Hurt and grieve but don’t suffer alone

Het was moeilijk geweest, maandenlang had ze gewacht op Smokegaze, en toen was hij gestorven. Hij had er zelf voor gekozen om naar zijn einde te stappen, en voordat hij die keuze maakte had ze hem allang verloren. Dus toen Carrioncough erover begon was haar eerste instinct om te schreeuwen dat hij zijn bek moest houden. Maar het was vriendelijk bedoeld, dus ze bleef ook vriendelijk genoeg. Ze knikte met een verdrietige glimlach. "Nee, het was verschrikkelijk. Hij is zo lang ziek geweest, dat ik bijna ben vergeten hoe het is om echt een mate te hebben." Daar bedoelde ze eigenlijk niets mee, maar ze moest het even kwijt.

De wandeling ging verder en Crystalstar liet zich nu door Carrioncough meevoeren. Ze ademde zijn geur in en zuchte, het was vreselijk ingewikkeld allemaal. Hij vond haar mooi, maar was er nog meer? Zijn vraag deed haar droog gnuiven en ze knikte. "Soms, je kan het nooit volledig met elkaar eens zijn op ieder moment van de dag, en dus komt er soms ruzie." Miauwde ze, schouderophalend. "En met kittens wordt het alleen maar ingewikkelder. Maar daar begin ik niet meer aan." Bevestigde ze. Niet meer na Shellkit.

Nooit was het haar bedoeling geweest om een derde keer moeder te worden. Vrouwelijke leaders kregen geen kittens, dat was de regel. Met kleine kittens kon je niet leiden. Maar Smokegaze had zich even goed gevoeld, en ze hadden een leuke avond gehad. En dat was een tragedia geworden. Toen ze Carrioncough's aanraking voelde bevroor ze even, klaar om hem weg te sturen. Maar hij hielt het niet aan aan en zijn woorden waren nog steeds vriendelijk. "En dat is het probleem, niet? Ik wil best opnieuw een partner, maar ik neem geen kittens meer. Wie blijft er dan voor me over?" Grinnikte ze humorloos.

Natuurlijk zou het zijn van de leader haar ook een behoorlijk voordeel geven bij het vinden van een partner. Er waren vast meer dan genoeg katers die zich graag naast haar nestelden en zo dachten hun eigen invloed te kunnen uitbreiden. Maar zo zou het bij Crystalstar niet zitten. Zij hielt haar partner los van haar werk. Het liefst had ze zelfs dat die er helemaal niets over zei als ze samen waren. Carrioncough's schelle stem deed haar opkijken, even met samengeknepen ogen, en toen met een kleine glimlach. "Vast wel, maar dan zullen ze het wel doen voor schoonheid, of een lieve partner. En ik denk niet dat ze één van beide bij mij zullen vinden." Legde ze aan hem uit, om te illustreren hoe het zat.

Waarom vond ze dit een beetje leuk? Wat was dat de laatste tijd? Met Seamist ook al, opeens had het gevoel haar overvallen dat ze dichterbij iemand moest komen. En nu was Carrioncough veel te persoonlijk aan het worden, en ze hielt het op geen enkele manier tegen. Crystalstar was bang dat ze te soft werd. Zeker toen hij haar zo openlijk mooi en leuk noemde. "Wel, ik dank je vriendelijk, al heb ik misschien andere ideeën over mijzelf." Grinnikte ze zachtjes en keek geamuseerd voor zich uit toen de grote zwarte kater het bloemenveld in rende. Maar toen hij op zijn rug ging liggen kwam er eindelijk een echte geschokte blik op haar gezicht. Nu begreep ze het. Hij probeerde écht op haar in te spelen. En.. was dat geflirt? Op zijn eigen, nogal knullige manier? "En wie zou dan die partner zijn, hmm? Jij?" Vroeg ze met een mengeling van amusement en uitdaging. Het was zeker een mooi beeld: de diepgekleurde bloemen, het groene gras en de schijnende zon. Zelfs Carrioncough's zwarte lichaam paste er mooi bij, op zijn eigen vreemde manier.

