Every step counts for the unholy[Gesloten]

Het was stil, een warme rust hing over het gebied heen. Zelfs de vogels hielden hun snavels, afwachtend op wat er ging gebeuren. Tenminste dat was wat Grimestripe leuk vond om te bedenken, dat de wereld op hem wachtte voor een keer. Hij liep over de velden heen, bijna te kalm voor zijn normale doen. Eindelijk had hij het licht gezien, nu echt duidelijk en helder. Het was voor iedereen om hem heen al duidelijk geweest en nu mocht hij het zelf echt inzien. Niet dat het een complete verrassing was voor hem, eerder iets wat hij onderdrukte. Geen zorgen hoor, hij zou ze allemaal tevreden stellen maar niet zomaar. Hij zou ze niet zomaar stilletjes verlaten, niet na wat ze hem aangedaan hadden. Zeker niet zij. Och, ze had een kind verloren en nu ook nog haar liefde. Hoe jammer allemaal, het kon hem weinig schelen. Zij was degene die moest voelen door hem, door zijn toedoen. Hij wou angst in haar gezicht zien, in iedereens gezichten. Daarvoor zocht Grimestripe naar een speciale meid, wie een belangrijke rol zou spelen. Het enige leven wat hij gered had. Verzwakt door de dood van haar vader en kwetsbaar. Grimestripe speelde daar maar al te graag op in, zwakte maakte een hoop gemakkelijk.

Hij mocht kalm lijken, maar binnenin kolkte alles. Hij was kwaad en toch ook enthousiast over alles wat er zou geboren. Dit ging allemaal zo leuk zijn, voor hem dan. Wie weet als ze alles braafjes meedeed zou hij ook nog een pleziertje voor haar er in gooien. Een kleine beloning. Momenteel begon hij al een irritatie te voelen dat hij haar nog niet gevonden had, wel had hij haar geur al opgepikt en ze leek alleen te zijn. Het was alsof het lot hem een pootje wou helpen. De lucht schemerde al lichtjes, het hoorde bij zijn plan. Hij had nog niet alles uitgedacht, maar wel dat ze bij zonlaag zouden verdwijnen. Bovendien, hij had haar eindelijk gespot. Hoe zou het nu met haar gaan? Wel, daar zou hij zo wel achterkomen. De kortgebouwde Warrior liep kordaat op haar af. Ze werd al groot, te groot om zomaar mee te nemen. Eens kijken hoe ver ze hem vertrouwde. Tenslotte was het dankzij hem dat ze haar vader niet voorgegaan was. ''Thistlepaw''sprak hij iets te kortaf tegen haar, wat eerlijk gezegd niet zijn bedoeling was. Voor de verandering. ''Hoe gaat het nu met je?''informeerde hij, nu proberend iets vriendelijker te doen. Hij keek haar afwachtend aan en ontspande zijn spieren. Eerst een gesprekje. Hij hield daar niet zo van, maar het was zeker nuttig.

Hij voelde dat ze onzeker over hem was, iets wat nou niet als een verassing kwam. Desondanks beantwoordde ze wel zijn vraag en ging ze er niet al meteen vandoor. Het antwoord was niet direct waar hij op gehoopt had, al zou ze zich vast niet al uitstekend voelen. Hij bromde even en ging zitten, zijn staart over zijn poten geslagen. ''Het leven gaat door''mompelde hij binnensmonds, iets wat je wel zag om je heen. Intussen dacht hij even na. Zoekend naar een manier om haar te laten vertrouwen in hem, want ze had vast geleerd van haar moeder dat hij een gevaar was. Een gevaar voor iedereen. ''Hey, ik weet een mooie plek waar nu een hoop prooi zit'' begon hij, niks beters wetend en het was bovendien gedeeltelijk de waarheid. Het was behoorlijk ver, achterin bij de grens, maar er zat prooi. ''Als je meekomt kunnen we samen nog wat jagen. Ik weet zeker dat we dan een hoop mee terug kunnen nemen''bleh, hij klonk nu te vriendelijk. Man, hij haatte dat, het voelde gewoon onnatuurlijk. Bovendien, grote kans dat het niet eens ging werken. ''Je moeder zal trots op je zijn''voegde hij er nog aan toe, dat moest vast iets helpen. Mocht het niet werken dan had hij nog wel wat andere, minder vriendelijke methodes. Er zou een hoop meer zijn om Thistlepaw te overhalen.

