I'm all alone in the dark

Ze zou willen dat ze hier niet steeds bleef terugkomen. Dat ze er mee kon leren leven en dat ze al het slechte kon vergeten, maar dat lukte haar echt niet. Tot nu toe had ze geprobeerd haar trainingen goed verder te zetten en een goede apprentice te zijn. En dan kwam ze op sommige avonden naar buiten om verder te zoeken. Want ze wist wel dat haar moeder hier ergens moest zijn – dit was de oorsprong van twolegs, en als ze haar broer moest geloven, was ze door een ontvoerd. Dus Kiwipaw wilde zoeken, ze moest vinden. Het maakte niet uit wat voor enge katten hier in de buurt waren, wat voor stomme monsters er hier heersten en zoveel geluid maakten dat haar oren steeds pijn deden. Het deed er niet meer toe voor haar.

Al een tijdje was de apprentice zwaar vermoeid, het was van beide verdriet, als slapeloze nachten. Haar mentor had het waarschijnlijk al gemerkt vanaf dag één, ze zag er niet uit alsof ze enige slaap had gehad. Misschien een uurtje ofzo, maar niet meer. De bruine poes kon gewoon niet meer fatsoenlijk slapen, ze was het beu om haar familie zo kapot te zien, zo vol van verdriet en teleurstelling in hunzelf. Alles dat ze wilde was het rechtzetten, en dit was de enigste manier hoe. Haar andere clangenoten hadden het lef niet, dus zij moest het zelf maar doen. Het woog zwaar op haar schouders, maar het voelde volledig als haar verantwoordelijkheid om dit recht te zetten. Alleen omdat Mousepaw nog zo had gezegd dat ze haar moeder in het oog had moeten houden, en elke keer weer voelde ze die pijn in haar kopje wanneer ze er aan dacht. Had de medicine cat apprentice nu iets voorspeld of zien aankomen? Had ze geweten dat dit zou gebeuren? Ze vroeg het zich zo erg af, maar veel te veel denken kon ze nu niet. Niet vandaag.

Het bruine poesje sprong moeizaam een hek op en keek rond met haar tweekleurige ogen. Ze snoof rond, er was geen Riverclangeur en er was geen bekende wit met grijze pels te bekennen. Ze slaakte een korte zucht, ze wilde gewoon haar moeder vinden. Of ze nu in het gebouw naast haar verstopt zat of nog steeds vast in het achterste deel van een monster, ze wilde gewoon enig teken dat ze leefde. En haar proberen te redden, zodat hun familie eindelijk eens weer normaal kon zijn. Maar al die keren dat ze zocht, had ze geen resultaten, helemaal niks. Niet eens een hint. Het was een puzzel met een duizend stukken, waarvan één stuk ontbrak. Het ene stuk die niemand kon vinden. Nog steeds teleurgesteld belandde ze weer op haar zware poten terecht nadat ze van het hek was gesprongen, en liep verder. Steeds dieper en dieper de Twoleg Place in, hetgene waar iedereen haar voor had gewaarschuwd het niet te doen.

De sterretjes stonden al te twinkelen aan de hemel. Terwijl haar blik naar de lucht staarde voelde ze een rilling van woede door haar lichaampje gaan. De woede die ze voelde voor de sterren die haar dit aandeden. Die haar alles en iedereen afpakten. Als ze kon, zou ze ernaar snauwen, en alle sterren in de lucht doen vervagen. Van de uitputting zette ze zich eventjes neer en zwiepte met haar staart, of wat ze tenminste had van een staart. Het was amper iets, het was een typisch kenmerk van haar geweest sinds haar geboorte. Ze was raar en vreemd, en heel wat anderen vonden haar maar niks. Haar moeder was wel altijd lief tegen haar geweest, en haar siblings ook. Daarom was ze dit juist aan het doen. Voor haar familie, die haar altijd al had bijgestaan, te helpen. Hoeveel keren zou de poes dit nog moeten doen? Hoe vaak zou ze nog, hulpeloos en zwak als ze was, in de Twoleg Place gaan rondwandelen om te zoeken? Het waren vragen zonder antwoorden. Net een scheur in een blanke witte muur.

