(OPEN) Blasphemous

Het jong wat Aegir zonder te vragen of overleggen naar hun toe had gebracht had nog niet veel bijzonders gedaan. Twee manen was het hier nu al, maar ze had niets bijgedragen. De vorrige ceremonie had al kittens een moon jonger als haar apprentice gemaakt, omdat die al klaar waren. Skadi dacht nog niet dat Emberkit er klaar voor was. Ze zag niet dezelfde intergratie als die ze zelf had ervaren, al was het al wel tien malen beter als Aegir toenertijd. Toch, het kleine katje wist hoe ze een facade op moest zetten, of eerder een bravado. Want nu zat ze rustig haar pootje te likken, maar de calico had een vermoeden dat het kind een hoop emoties verborgen hield. Eens even kijken hoe erg ze het kind kon testen voor ze ging huilen. Skadi hees zich omhoog van haar plaats in het kamp en stapte op het snotjong af. Ze liep op haar gemakje, want waarom zou ze haasten? Dit was haar spelletje en zij was de Captain. Ze hoefde naar niemand behalve Orchis te luisteren en dat beviel haar helemaal prima, want zijn bevelen waren zo gek nog niet.

_{Ze voelde Skadi al aankomen voordat ze haar daadwerkelijk zag. Het was alsof alle vreugde uit de naburige ruimte werd gezogen. Of misschien kwam het omdat de katten om haar heen op Skadi reageerde voordat Emberkit dat deed. De she-cat richtte haar kop op, tong nog uitgestoken midden in een lik over haar voorpoot en ontmoette haar blik. Emberkit voelde de spieren in haar gezicht aanspannen en zich vormen tot het masker die ze altijd droeg. Het ging inmiddels zo gemakkelijk. Ooit had Emberkit daar mee gezeten en als ze heel even erbij stil stond, deed ze dat nog steeds, maar ooit had Emberkit ook nog gehuild toen haar zusje een spookverhaal had verteld. Ooit was niet nu. “Captain.” Zei ze bij wijze van groet. Ze deed hetzelfde bij Orchis, hem aanspreken met zijn titel. Ze wist niet of ze het privilege had om ze bij hun naam te noemen en hoewel ze Skadi het liefste gewoon had begroet met het woord die Emberkit eigenlijk op haar tong had liggen, wist ze beter.}

Emberkit sprak haar aan met de juiste titel. Het kind had dan blijkbaar toch wel wat geleerd, ook al was het maar het minimale. Dat was dan ook wel het punt wat ze het snotjong goed tussen de oren wilde knopen. “Ik wilde even een kort gesprek met je voeren, als je de tijd hebt,” bracht ze ter sprake. Het was alleen maar al te duidelijk dat de ander er geen keuze in had en maar tijd vrij moest maken. Niet dat het kind veel nuttigs aan het doen was, een schone vacht telde immers niet voor veel in de Elite, die het smerige werk altijd zelf verrichte. Je hoefde er niet prim en proper uit te zien om respect en status te hebben hier. “Al lijkt het wel dat je dat hebt, aangezien je niets aan het doen bent,” vertelde ze Emberkit dan ook. Gelijk even op een van de vele tekortkomingen van het kind wijzen en kijken hoe ze daar mee om ging. “Dat is ook waar ik het over wil hebben, want wat denk je dat je al bereikt hebt?” Het was een tamelijk simpele vraag, eentje die het kind maar beter simpel kon beantwoorden. Want als ze dacht dat ze een hoop had bereikt of grootse dingen had gedaan, dan zat ze nog zwaar mis. Het enigste wat Skadi tot nu toe had gemerkt was dat er pit in het kind kon zitten, maar ze haar kop laag hield, en daar had ze nu niets aan. Zeker niet als ze zich wilde bewijzen en ook een echt deel van de Elite wilde uitmaken ooit.

<sub>De tortie knikte bedaard naar Skadi. Van binnen rolde ze met haar ogen. Alsof ik een keuze heb. Dacht ze boos. Van binnen rolde ze nogmaals met haar ogen door de volgende opmerking. Wat verwacht ze dat ik doe? Wachtlopen mag ik niet. Jagen mag ik niet. Vechten mag ik niet. Ik mag alleen maar hier zitten en kitten zijn. Maar Emberkit had het niet zo lang overleefd door haar gedachten hardop uit te spreken dus hield ze, zoals altijd, haar mond en keek ze Skadi verwachtingsvol aan. Ze was toch wel een beetje benieuwd wat ze van haar zou willen. De vraag was niet echt wat Emberkit verwacht had. Ze trok bedachtzaam met haar oren en liet dus ook even een stilte vallen. Ze had gevochten met dat vreemde jong een weekje geleden tijdens de oefeningen. Toen was ze voor het eerst gewond geraakt en had ze geweten hoe het voelde om te vechten. “Ik heb geleerd hoe het hier aan zijn werk gaat en ben gaan begrijpen wat het betekent om Elite te zijn. Wat ik heb geproefd smaakt naar meer.” Ze doelde nu op haar gevechtje met Fawn. “Als ik niet een kitten was maar een Young-One, kon ik zo veel meer doen. Zou ik écht kunnen doen wat ik wil doen en jullie laten zien wat een aanwinst ik kan zijn voor de Elite. Ik zou jullie ook van alles kunnen vertellen over Riverclan.” Besloot ze te wagen. Wie hun leider was, hun deputy, hoe het kamp eruit zag, over de stinkende en rottende rivier. Maar niet over haar familie. Haar lieve familie.