Er ging de laatste dagen geen dagdeel voorbij zonder dat ze aan haar vader dacht, wat gek was, aangezien ze voorheen geen tel aan hem besteedde. Voelde ze zich daarom schuldig? Ja, enorm. Maar ze wist ook dat het ingewikkelder lag dan dat. Zijn dood was niet haar directe schuld, maar toch wenste ze dat ze er voor hem had kunnen zijn. Misschien had het dan allemaal heel anders gelopen. In een poging om zichzelf af te leiden besloot ze Thistlepaw's geurspoor te volgen. Wie weet wilde haar zus wel iets met haar doen. Ze zaten immers in precies hetzelfde bootje. Toen ze dichterbij kwam bleek de poes echter niet alleen te zijn. De bekende stem van Grimestripe stak sterk af tegen die van Thistle hun bijna stille omgeving. Tearpaw kreeg er de rillingen van. Ze hield van haar clan, maar sommige types vermeed ze liever. Arcticwolf, Whitewalker, Carrioncough.. Grimestripe, allemaal ongure katers. In plaats van direct op de twee af te gaan besloot ze te kijken naar wat ze voor zich had. Was dit een beleefd gesprekje, of iets waar ze meer over wilde weten?

Hij had verwacht van haar dat ze hem zou afwimpelen, al had ze niet veel keuze dan te luisteren naar hem aangezien hij nog steeds een Warrior was. Het was waarschijnlijk de enige reden dat ze mee ging, desondanks werkte het wel. Hij negeerde haar reactie over haar moeder, geen zin hebbend om er op in te gaan en ging haar voor naar de speciale plek. De geur van een nieuwe kat was al inmiddels bij gekomen en dus wou hij liever niet te lang blijven hier. In zijn ooghoek zag hij de gedaante van Tearpaw van een afstandje naar hun kijken, maar hij keek stug voor zich uit. ''Laten we er niet te lang over doen''zei hij, om er voor te zorgen dat de cyperse poes snel meekwam en zich niet liet afleiden door haar zus. ''Kan je een beetje snel rennen?''vroeg hij aan haar, zijn eigen pas al versnellend. Zelf was hij niet echt een snelle renner en bovendien hield hij het niet lang vol. Maar een klein stukje kon al handig zijn. Voor de zekerheid begon hij al te rennen, al dan niet op zijn allerhardst zodat Thistlepaw hem wel bij kon houden en hij haar in de gaten kon houden.

Zoals hij eigenlijk stiekem al dacht wou Thistlepaw zichzelf bewijzen en rende ze mee met hem. Ze wou hem vast laten zien dat ze een sterke poes was en hij niet te min over haar moest denken. Voor hem was het vooral een nuttige eigenschap waar hij gebruik van kon maken. Hij versnelde, aangezien ze hem al met gemak bij kon houden en rende een stuk verder. Niet in de gaten hebben dat ze helaas door een bemoeial werden gevolgd, al hield hij er wel rekening mee. Helaas was de voornamelijk op kracht gebouwde Warrior nog steeds niet de beste renner en na een paar vossensprongen gesprint te hebben was hij er ook al weer klaar mee. Hij ging dan ook weer langzamer en keek in de verte. Daarachter was het trouwens al, het grote Twolegnest. Het was geen plek om dagelijks te komen, maar nu was het de perfecte plaats. Het lag achterin, had een hoop mooie plekken om gebruik van te maken en eventuele Twolegs waren meestal niet buiten als het te donker werd. ''Daarachter is het''merkte hij op tegen Thistlepaw, op adem komend. ''Bij een van die houten twoleg nests zitten vaak een hoop muizen, maar wees voorzichtig als je langs het grote nest loopt'' waarschuwde hij haar alvast, haar verder wenkend met zijn staart. Het kon een gevaarlijke plek zijn als je niet voorzichtig was en bovendien wou hij haar niet al meteen kwijt raken. Dat hoorde niet bij zijn plan. Hij ging weer een beetje sneller lopen totdat ze bij het grote geval aankwamen. Binnen scheen er licht, een teken dat ze er waren. Stilletje sloop hij weg van het grote huis, zijn oren gespits op alle geluiden. Hij joeg hier af en toe, al hield hij de meeste muizen voor zichzelf dan. Iets wat hij meestal ook alleen in het donker deed, de muizen waren dan ook actiever trouwens hier en er was niemand die hem echt mistte in het kamp wist hij zeker. ''Blijf bij me en doe niks wat aandacht kan trekken''gaf hij Thistlepaw met een fluistering de opdracht. Hij liep verder en stopte even bij een oude put, kijkend of er niks was. Het begon intussen al behoorlijk donker te worden, dus dat kwam mooi uit. Hij had ook honger trouwens en hij kon niet helder nadenken op een lege maag. ''Volg me naar binnen''zei hij en hij rende nu het wel kon naar het schuurtje vlakbij. Het stond open, zoals meestal hier. Binnen was het wel een stuk donkererde dan buiten, maar dat moest haar niet tegenhouden. Zelf hoorde hij al een hoop geluid van muizen, gescharrel over spullen en hout en gepiep. ''Ik hoop dat het niet te donker voor je is?''vroeg hij, met de bedoeling om weer zo'n zelfde reactie uit te lokken als bij het rennen.