Af en toe denderde een monster voorbij op de straat vlak naast haar. Nu zat ze op het twolegpad naast de straat te zitten, even uit te rusten. En voelde hoe ze bijna in slaap viel, tot er opeens een heel erg hard geluid van in haar buurt kwam. Geschokt schrok ze wakker en keek achterom, waar ze een glimp merkte van de felle natte tanden van een grote hond. Haar oortjes gingen in haar nekvel terwijl ze gepanikeerd weg probeerde te rennen van het gigantische beest tegenover haar. Het beet vlak achter haar en ze voelde hoe haar borstkas pijn begon te doen van het luide hartje die in haar op tilt sloeg. Haar beeld werd steeds zwakker toen ze zo hard mogelijk rende, en sloeg enkele bochten rond de verschillende palen. De hond, die een leidraad rond zijn hals had hangen raakte verstrikt in dankzij de palen en gromde woest naar de kleine Kiwipaw. Haar ogen waren gefixeerd op de hond voor ze probeerde weg te komen om die nooit meer tegen te komen. Echter was alles wat haar ogen vingen een gigantische flits van een grote, rode monster die recht op haar kwam. Haar ogen werden groot en al haar herinneringen flitsten door haar kop heen voor ze besefte dat ze niet meer kon bewegen, stijf van angst. Ze sloot haar ogen en beet hard op haar kaak, tot de auto haar had gezien en een plotse draai maakte. Het had ervoor gezorgd dat de auto recht in de muur van een huis was gecrashed. Het voorraam van de auto was stuk gegaan, samen met een stuk van de motorkap. Bevroren bleef de apprentice staan, ze had dit nog nooit meegemaakt – het geluid was ook zo overbelastend voor haar oren. Enkele glasscherven waren in het rond gevlogen en de crash had zelfs de hond, die continu had lopen blaffen – stil gekregen. Voorzichtig slenterde het poesje wat naar achteren voor ze gepanikeerd wegrende van dit alles, het had haar genoeg zenuwen gegeven voor vandaag. Haar poten gaven al hun kracht om nog eenmaal weg te komen voor de twoleg zelfs uit haar auto zou stappen. Of voordat de hond zichzelf los zou krijgen en achter haar aan zou gaan.

Had Crystalstar gelijk gehad? Was het te gevaarlijk in deze plek om te gaan zoeken? Of was de apprentice gewoon te fragiel om hier te overleven?

Niemand wist het antwoord.

Maar zij, zij was inderdaad heel zwak. Van zodra ze uitgeput in een donker steegje kwam, viel ze meteen neer op haar zij en staarde ze naar de bakstenen muur die ze in haar beeld had. Ze hoopte maar dat niemand haar hier zou vinden, dat ze even rust kon vinden voor ze haar weg weer terug zou zoeken naar het Riverclan kamp.


Open voor wie wil
EL4A

Haar klein lichaampje voelde zo zwak en fragiel. Zelfs alle kracht uit haar poten was even verdwenen en ze had zo hard de neiging om haar ogen gewoon te sluiten en te rusten. Maar ook zij wist dat je in de Twoleg Place nooit rust kon vinden als je een clankat was. En ook zou ze niet rusten tot ze haar moeder had gevonden, of tot ze een andere manier had gevonden om haar familie weer blij te maken. Een paar keren knipperde het poesje zwak met haar ogen terwijl ze staarde naar de muur en voelde hoe de koude grond de ene helft van haar lichaam hard aantastte. Ze hoopte zo hard dat die hond niet terug zou komen om haar levend te verscheuren – of dat dat rode twoleg monster haar zou verpletteren en haar zou aanstaren met die woeste, vlammende gele ogen in het midden van het proces. Korte angst rilde door haar lijfje heen; terwijl ze alles wat net was gebeurd probeerde te verwerken. Om daarna weer op te kunnen staan en verder te gaan waar ze mee bezig was: ze liet al deze dingen haar heus niet stoppen.

Ze staarde net zielloos naar de muur die recht in haar beeld lag. Het was donkerrood getint, het had een vies ruwig textuur – op sommige plekken hing zelfs kauwgom van een paar edgy jongeren die hier ooit waren geweest. En terwijl ze naar die muur keek, bedacht ze bij zichzelf, of het dit allemaal wel waard was. Of ze haar eigen leven zou moeten riskeren om iemand te gaan zoeken om dan toch te falen. Ze wist het niet, ze was dapper geweest om hier zelfs een stap te zetten, maar nu was ze volkomen nutteloos. Ergens was de bruine poes nu vrij teleurgesteld in haarzelf, ze zou willen dat ze haarzelf op stelten kon zetten en kon doorgaan. Maar het fysieke, haar kleine arme lichaam, zei nee. En mogelijks moest ze daar ook eens naar gaan luisteren. Want om elke dag in angst te leven, zonder slaap en zonder liefde, dat was geen fijn leven om te hebben.

