Black Honey

cremegekleurde irritaties bleven maar haar pad op komen. Ze had het eindelijk voor elkaar gekregen dat die belachelijke bloedverwanten van haar niets meer met haar te maken moesten hebben, kwam deze gozer weer op haar pad. Icecream zou waarschijnlijk nog zijn irritante hoop hebben dat het niet te laat was, dat ze nog te redden was. De echte waarheid was dat ze dat nooit was geweest. Er had altijd wat verkeerd gezeten in haar kop, volgens het standaard van de clans dan, en ze zou het daar toch niet lang uitgehouden hebben. Een teken van het lot, dat ze daar was weggehaald en hier haar nieuwe thuis had gevonden. Maar het was geen teken dat Icecream nu haar pad op kwam. Nee, dat was gewoon een grote irritatie. Ze kwam hier voor een beetje rust en zelfs dat kon ze niet meer krijgen. “Icecream,” reageerde ze koeltjes. Het was geen echte begroeting, met haar stem monotoon en kil. Meer erkenning dat ze hem had opgemerkt en dat hij ook eigenlijk weer kon oprotten. “Je bent op het territorium van de Elite,” merkte ze koeltjes op.

Ze kreeg enkel een knik als reactie. Wat een verassing toch. Ze hadden echt geen respect voor de Elite, maar dat zou ze snel bezuren. Thunderclan was daar al achter gekomen. Een nutteloze reactie volgde, niets origineels dus. “Het enigste wat ze doen is lawaai maken,” vertelde ze hem kortaf en ze vernauwde haar ogen. Wat deed hij hier? Hij moest nu toch zeker wel weten dat ze nooit meer terug zou komen, zeker niet nu ze de captain was van de Elite. Of Crystalstar had dat verborgen gehouden van zoonlief. Dat kon Skadi zich ook nog wel voorstellen. De grijze kattin was een achterbaks kreng, ook al aanbad de meerderheid van haar zwakke clan haar blindelings. Misschien hield hij nog steed idiote hoop uit, maar dan zou hij ernstig teleurgesteld worden.

Ze rolde haar ogen bij de tegenspraak die ze kreeg op haar stelling. Ja ze deden gerust meer dan alleen lawaai maken, maar je moest gewoon geen idioot zijn en dan was er geen gevaar. Het geval met hun oude kamp was er dan eentje apart, maar ze zouden snel genoeg wel terugslaan. Maar dat was allemaal maar een bijzaak, leek het zo, want Icecream stelde haar een vraag met haast kinderlijke hoop. Zijn apprentice? Alsof ze moest weten wie dat was. Ze gaf de lichtgekleurde kater voor haar neus dan ook een skeptische blik. “En dat is?” vroeg ze op nonchalante toon. Het kon haar echt niet boeien om eerlijk te zijn. “In ieder geval. We hebben er alleen een kitten bij, die zul je ook wel kwijt zijn, al wil die niet bepaald terug.” Er verscheen een gemene glimlach op haar gezicht. Lilypool was al naar het snotjong komen zoeken, maar had in plaats daarvan haar ontmoet. Toch… Skadi had nu wel zin om chaos te strooien. Ze wist immers wel van het lot van één Riverclan apprentice af. Wat een toeval als dat die van Icecream zou zijn. "Ik dacht wel een apprentice kopje onder te zien gaan bij de rivier laatst, dus misschien moet je daar even zoeken.” Ze zei er niet bij dat ze wel zeker wist dat het kind dood was, of dat het Aegir was geweest die ervoor gezorgd had. Nee, dat zou allemaal binnenkort wel op zijn pootjes komen.