-Lichte powerplay met toestemming van Eline

Ze sprak te veel en ze vroeg zeker te veel, maar helaas voor haar ging Grimestripe niet antwoorden voor haar. Hij bromde enkel wat toen ze voor hem uit naar binnen liep. Wel, ga maar lekker jagen dan. Hoe sneller ze dit konden afronden, hoe beter. Enkel hij moest nog iets meer vertrouwen van haar winnen en nu meteen handelen kon te gevaarlijk zijn. Hij mocht misschien aggressief zijn met geen greintje medeleven voor zijn medekat, hij was nou ook niet zo stom. Nee, hij speelde het voorzichtiger nu. Al zou hij vannacht alles op het spel zetten. Zelf stapte hij ook naar binnen, luisterend naar het lawaai van de muizen. Het was geen wonder dat hier een hoop zaten. Hij was misschien de enige die hier wel eens kwam en dat was ook echt niet elke dag. Te ver lopen, meestal als hij hier joeg hield hij de meeste winst voor zichzelf. Hij besloot om in de buurt van de deur te blijven, mocht Thistlepaw een verkeerde keuze maken. Terwijl hij luisterde naar de muizen hield hij haar ook in de gaten. Grimestripe richtte zich op een houten geval bij de muur, een krat met nog genoeg ruimte erachter voor hun kleine vriendjes. Lang hoefde hij niet te wachten, want eentje kwam al snel tevoorschijn. In de duisternis zag hij het grijze lichaampje en met een zwaai van zijn poot was het beet. Hij sloeg het arme diertje tegen zijn schuilplaats aan, waarmee het ook meteen afgelopen was. Niet eens een piepje had hij nog kunnen slaken. Grimestripe legde zijn eerste vangst aan de kant en keek naar Thistlepaw, benieuwd of ze nog steeds verstandig was.

Ze ging steeds verder weg van hem, maar gelukkig betekende dat ze in de schuur bleef. Zo ver hij wist waren er geen andere uitgangen hier, dus hoefde hij toch minder op haar te letten dan eerst gedacht. De kater ging verder met zijn eigen jacht, al wou hij dit niet te lang volhouden. Gewoon een paar muisjes en dan was dit toneelstukje hier wel weer klaar. Hij hoorde wat gescharrel en zocht naar de bron van het geluid, al in de jachthouding gaand. Na een tijdje had hij nog drie muizen extra weten te vangen en met de muis van eerst zat hij op vier. Hij keek in de duisternis of Thistlepaw nog bij de hooibalen bezig was. Het begon al laat te worden en Grimestripe wou niet dat ze al te vroeg bezorgd zouden raken. ''Thistlepaw, we moeten teruggaan straks''vertelde hij haar, wachtend op de poes. Zijn eigen maag trok samen, aangevend dat hij honger had of misschien waren het de zenuwen. Hij wist dat straks alles zou veranderen en dat had hij er voor over. Hier viel niks meer te halen voor hem en de haat was verstikkend geworden. ''Neem wat mee om te eten, de rest halen we zometeen op''ze moest al hebben gejaagd voor de clan gezien het late tijdstip, daarnaast gaf hij haar als senior warrior toestemming. Hij vertrouwde erop dat ze zou komen, ze luisterde naar hem. Grimestripe pakte een muis van zijn vangst en liep naar buiten. In de twolegnest was het donker nu, dus die waren geen al te groot probleem meer. De gespierde kater sprong op de rand van de put en keek met groene ogen naar de ingang van het schuurtje. Zelf begon hij al aan zijn muis, het geknars duidelijk te horen.

