Hurt and grieve but don’t suffer alone

Het was gelukkig zeldzaam voor Crystalstar dat ze klachten kreeg over andere katten binnen haar clan. Over het algemeen konden de Riverclankatten aardig met elkaar overweg, en ze hoefde bijna nooit conflicten voor hen op te lossen. Echter had ze nu wel een paar vreemde berichten gehoord over Carrioncough. Hij was al een hele tijd warrior en had Riverclan altijd trouw gediend, maar sommige leden van de clan schenen niet helemaal gelukkig te zijn met de manier waarop hij zich rond hen gedroeg. Hij scheen 'eng' te doen, vreemde vragen te stellen, en vaak in zijn eentje te zijn. Sommigen zeiden zelfs dat hij vreemde dingen deed met prooi, en soms een lange tijd gebogen zat tekeningen die hij in het zand maken. Omdat Crystalstar geen enkele manier had om deze dingen vast te stellen was ze er maar zelf op uit gegaan om met hem te praten.

Het was gelukt om hem te volgen toen hij het kamp verliet om te gaan jagen, voordat hij ver genoeg was om al helemaal opgegaan te zijn in het sluipen. "Carrioncough.." Mauwde Crystalstar ter begroeting, en ze ging naast de zwarte kater lopen. Zij was een grote kattin, mij nog steeds torende hij boven haar uit. Het zou vreemd zijn geweest om meteen te beginnen over de 'beschuldigingen' aangezien hij zichzelf altijd als een loyale warrior had opgesteld. In plaats daarvan zou ze eerst proberen hem te peilen. "Ik zie niet veel van je tijdens ceremonies en bijeenkomsten. Ik heb begrepen dat je veel van je tijd alleen doorbrengt. Maar als clanleider moet ik iedereen tot op een zekere hoogte kennen." Vervolgde ze, als uitleg waarom ze hier zo plotseling verschenen was. "Dus, heb je misschien iets te delen? Wat dan ook."

[Carrion]

Het antwoord dat ze kreeg was beleefd, maar Crystalstar dacht niet dat het erg gemeend was. Carrioncough leek niet bepaald zin te hebben in een gesprek. En haar aanname werd al snel bevestigd toen hij zijn volgende opmerking maakte. Crystalstar fronste lichtjes en keek de zwarte kater voor een lang moment aan. Hij was nog vreemder dan ze had verwacht. "Oh ja?" Het was geen leuke beschuldiging om te horen: dat ze haar eigen clanleden zou censureren als zij tegen haar inpraatten. "Ik beloof je dat ik geen haar in je vacht zal krenken als je eerlijk ben. Vertel me: waar ben je het dan zo mee oneens? Welke dingen lopen niet zoals jij ze graag zou zien?" Ze hielt vakkundig het venijn uit haar stem, maar klonk er niet minder stellig door. Hij zou haar antwoord geven.

En hij gaf ook antwoord, waar ze ietwat verbaasd over was. De meesten durfden lang niet zo uitgesproken kritiek op haar te leveren, zeker niet vol in haar gezicht. Kritiek op haar oorlogstactieken was helemaal zeldzaam, vooral omdat ze niet verloren hadden. De manier waarop Carrioncough haar bekeek gaf Crystalstar een licht onbehagelijk gevoel. "Dus je wilt gevechtstactieken bespreken." Knikte ze, toen hij was uitgesproken. "Want een slimme kater zoals jij kan wel zien dat ík van alle leaders als laatste zou wachten om met mijn warriors te overleggen voordat ik handel." Miauwde ze, met haar mondhoeken lichtjes omhoog gebogen, refererend naar zijn eerste uitspraak. "Je bent duidelijk geschoold in onze geschiedenis, net zoals ik. En je denkt na over gevechten, net zoals ik." Vervolgde de grijze leader, haar ogen nog steeds in die van Carrioncough geboord. Zijn plan klonk goed, echter was er één fatale fout. "Zelfs als wij allemaal getraind waren om vanuit het water te vechten, het moeras van Shadowclan is niet geschikt." Vertelde Crystalstar. Dat was haar opgevallen toen ze het territorium hadden doorkruist om Bloodclan te verjagen. "Het water is dikker, zwaarder. Het zou zelfs de sterkste zwemmers snel genoeg uitputten. Het zou tot verdrinken hebben geleid, verliezen die ik niet had willen riskeren" Legde ze uit, bijna als een uitdaging voor Carrioncough om iets op te verzinnen.