Opeens kwam er een grote schaduw over de laatste beetjes licht geworpen. Ze ving het op met haar ooghoek, er was daar iemand – iemand die als een spin op een vlieg kwam afgeslopen. Met veel moeite trok ze haar nekje omhoog om te kijken, en zag een compleet zwart, half-misvormd figuur. De omgeving was gitzwart, zo was zijn verschijning. Kiwipaw kon niet herkennen wie het was, of wat. Het was in ieder geval de hond niet, want die was veel groter dan het wezen dat hier stond. Haar nek begon te steken van de pijn, maar ze moest blijven kijken. Meerdere keren knipperen om te zien of het niet haar slordige verbeelding was. Jammer genoeg werd ze teleurgesteld.

Het was echt.

Er was iemand die naar haar staarde uit de duisternis… iemand waarvan ze hoopte dat hij haar niet levend wou verslinden zoals die hond van daarstraks. Of dat hij haar hier in zijn web gevangen zou houden; gewoon om levend weg te rotten. Ze voelde de trillingen haar bekruipen terwijl ze recht naar de zwarte schim keek met grote kraalronde ogen en een nerveuze frons. Ze was bang om wat te zeggen, en ze was momenteel even te zwak om nog eens weg te vluchten. Haar geluk was op vandaag.
EL4A

Dit was pas het moment dat ze haarzelf helemaal met schrik had gevuld. Toen de mysterieuze duistere kat zijn kop ophief en met zijn ijsblauwe ogen recht in haar ziel staarde, dat was wanneer ze besefte dat ze zichzelf echt in de problemen had gewerkt. Haar spieren deden zeer, ze waren vermoeid en uitgeput door al dit gedoe en hoeveel ze ze ook probeerde te bewegen, ze kwam niet veel verder dan de plek waar ze nu neer lag. ‘Schipper mag ik overvaren ja of nee?’, zijn stem klonk erg bekend. Maar van waar kwam die ook alweer? Was het van een goed iemand of van een slecht iemand? Was het de stem dat haar doem officieel kwam aankondigen? Of een stem van een vroegere vriend, die nu opeens de vijand was geworden? De bruine poes trilde en trok haar kleine pootjes samen toen ze zag dat de kat een stap dichterbij kwam. ‘Moet ik dan een tol betalen ja… of nee…?’ De poes wilde hier zo graag weg geraken. Wilde zo graag dat ze gewoon in het kamp was gebleven en nu veilig in haar nest lag. De woorden die hij zei, de stem die het sprak, alles klonk zo bekend. Echter kon ze niet plaatsen van waar ze het kende, en dat maakte het juist veel enger dan zou gemoeten hebben. ‘Ken je dat spelletje?’ zijn schrelle stem reikte tot diep in haar oren en een klein schaterlachje volgde al snel. “J-ja…” zei ze na een korte stilte. Een akelige stilte, waarvan ze niet zeker wist wat er met haar zou gebeuren. Het spelletje, nu kwam het allemaal weer terug – het was een bekend spelletje. En het liep meestal niet erg goed af, als ze het in deze situatie zou moeten plaatsen. Want dit was geen spel, dit was realiteit. Eén verkeerde move en ze ging er aan, ze kon het voelen in haar botten.

Wat moest ze nu doen? Die kater zou waarschijnlijk dichterbij komen, en haar verscheuren met scherpe klauwen en tanden. Ze was niets meer dan een klein vogeltje, tegenover een groot mysterieus roofdier dat langzaam op haar af kwam geslopen. ‘Hey, laat haar met rust!’ de roep had haar oortjes omhoog doen schieten. Haar broer was hier, en hij kwam haar redden van dit misvormd schepsel. Was het de hond niet, dan was het de auto. Was het de auto niet, dan was het dit. Hoe vaak de sterren haar zouden proberen afmaken, ze wilde niet toegeven. Ze wilde nog niet dat het gedaan was met haar – niet totdat haar moeder terug was. En niet tot dat ze iets goeds had gedaan in haar leven. Want telkens werd ze aangezien als een teken van ongeluk, maar ze wilde het tegendeel bewijzen, hoe zwak ze ook was.

Haar nek begaf zich van de pijn en haar kopje viel neer op de koude tegels van het steegje. Haar tweekleurige oogjes lichtten wat op dankzij een klein beetje maanlicht die tot haar reikte. Die haar een beetje licht gaf in deze duistere tijden. Veel kon ze niet doen, ze hoopte maar dat Mizzlepaw nu hij hier toch was, haar zou helpen en haar zou wegkrijgen uit deze hell. “N-nee… Je… mag niet… o-overvaren”, zei ze met haar uitgeputte stem, zo zwak. De brok in haar keel was lastig weg te slikken en haar hart die haar heel lichaam deed trillen kon ze niet rustig krijgen. De adrenaline was te hoog.

EL4A