Ze was zo betweterig en zo ontzettend irritant. Ze wou hier duidelijk niet zijn, maar ze wist dat ze naar hem moest luisteren. En als ze besloot het niet meer te doen, als de grond te heet werd onder haar poten dan zou er een hoop meer gebeuren met haar dan zijn plan was. Hij staarde in haar blauwe ogen, die koud terugkeken. De zijne beelde de woede uit die hij verborgen hield, ogen die pas tevreden schenen als hij bereikt had waar hij naar verlangde. ''Twee muisjes missen ze niet, maar wat jij wilt''waarschijnlijk wou ze hem aangeven, enkel op het moment dat ze daar aan toe kwam hoefde het niet meer. Hij had zijn muis inmiddels toch al op. ''Ik weet dat je me niet vertrouwt, maar als ik je dood wou hebben had ik daar allang de kans voor gehad en toch leef je nog''-beet hij haar toe-''Dankzij mij''voegde hij er aan toe, aan de herinnering dat hij haar uit het water gehaald was. Hij had haar gewoon kunnen laten verdrinken en de verleiding was groot geweest. ''Kom hierop, we moeten praten''het was een bevel, eentje die geen nee als antwoord zou dulden. Zijn stem was vreemd genoeg kalm en met een lichte trieste ondertoon, het was de stem van iemand die vermoeid was. Woede was nu even niet meer te vinden, het was de pijn die hij enkel kende in de clan. Hij was bijna alles kwijt, dus wat maakte dat laaste beetje nog uit.

''Ik heb de elders al gevoed''mompelde hij om haar maar tevreden te stellen, of dacht ze soms dat dit zijn eerste jacht was? Gelukkig was ze verstandig en luisterde ze naar zijn opdracht, waarbij ze naast hem sprong op de put. Duidelijk weg willend en desondanks was ze braaf genoeg om naar de Senior Warrior te luisteren. Het was slim of juist heel dwaas. ''Ik vlucht vaak weg en dit is een van de plekken waar ik kom''begon hij te vertellen, al had Thistlepaw vast geen zin in een levensverhaal. Geen zorgen, hij was hier niet om de gehele geschiedenis te vertellen. Daar had hij ook het geduld niet voor. ''Ik ben wel eens nachten weggeweest''een koud lachje verliet zijn mond, hij bewoog de restjes van zijn muis en gooide die van de put af. Daar had ze vast ook een opmerking over. ''En wie zou me dan moeten missen?''ze waren vast heel blij als hij er niet was, ze hoopten dan vast dat hij ergens dood lag te stinken. Wat een teleurstelling als ze hem weer zagen de volgende dag. Nee, ze zouden nooit van hem afkomen. Hij zou altijd terug komen. Hij spande zijn spieren aan, de woede niet meer tegen kunnen houdend. Hij hijgde lichtjes, zijn huid voelde heet aan. Hij was een gevangene van zijn eigen woede en hij moest eruit breken door er naar te luisteren. ''Maar jij...''het was niet meer dan een fluistering, kort was het stil. Voor hem voelde het alsof de wereld stil stond en het bewoog pas toen hij weer bewoog. De beweging was plots, hij stond op en het leek alsof hij van de put wou afspringen. Een seconde voor twijfel was genoeg. Een seconde waarin hij zijn schouder kon gebruiken om haar een flinke duw te geven naar achteren, al zijn kracht zat erin. Er was weinig houvast aan de stenen, dus ze zou de put wel in verdwijnen. Het was niet dodelijk, de put was allang niet meer in gebruik en was opgevuld. Diep was het nog wel, te diep om er uit de springen en de wanden waren glad. Hij wist dat ze er niet uit zou komen, niet zonder hulp. Hij staarde in de diepe duisternis. ''Wanneer zouden je jou missen?''

(lichte powerplay toegestaan)

De grijze tabby viel met een smak op de bodem van de put, hij hoorde haar happen naar adem. En daarna schreeuwde ze woest naar boven. Grimestripe staarde naar haar met een vuile blik, dit wicht snapte niet in welke situatie ze zich bevond. Haar woorden vielen op dovemans oren. Ze was in de val gelokt, hij had gewonnen. Ze had hem genoeg vertrouwt om naar hem te luisteren en nu had ze de prijs betaald. ''Jij blijft mooi daar''grauwde hij naar beneden, klauwen uit zijn hulsen. De verleiding om erin te springen en het af te maken was groot, maar het was niet zijn doel. Dood bracht enkel woede, maar de angst voor dood was wat hij nodig had. Hij wou ze bang zien, zodat ze eindelijk zouden snappen wat ze veroorzaakt hebben door hem zo te behandelen. Thistlepaw was de geschikte kandidaat en zij mocht meemaken hoe een monster zijn laatste kettingen zou breken. ''Jullie moeten lijden!''gilde hij woest, tegen iedereen die hem ooit pijn gedaan gehad. Die hem behandeld had als crowfood. Hij zou crowfood worden en iedereen vergiftigen.