En nou kreeg ze domme vragen. Toch, als hij zo graag wilde geloven wat ze zei, eens kijken hoe ver hij daarin wilde gaan dan. “Ik weet beter dan in de buurt blijven bij iets waar ik de schuld van ga krijgen.” Dat was ook een soort van waar. Ze had gezien wat Aegir had gedaan, maar ze was toch al te laat aangekomen om wat te doen had ze het gewild. Ze was ook een paar minuter erna gelijk weer vertrokken, want ze hoefde haar naam niet bij de dood van een apprentice gelinkt te krijgen. “Als dat kind niet kan zwemmen, dan is het jouw schuld, niet die van mij. Ik mag niet over jullie heilige grensjes komen.” Het kwam er nonchalant uit, maar ze gaf er ook helemaal geen bal om. Leugens vertellen, anderen schuld aanpraten, het kwam allemaal makkelijk voor haar en er zat geen schuldgevoel aan gepaard. Dat was waarschijnlijk ook waarom Orchis haar als zijn rechterpoot had gekozen; alles wat er in de Elite verwacht werd kwam gewoon natuurlijk bij haar.

Ze rolde haar ogen. Blijkbaar dacht hij niet tactisch genoeg na. Als ze het gebied zouden gaan doorkammen voor dat snotjong en haar geur hadden gevonden, dan wist ze wel weer genoeg. Nee, ze waste er mooi haar poten van. Liet ze maar achter Aegir aan gaan als ze wilden, maar dit was niet haar schuld. Wat wel haar schuld was, was de manier hoe Icecream in elkaar krimpte bij haar woorden dat het zijn schuld was als Risingpaw niet had kunnen zwemmen. Echter deed het haar niets. Als ze ooit ook maar een schuldgevoel had gehad, iets wat heel betwijfelend was, dan was dat al lang gelden gebroken en weggegooid. Toch was het niet genoeg om meneer om te laten draaien en terug naar zijn kamp te laten gaan. Nee, hij ging haar juist ondervragen. Echt, ze werd hier een beetje moe van. Ze kon toch ook niet aansprakelijk zijn van iedereen hun acties, zelfs nu ze de captain was. Straffen uitdelen na het feit als ze er achter kwam, dat kon ze wel, maar het was een beetje moeilijk om iedereen van de Elite dag in dag uit in de gaten te houden op hetzelfde moment. Ze haalde haar schouders op. “Geen idee, maar aangezien we dit soort aandacht ook niet willen op het moment, kun je er van uit gaan dat die gene goed genoeg gestraft wordt als we er achterkomen wie het is,” vertelde ze hem. Het eerste deel was een leugen, maar het tweede deel zeker niet. Maar ze had geen zin in Riverclan op hun stoep, die straf van Aegir zouden komen eisen. Puur en alleen omdat hij zijn relatie met zijn liefje had willen geheim houden. Hoe fout dat nu toch was gelopen was bijna genoeg om een glimlach naar haar gelaat te brengen.

Ach wat waren die clankatjes toch ‘onschuldig’. Als het moest konden ze hun kop wegdraaien van de ergste dingen, maar toekennen dat ze bestonden, dat dan weer niet. En soms deden ze net zo erge dingen waarvan ze de Elite afkeurden, maar dan zou de uitkomst het weer goed praten, of ze knikkerden de boosdoener er gewoon uit als ze het er niet mee eens waren. Een hoop hypocriet gedrag als je het haar vroeg. Icecream’s kaak verstrakte nu echter, en in complete ontkenning, bleef aanhouden dat zijn apprentice het had moeten gered. Ja, nee, dat meisje was dood, maar liet hem maar op een onnozele en onnodige jacht naar zijn apprentice gaan dan stond hij tenminste niet voor de deur van de Elite straks. “Veel geluk met dat,” riep ze hem nog geamuseerd na toen hij uit het niets wegrende. Het was niet moeilijk om te raden dat hij op zoek ging naar het dode jong, die nou waarschijnlijk ergens op de bodem van de rivier lag, ver weg van waar ze haar lot had ontmoet. Maar dat maakte Skadi nu niet uit, want ze had nu een probleem voor de kiezen gekregen; Riverclan die naar een van hun domme apprentices zou komen zoeken. En dat kon niet ongestraft gaan. Met een stevige stap keerde ze dan ook terug naar het kamp van de Elite.

Skadi ook topic uit