Hoe zou dat zijn? Met Carrioncough? Het voelde enorm vreemd om over na te denken. Crystalstar kon het zich simpelweg moeilijk voorstellen, hij.. met haar.. samen. Ze had hem dan ook voor het blok willen zetten met haar vraag, het idee uit zijn kop schoppen zodat ze het er nooit meer over zouden hebben. Het idee maakte haar te bang, te onzeker. Carrioncough's reactie bracht haar echter meer van haar stuk dan als hij haar zijn oneindige liefde had verklaard. "Ik.. ehm.. Azurekit? Ja.. natuurlijk. Ik denk dat je best geschikt bent voor haar." Miauwde ze zachtjes, nu net zo onzeker van haar zaak als hij. De leader liep langzaam om haar warrior heen en kuchte. "Zullen we terug gaan lopen? Het begint al later te worden."

Zij aan zij begonnen ze aan de tocht terug, en er werd niets gezegd. Crystalstar probeerde haar air van dominantie en controle terug te krijgen, maar Carrioncough's aanwezigheid was veel te drukkend om dat voor elkaar te krijgen. Na lange tijd te hebben gelopen, zonder een woord over haar lippen te krijgen, brak Crystalstar eindelijk de stilte. "Wil je mijn partner zijn? Is dat wat je me wilde vertellen?" Vroeg ze, hem in zijn ijzige ogen aankijkend. Ze moest die duidelijkheid hebben.

De vraag leek hem te verassen, maar Crystalstar bleef standvastig. Ze moest weten of dat was waarom hij haar benaderd had, of het allemaal een spel was geweest om haar in te palmen. Maar Carrioncough bood tegenslag tot dat idee. Hij had haar alleen een paar complimenten willen geven om haar op te beuren. Crystalstar fronste en liep door, kijkend naar de grond. Ze voelde schaamte, dat ze dat gewoon had aangenomen. Was het arrogantie? Dat ze dacht dat deze kater wel gewoon voor haar zou vallen, simpelweg omdat hij haar een knappe kattin vond. Ze keek hem weer aan en knikte. "Sorry, Carrioncough.. het was niet mijn bedoeling om teveel aan te nemen. Ik dacht dat je een advance op me maakte." Miauwde de leader, zo rustig mogelijk.

Wellicht had ze haar conclusies te snel getrokken, gebaseerd op de verhalen die over Carrioncough verteld werden. Van wat ze tot nu toe had gezien was hij slim, redelijk welbespraakt, een beetje een kluns als het om emoties ging, en redelijk genoeg om in te zien dat zij hier geen kwaad bedoelde. Toen hij zijn schouder even tegen de hare duwde glimlachte Crystalstar dan ook lichtjes. Ze was een sterke kattin, en een nog sterkere leader, maar dit had wat van haar schild weggeschaafd, en ze had zwakte getoond bij Carrioncough. "Hmm, maar natuurlijk, beter om nog met iets terug te komen, deze wandeling heeft al te lang geduurd." Jagen zou haar goed doen, het zou haar zinnen rechtzetten. En dus leidde Crystalstar de jacht. Ze ging de zwarte kater voor, door lage struiken en hoge bomen. Ze dronk de geur van het bos nu en dan diep in en keek dan om zich heen. En uiteindelijk ving ze de geur van een muis op, niet ver van hen vandaan. De grijze kattin zakte in een gracieuze jachthouding, vlak voor Carrioncough's ogen, en sloop voorzichtig naderbij. Na een paar lange momenten sloeg ze toe, en kwam weer tevoorschijn met de muis ferm tussen haar tanden geklemd, en haar staart zwiepend met triomf.

Haar lach toen hij haar een opschepper noemde was oprecht, een geluid dat verassend harmonieus klonk, zo in contrast met haar gewoonlijke hardheid. Ze glimlachte ook en knikte instemmend, ze was misschien een opschepper, maar ze kreeg wel alles gedaan wat ze wilde. Toen Carrioncough haar uitdaagde trok Crystalstar een geïnteresseerde blik. En daar ging Carrioncough, en Crystalstar ging achter hem aan, en ze keek geïnteresseerd naar het vermagerde lichaam. Hij had niet de gratie die zij vertoonde, noch de krachtige pas van veel katers. En toch lag er een air van zelfverzekerdheid om hem heen, zelfs nu hij minder dan super presteerde in de jacht. "Natuurlijk, ik help je wel uit de nood." Mauwde ze plagerig, en met een grote omweg omcirkelde Crystalstar de eekhoorn. Ze zocht zijn oogcontact en knikte, en ging toen naar voren. Haar aanwezigheid deed de prooi uiteindelijk opschrikken, waardoor eht rechtstreeks in Carrioncough's klauwen liep.