het schijnt niet de beste relatie onderling momenteel, maar politiek kon Tidepaw allemaal niet zo veel schelen en ze waren toch op neutraal gebied. Daarbij, Riverclanners waren best vriendelijk (en knap), of toch die die ze al ontmoet had. Waarom zou deze anders moeten zijn?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De jongere apprentice had ook nog eens moeite met normaal haar woorden te formuleren. Het duurde eventjes voordat Cottonpaw haar eindelijk goed kon registreren als een Shadowclanner. Ze kneep haar ogen een beetje samen, waarna ze haar eventjes op en neer bekeek. ‘Ja..’ mompelde ze nadenkend. Toen pas realiseerde ze iets. ‘Was je me aan het bespieden?’ miauwde ze. Het was wel een beetje raar gedrag. Zo vermomd een beetje op Fourtrees rondstaren. Ze kende deze apprentice niet eens, dus geen idee wat ze van haar zou moeten. En ze mocht die grijns ook wel van d'r gezicht af halen. Wat oncomfortabel richtte ze haar oren naar achteren en werd haar gebruikelijke uitgelaten uitdrukking vervangen door een wat meer aanvallendere.}

De Riverclanner leek echter niet zo goed van vertrouwen als ze zelf was en vroeg of ze haar aan het bespieden was. Tidepaw's oogjes werden groot en ze schudde snel met haar hoofdje. Oh, nee, dat was het helemaal niet! "N-nee!", antwoordde ze, haar stemmetje lichtjes schel terwijl ze zich probeerde te verdedigen. "I-ik moest d-d-door de o-over-overstroming e-en dat is v-v-veel mod-der!", vervolgde ze. Praten was niet iets dat ze heel graag deed, omdat ze vaak nogal snel stotterde, misschien omdat ze te snel probeerde te praten. Zeker wanneer ze zich moest verdedigen, wanneer het belangrijk was dat de ander alle informatie zo snel mogelijk kreeg.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower bestudeerde de jongere poes, en toen ze oprecht geschrokken leek en een excuus begon te formuleren.. wat, hakketakkelend ging, maar uiteindelijk duidelijk was. En het klonk ook best redelijk. Ja, de overstroming. Juist. ‘Ohhh,’ miauwde ze dan ook uiteindelijk, waarna haar blik ook weer een stuk vriendelijker werd. Wat was dat moppie voor haar trouwens een pushover. Ze hoefde maar één beschuldiging te zeggen, en meteen was het de verdediging ingaan. Maar Cottonflower haalde enkel haar schouders wat op. ‘Klinkt logisch, wij hebben ook zoveel water, pfft.’ Ja, ze werd er nu wel een beetje ziek van. Iedere keer maar weer door ongangbaar gebied gaan, niet in hun kamp kunnen. ‘Gelukkig kunnen wij zwemmen, maar alsnog,’ voegde ze er nog aan toe. Eerst was de dooi als een zegen gezien, maar dat het zo hard ging dooien. Ze keek om zich heen, en keek naar de drie eiken. ‘In elk geval heeft StarClan besloten Fourtrees nog niet verder te vernielen,’ miauwde ze. Want stel je voor dat ze een gathering zouden missen. De horror. Ugh, ze had een hekel aan dat politiek correcte geouwehoer. Het boeide haar echt niet welke Windclanner warrior was geworden en hoe de prooi rende in Thunderclan. Want zo ging het altijd. Negen van de tien keer werd er onzinnig nieuws gedeeld. Maar er werd onder de katten nog wel wat geroddeld. Dat was tenminste nog wel leuk.}