Door de locatie zat Emberkit tamelijk aan de rand van het kamp. Er stond een helder briesje die tegen haar rug waaide. Het was dat ze zo bekend was geworden met de geuren van de Elite. Het was alles wat ze had geroken de afgelopen manen. Hun geuren en stemmen. De geur die de wind met zich meebracht was zo vaag geweest, dat ze dacht dat ze het zich had ingebeeld voor een tel. Maar het was zo helder als kristal. Een verademd briesje tussen alle vuiligheid die de geuren van de Elite waren. Ze spitste haar oren en draaide haar kop opzij naar de boomgrens in de verte. De geur was niet Riverclan geweest. Niet Elite. Het rook naar.. naar veel dingen eigenlijk maar voornamelijk naar kat. De enige geur die Emberkit wist. “Captain, ik ruik iets vreemds.” miauwde ze bedenkelijk.</sub>

Hoewel het kind haar maskertje had opgetrokken, kon Skadi zien dat het haar moeite koste om haar tong te houden. Ze wierp Emberkit een uitdagende blik, alsof ze haar waagde haar gedachten uit te spreken. Dan kon ze eens merken hoe het er in de Elite aan toe ging, want tot nu toe had ze nog geen straf meegemaakt. Toch was moed het snotjong nog niet in de poten gezakt, want ze trok gewoon haar mond open en begon te ratelen over hoe ze had geleerd hoe de Elite werkte. Dat het smaakte naar meer. Hmm, interessant, want Skadi durfde te wedden dat ze minstens de helft nog niet eens wist. Het was een naïve droom die Aegir in haar kop had gedrukt, maar nu was het tijd voor de realiteit die zij al veel eerder had leren kennen. “Oh echt. Vertel me, wat gebeurd er dan aan het einde van je training? Heb je daar al naar gevraagd?” Vroeg Skadi, op gespeeld geïnteresseerde toon. “Want anders denk ik niet dat je er al aan kan beginnen, hoe graag je ook Young-One wilt worden.” Het was een lage haal. Maar haar was het ook verteld, toen ze nog jonger was geweest zelfs, dus waarom zou Emberkit het niet aan moeten kunnen. Dan zouden ze zien of het kind echt materiaal voor de Elite was of niet. “Aegir wil niet dat je het weet, die is bang dat je het niet aan kan, maar hij kan het zelf niet aan.” Nu was het gewoon steenharde manipulatie. Kijken of het kind naief naar de kans zou springen, of haar antwoord bedachtelijk zou geven. Het was immers niet het meest rooskleurige antwoord, wat er aan het einde van de training in de Elite stond te wachten. De calico besloot ook om niet te reageren over het beetje dat Emberkit van alles kon vertellen over Riverclan. Het jong leek te vergeten dat Skadi daar ook haar begin had gemaakt, dat dat rotwijf van een leider zich ooit haar oma had genoemd. Nu vond ze het leuk om de kattin dwars te zitten als ze in de buurt was. Ze wist misschien niet meer precies hoe het kamp er uit zag, maar ze had nog wel een vage outline in haar kop, en de rest van het territorium zou Emberkit ook niet veel over weten. Het kind was immers net als haar gelijk over de rivier meegenomen.

Maar in plaats van een antwoord geven op haar vragen, kreeg Skadi de mededeling dat ze iets vreemds rook. De kattin had de geur ook al opgemerkt, maar veel angst had ze er niet voor. Het was een al te bekende geur, die van een rogue. Die stinkende zwervers kwamen eens in de zoveel keer de stad in in de hoop wat goeds te eten te vinden bij de mensen, of om gezellig te babbelen met hun zwakke kittypet vriendjes. “Rogue,” vertelde Skadi haar dus ook bot. Maar een idee was haar kop al binnengeschoten. Emberkit wilde haarzelf toch zo graag bewijzen en laten zien dat ze klaar was voor de Elite. Nou dan zou ze eens een voorproefje geven van de kant die de volwassenen kenden. “Kom, we gaan hem een bezoekje geven,” vertelde ze de kitten en liep op de bron van het geurspoor af.