De twee liepen verder, nu de schaduw van de bomen in. Carrioncough begon wat langzamer te lopen en Crystalstar volgde zijn voorbeeld. Zijn donkerdere vacht zou hem meer verhit hebben, dus ze gunde hem zijn rust terwijl ze aandachtig naar zijn woorden luisterde. De Warrior maakte zonder meer goede punten. "Openheid is een mooi concept." Gaf Crystalstar toe. Toen ze nog een deputy was geweest had dat ook hét mooie utopische plaatje geleken: een clan die door de clan geleid werd. Maar toen ze Leader was geworden had de poes gemerkt dat de realiteit heel anders was. "Echter zitten er rotte appels in elke clan. En wij kunnen niet riskeren dat er informatie wordt doorgespeeld, daarom zal er altijd een mate van geheimzinnigheid om mijn plannen blijven, zelfs voor mijn eigen Warriors." Als zij informatie uit andere clans binnenkreeg, zouden zij zeker ook iets over haar te horen krijgen. Dus was het soms beter om tactieken alleen met diegenen te delen die er expliciet van moesten weten. "Maar ik denk dat je een goed punt maakt, wat betreft vechten vanuit het water. Het is zonde dat één van onze kernstrategieën verloren is gegaan in de tijd. Ik zal erover nadenken, en wellicht tot sprake brengen bij de volgende ceremonie." Er waren maar weinig katten die zoveel wisten over hun historische gebruiken, dus het was ergens ook bijna een verademing om met Carrioncough over deze zaken te spreken.

De kater kwam niet met slechte voorstellen, en durfde eerlijk te spreken voor zijn leader. Als hij niet zo bijzonder eigenaardig was geweest zou ze het bijna hebben bestempeld als kwaliteiten voor een deputy. Het idee voor een vergadering van Elders noteerde Crystalstar dan ook in haar geheugen. Misschien was er tussen de oudste van haar clan nog wel iemand die geheimen wist die door de tijd verloren waren gegaan. Tot haar verbazing kwam Carrioncough daarna met iets wat op Small Talk leek, hoewel het nogal onnatuurlijk klonk uit zijn mond. Crystalstar kon het dan ook niet helpen om een droog lachje uit te brengen. "Niet fantastisch, zoals je zult begrijpen. Ik ben leader, dus mijn leven gaat niet over rozen. Ik heb pas mijn mate verloren, en heb net een oorlog moeten afbreken omdat Starclan mij rechtstreeks vertelde dat ik de verkeerde keuzes heb gemaakt. En met jou? Hoe gaat het met Carrioncough, en wat voert hij uit als hij niet bezig is met haar loyaal dienen van zijn clan?"

Zijn sarcasme irriteerde Crystalstar ietwat. Ja, ze had inderdaad een zwaar leven, ze had Carrioncough's spottende woorden niet nodig om haar daarvan te overtuigen. Maar de grijze leader hielt haar mond dicht. Het was het niet waard om haar boos over te worden, dan zou snel genoeg de hele clan weten dat zij er op had gestaan dat iemand medeleven met haar toonde. "Medicine cat, hmm?" Begon ze daarom. "Dat zou ik nooit achter jou gezocht hebben, je lijkt me meer het type dat échte invloed wilt hebben." Welke implicaties achter die uitspraak zaten hielt ze voor zichzelf. Toen stelde Carrioncough een vraag die haar een beetje van haar stuk bracht. Zeker omdat het een vraag was die haar nog nooit gesteld had. Maar het was geen vreemde vraag: Zij en Shrimpnose waren de enige levende Riverclankatten die Starclan ooit gezien hadden. "Het is er prachtig. Het is een onfeilbare versie van het woud hier. En je loopt er werkelijk tussen de sterren. Het is onwerkelijk, en toch is het echt." Legde de knappe kattin uit, terwijl ze de kater rustig aankeek, met haar ogen die zo aan kolkende wateren deden denken.

