Murky waters

Remnantpaw wist dat ze een poos niet in staat zouden zijn overal heen te reizen. Ze was al rond de Gathering benoemd maar door alles dat er gebeurd was hadden ze nog niet de tocht kunnen maken. Eerst had ze gedacht dat ze deze samen met Rousebell zou gaan maken, haar mentor, de kattin die haar samen met Stagtine had gekozen, echter was al te snel gebleken dat dit niet zo mocht zijn. Remnantpaw was gedwongen geweest om de wijsheden van haar oudere Clangenoten uit te spreken zonder dat ze deze begreep. Ze had zich gedwongen gevoeld alles hoog te houden, om haar Clan bij te staan, zelfs al was ze niet veel meer dan een drup in de rivier.

Een rivier dat overspoeld was met water dat geen kant meer op kon, behalve dan het territorium van Thunderclan en de rest van de Clans in. Al leek Bloodclan momenteel droge poten te houden. Het gevecht met die betreffende Clan had diepe wonden achtergelaten, wonden die Remnantpaw niet met een zalfje of een paar kruiden direct op kon lossen. Ze stond machteloos in het grotere geheel en hoewel ze er aan gewend moest raken deed het haar veel. Ze was geen Shadowclanner, ze was niet wild en krachtig, ze was klein en zacht; een echte verhalenverteller. Een die niet wilde ervaren maar wilde horen, die niet wilde zien maar het in wilde beelden. Die keuze had ze niet meer, ze moest verder.

Newtspark was jong maar wist veel meer over het leven dan de kleine grijze kattin. Haar mentor. Gekomen uit Shadowclan en met haar eigen normen en waarden, voelen dat was iets dat schadelijk leek te zijn in dit vak. Een Medicine Cat diende gewoon de Clan, hoorde berichten aan die dikwijls onduidelijk waren en angst in zouden boezemen en dan vervolgens genazen ze katten die gewond waren geraakt. Soms omdat ze zichzelf in de problemen brachten en soms door oorlog.

Oorlog was niet mooi, was niet knap. Het gevecht tegen het water zou dit ook niet zijn, dit was een ander soort gevecht maar zou wellicht niet minder dodelijk zijn. Planten konden ook verdrinken, en hoewel ze nooit geleerd had de planten te verzorgen, wist ze ook dat een deel veel moeizamer op zou komen, of wellicht helemaal niet. Voorzichtig was de slanke kattin naar de fourtrees gelopen, meer uit nieuwsgierigheid en uit de drang om heel even de geuren in haar den achter zich te laten. Na te kunnen denken. Ooit zou ze het alleen moeten doen, voordat zijzelf een Apprentice zou krijgen. Haar hart klopte in haar keel bij het idee, ze had de luxe niet dat haar mentor nog naast haar zou kunnen werken. Haar mentor was geen Thunderclanner. 

Een niet echt bekende kattin leek net zoals haar aan planten te snuffelen. Ze leek het water te ontwijken, al zaten haar poten en snuit onder het modder. Remnantpaw stapte voorzichtig op haar af terwijl ze haar oortjes ongemakkelijk trok en met een betrokken gezicht naar haar modderige poten keek. 'Leven ze nog?' Klonk er zachtjes, een stem die onzeker en jeugdig was. Een stem die bij een gebroken maar tevens sterke jonge Apprentice hoorde. Een die van de ene uitdaging in de andere belandde en enkel kon steunen op de katten die haar begrepen, en dat waren er vaak niet veel. Ze schudde haar kopje terwijl ze het modder van haar poten probeerde te schudden. Het water deed haar denken aan Koifish en zijn verwondingen, de arme kater.