Wat was de kater waarmee ze liep voor iemand? Hij keek geïnteresseerd naar haar, maar er lag nog iets achter dat donkere gezicht. Zijn ogen bleven niet enkel rusten op haar gezicht. Maar Crystalstar schudde haar aandacht weer naar het gesprek. Ze glimlachte bij zijn suggestie over de prooien in Starclan. "Ik zal het ze vragen, de volgende keer dat ik ze bezoek." Mauwde de leader met een zachte grinnik. Eigenlijk was Carrioncough zo slecht nog niet, hij was gewoon een beetje excentriek, maar ze kende daar wel meer van. Tijdens hun verdere wandeling liep ze een stukje voor de zwarte kater uit, en op een gegeven moment moest ze zich behendig over een gevallen boom werken. Ongemerkt gaf ze Carrioncough daarmee een prachtige show gaf van haar slanke, gespierde lichaam, inclusief details die zijn ogen wellicht nog verder zouden afleiden van haar gezicht.

Het gehoest achter haar deed Crystalstar verbaasd omkijken, en ze zag Carrioncough nogal onhandig over dezelfde boomstam klimmen. Ze wist best dat hij vaak ziek was, maar deze hoest klonk meer alsof hij zich verslikt had. De leader zwiepte met haar staart en hopte van de stam af. "Is er iets?" Vroeg ze de zwarte kater. Wat kon hem nou weer zo verbaasd hebben dat hij ervan ging hoesten. Zonder op zijn antwoord te wachten liep de grijze kattin door, waarbij ze haar staart even in de lucht stak om hem te signaleren dat hij weer naast haar kon gaan lopen. Een wilde gedachte spookte door haar kop. Maar nee, Carrioncough mocht haar niet eens heel erg, dat zou hem nooit geraakt hebben.

Elke kater had zijn breekpunt, net zoals elke poes. Dat wist Crystalstar maar al te goed. Echter had ze niet verwacht dat ze het breekpunt van Carrioncough, een kater die zo gecontroleerd en zeker van zijn zaak leek, zou vinden in haar eigen schoonheid. Crystalstar stopte met lopen en keek hem enige tijd aan. Naar dat lange gezicht, de hoge poten en het magere lichaam. Ze zou niet lachen, en ook niet afkeurend doen, zo wreed was ze niet. "Je vond me mooi?" Miauwde ze, met een zweem van een glimlach. Hoeveel betekende mooi? Voelde hij nog meer? Dat moest wel, simpelweg mooi zou hem nooit zo van zijn stuk gebracht hebben. "Ben je ooit met een kattin geweest, Carrioncough?" Vroeg ze, licht nieuwsgierig. Dat zou namelijk heel wat kunnen verklaren.

Complimenten waren altijd leuk, zelfs als ze eruit gehakkeld werden door een kater die zo ongemakkelijk naar haar staarde dat ze echt haar best deed om niet te grinniken. Zelfs van hem was het leuk om te horen dat ze mooi was, want dat maakt dat zij zich ook weer mooi voelde. "Je zag wat meer van me dan je misschien verwacht had." Hielp ze Carrioncough, toen hij leek te verdwalen in wat hij wilde zeggen. Bijzonder, ze had een kater compleet kunnen betoveren door alleen maar voor hem een stam te beklimmen. Toen Carrioncough toegaf dat hij nog nooit een kattin gehad had was het plaatje helemaal compleet. "Aha, dan snap ik je heel goed." Mauwde Crystalstar, op redelijk vriendelijke toon die ze eerder niet tegen hem had opgezet. Liefdestrauma was niet iets wat ze hem gunde, en dus moest ze hier voorzichtig met hem omgaan. "Ik ben blij dat je me mooi noemde, dat was erg aardig. En dat zou ook een goede start zijn als je op een kattin afkomt." Legde ze uit, terwijl ze zich zonder er bij na te denken uitrekte.